«Συνομιλώντας με την Παλαιστίνη»: Μια αξέχαστη βραδιά αλληλεγγύης

Έτσι, την Κυ­ρια­κή στις 24 Νο­έμ­βρη, βρε­θή­κα­με με κόσμο που μοι­ρα­ζό­μα­στε μαζί του την ίδια ανη­συ­χία, την ίδια οργή και θλίψη για την εν εξε­λί­ξει γε­νο­κτο­νία στην Γάζα και με­τα­τρέ­ψα­με τον πο­λυ­χώ­ρο Baumstrasse σε τόπο συ­νο­μι­λί­ας με την Πα­λαι­στί­νη, σύν­δε­σης με τις πα­λαι­στι­νια­κές πρω­το­βου­λί­ες που ενί­σχυ­σε οι­κο­νο­μι­κά το Φε­μι­νι­στι­κό Φε­στι­βάλ, δη­μιουρ­γί­ας (συμ)πρά­ξε­ων αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ένω­σης τέ­χνης και φε­μι­νι­σμού. 

Ξε­κι­νή­σα­με τη βρα­διά με ένα βί­ντεο που μας θύ­μι­σε τις όμορ­φες στιγ­μές που ζή­σα­με στον κήπο της Πα­ντεί­ου τις ημέ­ρες του Φε­στι­βάλ. 

Συν­δε­θή­κα­με με αν­θρώ­πους που με τις δρά­σεις και τις πρω­το­βου­λί­ες τους συμ­βάλ­λουν ση­μα­ντι­κά στην προ­σπά­θεια κά­λυ­ψης των ανα­γκών του πα­λαι­στι­νια­κού λαού και υπε­ρα­σπί­ζο­νται με εντυ­πω­σια­κό θάρ­ρος τα δι­καιώ­μα­τά του ενά­ντια στην εξό­ντω­σή του από το Ισ­ρα­ήλ. 

Η Ορ­γά­νω­ση Γυ­ναι­κών «Palestinian Women’s Development Society», που στη­ρί­ζει οι­κο­γέ­νειες σε Δυ­τι­κή Όχθη και Γάζα, δεν μπό­ρε­σε να μας στεί­λει βι­ντε­ο­σκο­πη­μέ­νο μή­νυ­μα καθώς ο στρα­τός κα­το­χής είχε απο­κλεί­σει την πε­ριο­χή που βρί­σκο­νται τα γρα­φεία της. Την ίδια την ημέρα της εκ­δή­λω­σης, η πρό­ε­δρος της ορ­γά­νω­σης, Νάντα Τουα­ΐρ, μέσα από το νο­σο­κο­μείο (όπου βρί­σκε­ται σε κρί­σι­μη κα­τά­στα­ση η μη­τέ­ρα της), ξέ­κλε­ψε χρόνο να μας στεί­λει ένα σύ­ντο­μο γρα­πτό μή­νυ­μα εκ­φρά­ζο­ντας τη στε­να­χώ­ρια τους που δεν μπό­ρε­σαν να συν­δε­θούν μαζί μας, τις ευ­χα­ρι­στί­ες τους για τη στή­ρι­ξη της Συ­νέ­λευ­σης για ακόμα μια φορά τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, τη σι­γου­ριά τους ότι στε­κό­μα­στε πάντα στο πλευ­ρό τους. Όπως κα­τέ­λη­ξε: «Με τη δική μας Αντί­στα­ση και τη δική σας Αλ­λη­λεγ­γύη, να στα­μα­τή­σου­με αυτόν τον άδικο πό­λε­μο που υπο­φέ­ρει ο λαός μας από την Κα­το­χή και τους Κα­τα­κτη­τές».

Στη συ­νέ­χεια, η εκ­δή­λω­ση μας σύ­στη­σε ξανά το fundraiser project «Shelter for Gaza’s Artists» για την εξα­σφά­λι­ση ασφα­λούς στέ­γης για μου­σι­κούς και καλ­λι­τέ­χνες και τις οι­κο­γέ­νειές τους και για την κά­λυ­ψη των βα­σι­κών ανα­γκών τους. Γνω­ρί­σα­με και ακού­σα­με τον Ραμζι Αμπου­ρε­ντουάν, έναν από τους αν­θρώ­πους που τρέ­χει το project, έχο­ντας ανα­πτύ­ξει από παλιά δε­σμούς με τους καλ­λι­τέ­χνες της Γάζας μέσα από διά­φο­ρα εγ­χει­ρή­μα­τα που επε­δί­ω­καν να δώ­σουν στην πα­λαι­στι­νια­κή νε­ο­λαία έμπνευ­ση και διέ­ξο­δο έκ­φρα­σης μέσω της τέ­χνης. Από τη συ­νερ­γα­σία σε αυτά εγ­χει­ρή­μα­τα συν­δέ­θη­κε και ο Ράμζι με τον Δη­μή­τρη Μι­κέ­λη και αυτός ο δε­σμός γέν­νη­σε πέρσι την Πρω­το­βου­λία «Αλ­λη­λεγ­γύη από τους Μου­σι­κούς της Αθή­νας προς τους Μου­σι­κούς της Γάζας», που στη­ρί­ζει το project. Αφού μας κα­λη­νύ­χτι­σε ο Ράμζι, εί­χα­με την ευ­και­ρία να ακού­σου­με κά­ποιες μνή­μες του Δ. Μι­κέ­λη από τα χρό­νια που πέ­ρα­σε στην Πα­λαι­στί­νη και από την πλού­σια δράση του Ράμζι. Οι ιστο­ρί­ες θα συ­νε­χί­ζο­νταν για… ώρες αν δεν έπρε­πε να κρα­τή­σου­με το δια­δι­κτυα­κό ρα­ντε­βού μας με την Ντά­νια Σάουα. 

Η οι­κο­γέ­νεια της Ντά­νια, με κα­τα­γω­γή από τη Γάζα, αλλά διά­σπαρ­τη σε όλο τον πλα­νή­τη, απο­φά­σι­σε να ενώ­σει τους πό­ρους, τα τα­λέ­ντα και τις επα­φές της για να στη­ρί­ξει το λαό της Γάζας κι έτσι προ­έ­κυ­ψε η Πρω­το­βου­λία Shawwa Gaza Emergency Relief Initiative που προ­μη­θεύ­ει πό­σι­μο νερό, κα­θα­ρή τροφή, υγειο­νο­μι­κό υλικό και ιμα­τι­σμό τη Λω­ρί­δα της Γάζας. Σε συ­νερ­γα­σία με μο­νά­δες αφα­λά­τω­σης στη Ράφα, έχει κα­τορ­θώ­σει να συ­γκρο­τή­σει ένα δί­κτυο που δια­νέ­μει νερό σε όλη τη λω­ρί­δα της Γάζας -μέ­χρι και το πρό­σφα­το «σφρά­γι­σμα» του βό­ρειου τμή­μα­τος από την Κα­το­χή. Η Ντά­νια μας πε­ριέ­γρα­ψε ανα­λυ­τι­κά πώς λει­τουρ­γεί η Πρω­το­βου­λία, από τη διά­θε­ση των χρη­μά­των μέχρι τη δράση της στην ίδια τη Γάζα και εξέ­φρα­σε την ευ­γνω­μο­σύ­νη της για τους αν­θρώ­πους από κάθε χώρα «που το κά­νουν εφι­κτό» με τις προ­σφο­ρές τους. Μας συ­γκί­νη­σε η ιδιαί­τε­ρη ανα­φο­ρά που έκανε στη βο­ή­θεια της Συ­νέ­λευ­σης από τα έσοδα του Φε­στι­βάλ. Ενώ πρό­βα­λε ένα βί­ντεο με δια­νο­μή νερού και τίτλο «Thank you Athens!», μας ενη­μέ­ρω­σε ότι «με τα χρή­μα­τά σας, 80 οι­κο­γέ­νειες είχαν νερό για μια βδο­μά­δα. Αυτό έγινε χάρη σε σας!».  

Η βρα­διά συ­νέ­χι­σε με ποί­η­ση της Κάρολ Σαν­σούρ. Εί­χα­με την τύχη να «αι­σθαν­θού­με» το έργο της μέσα από την κα­θη­λω­τι­κή απαγ­γε­λία της ίδιας στα αρα­βι­κά αλλά και να εξοι­κειω­θού­με με τους στί­χους της μέσα από την πα­ράλ­λη­λη ανά­γνω­ση της ελ­λη­νι­κής από­δο­σης. 

Προ­φα­νώς δεν γι­νό­ταν να μην απο­λαύ­σου­με τρα­γού­δια και δη­μιουρ­γί­ες της Μάρ­θας Φρι­τζή­λα, της φι­λό­ξε­νης «οι­κο­δέ­σποι­νας» και ση­μα­ντι­κής συ­ντε­λέ­στριας της βρα­διάς, ενώ μας έκα­ναν την τιμή να έρ­θουν και να πουν από ένα τρα­γού­δι και οι αγα­πη­μέ­νες Νε­φέ­λη Φα­σού­λη και Φω­τει­νή Βε­λε­σιώ­του, που στή­ρι­ξαν με τη φωνή τους το Φε­μι­νι­στι­κό Φε­στι­βάλ και ξα­να­συ­να­ντή­θη­καν μαζί μας σε αυτήν την εκ­δή­λω­ση συ­νέ­χεια της φε­μι­νι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης. 

Μια ευ­χά­ρι­στη έκ­πλη­ξη ήταν η πα­ρου­σία της με­γά­λης Λι­βα­νέ­ζας τρα­γου­δί­στριας, Για­χί­ντα Ου­έχ­μπε στο κοινό. Εν­θου­σια­σμέ­νη από τους στί­χους της Κάρολ Σαν­σούρ, η Για­χί­ντα ζή­τη­σε και τρα­γού­δη­σε στί­χους της Κάρολ σε έναν επι­τό­πιο αυ­το­σχε­δια­σμό, ενώ μας τρα­γού­δη­σε και το εμ­βλη­μα­τι­κό «Wa Habibi» (το διά­ση­μο ύμνο της Με­γά­λης Πα­ρα­σκευ­ής). 

Ευ­χα­ρι­στί­ες οφεί­λου­με και στα Kalogeraki Bros (Μι­χά­λη και Πα­ντε­λή Κα­λο­γε­ρά­κη) που με τη φωνή τους και τα όρ­γα­νά τους «συ­νό­δευ­σαν» όλο το καλ­λι­τε­χνι­κό πρό­γραμ­μα. 

Η βρα­διά έκλει­σε με όμορ­φο πιάνο από τον Δ. Μι­κέ­λη και με χα­λα­ρή συ­ζή­τη­ση γύρω από το πλού­σιο μπου­φέ που υπήρ­χε στο χώρο. Προ­φα­νώς τα έσοδα της εκ­δή­λω­σης θα βρουν κι αυτά το δρόμο τους προς την Πα­λαι­στί­νη. 

Η ση­μα­σία δρά­σε­ων σαν αυτές είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τη. Μας υπεν­θυ­μί­ζουν τη δύ­να­μη που έχουν οι (συμ)πρά­ξεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης, που μπο­ρούν να κά­νουν δια­φο­ρά στη δυ­στο­πία που ζούμε: Από την πιο μικρή -όπως ένα μπι­τό­νι νερό για ένα δι­ψα­σμέ­νο παιδί στη Γάζα- μέχρι τις με­γα­λύ­τε­ρες που ελ­πί­ζου­με να ζή­σου­με στους αγώ­νες για την απε­λευ­θέ­ρω­ση όλων μας. Όλες/οι/α μαζί φύ­γα­με γε­μά­τες συ­γκί­νη­ση και νέα ώθηση στην απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά μας να συ­νε­χί­σου­με να μι­λά­με για την Πα­λαι­στί­νη, να συ­νε­χί­σου­με την αλ­λη­λεγ­γύη και τη δράση μας γι’ αυτήν. Ως τη λευ­τε­ριά. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά