ΣΥΡΙΖΑ: Με την δικαιοσύνη ή με την νομιμότητα;

Το κεί­με­νο αυτό γρά­φε­ται την ώρα που η αστυ­νο­μία έχει ει­σβάλ­λει στη «Βίλα Αμα­λί­ας» και έχει συλ­λά­βει τους κα­τα­λη­ψί­ες. Αν θέ­λου­με να εί­μα­στε ακρι­βο­λό­γοι με βάση την ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα και την έν­νοια της δι­καιο­σύ­νης χωρίς ει­σα­γω­γι­κά, αυτοί που πραγ­μα­τι­κά κα­τέ­λα­βαν τη «Βίλα Αμα­λί­ας» είναι η αστυ­νο­μία η οποία εκ­δί­ω­ξε κα­τοί­κους αυτής της πόλης από ένα δικό τους -δη­μό­σιο- κτί­ριο και τους εμπο­δί­ζει να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν για στέ­γα­ση και για διά­φο­ρες κοι­νω­φε­λείς εκ­δη­λώ­σεις –αλ­λη­λεγ­γύ­ης, πο­λι­τι­στι­κές, πο­λι­τι­κές κ.ά. Ένα κτί­ριο  που το χρη­σι­μο­ποιού­σαν χωρίς να απο­κο­μί­σουν κα­νέ­να οι­κο­νο­μι­κό όφε­λος σαν αυτό που κερ­δί­ζουν π.χ. οι πολ­λοί γνω­στοί μας κα­τα­πα­τη­τές δη­μο­σί­ων εκτά­σε­ων, χωρίς ίχνος αστυ­νο­μι­κού να ει­σβάλ­λει στις πα­νά­κρι­βες και πραγ­μα­τι­κές –και όχι μόνο κατ’ όνο­μα- βίλες τους. Αν όμως εί­μα­στε ακρι­βο­λό­γοι με βάση τη γλώσ­σα της αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας, τότε η αστυ­νο­μία επέ­βαλ­λε την «τάξη».

Το συ­γκε­κρι­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κό είναι απλά η αφορ­μή για αυτό το άρθρο, απλά ένα επί­και­ρο πα­ρά­δειγ­μα για να θί­ξου­με την αντί­θε­ση που ανα­δει­κνύ­ε­ται συ­νε­χώς τε­λευ­ταία –μια αντί­θε­ση που θα οξυν­θεί πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το επό­με­νο διά­στη­μα- ανά­με­σα στις έν­νοιες της δι­καιο­σύ­νης, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, του αγώνα, της κοι­νω­νι­κής προ­σφο­ράς και από την άλλη στην έν­νοια του «σε­βα­σμού της νο­μι­μό­τη­τας», όπως την ορί­ζει το κρά­τος, οι νόμοι και η κυ­βέρ­νη­ση. Και αυτή η αντί­φα­ση, ίσως πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλο πο­λι­τι­κό φορέα, εμ­φα­νί­ζε­ται στην πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του φορέα των ελ­πί­δων των λαϊ­κών μαζών για αντί­στα­ση στην κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που σπέρ­νει ο κα­πι­τα­λι­σμός και η κυ­βέρ­νη­ση που τον υπη­ρε­τεί.

Διά­φο­ρα τη­λε­προ­βε­βλη­μέ­να στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την κά­λυ­ψη προ­φα­νώς της πλειο­ψη­φί­ας της ηγε­σί­ας, δη­λώ­νουν συ­νε­χώς με απο­λο­γη­τι­κό ύφος στους τη­λε­ει­σαγ­γε­λά­τους και στους κυ­βερ­νη­τι­κούς βου­λευ­τές και εκ­προ­σώ­πους, ότι επι­διώ­κουν την «εφαρ­μο­γή της νο­μι­μό­τη­τας», ότι «κα­τα­δι­κά­ζουν τη βία από όπου κι αν προ­έρ­χε­ται» και άλλες τέ­τοιες πα­ρεμ­φε­ρείς δη­λώ­σεις νο­μι­μο­φρο­σύ­νης. Από την άλλη ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει δια­κη­ρύ­ξει –και πολύ σω­στά- ότι πα­λεύ­ει εδώ και τώρα και όχι στη Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία, για τη σω­τη­ρία της κοι­νω­νί­ας και την απο­τρο­πή της αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής που φέρ­νει η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Το ερώ­τη­μα είναι μπο­ρούν να συμ­βούν και τα δυο ταυ­τό­χρο­να; Η απά­ντη­ση είναι όχι: αν θέ­λεις να υπε­ρα­σπί­σεις την πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας που υπο­φέ­ρει, δεν μπο­ρείς ταυ­τό­χρο­να να σε­βα­στείς την νο­μι­μό­τη­τα του αστι­κού κρά­τους. Και το αντί­στρο­φο: αν υπο­τα­χτού­με στην αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα, είναι αδύ­να­τον να πα­λέ­ψου­με για «να σωθεί ο λαός».

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει πα­ρα­νο­μή­σει αμέ­τρη­τες φορές μέχρι τώρα: στή­ρι­ξε πα­ρά­νο­μες φοι­τη­τι­κές κα­τα­λή­ψεις καθώς και κα­τα­λή­ψεις ερ­γα­σια­κών χώρων από τους ερ­γα­ζό­με­νους (με βάση τον νόμο δεν υπάρ­χει νό­μι­μη κα­τά­λη­ψη). Στή­ρι­ξε πα­ρά­νο­μες απερ­γί­ες. Στή­ρι­ξε εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές που κά­νουν «αντί­στα­ση κατά της αρχής», όταν αρ­νού­νται να δια­λυ­θούν από τον χη­μι­κό πό­λε­μο της αστυ­νο­μί­ας και επι­πλέ­ον φέ­ρουν και «ύπο­πτες» μά­σκες προ­στα­σί­ας και κο­ντά­ρια πε­ρι­φρού­ρη­σης. Στή­ρι­ξε τα κι­νή­μα­τα «δεν πλη­ρώ­νω» στα διό­δια, στα χα­ρά­τσια και αλλού. Οι οπα­δοί της «νο­μι­μό­τη­τας» και όσοι τους δί­νουν πο­λι­τι­κή κά­λυ­ψη από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οφεί­λουν να ξε­κα­θα­ρί­σουν: θα συ­νε­χί­σου­με να στη­ρί­ζου­με και ακόμα κα­λύ­τε­ρα να πρω­το­στα­τού­με σε τέ­τοιους πα­ρά­νο­μους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες ή θα υπο­τα­χτού­με στη νο­μι­μό­τη­τα και θα πε­ριο­ρι­στού­με σε δε­κά­ρι­κους λό­γους μέσα στη βουλή; Θα συ­νε­χί­σου­με να πα­λεύ­ου­με εδώ για τώρα για την ορ­γά­νω­ση και την αντί­στα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής ή πρέ­πει να γί­νου­με μια «κα­τοι­κί­δια αρι­στε­ρά» που εκ­φρά­ζου­με «κο­σμί­ως» τη «δια­φω­νία» μας όσο μας επι­τρέ­πουν τα κα­νά­λια; Και αύριο σαν κυ­βέρ­νη­ση τι θα κά­νου­με για πα­ρά­δειγ­μα σε πε­ρί­πτω­ση κλει­σί­μα­τος επι­χει­ρή­σε­ων; Θα στη­ρί­ξου­με τις κα­τα­λή­ψεις από τους ερ­γα­ζό­με­νους, την κρα­τι­κο­ποί­η­ση χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση στους ιδιο­κτή­τες και τον ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο ή θα αφή­νου­με την ανερ­γία και τη φτώ­χεια να κα­τα­στρέ­φει τα πάντα;

Ένα τμήμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που προ­έρ­χε­ται κυ­ρί­ως από τον ΣΥΝ, υπεκ­φεύ­γο­ντας –νο­μί­ζουν- αυτή την αντί­φα­ση ανά­με­σα στην τή­ρη­ση της νο­μι­μό­τη­τας από τη μια και στην ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης από την άλλη, επι­χει­ρούν να στρέ­ψουν το κύριο βάρος της δρά­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις λε­γό­με­νες «δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης» (συλ­λο­γι­κές κου­ζί­νες, κοι­νω­νι­κά πα­ντο­πω­λεία και ια­τρεία, ανταλ­λα­κτι­κά πα­ζά­ρια κλπ.) οι οποί­ες συ­νή­θως δεν στο­χο­ποιού­νται –ακό­μα- από το κρά­τος, ούτε τα κα­νά­λια τολ­μά­νε –ακό­μα- να τις κα­τη­γο­ρή­σουν. Κι όμως οι πρω­το­βου­λί­ες αυτές βρί­θουν από πα­ρα­βά­σεις της νο­μι­μό­τη­τας.

Ένα εστια­τό­ριο ελέγ­χε­ται από την υγειο­νο­μι­κή υπη­ρε­σία για να εξα­σφα­λι­στεί η ασφά­λεια των τρο­φί­μων που προ­σφέ­ρει. Τι εξα­σφά­λι­ση για την δη­μό­σια υγεία δια­θέ­τουν οι συλ­λο­γι­κές κου­ζί­νες, ποιος είναι υπεύ­θυ­νος αν τα φα­γη­τά που προ­σφέ­ρουν προ­κα­λέ­σουν τρο­φι­κή δη­λη­τη­ρί­α­ση; Ελέγ­χο­νται τα κοι­νω­νι­κά ια­τρεία και φαρ­μα­κεία από κα­νέ­να φορέα δη­μό­σιας υγεί­ας για την ασφά­λεια των υπη­ρε­σιών τους ώστε να μην πρό­κει­ται για κο­μπο­γιαν­νί­τι­κη ια­τρι­κή; Δεν πα­ρα­νο­μούν οι για­τροί που πε­ρι­θάλ­πουν με­τα­νά­στες χωρίς χαρ­τιά; Τη­ρεί­ται η φο­ρο­λο­γι­κή νο­μο­θε­σία στα ανταλ­λα­κτι­κά πα­ζά­ρια; Οι απα­ντή­σεις στα πα­ρα­πά­νω ρη­το­ρι­κά ερω­τή­μα­τα είναι προ­φα­νείς όπως και προ­φα­νές είναι το συ­μπέ­ρα­σμα: Ακόμα και στοι­χειώ­δεις μορ­φές κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης (που δύ­σκο­λα δια­κρί­νο­νται από δομές φι­λαν­θρω­πί­ας), δεν μπο­ρούν να ορ­γα­νω­θούν με «σε­βα­σμό» αλλά με -«κα­τά­φω­ρη» που θα λέ­γα­νε και οι νο­μι­κοί- πα­ρα­βί­α­ση της αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας. Αν σε­βό­μα­σταν την νο­μι­μό­τη­τα, ούτε ένα πιάτο φαΐ δεν θα τολ­μού­σα­με να προ­σφέ­ρου­με στον γεί­το­νά μας, αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Και αυτή η αντί­φα­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης και νο­μι­μό­τη­τας γί­νε­ται ακόμα πιο εμ­φα­νής αν πάμε σε άλλα πα­ρα­δείγ­μα­τα. Τι γί­νε­ται όταν κό­βουν το ρεύμα σε κά­ποιον επει­δή δεν έχει να πλη­ρώ­σει; Ο νό­μι­μος τρό­πος είναι να μα­ζέ­ψου­με τα λεφτά οι υπό­λοι­ποι για να του πλη­ρώ­νου­με εμείς το λο­γα­ρια­σμό. Τι θα γίνει αν τα λεφτά μας δεν φτά­νουν; Θα αφή­σου­με τους συ­ναν­θρώ­πους μας να πε­θά­νουν ή θα επα­να­συν­δέ­ου­με όλοι μαζί το ρεύμα πα­ρα­νο­μώ­ντας; Θα εμπο­δί­σου­με με την –πα­ρά­νο­μη- φυ­σι­κή μας πα­ρου­σία εξώ­σεις που κά­νουν οι τρά­πε­ζες ή το δη­μό­σιο για –νό­μι­μα- χρέη; Αν τα τρό­φι­μα που συ­γκε­ντρώ­νου­με οι φτω­χοί για να στη­ρί­ξου­με άλ­λους φτω­χούς δεν φτά­νουν τι θα κά­νου­με; Θα σε­βα­στού­με την πε­ριου­σία των σου­περ­μάρ­κετ όπως επι­τάσ­σει η νο­μι­μό­τη­τα, αφή­νο­ντας αν­θρώ­πους να πει­νά­νε; Τι θα κά­νου­με με τους άστε­γους; Θα σε­βα­στού­με την νο­μι­μό­τη­τα αφή­νο­ντάς τους να πε­θά­νουν από το κρύο ή θα στη­ρί­ξου­με κα­τα­λή­ψεις των άδειων σπι­τιών του δη­μο­σί­ου, των με­γα­λο­ερ­γο­λά­βων, της εκ­κλη­σί­ας;

Εξα­θλιω­μέ­νος λαός δεν μπο­ρεί να αντι­στα­θεί. Το κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς να πρω­το­στα­τή­σει ενά­ντια στην εξα­θλί­ω­ση και την αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή είναι άμεσο και επι­τα­κτι­κό. Κά­πο­τε «το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα», όπως λέει και το τρα­γού­δι. Αυτό έγινε γιατί ορ­γα­νώ­θη­καν πα­ρά­νο­μες απερ­γί­ες που κέρ­δι­σαν κα­τα­κτή­σεις σε είδος (γάλα κλπ.), γιατί απαλ­λο­τριώ­θη­καν από τον λαό οι απο­θή­κες τρο­φί­μων πολ­λών μαυ­ρα­γο­ρι­τών, γιατί υπε­ρά­σπι­σαν με τα όπλα την αγρο­τι­κή σο­δειά ενά­ντια στις κα­τα­σχέ­σεις. Ακόμα και το ανορ­γά­νω­το –αλλά μα­ζι­κό- φαι­νό­με­νο των «σαλ­τα­δό­ρων», έδωσε τη δική του μάχη ενά­ντια στην πείνα. Μόνο έτσι εμπο­δί­στη­κε η επα­νά­λη­ψη του χει­μώ­να του ’41 όταν το κάρο της δη­μαρ­χί­ας μά­ζευε τους νε­κρούς από το δρόμο. Για να το κά­νου­με αυτό σή­με­ρα πρέ­πει να προ­τά­ξου­με το ηθικό απέ­να­ντι στο νό­μι­μο, την δι­καιο­σύ­νη απέ­να­ντι στην νο­μι­μό­τη­τα, την ανά­γκη σω­τη­ρί­ας του λαού απέ­να­ντι στην σω­τη­ρία των κερ­δών του κε­φα­λαί­ου. Τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η πλειο­ψη­φία του και η μειο­ψη­φία του, οι διά­φο­ρες πτέ­ρυ­γές του και οι συ­νι­στώ­σες του, οφεί­λουν να ξε­κα­θα­ρί­σουν την θέση τους άμεσα: ή με το δίκιο και τον αγώνα του λαού ή με την αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα –μέσος δρό­μος δεν υπάρ­χει.

http://​dim​itri​sgor​itsa​s.​wordpress.​com/