Συνέδριο ΑΔΕΔΥ: Δύσκολοι συσχετισµοί - Επείγουσα η κοινή δράση της Αριστεράς

Η δυναµική παρέµβαση των 5.500 συµβασιούχων-επιστηµόνων του ΟΑΕΔ, που απολύονται µέσα στο Γενάρη, επανέφερε το βασικό πρόβληµα της ελαστικής εργασίας, που διογκώνεται ακόµα και στο Δηµόσιο και που τα µεγάλα συνδικάτα και οµοσπονδίες αρνούνται στην ουσία να το αντιµετωπίσουν, αφού µε ευθύνη των µνηµονιακών και συστηµικών παρατάξεων ΔΑΚΕ και πρώην ΠΑΣΚΕ (ΔΗΣΥΠ), αρνούνται να εντάξουν τους συµβασιούχους ως πλήρη µέλη στη δύναµή τους, στερώντας τη δυνατότητα επίλυσης της µάστιγας της ελαστικής εργασίας για όλη την κοινωνία, αλλά και την ίδια την αναζωογόνηση των συνδικάτων.

Ζωντανή συζήτηση

Παρόλο που η ΑΔΕΔΥ είναι ένα τριτοβάθµιο όργανο µε ισχυρή συνδικαλιστική γραφειοκρατία, το ίδιο το συνέδριο, µε τις τοποθετήσεις των συνέδρων των αριστερών παρατάξεων, είχε ζωντάνια και αναφορά σε πλήθος προβληµάτων, που αφορούν τους εργαζοµένους στο Δηµόσιο, αλλά και την ίδια την κοινωνία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι συζητήθηκαν τα προβλήµατα του θεσµικού ρατσισµού και του αποκλεισµού των µεταναστών από το δηµόσιο σύστηµα υγείας και τα ζητήµατα τις αυξανόµενης εκµετάλλευσης των γυναικών και του σεξισµού που, µε την εντεινόµενη οικονοµική κρίση και τη νεοφιλελεύθερη επίθεση, παίρνει µεγαλύτερες διαστάσεις τόσο σε χώρους δουλειάς, όσο και στην αόρατη «ιδιωτική» σφαίρα. Μάλιστα, η παράταξή µας, το ΜΕΤΑ, κατέθεσε σχετικό ψήφισµα για τη φεµινιστική απεργία στις 8 Μάρτη. Τα ζητήµατα των εξορύξεων σε όλη τη χώρα βρήκαν και αυτά τη θέση τους στις οµιλίες των συνέδρων της Αριστεράς.

Το εύρος των θεµάτων που απασχόλησαν το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, µε πληθώρα ψηφισµάτων που κατατέθηκαν, αποδεικνύει ότι τα συνδικάτα είναι πολύτιµη δύναµη για την εργαζόµενη κοινωνία και η κατάσταση και στάση τους δεν αφορά µόνο τα µέλη τους και τα συντεχνιακά τους προβλήµατα, αλλά συνδέεται µε το σύνολο της ζωής των ανθρώπων που ζουν από τη δουλειά τους. Γι’ αυτό και οι συσχετισµοί των δυνάµεων σε αυτά δεν είναι αδιάφορη για όσες και όσους έχουν ταξική αναφορά και δέσµευση.

Η παράτυπη και βεβιασµένη λήξη των εργασιών του συνεδρίου, µε το προεδρείο των ΔΑΚΕ-πρώην ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΑΝ να παίρνει τα πρακτικά και τα προτεινόµενα ψηφίσµατα και να σταµατάει ξαφνικά τη διαδικασία, χωρίς ψηφοφορίες, δείχνει και το φόβο που υπάρχει στις συστηµικές και νεοφιλελεύθερες δυνάµεις στο συνδικαλιστικό κίνηµα, µην τυχόν και οι εργαζόµενες και οι εργαζόµενοι αξιοποιήσουν όπως πρέπει τη συλλογική δυνατότητα που τους δίνει το συνδικάτο.

Αποτελέσµατα

Οι συσχετισµοί που προέκυψαν είναι απογοητευτικοί και δύσκολοι στη διαχείρισή τους το επόµενο διάστηµα, δεν είναι όµως αντικειµενικοί και ανυπέρβλητοι.

Οι σύνεδροι ήταν αυξηµένοι σε σχέση µε το προηγούµενο συνέδριο (2016) περίπου κατά 70 άτοµα, που σηµαίνει αυξηµένη συµµετοχή στις αρχαιρεσίες των πρωτοβάθµιων και δευτεροβάθµιων οργάνων. Η ΔΑΚΕ αύξησε τις δυνάµεις της και έβγαλε 22 Γενικούς Συµβούλους (από 18 που είχε το 2016), η πρώην ΠΑΣΚΕ βγήκε 2η δύναµη από 3η που ήταν, µε 16 Γενικούς Συµβούλους (από 14), η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) βγήκε 3η δύναµη από 2η που ήταν, µε 16 Γενικούς Συµβούλους (από 15), η ΕΑΕκ (ΣΥΡΙΖΑ) εξέλεξε 12 Γενικούς Συµβούλους (από 13), οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ εξέλεξαν 7 Γενικούς Συµβούλους (από 10), το ΜΕΤΑ εξέλεξε 4 Γενικούς Συµβούλους (από 8), ενώ η ΣΥΝΑΝ (Μπαλασόπουλος) συνεργάστηκε µε τον «ανεξάρτητο» Αντωνόπουλο και εξέλεξαν 8 Γενικούς Συµβούλους (από 7).

