ΣΥΡΙΖΑ: Όλα για την κυβερνησιμότητα ή για την ανατρεπτική κυβέρνηση της Αριστεράς;

Όμως δεν είναι αλή­θεια ότι βρι­σκό­μα­στε σε συν­θή­κες από­λυ­της απο­ρί­ας και κυ­ριαρ­χί­ας του αγνω­στι­κι­σμού. Από­δει­ξη έδωσε το εξαι­ρε­τι­κό άρθρο του σύ­ντρο­φου Χρή­στου Λά­σκου (μέ­λους της Γραμ­μα­τεί­ας της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) στην «Κυ­ρια­κά­τι­κη Αυγή», με τίτλο: «Τα πρώτα μέτρα μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης».

Ο σ. Χ. Λά­σκος δεν ξα­να­να­κα­λύ­πτει την Αμε­ρι­κή. Συ­μπυ­κνώ­νει μια πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση που έγινε στις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­ε­κλο­γι­κά (στις πα­ρα­μο­νές της Αθη­να­ΐ­δας…), αλλά δεν δι­στά­ζει να κάνει επι­λο­γές, ιε­ραρ­χή­σεις και να έχει προ­τε­ραιό­τη­τες. Αυτά συ­νι­στούν αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, ανα­τρε­πτι­κή πο­λι­τι­κή, πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­σης σε μια τόσο κρί­σι­μη συ­γκυ­ρία.

Μας λέει, λοι­πόν:

1) «Κά­ποια από τα βα­σι­κό­τε­ρα πρώτα μέτρα, στα οποία έχου­με ήδη δε­σμευ­τεί, είναι: Η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, η επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης με στόχο την επι­λε­κτι­κή δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, η επα­να­φο­ρά των κα­τώ­τε­ρων μι­σθών και των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των στην πρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση, η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος».

2) Το πλαί­σιο αυτό θα πρέ­πει να συ­μπλη­ρω­θεί:
α) με την απά­ντη­ση στο «άμεσο επι­βιο­τι­κό πρό­βλη­μα των ανέρ­γων». Εδώ ο σ. Χ.Λά­σκος προ­τεί­νει ένα «ελά­χι­στο ει­σό­δη­μα, ση­μα­ντι­κά με­γα­λύ­τε­ρο από το επί­πε­δο του τω­ρι­νού επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας».
β) με την «προ­τε­ραιό­τη­τα στα ζη­τή­μα­τα υγεί­ας, η οποία ήδη κα­ταρ­ρέ­ει». Χωρίς να αι­σθα­νό­μα­στε ότι πα­ρα­βιά­ζου­με τη σκέψη του σ. Χ.Λά­σκου, θα μπο­ρού­σα­με να προ­σθέ­σου­με τα ζη­τή­μα­τα υπε­ρά­σπι­σης του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου και κά­ποιων βα­σι­κών κοι­νω­νι­κών δομών όπως οι δη­μό­σιοι βρε­φο­νη­πια­κοί σταθ­μοί…

3) Για να γί­νουν αυτά, θα πρέ­πει να δοθεί απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα των ανα­γκαί­ων πόρων. Ο σ. Χ.Λά­σκος προ­τεί­νει: «έναν μη­δε­νι­σμό π.χ. των εξο­πλι­στι­κών δα­πα­νών, ή των πλη­ρω­μών προς συ­γκε­κρι­μέ­νους με­γά­λους προ­μη­θευ­τές (που θα μπο­ρού­σε να κα­λύ­ψει το δη­μο­σιο­νο­μι­κό κό­στος των κοι­νω­νι­κών μέ­τρων, με εξοι­κο­νό­μη­ση πε­ρί­που 2,5% του ΑΕΠ ή 5 δισ. ευρώ)… «μέ­χρις ότου η φο­ρο­λο­γι­κή επα­νά­στα­ση που απαι­τεί­ται από μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, θα άρ­χι­ζε να απο­δί­δει». Ως προς τη φο­ρο­λο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, προ­τεί­νει: «μια άμεση πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής, που μπο­ρεί να ανα­στρέ­ψει με ρα­γδαί­ους ρυθ­μούς το ση­με­ρι­νό κα­τα­στρο­φι­κό σπι­ράλ».

4) Ως προς το ζή­τη­μα της Ευ­ρώ­πης, που ως γνω­στόν δι­χά­ζει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο σ. Χ.Λά­σκος επι­λέ­γει ένα «συν­θη­μα­τι­κό» πα­ρά­δειγ­μα: (η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς) «δίνει μια με­γά­λη ευ­και­ρία να κλη­θούν από την ελ­λα­δι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη οι Ευ­ρω­παί­οι ερ­γα­ζό­με­νοι να πιέ­σουν τις δικές τους οι­κο­νο­μι­κές και πο­λι­τι­κές ελίτ να «δώ­σουν» τους «δι­κούς μας». Με μια τέ­τοια «ευ­ρω­παϊ­κή» πο­λι­τι­κή, κα­νείς δεν θα είχε λό­γους να αντι­δρά. Γιατί, πρώ­τον, απευ­θύ­νε­ται στους Ευ­ρω­παί­ους ερ­γα­ζό­με­νους και όχι στους Μερ­κο­λάντ και, δεύ­τε­ρον, έχει ως πε­ριε­χό­με­νο της απεύ­θυν­σης την κα­τε­δά­φι­ση των «δικών μας» κα­πι­τα­λι­στών και όχι στό­χους όπως η (πάση θυσία;) πα­ρα­μο­νή μας στο ευρώ…

Πα­ρα­θέ­σα­με εκτε­τα­μέ­να απο­σπά­σμα­τα, γιατί συμ­φω­νού­με απο­λύ­τως με την πο­λι­τι­κή που υπα­γο­ρεύ­ουν. Συμ­φω­νού­με επί­σης με δύο –γε­νι­κό­τε­ρες– πα­ρα­τη­ρή­σεις του σ. Χ.Λά­σκου: α) (η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά δεν) «πέ­φτει οσο­νού­πω ως ώριμο φρού­το –αντί­θε­τα θα απαι­τη­θεί κο­λοσ­σιαία προ­σπά­θεια». β) «το ζή­τη­μα της ηγε­μο­νί­ας επι­λύ­ε­ται όχι με την επί­κλη­ση πα­ναν­θρώ­πι­νων αξιών ή υπέ­ρο­χων κο­μου­νι­στι­κών ιδεών, αλλά με πολύ πρα­κτι­κό­τε­ρους τρό­πους».

Τα πα­ρα­πά­νω απο­τε­λούν το «υπο­στη­ρί­ξι­μο και πει­στι­κό πλαί­σιο πο­λι­τι­κής» που αρ­κε­τοί (με­τα­ξύ τους και εμείς) έχουν στη­ρί­ξει μέσα στις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Άλ­λω­στε στην ελ­κτι­κό­τη­τα αυτού του πλαι­σί­ου οφεί­λε­ται το εκλο­γι­κό 27% και στη βάση αυτού του πλαι­σί­ου ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο Αλ. Τσί­πρας απέρ­ρι­ψαν (με­τα­ξύ Μαΐου και Ιου­νί­ου του 2012) τη συμ­με­το­χή σε μια άλλη εκ­δο­χή τρι­κομ­μα­τι­κής (κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ). Το πρό­βλη­μα είναι ότι στην πα­ρού­σα πο­λι­τι­κή φάση το πλαί­σιο αυτό έχει αναι­ρε­θεί στο όνομα μιας κά­ποιας  «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας».

Προ­σαρ­μο­γή;
Κά­ποιοι σ. έκα­ναν λόγο για την ανά­γκη «βί­αιας ωρί­μαν­σης» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αφή­νο­ντας έκ­θε­τη την προ­ε­κλο­γι­κή πο­λι­τι­κή μας στην κα­τη­γο­ρία περί «ανω­ρι­μό­τη­τας» και δί­νο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα στους πο­λι­τι­κούς αντι­πά­λους μας και στα ΜΜΕ να απαι­τή­σουν απο­δεί­ξεις «ωρί­μαν­σης», με πρώ­τη-πρώ­τη την πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση (ή και τη δια­γρα­φή) κάθε ρι­ζο­σπα­στι­κής φωνής (ή πτέ­ρυ­γας) στις γραμ­μές μας.

Ο πραγ­μα­τι­κός πο­λι­τι­κός προ­γραμ­μα­τι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ διο­λί­σθη­σε στην άποψη του «ώρι­μου φρού­του», στην εκτί­μη­ση ότι η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά θα πέσει από μόνη της (το Μάρτη). Το πρό­βλη­μα δεν είναι –κυ­ρί­ως– σε αυτά που κά­να­με (π.χ. έμ­φα­ση στη λίστα Λα­γκάρντ), αλλά σε αυτά που δεν κά­να­με (π.χ. την ανα­γκαία πλα­τιά πα­νε­θνι­κή εκ­στρα­τεία για να ακυ­ρω­θεί η υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση του πε­τρε­λαί­ου θέρ­μαν­σης, με τις γνω­στές «άγριες» συ­νέ­πειες τόσο στη ζωή των λαϊ­κών μαζών όσο και στις συν­θή­κες που δη­μιουρ­γού­νται στις πό­λεις).

Στα πλαί­σια μιας τέ­τοιας, εκλο­γο­κε­ντρι­κής, τα­κτι­κής, ανοί­γουν οι απο­στά­σεις ανά­με­σα σε τμή­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κά­ποιοι ανα­ζη­τούν απο­δεί­ξεις της «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκ­πο­νώ­ντας σχέ­δια επί χάρ­του για την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας. Υπο­τι­μώ­ντας τον πα­ρά­γο­ντα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, που έκανε τις συ­γκε­κρι­μέ­νες «πα­ρα­γω­γι­κές» επι­λο­γές, και υπο­βαθ­μί­ζο­ντας τη ση­μα­σία της ανα­τρο­πής του ση­με­ρι­νού συ­σχε­τι­σμού ως από­λυ­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για –όποια–  ανα­συ­γκρό­τη­ση που θα λο­γο­δο­τεί στις λαϊ­κές ανά­γκες.

Άλλοι θέ­τουν το ερώ­τη­μα της «ωρί­μαν­σης» στα λε­γό­με­να εθνι­κά ζη­τή­μα­τα, επι­διώ­κο­ντας ου­σια­στι­κά την υπο­βάθ­μι­ση της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής (π.χ. στις ΑΟΖ ή στα ζη­τή­μα­τα των μειο­νο­τή­των ή ακόμα και των με­τα­να­στών) ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την εκλο­γι­κή «διείσ­δυ­ση» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε συ­ντη­ρη­τι­κά στρώ­μα­τα.

Ο σ. Γ. Μη­λιός, γρά­φο­ντας στην «Αυγή», απά­ντη­σε στα ερω­τή­μα­τα που δη­μιούρ­γη­σαν οι συ­να­ντή­σεις με τον Σόι­μπλε και τον Φού­χτελ, αλλά και το τα­ξί­δι στις ΗΠΑ, δη­λώ­νο­ντας ότι το νόημά τους ήταν να απο­δεί­ξει «τη γραμ­μή που βάζει στο κέ­ντρο της αντι­πα­ρά­θε­σης το τα­ξι­κό ζή­τη­μα, την αντί­θε­ση των «από πάνω» με τους «από κάτω», που απο­τε­λεί την κύρια όψη των αντι­θέ­σε­ων σε όλη την Ευ­ρώ­πη». Χωρίς κα­θό­λου να υπο­τι­μώ τη ση­μα­σία του τι είπε ο Αλ. Τσί­πρας σε αυτές τις συ­να­ντή­σεις, το ερώ­τη­μα πα­ρα­μέ­νει σχε­τι­κά με το αν και κατά πόσο εξυ­πη­ρε­τεί­ται αυτή η ανε­ξάρ­τη­τη, αρι­στε­ρή, γραμ­μή από συ­να­ντή­σεις με τον Σόι­μπλε και τη «δια­κυ­βέρ­νη­ση» Ομπά­μα. Δί­νο­ντας, με­τα­ξύ άλλων, στα ΜΜΕ τη δυ­να­τό­τη­τα να σπε­κου­λά­ρουν περί ανα­δί­πλω­σης του Αλ. Τσί­πρα και μά­λι­στα περί ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κής ανα­δί­πλω­σης.

Η δη­μο­σκο­πι­κή στα­σι­μό­τη­τα φορ­τώ­νει ξανά με βάρος τη συ­ζή­τη­ση για τις συμ­μα­χί­ες. Οι οπα­δοί των «ανοιγ­μά­των» προς τα με­σαία στρώ­μα­τα δεν πρέ­πει να ξε­χνούν ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή γραμ­μή κα­τέ­κτη­σε πρω­το­φα­νή πο­σο­στά μέσα στους ερ­γα­ζό­με­νους, στους ανέρ­γους, στη νε­ο­λαία. Παρ’ όλα αυτά, είναι πάντα αυτές οι «δε­ξα­με­νές» που μπο­ρεί να τον οδη­γή­σουν στην πο­λι­τι­κή πρω­το­κα­θε­δρία, ακόμα και στην αυ­το­δυ­να­μία, προ­ο­πτι­κή που θα ήταν εγκλη­μα­τι­κό να υπο­νο­μευ­θεί στο όνομα μιας ομι­χλώ­δους «στρο­φής» προς το με­σαίο χώρο.

Και αυτοί που ανα­ζη­τούν άλλες πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες, πέρα από τα όρια της ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς, οφεί­λουν να πα­ρα­τη­ρούν κα­λύ­τε­ρα την εξέ­λι­ξη της ΔΗΜΑΡ: τα «ανοίγ­μα­τα» προς «κε­ντρώ­ες» πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις δεν προ­ϋ­πο­θέ­τουν σή­με­ρα πε­ριο­ρι­σμέ­νες υπο­χω­ρή­σεις, προ­ϋ­πο­θέ­τουν πλήρη εγκα­τά­λει­ψη του σχε­δί­ου της Αρι­στε­ράς.

Η κα­τά­στα­ση στην Ελ­λά­δα σή­με­ρα έχει φτά­σει σε ορια­κό ση­μείο. Η γραμ­μή των «από πάνω», η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο και εφι­κτό να ανα­τρα­πεί. Όμως η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, αξιο­ποιώ­ντας την «προ­δο­σία» των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών και της ΔΗΜΑΡ, αλλά και υπο­λο­γί­ζο­ντας στην «κό­πω­ση» του κό­σμου, απει­λεί να κερ­δί­σει μια μάχη που θα τρο­πο­ποιεί το γε­νι­κό­τε­ρο συ­σχε­τι­σμό του πο­λέ­μου. Όλα θα κρι­θούν από τη στάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Φωνές όπως του σ. Χ.Λά­σκου που ανα­φέ­ρα­με, αλλά και άλλων ρευ­μά­των (όπως της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας που στην πρό­σφα­τη Συν­διά­σκε­ψη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κέρ­δι­σαν την υπο­στή­ρι­ξη του 25% των μελών του) απο­δει­κνύ­ουν ότι στο εσω­τε­ρι­κό του ενω­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι απο­λύ­τως εφι­κτό να δο­θούν οι πρέ­που­σες απα­ντή­σεις: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να διεκ­δι­κή­σει την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά, την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, την ανά­δει­ξη μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, ως ενός εν­διά­με­σου-με­τα­βα­τι­κού σταθ­μού, στην κα­τεύ­θυν­ση της γε­νι­κό­τε­ρης σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης.