Συνέδριο ΑΔΕΔΥ 2025: Ζητούμενο η ανατροπή στην πραγματική ζωή, όχι μόνο στους συσχετισμούς!

Την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, φέτος, διεκδικούν ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) και ΔΑΚΕ, με οριακή διαφορά στον αριθμό των συνέδρων.

Μπροστά στα νέα δεδομένα προσπαθήθηκαν συνενώσεις στο συνδικαλιστικό χώρο της κεντροαριστεράς (ΔΗΣΥΠ/ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ/ΕΑΕΚ) που απέτυχαν τελικά.

Συγκολλήσεις

Συνενώσεις γίνονται και στο επίπεδο των πρωτοβάθμιων, ακόμα πιο «αυθεντικές». Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΔΑΚΕ- ΔΗΣΥΠ (ΠΑΣΚΕ), προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο των συσχετισμών σε πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες του Δημοσίου, με προφανή αντανάκλαση και στην ΑΔΕΔΥ, κατεβαίνουν από κοινού. Πρόκειται για συγκολλήσεις (για να μην εξευτελίσουμε τον όρο «συμμαχίες»), χωρίς καμιά απολύτως αγωνία για τον εργαζόμενο κόσμο του Δημοσίου, ούτε, ακόμα περισσότερο, για την τύχη των υπηρεσιών που προσφέρονται στο λαό. Η προτεραιότητά τους είναι να διατηρηθούν οι συσχετισμοί πλειοψηφίας, οι συνδικαλιστικές θέσεις ατομικής χρήσης και η «άκρα του τάφου σιωπή» που τόσο έχει ανάγκη το σύστημα, με τις ακραία αντεργατικές και απάνθρωπες πολιτικές που εφαρμόζει.

Παράδειγμα τέτοιων πρόσφατων συνενώσεων είχαμε στα μικρά μεν, χαρακτηριστικά δε, σωματεία του Υπ. Εργασίας και της ΠΕΓΔΥ (Γεωπόνοι Δ.Υ.). Στη δε ΠΟΓΕΔΥ (Ομοσπονδία Γεωτεχνικών Δ.Υ.) απογειώθηκε η συγκόλληση ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑίων, φτάνοντας σε σημείο παράτυπου…έκτακτου συνεδρίου, αποκλειστικά για την εκλογή ενός αντιπροσώπου από κάθε παράταξη (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) για την ΑΔΕΔΥ, ώστε στην επιτροπή πιστοποίησης της ΑΔΕΔΥ να έχουν οι περισσότερες δυνάμεις συμφέρον να μην αμφισβητήσουν την καραμπινάτη παράκαμψη καταστατικών διατάξεων! Τόσο αγνά, τόσο νόμιμα… 

Όσο αυτά εξελίσσονται στον χώρο του γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι δυνάμεις του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την πολιτική πολυδιάσπαση των κομμάτων που προέκυψαν, συνδικαλιστικά παραμένουν σε κοινά ψηφοδέλτια, με ενοποιητικό στοιχείο την υπεράσπιση του 3ου μνημονίου (του Τσίπρα) και της παραλυτικής στάσης που προκύπτει από το ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική).

Όπως ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή ψήφισαν μαζί τις πολεμικές δαπάνες, στερώντας πολύτιμους κοινωνικούς πόρους, έτσι και σε επίπεδο ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να δημιουργήσουν κρίσιμες διαφοροποιήσεις, ικανές να αναστρέψουν όσα διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων της δουλειάς.

Το νέο πειθαρχικό για τους Δ.Υ. όλοι μαζί (ενωμένοι) το ψήφισαν: πέραν της ΝΔ που εισήγαγε τα ιδιώνυμα της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση και τη στέρηση του τεκμηρίου της αθωότητας από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, το ΠΑΣΟΚ ψήφισε 23 άρθρα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «υπέρ» σε 30 άρθρα και «παρών» σε άλλα 48 άρθρα κι ακόμα χειρότερα, υπερψήφισε ακόμα και το άρθρο 7, αυτό ακριβώς που καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας, μετατρέποντάς μας στους μόνους πολίτες της χώρας για τους οποίους δεν ισχύει!

Άνοδος της Αριστεράς

Αριστερότερα κοιτώντας, παρατηρούνται πολύ ενδιαφέροντα σημεία, τα οποία, δυστυχώς, δεν είναι ορατά στον πολύ κόσμο, λόγω της πολυδιάσπασης, ακόμα και στο επίπεδο των κινητοποιήσεων στο δρόμο.

Τα τελευταία χρόνια, το ΠΑΜΕ έχει αποκτήσει την πλειοψηφία σε μεγάλες ομοσπονδίες (όπως η ΔΟΕ-Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας), η ΟΔΠΤΕ (Διοικητικοί της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης), ΟΕΝΓΕ (Γιατροί Δημόσιας Υγείας). Επίσης, έχει ανεβάσει τα ποσοστά του σε αρκετούς χώρους. Αυτό, ωστόσο,  δεν είναι άμεσα αντιληπτό σε επίπεδο υλικών κατακτήσεων, στους ίδιους τους χώρους, ούτε στον κόσμο που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες τους. Κι αν αυτό είναι πρόβλημα για την πλευρά των εργαζομένων (εντός κι εκτός των χώρων δουλειάς), φωτίζει τις διαθέσεις τους και δηλώνει σαφή αμφισβήτηση τόσο των κυβερνητικών αφηγημάτων, όσο και των «κοστολογημένων αντιπολιτεύσεων» που εμφανίζονται σε πολλές, αλλά παρόμοιες εκδοχές στη βουλή.

Η εκλογική άνοδος σχημάτων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, ιδιαίτερα σε χώρους που εξυπηρετείται η ενότητα και οι αγωνιστικές διεκδικήσεις (όπως οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ στο σύλλογο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στην ΕΛΜΕ Χανίων, το ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ στην ΟΕΝΓΕ, ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στο Υπ. Εργασίας κ.ά.) δείχνει τις δυνατότητες που υπάρχουν για αντιστάσεις και διεκδικήσεις, επιβραβεύοντας τα σχήματα της αριστεράς που αναλαμβάνουν να τις αξιοποιήσουν.

Οι εκλεγμένοι-ες αντιπρόσωποι από το χώρο της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, εντός κι εκτός ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, έχουν ένα σημαντικό ρόλο να φέρουν σε πέρας, στο 39ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ: να εκπέμψουν μήνυμα ειλικρινούς διάθεσης συνεργασίας και συσπείρωσης όλων των δυνάμεων του χώρου, με ισότιμη συμμετοχή, για να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα-καταλύτης που θα βάλει στοίχημα να καταφέρει να κινηθούμε αποτελεσματικά, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστε το εργατικό κίνημα να γίνει επιτέλους επικίνδυνο για το σύστημα, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντά του!

Στην εποχή της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη και της υπερεντατικής προσπάθειας του συστήματος να ξεπλύνει και να στηρίξει το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Στην εποχή της ανατριχιαστικής και ωμής προετοιμασίας πολέμων. Στην εποχή όπου χρήματα υπάρχουν για φέρετρα με σημαίες, αλλά όχι για το 13ο-14ο μισθό στους Δ.Υ.  Στην εποχή των ιδιωτικοποιήσεων κάθε αγαθού και της εμπορευματοποίησης κάθε ανθρώπινης ανάγκης. Στην εποχή της διαχείρισης του δημοσίου χρήματος αλά ΟΠΕΚΕΠΕ.  Στην εποχή των πειθαρχικών για τις/τους εργαζόμενες-ους και της καλλιέργειας «συναδελφικού ανταγωνισμού» πότε για κάποια μπόνους και πότε για τις θέσεις ευθύνης. Στην εποχή της τραγικής υποστελέχωσης και της κατάρρευσης του Δημοσίου σε σημείο δημιουργίας «συνθηκών Τεμπών», η Αριστερά στην ΑΔΕΔΥ έχει αυξημένα καθήκοντα. Η ενότητα στην πράξη και τη δράση, με τρόπο που κάθε δύναμη θα αναγνωρίζει την εαυτή της, είναι μονόδρομος. Για να δημιουργούνται συνθήκες πραγματικών νικών και όχι ηρωικών κι αδιέξοδων αγώνων που έχουν ως αποτέλεσμα την εξώθηση συντροφισσών και συναγωνιστών είτε εκτός ενεργού κινήματος, είτε σε άλλες, μεγαλύτερες, δυνάμεις, που φαντάζουν ανακουφιστικές, αλλά δεν οργανώνουν ανατροπές.

Η πιθανότητα να χαθεί ο έλεγχος της ΑΔΕΔΥ από τη ΔΑΚΕ και τη ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αναμενόμενη χαρά και ένα αίσθημα της δικαιοσύνης, γιατί δεν γίνεται η πλευρά των πολύπαθων εργαζομένων να έχει στην ηγεσία των συνδικαλιστικών οργάνων της τόσο «ξεπουλημένες» δυνάμεις.

Ωστόσο, αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τη ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) είναι η ανησυχία της υπόλοιπης συνδικαλιστικής αριστεράς, τι θα συμβεί στην περίπτωση που η ΔΑΣ αποκτήσει την πλειοψηφία και αν αυτό θα σημάνει αδρανοποίηση της ΑΔΕΔΥ για να ωθείται ο κόσμος του Δημοσίου προς το ΠΑΜΕ, κάτι που αποκλείεται να φέρει υλικές νίκες, καθώς είναι ανέφικτο να περιμένει κανείς να στοιχηθεί ο κόσμος όλος στους σχεδιασμούς μιας και μόνης δύναμης.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το 39ο θα είναι ένα ενδιαφέρον συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, αλλά από την πλευρά μας οφείλουμε να επιδιώξουμε εντατικά να είναι και επωφελές προς τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας, που τόσο ανάγκη έχει τις Δημόσιες Υπηρεσίες.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά