Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται σε ένα τοπίο που σφραγίζεται από τη συνέχιση της καπιταλιστικής κρίσης και τη συντριπτική επίθεση στον κόσμο της εργασίας και στη νεολαία ως συνέπεια του 3ου χρόνου εφαρμογής των μνημονίων, καθώς από τις πολύμορφες αντιστάσεις του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας και των κινημάτων.
Να φέρουμε την άνοιξη στα πανεπιστήμια
ΔΥΝΑΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΡΕΝ ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΗ
Το κοινωνικό ολοκάυτωμα των μνημονίων
Ήδη στα 3 χρόνια των μνημονίων η κοινωνία εμφανίζει σωρευτικές συνέπειες που ανάλογές τους μπορεί να βρει κανείς μόνο στο μεσοπόλεμο: 40% φτώχεια, 27% ανεργία, πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τεράστια άυξηση του αριθμού των αυτοκτονιών, επανεμφάνιση του φαινομένου της μετανάστευσης... Για τη νεολαία το σύστημα επιφυλάσσει ακόμη πιο δύσκολη μοίρα, με ανεργία κοντά στο 60%, μαύρη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία. Και όλα αυτά αφού καταφέρουμε να επιβιώσουμε από την κρεατομηχανή των εξετάσεων, περιφερόμενοι-ες για χρόνια ανάμεσα σε αίθουσες σχολείων και φροντιστηρίων...
Αυτήν την πραγματικότητα σύσσωμα τα κόμματα της ολιγαρχίας και τα ΜΜΕ την παρουσιάζουν σαν μονόδρομο για να σωθεί η χώρα, προσπαθώντας να εμφανίσουν οποιαδήποτε άλλη φωνή ως εκτός πλαισίου. Ένα και μόνο στοιχείο αποκαλύπτει την άθλια προπαγάνδα τους: Η κυβέρνηση Παπανδρέου κάλεσε την τρόικα στην Ελλάδα το 2010 επειδή το χρέος ήταν 120% και αδυνατούσε να εξυπηρετηθεί. Η κυβέρνηση Παπαδήμου κούρεψε το χρέος το 2011 όταν αυτό ήταν στο 170%, ενώ το χρέος σήμερα ύστερα από τόσες ανθρωποθυσίες βρίσκεται στο 160%, με στόχο να φτάσει το 120% το 2020!!! Ο τερατώδης μηχανισμός προπαγάνδας και καταστολής που έχουν χτίσει όλα αυτά τα χρόνια έχει έναν και μόνο στόχο: να κρύψει ότι τα μέτρα παίρνονται για να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία μέσω του εξευτελισμού της εργασίας, της διάλυσης των συνδικάτων, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου και των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων εταιριών του δημοσίου.
Η κρίση είναι εδώ...
Όμως οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες και κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τα σενάρια «σταθεροποίησης» της τρόικας εσωτερικού και τις τεχνητές ενέσεις αισιοδοξίας για «φως στο τούνελ». Το δράμα της Κύπρου φανέρωσε με τον πιο επίσημο τρόπο πως το σαράκι της κρίσης είναι εδώ και κατατρώει την Ευρωζώνη, οδηγώντας τη να δείξει το πιο κυνικό της πρόσωπο, εκβιάζοντας και οδηγώντας στην καταστροφή όχι τόσο τους πλούσιους μεγαλοκαταθέτες, που και αυτοί ήταν αναγκασμένοι να κουρευτούν, αλλά την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων που θα οδηγηθούν γρήγορα στη φτώχεια και στην ανεργία. Ο καπιταλισμός αναγκάζεται να φάει από τις ίδιες του τις «σάρκες» για να επιβιώσει, την ίδια στιγμή, μάλιστα, που είναι φανερό ότι και η γερμανική αστική τάξη που ηγείται αυτή τη στιγμή στην Ευρωζώνη, δεν μπορεί να βρει λύση για διέξοδο από την κρίση αυτή. Και όμως, η τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει να κουνάει το δάκτυλο, να απειλεί και να προσπαθεί να πείσει πως κάθε ΟΧΙ είναι μάταιο τη στιγμή που η ίδια βρίσκεται παγιδευμένη στα αδιέξοδά της.
Εξακολουθεί να εξαπολύει ένα κύμα τρόμου στην κοινωνία, με ξεπουλήματα, αυξήσεις τιμολογίων και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Απαραίτητο και αναβαθμισμένο ρόλο στην κρατική μηχανή έχει η καταστολή, εξ' ου και η επιχειρησιακή και ιδεολογική αναβάθμιση του ρόλου της αστυνομίας, που από εκεί που θεωρούνταν μισητό σώμα από κάθε έντιμο άνθρωπο τείνουν να αναγορευτούν σε φάρμακο για πάσα κοινωνική νόσο. Κάθε αγώνας λαϊκών διεκδικήσεων βρίσκει σήμερα απέναντί του βίαιη καταστολή και κρατική τρομοκρατία, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στις Σκουριές, όπου η αστυνομία έχει στήσει ένα καθεστώς απαρτχάιντ προκειμένου να υπερασπιστεί μία ιδιωτική εταιρία απέναντι στο σύνολο μίας τοπικής κοινωνίας. Στις μεθόδους τους περιλαμβάνονται νυχτερινές εισβολές και συλλήψεις σε σπίτια, χημικά σε σχολεία, όπλα στα μέτωπα και άλλα τέτοια για να εκτιμάμε τη δημοκρατία που κατακτήσαμε...
Το φίδι βγήκε από το αυγό
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση βλέπουμε να αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα ο φασισμός, φαινόμενο που απορρέει οργανικά από την καπιταλιστική κρίση και φέρνει στην επιφάνεια και δίνει συνεκτική μορφή σε όλα τα κατακάθια της κοινωνίας. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα, ο φασισμός προσπαθεί αυτή τη στιγμή να σώσει το κεφάλαιο, πράγμα που φανερώνει συχνά η Χ.Α. με τις προτάσεις της για χαμηλότερη φορολόγηση του κεφαλαίου –ε βέβαια, ποιος θα δώσει, ο πλούσιος;- ή με το πάθος της να υπερασπιστεί τους ξένους κολοσσούς του κεφαλαίου που έρχονται να εκμεταλλευτούν τα μεταλλεία των Σκουριών αδιαφορώντας για το πολιτιστικό/περιβαλλοντικό κόστος –διότι αυτοί είναι καλοί ξένοι – ή με τα δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας, όπου βρίσκουν «βρίσκουν δουλειές» σε άνεργους Έλληνες με μισθούς πείνας... Αυτές οι αντιλήψεις δυστυχώς βρίσκουν αντίκρισμα μέσα στην κοινωνία στη βάση της λογικής του καννιβαλισμού, όπου οι νεοναζί εδραιώνουν τη θέση τους στη λογική της εξαίρεσης των δικαιωμάτων: πρώτα των «ξένων», ύστερα των διαφορετικών και τελικά όσων περισσεύουν για την κοινωνία που χτίζει το κεφάλαιο...
Και ακριβώς επειδή οι αντιλήψεις αυτές βρίσκουν αντίκρισμα στην κοινωνία, η Χ.Α. κάθε άλλο παρά το παραβλέπει αυτό. Χτίζει το φασιστικό κίνημα σιγά-σιγά από τα κάτω, μέσα σε γειτονιές και σχολεία. Για το λόγο αυτό είναι χρέος των φοιτητών/τριών να οργανώνουμε αντίστοιχα τον αντιφασιστικό αγώνα στις σχολές μας, με αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που θα έχουν δράση και θα δικτυώνονται, ώστε να μην μπορέσει να διεισδύσει στις σχολές η φασιστική απειλή. Σε πολλές δεκάδες πόλεις της χώρας αλλά και σε σχολές που οι αντιφασίστες-τριες αποφάσισαν να οργανωθούν η εμπειρίες είναι ελπιδοφόρες. Από το φιάσκο της συγκέντρωσης της Χρυσής Αυγής στη Θάσο μέχρι το κυνηγητό και το ...μπάνιο στα Χανιά η εμπειρία δείχνει ότι οι αντιφασίστες και οι αντιφασίστριες είμαστε πλειοψηφία στην κοινωνία. Και όταν δρούμε μέσα από ενωτικές πρωτοβουλίες αυτό μπορεί να επιφέρει συντριπτικά χτυπήματα στους φασίστες, γεγονός που χρειάζεται να αξιοποιήσουμε για να εμποδίσουμε την είσοδο των φασιστών στις σχολές.
Πανεπιστήμιο φτηνό, ευέλικτο, όπως και οι φοιτητές του...
H κυβέρνηση αφού πρώτα πέρασε τις τροποποιήσεις στο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, για να μπορέσει να ολοκληρωθεί το σχέδιο της διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, στη συνέχεια έφερε το σχέδιο «Αθηνά», το οποίο αφορά τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων.
Η επίθεση στο Πανεπιστήμιο, όμως, δεν είναι απλά άλλη μία επίθεση για τους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Γίνεται στα πλαίσια της συνολικότερης επίθεσης στους εργαζόμενους, παλιούς, νέους και μελλοντικούς και της εύνοιας του κράτους προς τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Γίνεται, επίσης, στα πλαίσια της προσπάθειας της ελληνικής αστικής τάξης να αναδιαρθρώσει συνολικά το μοντέλο κεφαλαιακής συσσώρευσης του ελληνικού καπιταλισμού.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της συγχώνευσης και της δημιουργίας τμημάτων με διάχυτα αντικείμενα σπουδών, αντικείμενα συγκροτημένα από πιστωτικές μονάδες διαμοιρασμένες σε μαθήματα και κατευθύνσεις, καθιστώντας τα πτυχία ολοφάνερα κατακερματισμένα. Δεν υπάρχει πλέον η έννοια του ενιαίου πτυχίου και των ενιαίων εργασιακών δικαιωμάτων. Όπως ακριβώς δεν υπάρχει η έννοια των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της συλλογικής διεκδίκησης από τους εργοδότες. Αυτό, σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση των σπουδών και τη συρρίκνωση του χρόνου των φοιτητών-τριών στοχεύει στη δημιουργία μελλοντικών εργαζομένων οι οποίοι-ες θα είναι ευέλικτοι-ες, ανταγωνιστικοί/ές και εν ολίγοις έρμαια στα χέρια των συμφερόντων των επιχειρήσεων.
Ταυτόχρονα, αλλάζει η σχέση του φοιτητή και της φοιτήτριας με το Πανεπιστήμιο. Δεν είναι πια ο κοινωνικός τους χώρος, αλλά ένας αφιλόξενος χώρος ανταγωνισμού, ενώ η ίδια η ταυτότητα του «φοιτητή-τριας» είναι εντελώς διαφορετική, καθώς δεν είναι πλέον αρκετή για να προσδιορίσει τεράστιο κομμάτι όσων σπουδάζουν, οι οποίοι-ες είναι αναγκασμένοι επίσης να εργάζονται.
Ο φοιτητικός συνδικαλισμός, δηλαδή η λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων και η δυνατότητα διεκδίκησης από τους φοιτητές/τριες, χτυπιέται πολύ έντονα από το νέο μοντέλο διοίκησης των Ιδρυμάτων, τα Συμβούλια Διοίκησης, όπου η φοιτητική συμμετοχή είναι ελάχιστη και έχει αντικατασταθεί από «εξω-πανεπιστημιακούς παράγοντες».
Παράλληλα, η κυβέρνηση έχει ξεγράψει τη φοιτητική μέριμνα, καθώς έχει μειωθεί κατακόρυφα η χρηματοδότηση για σίτιση-στέγαση και συγγράμματα, με πολύ πιθανή προοπτική την κατάργησή της. Τη θέση, λοιπόν, της κυβέρνησης στη χρηματοδότηση πρόκειται να αναλάβουν «πρόθυμες» επιχειρήσεις, όπως θα αναλάβουν και δικαιώματα στα ιδρύματα, όπως η συμμετοχή στη διοίκησή τους ή η εκμετάλλευση της έρευνάς τους.
Το πανεπιστήμιο λειτουργούσε στην περίοδο της ανάπτυξης ως μηχανισμός ταξικής ανέλιξης και ως παραγωγός διανόησης για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Σήμερα, το κεφάλαιο δεν έχει περιθώρια να αφήνει τη γνώση στα χέρια των πολλών.
Ο αγώνας ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά» μας οδήγησε σε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Καταρχάς ήταν πρωτοφανής η κινητοποίηση ορισμένων σχολών –κυρίως της περιφέρειας- οι οποίες δεν είχαν κινητοποιηθεί μέχρι τώρα. Τόσο σε διάρκεια και μορφές πάλης, όσο κυρίως ως προς τις μορφές συντονισμού με τις τοπικές κοινωνίες αλλά και με άλλους αγωνιζόμενους κλάδους (πχ, νοσοκομεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση). Ωστόσο, το φοιτητικό κίνημα στο «κέντρο» δεν κατάφερε να εμπλέξει μαζικά τους φοιτητές των διαφορετικών σχολών ή να τους συντονίσει ούτε μεταξύ τους, ούτε με τα άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς μέσα στα Πανεπιστήμια ήρθαν σε σοβαρή πολιτική σύγκλιση μέσα από τον αγώνα, η οποία εκφράστηκε κυρίως σε 3 σημεία: την ανατροπή του σχεδίου «Αθηνά», την ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο σύνολό της και την εναντίωση τις μνημονιακές πολιτικές συνολικότερα. Τα αιτήματα αυτά, όμως, δυστυχώς δεν κατάφεραν να εκφραστούν μαζικά λόγω των γενικότερων αδυναμιών του φοιτητικού κινήματος.
Μέσα σε αυτό το τοπίο η Π.Κ.Σ επέλεξε να λειτουργήσει για μία ακόμη φορά απομονωμένα και σεχταριστικά, με στόχο την ενίσχυση και μόνο των δικών της δυνάμεων και όχι τη νίκη του κινήματος. Πίσω από τις αριστερές και κομμουνιστικές κορώνες, που εξαντλούνται κυρίως στην καταγγελία της υπόλοιπης Αριστεράς παρά στην οργάνωση κάποιου νικηφόρου αγώνα, η ΠΚΣ αδυνατεί να παίξει κάποιον προωθητικό ρόλο για το κίνημα. Η Ε.Α.Α.Κ, αν και προχώρησε από τον καθιερωμένο φοιτητοκεντρισμό της ενσωματώνοντας για παράδειγμα το αίτημα της αναγκαιότητας ανατροπής και της κυβέρνησης, παρέμεινε προσκολλημένη σε μια μηχανιστική-φορμαλιστική επανάληψη των μεθόδων αγώνα του κινήματος του 2006-2007. Είχε αδυναμία να εμπλουτίσει τις αναγκαίες σήμερα δράσεις του κινήματος σε αντιστοιχία με τη διαφορετική σημερινή συγκυρία, ενώ έδειξε σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας στις διαδικασίες συντονισμού.
Να ηττηθούν οι δυνάμεις της τρόικας – ψήφος στην ΑΡΕΝ
Το κρισιμότερο όμως δεν είναι οι διαφορές ανάμεσα στην Αριστερά, αλλά η ανατροπή των συσχετισμών υπέρ της Αριστεράς στο σύνολό της ενάντια στις δυνάμεις της τρόικας στο πανεπιστήμιο, τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Αυτές τις παρατάξεις που για δύο δεκαετίες έχουν διαλύσει το φοιτητικό συνδικαλισμό, έχοντας προηγουμένως εκμαυλίσει τη συνείδηση των φοιτητών-τριών μέσα από δωρεάν σημειώσεις, διαπλοκή με το καθηγητικό κατεστημένο, παρτάκια και εκδρομές στη Μύκονο... Τις παρατάξεις που βάζουν πλάτη στην ισοπέδωση του δημόσιου πανεπιστημίου και την εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων, δρώντας ως κυβερνητικοί πράκτορες μέσα στις σχολές. Στο πρόσωπο της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ αντικατοπτρίζεται η κουλτούρα του εξατομικευμένου και βολεμένου απολίτικου φοιτητή, που αδιαφορεί για το τι γίνεται γύρω του και είναι έτοιμος-η να στηρίξει και τον πιο αντιδραστικό νόμο, αρκεί να είναι καλά η πάρτη του... Αυτές τις «αξίες», που καλλιεργήθηκαν πάνω στην υλική κατάσταση των δύο προηγούμενων δεκαετιών και πλέον δεν μπορούν να πατήσουν γερά στα πόδια τους, είναι καιρός να τις θάψουμε μαζί με τη Θάτσερ. Να τις αντικαταστήσουμε από τις αξίες της αλληλεγγύης, της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη μόρφωση, στην εργασία, στον πολιτισμό.
Στις 17 Απρίλη ψηφίζουμε - στηρίζουμε την ΑΡιστερή ΕΝότητα για ένα φοιτητικό κίνημα πυροδότη των κοινωνικών αγώνων, στο πλάι των εργαζομένων για τη λαϊκή αντεπίθεση, μαχητικό και ανατρεπτικό απέναντι στην πολιτική των μνημονίων. Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα δημοκρατικό, που θα μπορεί να εμπλέκει μαζικά τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Θέλουμε να ξανακάνουμε το πανεπιστήμιο ζωντανό χώρο, να οργανώσουμε διαφορετικά την καθημερινότητά μας μέσα από δράσεις αυτοργάνωσης και ενεργοποίησης. Στηρίζουμε ΑΡ.ΕΝ. γιατί η ενότητα στη δράση της Αριστεράς είναι αναγκαία συνθήκη για νικηφόρους αγώνες. Μπορούμε να νικήσουμε!
Στηρίζουμε ΑΡ.ΕΝ. για την ανατροπή των μνημονίων, της κυβέρνησης και της τρόικας!
Για ένα μαχόμενο φοιτητικό κίνημα, δίπλα στους αγώνες του εργαζόμενου λαού, για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών μας.