Είναι προφανές ότι αν η Αριστερά συνεργαζόταν στο δρόµο, το κίνηµα και τις εκλογές, τα αποτελέσµατα θα ήταν εντυπωσιακά διαφορετικά ακόµα και στο σκληρό πυρήνα της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ.

Διότι οι συσχετισµοί της Εκτελεστικής Επιτροπής είναι ακόµα χειρότεροι και θα δυσκολέψουν, το επόµενο διάστηµα, την έκφραση του εργατικού κινήµατος.

Ο νόµος 1264/1982, ο περίφηµος συνδικαλιστικός νόµος, στον οποίο παρενέβησαν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προηγούµενα και της ΝΔ τώρα, στα σηµεία που ήταν ευνοϊκός για τις συλλογικές διαδικασίες των εργαζοµένων έχει µία διάταξη που διαστρεβλώνει εντυπωσιακά την απλή αναλογική. Δηλαδή, όποια παράταξη δεν εξασφαλίζει το εκλογικό µέτρο και άρα δεν εκλεγεί από την πρώτη κατανοµή, δεν συµπεριλαµβάνεται στη δεύτερη κατανοµή, παρά µόνο στην τρίτη κατανοµή, αν έχουν περισσέψει έδρες από τις δυνάµεις που συµµετείχαν στην πρώτη και δεύτερη κατανοµή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσµα τη διαφορετική «τιµή» των εδρών από τη δεύτερη κατανοµή και µετά. Δηλαδή, παρατάξεις µε περισσότερες ψήφους µετά την πρώτη κατανοµή δεν παίρνουν έδρα, ενώ οι παρατάξεις που είναι ισχυρές και έχουν βγάλει έδρες από την πρώτη κατανοµή αποκτούν περισσότερες έδρες µε λιγότερες ψήφους στη συνέχεια. 

Στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ τελικά, µε τη διαδικασία που περιγράφηκε, η ΔΑΚΕ απέκτησε 5 έδρες (µε την απλή αναλογική θα είχε 4 ή 5 µετά από κλήρωση), η ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) 3, η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) 3, η ΕΑΕΚ 3 (µε την απλή αναλογική θα είχε 2 ή 3 µετά από κλήρωση), οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ 1 (µε την απλή αναλογική θα µπορούσε να έχει 2 µετά από κλήρωση), η ΣΥΝΑΝ 2 και το ΜΕΤΑ δεν εξέλεξε κανέναν (µε την απλή αναλογική θα είχε 1).

Η συνεργασία των αριστερών παρατάξεων θα µπορούσε αφενός να εξοµαλύνει τις συνέπειες της έλλειψης της απλής αναλογικής και αφετέρου να στερήσει την αύξηση των εδρών από τη ΔΑΚΕ και την ΕΑΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ).

Η απλή καταγραφή δυνάµεων της Αριστεράς έχει εξαντλήσει τα όριά της και την υποµονή των εργαζοµένων, γι’ αυτό και σε πάρα πολλές περιπτώσεις η αποχή στις εκλογικές διαδικασίες των σωµατείων προέρχεται από την Αριστερά. Έτσι «φουσκώνουν» οι ΔΑΚΕ και πρώην ΠΑΣΚΕ. Οι εργαζόµενοι, µη βλέποντας συλλογική διέξοδο, προσπαθούν να περισωθούν ατοµικά, ψηφίζοντας αυτούς που έχουν τις κατάλληλες «επαφές» µε τις πολιτικές ηγεσίες.

Ενότητα

Το έχουµε γράψει πάρα πολλές φορές, αλλά θα το υπενθυµίσουµε, ότι αν το ΠΑΜΕ εννοεί να κάνει «ανοίγµατα» και αν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ και οι επιµέρους δυνάµεις που βρίσκονται εντός τους εννοούν στα αλήθεια ότι η συνεργασία της Αριστεράς πρέπει επιτέλους να γίνει πράξη, το αµέσως επόµενο διάστηµα, παρά τους δυσµενείς συσχετισµούς που δηµιουργήθηκαν και µε ευθύνη τους στο ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο των Δηµοσίων Υπαλλήλων, θα πρέπει να ενεργήσουν επειγόντως προς την κατεύθυνση της συγκέντρωσης ταξικών δυνάµεων, µιας και το κίνηµα στην Ελλάδα φαίνεται να «ξεπαγώνει» σταδιακά και να ετοιµάζεται να ξαναδώσει ευκαιρίες. Αν και τώρα χάσει αυτές τις ευκαιρίες η Αριστερά, τότε δεν θα έχει ξανά το δικαίωµα να µιλάει για συντηρητική αναδίπλωση του κόσµου µας.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά