Το 37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (3-5/12) έληξε αποτυπώνοντας γλαφυρά όλη την πραγµατικότητα των εργαζοµένων, που θα έχουµε να διαχειριστούµε το επόµενο διάστηµα.

Η δυ­να­µι­κή πα­ρέ­µβα­ση των 5.500 συ­µβα­σιού­χων-επι­στη­µό­νων του ΟΑΕΔ, που απο­λύ­ο­νται µέσα στο Γε­νά­ρη, επα­νέ­φε­ρε το βα­σι­κό πρό­βλη­µα της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας, που διο­γκώ­νε­ται ακόµα και στο Δη­µό­σιο και που τα µε­γά­λα συν­δι­κά­τα και οµο­σπον­δί­ες αρ­νού­νται στην ουσία να το αντι­µε­τω­πί­σουν, αφού µε ευ­θύ­νη των µνη­µο­νια­κών και συ­στη­µι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων ΔΑΚΕ και πρώην ΠΑΣΚΕ (ΔΗΣΥΠ), αρ­νού­νται να εντά­ξουν τους συ­µβα­σιού­χους ως πλήρη µέλη στη δύ­να­µή τους, στε­ρώ­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα επί­λυ­σης της µά­στι­γας της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας για όλη την κοι­νω­νία, αλλά και την ίδια την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση των συν­δι­κά­των.

Ζω­ντα­νή συ­ζή­τη­ση

Πα­ρό­λο που η ΑΔΕΔΥ είναι ένα τρι­το­βά­θµιο όρ­γα­νο µε ισχυ­ρή συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, το ίδιο το συ­νέ­δριο, µε τις το­πο­θε­τή­σεις των συ­νέ­δρων των αρι­στε­ρών πα­ρα­τά­ξε­ων, είχε ζω­ντά­νια και ανα­φο­ρά σε πλή­θος προ­βλη­µά­των, που αφο­ρούν τους ερ­γα­ζο­µέ­νους στο Δη­µό­σιο, αλλά και την ίδια την κοι­νω­νία.

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι συ­ζη­τή­θη­καν τα προ­βλή­µα­τα του θε­σµι­κού ρα­τσι­σµού και του απο­κλει­σµού των µε­τα­να­στών από το δη­µό­σιο σύ­στη­µα υγεί­ας και τα ζη­τή­µα­τα τις αυ­ξα­νό­µε­νης εκµε­τάλ­λευ­σης των γυ­ναι­κών και του σε­ξι­σµού που, µε την εντει­νό­µε­νη οι­κο­νο­µι­κή κρίση και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση, παίρ­νει µε­γα­λύ­τε­ρες δια­στά­σεις τόσο σε χώ­ρους δου­λειάς, όσο και στην αό­ρα­τη «ιδιω­τι­κή» σφαί­ρα. Μά­λι­στα, η πα­ρά­τα­ξή µας, το ΜΕΤΑ, κα­τέ­θε­σε σχε­τι­κό ψή­φι­σµα για τη φε­µι­νι­στι­κή απερ­γία στις 8 Μάρτη. Τα ζη­τή­µα­τα των εξο­ρύ­ξε­ων σε όλη τη χώρα βρή­καν και αυτά τη θέση τους στις οµι­λί­ες των συ­νέ­δρων της Αρι­στε­ράς.

Το εύρος των θε­µά­των που απα­σχό­λη­σαν το συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ, µε πλη­θώ­ρα ψη­φι­σµά­των που κα­τα­τέ­θη­καν, απο­δει­κνύ­ει ότι τα συν­δι­κά­τα είναι πο­λύ­τι­µη δύ­να­µη για την ερ­γα­ζό­µε­νη κοι­νω­νία και η κα­τά­στα­ση και στάση τους δεν αφορά µόνο τα µέλη τους και τα συ­ντε­χνια­κά τους προ­βλή­µα­τα, αλλά συν­δέ­ε­ται µε το σύ­νο­λο της ζωής των αν­θρώ­πων που ζουν από τη δου­λειά τους. Γι’ αυτό και οι συ­σχε­τι­σµοί των δυ­νά­µε­ων σε αυτά δεν είναι αδιά­φο­ρη για όσες και όσους έχουν τα­ξι­κή ανα­φο­ρά και δέ­σµευ­ση.

Η πα­ρά­τυ­πη και βε­βια­σµέ­νη λήξη των ερ­γα­σιών του συ­νε­δρί­ου, µε το προ­ε­δρείο των ΔΑ­ΚΕ-πρώ­ην ΠΑ­ΣΚΕ-ΣΥ­ΝΑΝ να παίρ­νει τα πρα­κτι­κά και τα προ­τει­νό­µε­να ψη­φί­σµα­τα και να στα­µα­τά­ει ξαφ­νι­κά τη δια­δι­κα­σία, χωρίς ψη­φο­φο­ρί­ες, δεί­χνει και το φόβο που υπάρ­χει στις συ­στη­µι­κές και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­µεις στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­µα, µην τυχόν και οι ερ­γα­ζό­µε­νες και οι ερ­γα­ζό­µε­νοι αξιο­ποι­ή­σουν όπως πρέ­πει τη συλ­λο­γι­κή δυ­να­τό­τη­τα που τους δίνει το συν­δι­κά­το.

Απο­τε­λέ­σµα­τα

Οι συ­σχε­τι­σµοί που προ­έ­κυ­ψαν είναι απο­γοη­τευ­τι­κοί και δύ­σκο­λοι στη δια­χεί­ρι­σή τους το επό­µε­νο διά­στη­µα, δεν είναι όµως αντι­κει­µε­νι­κοί και ανυ­πέρ­βλη­τοι.

Οι σύ­νε­δροι ήταν αυ­ξη­µέ­νοι σε σχέση µε το προη­γού­µε­νο συ­νέ­δριο (2016) πε­ρί­που κατά 70 άτοµα, που ση­µαί­νει αυ­ξη­µέ­νη συ­µµε­το­χή στις αρ­χαι­ρε­σί­ες των πρω­το­βά­θµιων και δευ­τε­ρο­βά­θµιων ορ­γά­νων. Η ΔΑΚΕ αύ­ξη­σε τις δυ­νά­µεις της και έβγα­λε 22 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 18 που είχε το 2016), η πρώην ΠΑΣΚΕ βγήκε 2η δύ­να­µη από 3η που ήταν, µε 16 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 14), η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) βγήκε 3η δύ­να­µη από 2η που ήταν, µε 16 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 15), η ΕΑΕκ (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) εξέ­λε­ξε 12 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 13), οι ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ εξέ­λε­ξαν 7 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 10), το ΜΕΤΑ εξέ­λε­ξε 4 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 8), ενώ η ΣΥΝΑΝ (Μπα­λα­σό­που­λος) συ­νερ­γά­στη­κε µε τον «ανε­ξάρ­τη­το» Αντω­νό­που­λο και εξέ­λε­ξαν 8 Γε­νι­κούς Συ­µβού­λους (από 7).

Είναι προ­φα­νές ότι αν η Αρι­στε­ρά συ­νερ­γα­ζό­ταν στο δρόµο, το κί­νη­µα και τις εκλο­γές, τα απο­τε­λέ­σµα­τα θα ήταν εντυ­πω­σια­κά δια­φο­ρε­τι­κά ακόµα και στο σκλη­ρό πυ­ρή­να της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της ΑΔΕΔΥ.

Διότι οι συ­σχε­τι­σµοί της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής είναι ακόµα χει­ρό­τε­ροι και θα δυ­σκο­λέ­ψουν, το επό­µε­νο διά­στη­µα, την έκ­φρα­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος.

Ο νόµος 1264/1982, ο πε­ρί­φη­µος συν­δι­κα­λι­στι­κός νόµος, στον οποίο πα­ρε­νέ­βη­σαν η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προη­γού­µε­να και της ΝΔ τώρα, στα ση­µεία που ήταν ευ­νοϊ­κός για τις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες των ερ­γα­ζο­µέ­νων έχει µία διά­τα­ξη που δια­στρε­βλώ­νει εντυ­πω­σια­κά την απλή ανα­λο­γι­κή. Δη­λα­δή, όποια πα­ρά­τα­ξη δεν εξα­σφα­λί­ζει το εκλο­γι­κό µέτρο και άρα δεν εκλε­γεί από την πρώτη κα­τα­νο­µή, δεν συ­µπε­ρι­λα­µβά­νε­ται στη δεύ­τε­ρη κα­τα­νο­µή, παρά µόνο στην τρίτη κα­τα­νο­µή, αν έχουν πε­ρισ­σέ­ψει έδρες από τις δυ­νά­µεις που συ­µµε­τεί­χαν στην πρώτη και δεύ­τε­ρη κα­τα­νο­µή. Αυτό έχει σαν απο­τέ­λε­σµα τη δια­φο­ρε­τι­κή «τιµή» των εδρών από τη δεύ­τε­ρη κα­τα­νο­µή και µετά. Δη­λα­δή, πα­ρα­τά­ξεις µε πε­ρισ­σό­τε­ρες ψή­φους µετά την πρώτη κα­τα­νο­µή δεν παίρ­νουν έδρα, ενώ οι πα­ρα­τά­ξεις που είναι ισχυ­ρές και έχουν βγά­λει έδρες από την πρώτη κα­τα­νο­µή απο­κτούν πε­ρισ­σό­τε­ρες έδρες µε λι­γό­τε­ρες ψή­φους στη συ­νέ­χεια. 

Στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ τε­λι­κά, µε τη δια­δι­κα­σία που πε­ρι­γρά­φη­κε, η ΔΑΚΕ απέ­κτη­σε 5 έδρες (µε την απλή ανα­λο­γι­κή θα είχε 4 ή 5 µετά από κλή­ρω­ση), η ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) 3, η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) 3, η ΕΑΕΚ 3 (µε την απλή ανα­λο­γι­κή θα είχε 2 ή 3 µετά από κλή­ρω­ση), οι ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ 1 (µε την απλή ανα­λο­γι­κή θα µπο­ρού­σε να έχει 2 µετά από κλή­ρω­ση), η ΣΥΝΑΝ 2 και το ΜΕΤΑ δεν εξέ­λε­ξε κα­νέ­ναν (µε την απλή ανα­λο­γι­κή θα είχε 1).

Η συ­νερ­γα­σία των αρι­στε­ρών πα­ρα­τά­ξε­ων θα µπο­ρού­σε αφε­νός να εξο­µα­λύ­νει τις συ­νέ­πειες της έλ­λει­ψης της απλής ανα­λο­γι­κής και αφε­τέ­ρου να στε­ρή­σει την αύ­ξη­ση των εδρών από τη ΔΑΚΕ και την ΕΑΕΚ (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ).

Η απλή κα­τα­γρα­φή δυ­νά­µε­ων της Αρι­στε­ράς έχει εξα­ντλή­σει τα όριά της και την υπο­µο­νή των ερ­γα­ζο­µέ­νων, γι’ αυτό και σε πάρα πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις η αποχή στις εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες των σω­µα­τεί­ων προ­έρ­χε­ται από την Αρι­στε­ρά. Έτσι «φου­σκώ­νουν» οι ΔΑΚΕ και πρώην ΠΑΣΚΕ. Οι ερ­γα­ζό­µε­νοι, µη βλέ­πο­ντας συλ­λο­γι­κή διέ­ξο­δο, προ­σπα­θούν να πε­ρι­σω­θούν ατο­µι­κά, ψη­φί­ζο­ντας αυ­τούς που έχουν τις κα­τάλ­λη­λες «επα­φές» µε τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες.

Ενό­τη­τα

Το έχου­µε γρά­ψει πάρα πολ­λές φορές, αλλά θα το υπεν­θυ­µί­σου­µε, ότι αν το ΠΑΜΕ εν­νο­εί να κάνει «ανοί­γµα­τα» και αν οι ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ-ΣΥ­ΣΠΕΙ­ΡΩ­ΣΕΙΣ και οι επι­µέ­ρους δυ­νά­µεις που βρί­σκο­νται εντός τους εν­νο­ούν στα αλή­θεια ότι η συ­νερ­γα­σία της Αρι­στε­ράς πρέ­πει επι­τέ­λους να γίνει πράξη, το αµέ­σως επό­µε­νο διά­στη­µα, παρά τους δυ­σµε­νείς συ­σχε­τι­σµούς που δη­µιουρ­γή­θη­καν και µε ευ­θύ­νη τους στο ανώ­τε­ρο συν­δι­κα­λι­στι­κό όρ­γα­νο των Δη­µο­σί­ων Υπαλ­λή­λων, θα πρέ­πει να ενερ­γή­σουν επει­γό­ντως προς την κα­τεύ­θυν­ση της συ­γκέ­ντρω­σης τα­ξι­κών δυ­νά­µε­ων, µιας και το κί­νη­µα στην Ελ­λά­δα φαί­νε­ται να «ξε­πα­γώ­νει» στα­δια­κά και να ετοι­µά­ζε­ται να ξα­να­δώ­σει ευ­και­ρί­ες. Αν και τώρα χάσει αυτές τις ευ­και­ρί­ες η Αρι­στε­ρά, τότε δεν θα έχει ξανά το δι­καί­ω­µα να µι­λά­ει για συ­ντη­ρη­τι­κή ανα­δί­πλω­ση του κό­σµου µας.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες