Η κυβέρνηση βάδιζε με τη σιγουριά ότι θα χρησιμοποιήσει το λεγόμενο πρωτογενές «πλεόνασμα» του 2013 τόσο προς τους δανειστές όσο και προς το εσωτερικό της χώρας, ώστε, ενόψει εκλογών, να μπορέσει να προβεί σε κάποιες προεκλογικές ελεημοσύνες.

Το υπ. Οι­κο­νο­μι­κών μι­λού­σε μέχρι τώρα για ένα ποσό της τάξης του 1,5 δισ., το 70% του οποί­ου υπο­τί­θε­ται ότι μπο­ρεί να δια­τε­θεί και πάλι στην κοι­νω­νία (το άλλο 30% το αρ­πά­ζουν οι δα­νει­στές έτσι κι αλ­λιώς). Μαζί με αυτά ακο­λου­θού­σε και η γνω­στή επω­δός περί ανά­πτυ­ξης.

Δό­σεις
Ο Σα­μα­ράς και ο Στουρ­νά­ρας θε­ω­ρούν ότι μπο­ρούν να πεί­σουν τους δα­νει­στές για τη «με­γά­λη επι­τυ­χία» και ότι θα πά­ρουν έγκαι­ρα το πρά­σι­νο φως για να ει­σπρά­ξουν τα 8,8 δισ. των δό­σε­ων του δα­νεί­ου. Το «εγκαί­ρως» έχει να κάνει με το χρο­νι­κό όριο του Μαΐου οπότε λή­γουν ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα ύψους 9 δισ. ευρώ, δηλ. τα λεφτά που θα λη­φθούν, τε­λι­κά θα επι­στρα­φούν εντό­κως στους δα­νει­στές. Η τρόι­κα όσο έχει το χρο­νι­κό πε­ρι­θώ­ριο μπο­ρεί να κάνει κόν­ξες αλλά τε­λι­κά δεν θα δια­κιν­δυ­νέ­ψει να ανα­πτυ­χθεί ξανά φι­λο­λο­γία περί ελ­λη­νι­κής χρε­ο­κο­πί­ας και θα επι­τρέ­ψει να εκτα­μιευ­θούν οι δό­σεις (άλ­λω­στε τα λεφτά θα γυ­ρί­σουν σχε­δόν αμέ­σως πίσω). 

Ωστό­σο, η έγκαι­ρη κα­τα­βο­λή αυτών των δό­σε­ων είναι το μόνο καλό νέο για την κυ­βέρ­νη­ση. Γιατί, κατά τα λοιπά, στα τέλη Φλε­βά­ρη οι νέες σφα­λιά­ρες έπε­σαν απα­νω­τές: 

Πρώ­τον η τρόι­κα δεν απο­δέ­χε­ται ως πραγ­μα­τι­κό το ποσόν του 1,5 δισ., αφού και η Γιού­ρο­στατ και η ΕΛ­ΣΤΑΤ κα­τα­λή­γουν σε άλλες εκτι­μή­σεις, δηλ. γύρω στα 850 εκατ. ή ακόμη και λι­γό­τε­ρο. Το ορι­στι­κό νού­με­ρο θα πα­ρου­σια­στεί τον Απρί­λιο.

Η δεύ­τε­ρη σφα­λιά­ρα συν­δέ­ε­ται με τη δι­κα­στι­κή από­φα­ση περί επι­στρο­φής χρη­μά­των στους εν­στό­λους. Τώρα, ακόμη κι αν υπάρ­ξει πλε­ό­να­σμα, η τρόι­κα ζη­τά­ει να μοι­ρα­στεί λι­γό­τε­ρο από 70%, έτσι ώστε να υπάρ­χει από­θε­μα, που θα κα­λύ­ψει κι άλλες τέ­τοιες μελ­λο­ντι­κές δι­κα­στι­κές απο­φά­σεις.

Η τρίτη σφα­λιά­ρα ήρθε με το δη­μο­σί­ευ­μα των «Φαϊ­νάν­σιαλ Τάιμς», σύμ­φω­να με το οποίο η εκτί­μη­ση του ΔΝΤ και της τρόι­κας είναι ότι οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες θα χρεια­στούν από 20 δισ. ευρώ για να δια­σω­θούν (πάλι;) κι όχι 5,5 δισ. όπως υπο­λό­γι­ζε η Αθήνα. Αυτό ση­μαί­νει ότι δεν φτά­νουν τα 10 δισ. που δια­θέ­τει το ΤΧΣ και πα­ρα­πέ­μπει ευ­θέ­ως στην ανά­γκη νέου δα­νεί­ου και συ­να­κό­λου­θα νέου μνη­μο­νί­ου. Συ­να­φές με αυτό είναι το γε­γο­νός ότι το ΔΝΤ έπαψε να είναι ο «καλός» μπά­τσος που ζη­τά­ει «κού­ρε­μα» του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους.

Απαι­τή­σεις
Τέ­ταρ­τη σφα­λιά­ρα (απόρ­ροια των πα­ρα­πά­νω) είναι ότι η τρόι­κα δεν είναι τε­λι­κά ευ­χα­ρι­στη­μέ­νη και θέτει ως απα­ρά­βα­το όρο κα­τα­βο­λής των δό­σε­ων να προ­χω­ρή­σουν οι «διαρ­θρω­τι­κές» αλ­λα­γές: απε­λευ­θέ­ρω­ση των απο­λύ­σε­ων στον ιδιω­τι­κό τομέα και των δια­θε­σι­μο­τή­των στον δη­μό­σιο τομέα, μειώ­σεις ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών και ισο­δύ­να­μα, «απε­λευ­θέ­ρω­ση» της αγο­ράς γά­λα­κτος και ψω­μιού. Βέ­βαια, τί­πο­τε από όλα αυτά δεν μειώ­νει χρέη και ελ­λείμ­μα­τα, τί­πο­τε από όλα αυτά δεν αυ­ξά­νει το ΑΕΠ. Ακόμη κι αν δεν πρό­κει­ται για κα­θα­ρές πα­ραγ­γε­λιές του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου προς την τρόι­κα, το τε­λευ­ταίο τρί­βει τα χέρια του: αν τα μέτρα πε­ρά­σουν θα μπο­ρούν να απο­λύ­ουν ακόμη πιο μα­ζι­κά και ανε­ξέ­λεγ­κτα, θα γλι­τώ­σουν πάνω από 700 εκατ. σε ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές βου­λιά­ζο­ντας πε­ραι­τέ­ρω τα τα­μεία και φορ­τώ­νο­ντας νέα χρέη στις πλά­τες όλων μας, οι γα­λα­κτο­βιο­μη­χα­νί­ες δεν θα πε­τά­νε ποτέ το γάλα, αφού θα θε­ω­ρεί­ται φρέ­σκο ακόμη και μετά από με­ρι­κούς μήνες, ενώ οι αλυ­σί­δες φούρ­νων θα πιέ­σουν πε­ραι­τέ­ρω τους μι­κρούς αρ­το­ποιούς.

Συ­να­φής με την πα­ρα­πά­νω ήταν και η σφα­λιά­ρα που έδωσε ο Ό. Ρεν, ο οποί­ος, απα­ντώ­ντας ερώ­τη­ση του ευ­ρω­βου­λευ­τή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Ν. Χου­ντή, ξε­κα­θά­ρι­σε ότι η ύπαρ­ξη πλε­ο­νά­σμα­τος δεν είναι αρ­κε­τή. Για να υπάρ­ξει πε­ραι­τέ­ρω συν­δρο­μή της ΕΕ προς την Ελ­λά­δα (στή­ρι­ξη για να βγει στις «αγο­ρές», χα­μη­λό­τε­ρα επι­τό­κια, πα­ρά­τα­ση απο­πλη­ρω­μής) πρέ­πει να εκ­πλη­ρω­θούν πλή­ρως όλοι οι όροι του μνη­μο­νί­ου «ώστε να εξα­σφα­λι­στεί ότι η Ελ­λά­δα θα είναι σε θέση να επι­τύ­χει δεί­κτη χρέ­ους ίσο προς 124% του ΑΕΠ το 2020, και ση­μα­ντι­κά χα­μη­λό­τε­ρο από 110% το 2022» -δηλ. πράγ­μα­τα που ανή­κουν στη σφαί­ρα της επι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας. 

Η εκτί­μη­ση περί επι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας δεν είναι δική μας μόνον. Την επι­βε­βαιώ­νει η έκτη σφα­λιά­ρα που ήρθε με την έκ­θε­ση του Κέ­ντρου για την Ευ­ρω­παϊ­κή Πο­λι­τι­κή (CEP), την οποία επι­κα­λεί­ται η γερ­μα­νι­κή εφη­με­ρί­δα «Die Welt». Η έκ­θε­ση λέει ότι η Ελ­λά­δα δεν έχει σχε­δόν καμία πι­θα­νό­τη­τα να απο­πλη­ρώ­σει τα δά­νεια που έχει λάβει από το εξω­τε­ρι­κό. «Η πι­στο­λη­πτι­κή ικα­νό­τη­τα της χώρας συ­νε­χί­ζει να μειώ­νε­ται και μά­λι­στα σαφώς τα­χύ­τε­ρα σε σχέση με άλλες χώρες της ευ­ρω­ζώ­νης». Το CEP δεν δια­κρί­νει μά­λι­στα κα­θό­λου τά­σεις βελ­τί­ω­σης δια­πι­στώ­νο­ντας αύ­ξη­ση της ιδιω­τι­κής υπερ­χρέ­ω­σης από το εξω­τε­ρι­κό.

Η έβδο­μη σφα­λιά­ρα ήρθε από την ΕΛ­ΣΤΑΤ, η οποία δια­πι­στώ­νει με­γά­λη μεί­ω­ση κατά 6,4% του τζί­ρου της εγ­χώ­ριας βιο­μη­χα­νί­ας το 2013 σε σχέση με το 2012, καθώς μόνον το Δε­κέμ­βριο του 2013 ο δεί­κτης μειώ­θη­κε κατά 11,8% σε σχέση με τον αντί­στοι­χο μήνα του 2012. 

Κο­ντο­λο­γίς αυτό είναι τα success story της ανά­πτυ­ξης όπως απο­τυ­πώ­θη­κε τον Φε­βρουά­ριο.