Στο δρόμο της εξέγερσης του Νοέμβρη

Οι πρόσφατες πλημμύρες άφησαν πίσω τους διαλυμένες περιοχές, δρόμους, σπίτια, σχολεία και δεκαπέντε νεκρούς στη Δυτική Αττική. Δεκαπέντε νεκροί που δεν είναι θύματα ούτε της κακοκαιρίας γενικά, ούτε της θεομηνίας, ούτε... της κακιάς ώρας. Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, μαζί με τη σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα έχουν πολιτική ευθύνη για αυτούς τους τραγικούς θανάτους. Είναι αδιανόητο το 2017 -και με δεδομένη την ανάπτυξη της τεχνολογίας των αντιπλημμυρικών έργων- να θρηνούμε θύματα σε κάθε κακοκαιρία.

Η πολιτική ευθύνη βαραίνει τόσο τις κυβερνήσεις που έκαναν δημόσια έργα μπαζώνοντας τα ρέματα της Αττικής ή νομιμοποιούσαν αυθαίρετα χωρίς κριτήρια με στόχο τη διαμόρφωση εκλογικής πελατείας και την εξυπηρέτηση των κερδών των εργολάβων. Η πολιτική ευθύνη βαραίνει και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (αλλά και την Περιφέρεια Αττικής) που συνεχίζει να πληρώνει ένα απεχθές χρέος «σεβόμενη τις συμφωνίες της χώρας» ενώ δεν έχει δώσει ούτε ένα σεντ για τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα που έχουν τόσο ανάγκη οι φτωχές λαϊκές γειτονιές. Η θλιβερή εικόνα των κυβερνητικών στελεχών και η δήθεν ανθρωπιά τους δεν μπορεί να ελαφρύνει το πολιτικό βάρος της τραγωδίας. Το ίδιο θλιβερή είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να φιλοτεχνήσει ένα δήθεν αριστερό προφίλ σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σώσει το τομάρι της αλλά και να συγκρατήσει ένα τμήμα της εκλογικής του επιρροής.

Είναι άλλη μια έκφραση του τεράστιου πολιτικού -αλλά και οικονομικού- αδιεξόδου με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση Τσίπρα. Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της κυβέρνησης είναι ολική, μη αναστρέψιμη και συνδυάζεται με πρωτοφανείς πολιτικές μετατοπίσεις: στην αντιπροσφυγική πολιτική, στον εναγκαλισμό με τον Τραμπ, στην προσχώρηση στην κούρσα των εξοπλισμών, στη στρατιωτική συμμαχία με τους χασάπηδες του κράτους του Ισραήλ και της δικτατορίας στην Αίγυπτο κ.ο.κ. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει μετατραπεί πλέον στον πολιτικό εκφραστή της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης-αντικοινωνικής πολιτικής, ταυτισμένη πλήρως με τις πιο φιλοπόλεμες και ιμπεριαλιστικές επιλογές ΕΕ και ΗΠΑ.

Αυτή η πολιτική «στρώνει το χαλί» για τον Κυρ. Μητσοτάκη και για τη ΝΔ που απειλεί να αξιοποιήσει την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ για μια πιο αυθεντική και διαρκή νεοφιλελεύθερη επίθεση του κεφαλαίου, για μια πολιτική νίκη των δυνάμεων και των ιδεών της Δεξιάς, ενάντια στον κόσμο της εργασίας και της κοινωνικής αντίστασης.

Η στασιμότητα μέσα σε αυτόν το μνημονιακό βούρκο εγκυμονεί διαρκώς μεγαλύτερους κινδύνους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι στοιχειώδεις κατακτήσεις προηγούμενων αιώνων –όπως το δικαίωμα στην απεργία και το δικαίωμα στη συνδικαλιστική οργάνωση– τίθονται σε σοβαρή αμφισβήτηση. Την ίδια στιγμή επανενεργοποιούνται οι ρατσιστικές επιθέσεις και η δράση των νεοναζιστικών συμμοριών στους δρόμους την ώρα η δίκη της ΧΑ έχει βγάλει στη φόρα τον εσμό της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.

Πολύ περισσότερο, αυτό το «βάλτωμα» συμβαίνει μέσα σε ένα γενικότερο τοπίο κρίσης και παρακμής. Η Ευρώπη που καυχιόταν ως λίκνο των ιδεών της δημοκρατίας και της λογικής, σήμερα ζει σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» στο Παρίσι, σε συνθήκες μαζικών δολοφονιών προσφύγων στη Μεσόγειο, σε συνθήκες έγκρισης ενός «συνταγματικού» πραξικοπήματος του Ραχόι σε βάρος της δημοκρατικής θέλησης του λαού στην Καταλονία.

Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουν να συμβάλλουν με κάθε δυνατό τρόπο στη συγκρότηση ενός διακριτού αριστερού ριζοσπαστικού πόλου με μαζική εργατική, λαϊκή και νεολαιίστικη απεύθυνση που να μπορεί να απαντήσει στο δίπολο Τσίπρα-Μητσοτάκη. Σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, η απόπειρα να αμαυρωθεί ο τριήμερος εορτασμός του πολυτεχνείου λειτουργεί μόνο αρνητικά. Ο αποκλεισμός των οργανώσεων της αριστεράς, πολιτικών συλλογικοτήτων, φοιτητικών συλλόγων και σωματείων από μια πολύ μικρή ομάδα χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα λειτουργούν αντικειμενικά προς όφελος των συστημικών δυνάμεων που «τρίβουν τα χέρια τους» με κάθε τι που μπαίνει εμπόδιο στην ανασυγκρότηση της Αριστεράς και του κινήματος. Τέτοιες ενέργειες είναι εχθρικές για το λαϊκό-εργατικό κίνημα και βασίζονται σε μία ακραία ιδιοκτησιακή λογική του Πολυτεχνείου, αλλά και των χώρων ασύλου εν γένει, κάτι για το οποίο έχει καλλιεργηθεί για πολλά χρόνια και από δυνάμεις της Αριστεράς, δίνοντας σήμερα το πάτημα σε τέτοιες ομάδες να αμαυρώνουν τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εκμεταλλευόμενες τις υπαρκτές αδυναμίες.

Για εμάς η «επέτειος» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν είναι επέτειος! Ο τριήμερος εορτασμός και η μαζική διαδήλωση προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεν μπορεί παρά να είναι άλλη μια «στιγμή» συνάντησης και ανασυγκρότησης των δυνάμεων του μαζικού κινήματος που δεν υποτάσσονται στη λογική του ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) και επιμένουν στο δρόμο των μαζικών, ενωτικών και μαχητικών αγώνων.

Ο δρόμος αυτός πάντα είχε και έχει ανάγκη την Αριστερά του. Που θα λογοδοτεί στα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων. Που θα μπαίνει στην πρώτη γραμμή του αγώνα, ακόμα και όταν υποχρεώνεται να ξεκινά από μειοψηφική θέση. Που θα έχει επίγνωση της δυνατότητας να γίνει πλειοψηφική, να επιδιώξει ανατροπές και νίκες εδώ και τώρα, και γι’ αυτό θα κάνει τις αναγκαίες επιλογές στην ενότητα στη δράση, στην ενότητα πάνω στην ανταγωνιστική πολιτική.

Ο δρόμος του Νοέμβρη σήμερα σημαίνει πάλη για την ανατροπή των μνημονίων, για την ανατροπή της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού.

Πάλη για τη ρήξη με τα όρια της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης», τα όρια του ευρώ και της ΕΕ, τα όρια του ιμπεριαλισμού.

Εμπνεόμαστε από τις εξεγέρσεις του χθες για να οργανώσουμε τους αγώνες μας σήμερα, ενάντια στο συμβιβασμό και την ηττοπάθεια!