Το RP εγκαινιάζει μια σειρά σύντομων συνεντεύξεων με υποψήφιους του Κοκκινου Δικτύου ανά την επικράτεια ξεκινώντας απο την Κοζάνη και τον Αλέξη Λιοσάτο.
RP: Ποια είναι η εμπειρία σας απο την μέχρι τώρα διαδικασία συγκρότησης της ΛΑΕ και την εκλογική της καμπάνια;
Αλέξης Λιοσάτος: Στην ΠΕ Κοζάνης ξεκινήσαμε με μικρές δυνάμεις, αλλά ενισχυθήκαμε στη διαδρομή, βελτιωθήκαμε σε οργανωτικότητα και αλληλοκάλυψη και η ανταπόκριση του κόσμου μας δίνει κουράγιο να δώσουμε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τη μάχη των εκλογών. Ο κόσμος είναι σε γενικές γραμμές μουδιασμένος και επιφυλακτικός. Ωστόσο μπορεί να ανοίξει την κουβέντα και ανταποκρίνεται θετικά στην καμπάνια μας, ότι το ΟΧΙ δεν ηττήθηκε, ότι αξίζει να συνεχίσουμε τη μάχη για ρήξη με τα μνημόνια και τη λιτότητα, ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι όλοι μαζί μπορούμε.
Είναι ο κόσμος μας, ο κόσμος του ΟΧΙ, που δείχνει ότι το δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» δεν έχει τελειώσει, ότι η φλόγα της αντίστασης συνεχίζει να καίει. Αγωνιζόμαστε για να παραμείνει η ελπίδα ζωντανή, και γι αυτό καλούμε τους συμπολίτες μας όχι μόνο να ψηφίσουν αλλά να στρατευτούν στη Λαϊκή Ενότητα, για «ΟΧΙ μέχρι τέλους»
Έχουμε ένα πολύ ζωντανό προεκλογικό περίπτερο που λειτουργεί καθημερινά στην κεντρική πλατεία, πρωί και απόγευμα, ενώ έχουμε απευθύνει κάλεσμα στην τοπική κοινωνία και συγκεντρώνουμε και είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες της Ειδομένης αλλά και παιδικά ρούχα και γραφική ύλη για τους φτωχούς μαθητές.
RP: Ποιά είναι κατα τη γνώμη σας τα μεγαλα προβλήματα της περιοχης που θα έπρεπε να αποτελούν μερος της εκλογικής καμπάνιας της ΛΑΕ;
Αλ. Λιοσ.: Τα τοπικά προβλήματα είναι άρρηκτα δεμένα με την κεντρική πολιτική και οικονομική κατάσταση. Οι νέοι και οι νέες μας βιώνουν τεράστια ποσοστά ανεργίας και επισφαλούς εργασίας, εργάζονται για χαρτζιλίκι και ζούνε με τους γονείς τους ακόμα και μετά τα 30 τους χρόνια. Η μόνη διέξοδος για τους περισσότερους είναι κάποια 5μηνα στο δήμο, κάποια 8μηνα στη ΔΕΗ, κάποια από τα άθλια προγράμματα «ωφελούμενων voucher», μια ανασφάλιστη εργασία με λίγα μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα, και πολλοί επιλέγουν τη μετανάστευση. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ασφυκτιούν και κλείνουν τις δουλειές τους, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πλήττονται, οι αγρότες γονατίζουν με τα νέα μέτρα, οι φτωχοί πολλαπλασιάζονται, στις δομές αλληλεγγύης σε Κοζάνη και Πτολεμαΐδα προσέτρεξαν για βοήθεια εκατοντάδες ανθρώποι, και τέτοιες πρωτοβουλίες που πρέπει να ενισχυθούν. Η ΔΕΗ που υπήρξε βασικός μοχλός ανάπτυξης της περιοχής και βελτίωσε το επίπεδο ζωής των ανθρώπων της σήμερα απειλείται μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές με συρρίκνωση και πλήρη ιδιωτικοποίηση, κάτι που θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις τόσο στα εργασιακά δικαιώματα όσο και στις προσφερόμενες υπηρεσίες.
Πρέπει να επιμείνουμε ως Λαϊκή Ενότητα ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, ότι αξίζει να παλέψουμε συλλογικά για να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες των ανθρώπων και όχι στα θησαυροφυλάκια των δανειστών και των φίλων τους. Και να εμπνεύσουμε τον κόσμο να οργανώσει την αντίστασή του.
Για παράδειγμα η ανεργία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με δραστικά πακέτα δημοσίων επενδύσεων, με πόρους που θα πρέπει να αναζητηθούν στους ελληνικούς κολοσσούς, σε αυτούς που μέσω των μνημονίων «κάνανε την κρίση ευκαιρία» και συνεχίζουν να (απο)θησαυρίζουν, αντί να επενδύουν.
Η ΔΕΗ πρέπει να επιστρέψει εξολοκλήρου στο δημόσιο, να χαμηλώσει τα τιμολόγια των νοικοκυριών, να γίνουν μαζικές προσλήψεις, να χτυπηθούν τα εργολαβικά συμφέροντα που ξεζουμίζουν τους εργάτες στα ορυχεία, να γίνει ένας ενεργειακός σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψην του το περιβάλλον.
Η αγορά μπορεί θεωρητικά να τονωθεί μόνο με αύξηση των μισθών και των συντάξεων, που θα τονώσει την καταναλωτική δυνατότητα και άρα θα βάλει τις βάσεις για «ανάπτυξη» και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Αλλά αυτά τα μέτρα στην πράξη δεν μπορούν να επιβληθούν, αν δεν αναγκάσουμε εμείς τα μεγάλα συμφέροντα και την επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση να τραπούν σε άτακτη υποχώρηση, με το λαό ενωμένο στους δρόμους να ξεσηκώνεται για να διεκδικήσει τη ζωή που του πήρανε.
RP: Η νεολάια υπήρξε η εμπροσθοφυλάκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Πως ανταποκρίνεται η νεολαία στο κάλεσμα της ΛΑΕ;
Αλ. Λιοσ. Η νεολαία έδωσε την ευκαιρία της στον Αλ. Τσίπρα και βγήκε μαχητικά κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους τις μέρες πριν το δημοψήφισμα, σηκώνοντας στις πλάτες της το μήνυμα του ΟΧΙ, της ανυπακοής με κάθε αναγκαίο μέσο στην ευρωλιτότητα, μέσα σε συνθήκες πραγματικής τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, τους εργοδότες, τις τράπεζες. Σήμερα η νεολαία αισθάνεται βαθιά προδομένη. Ο κόσμος του ΟΧΙ πλειοψηφικά έχει αρχίσει να γίνεται καχύποπτος με τους «σωτήρες», εμφανίζεται απογοητευμένος ή και οργισμένος μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του εναπομείνοντος ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη νεολαία. Ωστόσο το ταξικό ρήγμα δεν έχει κλείσει, η απέχθεια για τα μνημόνια παραμένει, και σε αυτή τη βάση η καχυποψία για τους «ηγέτες» μπορεί να είναι υγιής, εφόσον δε μετατραπεί σε απαξίωση για την πολιτική και για την ελπίδα ανατροπής συνολικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα) θα πληρώσει για το γεγονός ότι συνέβαλε καθοριστικά στο να μπει η Αριστερά στο κάδρο του συστήματος, μαζί τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όμως μαζί του στον γκρεμό δεν πρέπει να παρασύρει και την εμπιστοσύνη του κόσμου συνολικά για την Αριστερά και τις προσδοκίες του για ανατροπή από τα αριστερά, προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Στις πλάτες της Λαϊκής Ενότητας σε μεγάλο βαθμό πέφτει το καθήκον να μην αφήσει να σβήσει η ελπίδα και Αριστερά ως εργαλείο αντίστασης των «από κάτω», να συναντηθεί με το πάθος της νεολαίας για δημοκρατία, για ριζική αλλαγή της κοινωνίας, για ανατροπή του συστήματος που γεννάει εκμετάλλευση, καταπίεση , ανεργία, καταστροφή της νεανικής δημιουργικότητας. Εκτιμώ ότι σημαντικό κομμάτι της νεολαίας μπορεί να μας προσεγγίσει, εκτιμώντας το γεγονός, αν μην τι άλλο, ότι εμείς 1) σεβαστήκαμε το ΟΧΙ και τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις, και 2) διαλέξαμε το δύσκολο δρόμο της ανασύνταξης της Αριστεράς, βγάζοντας τα αναγκαία συμπεράσματα από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να διαλέξουμε τη σιγουριά των «θέσεων» και του κυβερνητισμού και την εξασφάλιση προνομιακής μεταχείρισης από τα συμφέροντα που ελέγχουν την εξουσία. Καλώ τη νεολαία να μην προτιμήσει την τελείως ακίνδυνη αποχή-βλέπετε και στις ΗΠΑ της τεράστιας αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες, εξακολουθούν να διατηρούν έναν άγριο καπιταλισμό , τον ισχυρότερο στον πλανήτη. Καλώ τους νέους και τις νέες όχι μόνο να μας ψηφίσουν αλλά να έρθουν μαζί μας για να συνδιαμορφώσουμε απο κοινού το νέο εγχείρημα.
RP: Ανήκεις στο Κόκκινο Δίκτυο. Ποιά πιστεύεις οτι μπορεί να είναι η ιδιαίτερη συμβολή αυτού του ρεύματος στο εγχείρημα της ΛΑΕ;
Αλ. Λιοσ. Το Κόκκινο Δίκτυο μπορεί να συμβάλλει στο ξεκαθάρισμα της πολιτικής φυσιογνωμίας της Λαϊκής Ενότητας ως δύναμης που παλεύει ενάντια στη λιτότητα, για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κάτω τμήματος της κοινωνίας και όχι απλά για αλλαγή νομίσματος και γενικόλογη «ανάπτυξη άλλου τύπου».
Επίσης μπορούμε να συμβάλλουμε και στην πιο δημοκρατική και κινηματική φυσιογνωμία του χώρου. Η «εναλλακτική» που προβάλλουμε δεν πρέπει να είναι απλώς «οικονομική-τεχνοκρατική-νομισματική», αλλά να είναι πρωτίστως πολιτική, και να περιλαμβάνει την κινητοποίηση και τη συμμετοχή των ίδιων των πληττόμενων, των ανέργων, των εργαζομένων, των νέων. Δεν είναι τυχαίο ότι στις χώρες που αναφέρουμε ως παραδείγματα ενός άλλου δρόμου για τη διέξοδο από την κρίση (Αργεντινή, Βενεζουέλα, Εκουαδόρ, Ισλανδία κλπ) έγιναν μαζικές εξεγέρσεις. Άρα καθήκον μας δεν είναι να καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο την παθητικότητα, καλώντας τον κόσμο «να ψηφίσει για να του λύσει ο Λαφαζάνης» τα προβλήματα. Πρέπει να καλέσουμε το λαό να πιάσει ξανά το νήμα των 30 γενικών απεργιών και των πλατειών του 2011 που έριξαν ΓΑΠ και Παπαδήμο, οργανώνοντας αυτή τη μάχη με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ενάντια στο Μνημόνιο 3 (και ενάντια σε όποιο μείγμα κυβέρνησης εθνικής ενότητας το εφαρμόσει). Καθήκον της Λαϊκής Ενότητας είναι να σπάσει την παθητικότητα, να μην αφήσει να κυριαρχήσει η απογοήτευση και η απαξίωση της πολιτικής, το «όλοι ίδιοι είναι», να φτιάξουμε μια νέα ριζοσπαστική Αριστερά, ενωτική και δημοκρατική, που θα καλλιεργεί τη συλλογικότητα, θα παίρνει αγωνιστικές πρωτοβουλίες αντίστασης και αλληλεγγύης, θα προσπαθεί να βρει απαντήσεις στα προβλήματα των ανθρώπων, που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των «από κάτω» μονομερώς, επιβάλλοντας με μαζικούς αγώνες το ρεαλισμό μας απέναντι στους ψευτορεαλισμούς και τους ψεύτικους μονοδρόμους του συστήματος.
