Ένα μήνα σχεδόν πριν την παγκόσμια φεμινιστική απεργία και η καμπάνια που οργανώνουμε μέσα από τη Συνέλευση 8 Μάρτη έχει κάνει ήδη αρκετά βήματα, ώστε να φτάσει το μήνυμά μας σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους και να καταφέρει έτσι να κινητοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερες και περισσότερους.
Η κεντρική αφίσα της Συνέλευσης με το σύνθημα «Απεργία στο σπίτι, απεργία στη δουλειά» έχει ήδη αρχίσει να δίνει χρώμα στους δρόμους της Αθήνας. Ωστόσο, είναι πολλά ακόμα αυτά που πρέπει να οργανωθούν για να γίνουμε ορατές σε κάθε πιθανό σημείο. Σε μια συγκυρία όπου τόσο ο θεσμικός όσο και ο καθημερινός σεξισμός στην Ελλάδα επιτίθεται διαρκώς και με κλιμακούμενη ένταση στις ζωές μας, η φεμινιστική απεργία είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Η επικαιρότητα επιβεβαιώνει την ανάγκη νέων γυναικείων διεκδικήσεων και αντιστάσεων. Το πρόσφατο Συντονιστικό Αναπληρωτών Αδιόριστων Εκπαιδευτικών, στο δελτίο τύπου της σύσκεψης της Καμπάνιας για την Προστασία της Μητρότητας, που έγινε στις 25/1, καταλήγει σε προφανή αιτήματα: Να σταματήσει η εξώθηση σε άδειες άνευ αποδοχών και παραιτήσεις – Πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα – Υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας – Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους.
Οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται, με κάποιες να συγκεντρώνουν συμβολικό και κρίσιμο ενδιαφέρον, όπως η περίπτωση της Ελένης Τοπαλούδη, για την οποία η δίκη είναι σε εξέλιξη, ενώ η ζωή των γυναικών βρίσκεται σε μεγαλύτερη απειλή ακριβώς επειδή είναι υποτιμημένη από το ίδιο το σύστημα.
Όσο για τις ιδεολογικές επιθέσεις, η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί με το νέο «επεισόδιο» της παρακίνησης του υπουργείου Παιδείας επισήμως, για συμμετοχή μαθητών κι εκπαιδευτικών στην αντιδραστική ημερίδα της Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων «Η Χριστιανική Αγωγή», με θέμα «Παιδεία και Ελληνορθόδοξη Παράδοση» στις 9/2. Θυμίζουμε ότι η εν λόγω οργάνωση, το 2009, με επιστολή της προς τον υπουργό Παιδείας ζητούσε να μην εισαχθεί στα σχολεία το μάθημα της «σεξουαλικής αγωγής», ώστε στο σχετικό διάλογο να συμμετέχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, μεταξύ των οποίων και η εκκλησία.
Καθώς οι επιθέσεις που δέχονται οι γυναίκες καθημερινά είναι πολλές, ενώ η εκμετάλλευση και η καταπίεση που βιώνουμε πολύπλευρη και συνεχής, είναι ανάγκη όλες, εργαζόμενες και άνεργες, φοιτήτριες και συνταξιούχες, μετανάστριες και προσφύγισσες, να οργανωθούμε και να παλέψουμε μαζί, ώστε η φετινή 8 Μάρτη να αποτελέσει τον κεντρικό αγωνιστικό κόμβο, που θα στοχεύει στη συνολική ανατροπή των έμφυλων διακρίσεων. Η πάλη για την έμφυλη ισότητα είναι κομμάτι των ταξικών μας αγώνων. Είναι επομένως σημαντική η απόφαση της ΑΔΕΔΥ για στάση εργασίας στις 6 Μάρτη 2020, σε συνέχεια και της περσινής σχετικής απόφασης, η οποία πάρθηκε μέσα από τις διεκδικήσεις του κόσμου της εργασίας για τη συμμετοχή όλων στην πρώτη φεμινιστική απεργία στην Ελλάδα.
Το γεγονός ότι η φετινή 8 Μάρτη θα είναι Κυριακή δεν μας εμποδίζει από το να καλέσουμε σε φεμινιστική απεργία. Αφενός, στις σημερινές συνθήκες το ποσοστό των γυναικών –όπως και των αντρών– που δουλεύουν τις Κυριακές ως ελαστικά εργαζόμενες είναι εξαιρετικά υψηλό. Αφετέρου, η απλήρωτη και αόρατη δουλειά στο σπίτι, η φροντίδα για την κοινωνική αναπαραγωγή, η οποία πέφτει σχεδόν αποκλειστικά –ακόμα και εν έτει 2020– στις πλάτες των γυναικών, δεν αναγνωρίζει Κυριακές ή αργίες. Οι γυναίκες που δεν εργάζονται τις Κυριακές, αναλαμβάνουν συχνά πολύ μεγαλύτερα βάρη στο σπίτι απ’ ό,τι συνηθίζεται τις υπόλοιπες μέρες. Έχουμε επομένως πάρα πολλούς λόγους ακόμα ώστε στις 8 Μάρτη να απεργήσουμε από τη δουλειά και από το σπίτι.
Την ημέρα εκείνη θέλουμε να βγούμε στους δρόμους μαζικά, διεκδικώντας περισσότερες κοινωνικές δαπάνες για τις ανάγκες μας και όχι για εξοπλισμούς, καλύτερες εργασιακές συνθήκες για όλες, αναγνώριση της δουλειάς στο σπίτι και ακόμη καταγγέλλοντας τις πολύπλευρες σεξιστικές επιθέσεις που βιώνουμε καθημερινά.
Οι προετοιμασίες για την παγκόσμια φεμινιστική απεργία έχουν ήδη ξεκινήσει σε αρκετές χώρες. Στην Ελβετία, μετά τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στην πρώτη τους φεμινιστική απεργία στις 14 Ιουνίου 2019, αποφάσισαν φέτος να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους με τρόπο πιο αποκεντρωμένο, ώστε όλες οι γυναίκες απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας να γίνουν κομμάτι της απεργίας. Στη χώρα των Βάσκων στην Ισπανία πραγματοποιήθηκε ήδη στις 30 Γενάρη μια από τις μαζικότερες γενικές απεργίες των τελευταίων χρόνων, όπου αρκετές φεμινιστικές συλλογικότητες έθεσαν ηχηρά τα αιτήματά τους, δίνοντας έτσι μια έντονη φεμινιστική χροιά στη γενική απεργία. Τα παραδείγματα αυτά μας γεμίζουν ενθουσιασμό και ιδέες για τους δικούς μας αγώνες εδώ, αλλά και για τη δυναμική που μπορούν να αποκτήσουν.
Παράλληλα, στην Ελλάδα, φέτος ξεδιπλώνεται μια σειρά από δυνατότητες, ώστε η 8 Μάρτη να αποτελέσει έμπνευση για όσο το δυνατόν περισσότερες αγωνιζόμενες-ους. Μέσα από τη Συνέλευσή μας οργανώνουμε διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα (συναυλίες, θέατρο κλπ), τα οποία θα λάβουν χώρα την ημέρα της φεμινιστικής απεργίας στο κέντρο της Αθήνας, πριν και μετά την κεντρική μας διαδήλωση. Ήδη έχουμε έρθει σε επαφή με καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν και να στηρίξουν μ’ αυτό τον τρόπο τον αγώνα μας. Όσο πλησιάζουμε στην ημέρα της φεμινιστικής απεργίας, οι συναντήσεις μας στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους και παντού γίνονται συχνότερες.
Το Σάββατο 8 Φλεβάρη στον Αθηναϊκό Ορειβατικό Σύλλογο, η Συνέλευση οργανώνει πάρτι οικονομικής ενίσχυσης, όπου διασκεδάζοντας θα έχουμε μια ακόμα ευκαιρία να βρεθούμε και να κουβεντιάσουμε για την παγκόσμια φεμινιστική απεργία.
Οι ιδέες, οι προβληματισμοί και τα βιώματα που ανταλλάσουμε, η καθεμιά από το δικό της μετερίζι, εμπλουτίζουν την πορεία μας προς την 8 Μάρτη, όπου θα φωνάξουμε όλες μαζί πως «αν σταματήσουμε εμείς, σταματάει ο κόσμος».
Δίκη Τοπαλούδη
Από τις 13 Γενάρη παρακολουθούμε την εκδίκαση της υπόθεσης βιασμού και δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη. Η συγκεκριμένη γυναικοκτονία έχει απασχολήσει αρκετά τη δημόσια σφαίρα λόγω της μεγάλης της αγριότητας, σε σημείο που αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν συμπεριλάβει στο λόγο τους τον όρο «γυναικοκτονία». Εμείς ως Συνέλευση 8 Μάρτη βρισκόμασταν και στις τρεις δικάσιμους που πραγματοποιήθηκαν μέχρι τώρα στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας στην οικογένεια της Τοπαλούδη, φωνάζοντας πως «δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι κάναν στην Ελένη, δεν θέλουμε καμία άλλη δολοφονημένη». Η δίκη συνεχίζεται στην ίδια αίθουσα στις 14 Φλεβάρη. Είναι σημαντικό να είμαστε μαζικά εκεί, ώστε να πιέσουμε για την απονομή δικαιοσύνης στη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη, καθώς και όλων των γυναικών θυμάτων βιασμού και φόνου.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
