Τα πολιτικά μας καθήκοντα μετά το 4ο μνημόνιο (και εν αναμονή του 5ου)

Είναι σί­γου­ρο ότι τμή­μα­τα του κε­φα­λαί­ου στη χώρα, αλλά και διε­θνώς, έχουν θη­σαυ­ρί­σει από τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή και τη συ­ντρι­πτι­κή εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση (λι­τό­τη­τα, ανερ­γία ελα­στι­κο­ποί­η­ση ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων). Παρά ταύτα οι «στό­χοι» της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής κάθε άλλο παρά έχουν επι­τευ­χθεί. Η εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση ούτε αύ­ξη­σε ση­μα­ντι­κά τις εξα­γω­γές, ούτε προ­σέλ­κυ­σε νέες επεν­δύ­σεις. Η προ­σέλ­κυ­ση ξένων επεν­δύ­σε­ων με τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δεν οδη­γεί παρά στο μπιρ-πα­ρά ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας.  Κυ­ρί­ως βέ­βαια -και παρά τους κω­μι­κο­τρα­γι­κούς πα­νη­γυ­ρι­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης- το 4ο μνη­μό­νιο δεν θα είναι καν το τε­λευ­ταίο. Από το 2020 οι ανά­γκες για απο­πλη­ρω­μή των τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων του δη­μο­σί­ου χρέ­ους αυ­ξά­νο­νται αλ­μα­τω­δώς και δεν δύ­να­νται να κα­λυ­φθούν παρά με πλε­ο­νά­σμα­τα της τάξης του 5%-7% (δη­λα­δή με πολύ με­γα­λύ­τε­ρη λι­τό­τη­τα ακόμα και από αυτήν που προ­βλέ­πουν τα μνη­μο­νια­κά προ­γράμ­μα­τα). Πε­ραι­τέ­ρω, η έκρη­ξη των πλει­στη­ρια­σμών ακι­νή­των, που ανα­μέ­νε­ται με τους ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς, θα οδη­γή­σει σε κα­θί­ζη­ση των τιμών στην κτη­μα­τα­γο­ρά, με απο­τέ­λε­σμα τη μεί­ω­ση και της αξίας των εγ­γυ­ή­σε­ων που δια­θέ­τουν οι τρά­πε­ζες στο χαρ­το­φυ­λά­κιό τους. Με αυτό τον τρόπο προ­ε­τοι­μά­ζε­ται το έδα­φος για την 4η ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών.

Χρό­νος

Η υπερ­ψή­φι­ση των μέ­τρων δίνει πο­λι­τι­κό χρόνο στην κυ­βέρ­νη­ση, αν και αυτός ο πο­λι­τι­κός χρό­νος δεν είναι βε­βαί­ως ανέ­φε­λος. Πα­ρό­τι η κα­τάρ­γη­ση της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς στις συ­ντά­ξεις προσ­διο­ρί­ζε­ται για τον Ια­νουά­ριο του 2019 και η μεί­ω­ση του αφο­ρο­λο­γή­του για το 2020, οι αλ­λα­γές στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, η αύ­ξη­ση των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, οι ηλε­κτρο­νι­κοί πλει­στη­ρια­σμοί, η κα­τάρ­γη­ση της κυ­ρια­κά­τι­κης αρ­γί­ας, και η μεί­ω­ση των απο­δο­χών στα ει­δι­κά μι­σθο­λό­για είναι μέτρα άμε­σης εφαρ­μο­γής.

Εξαρ­τά­ται λοι­πόν σε με­γά­λο βαθμό από τη ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων ο πο­λι­τι­κός χρό­νος που θα έχει η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΑΝΕΛ, αλλά και ο βαθ­μός ενί­σχυ­σης της δε­ξιάς αντι­πο­λί­τευ­σης. Η επα­νεμ­φά­νι­ση στο δρόμο ενός κοι­νω­νι­κού δυ­να­μι­κού τις μέρες της ψή­φι­σης του τέ­ταρ­του μνη­μο­νί­ου δεί­χνει ότι υπάρ­χει μια μικρή, αλλά υπαρ­κτή κοι­νω­νι­κή βάση για το σχε­δια­σμό και την ορ­γά­νω­ση αγώ­νων. Για να γίνει όμως κάτι τέ­τοιο απαι­τεί­ται μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση από τη μεριά των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς. Ο σε­χτα­ρι­στι­κός πα­ρο­ξυ­σμός του ΚΚΕ, αλλά και των κυ­ρί­αρ­χων δυ­νά­με­ων στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ είναι πα­ντε­λώς αδιέ­ξο­δος.

Η ΛΑΕ, παρά την ενιαιο­με­τω­πι­κή λο­γι­κή της, οφεί­λει να συμ­βάλ­λει με με­γα­λύ­τε­ρη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, και προ­πά­ντων με σχέ­διο, στη συ­γκρό­τη­ση ενός κοι­νω­νι­κού μπλοκ αγώνα. Εάν δεν σκύ­ψου­με πάνω από τα ζη­τή­μα­τα και τις αντι­φά­σεις κάθε κοι­νω­νι­κού χώρου (ερ­γα­σί­ας, σπου­δών και γει­το­νιάς), ο κα­τα­κερ­μα­τι­σμός των ούτως ή άλλων μι­κρών δυ­νά­με­ων που μπο­ρούν να κι­νη­το­ποι­η­θούν, θα οδη­γή­σει στο μα­ρά­ζω­μα και την εξα­σθέ­νη­ση των δυ­να­το­τή­των για τη συ­γκρό­τη­ση ενός τέ­τοιου μπλοκ.

Η ΛΑΕ

Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση ει­δι­κό­τε­ρα απαι­τεί:

α) Τη συ­γκρό­τη­ση ενός τα­ξι­κού κέ­ντρου αγώνα σω­μα­τεί­ων, ομο­σπον­διών, ερ­γα­τι­κών κέ­ντρων με όλους όσοι θέ­λουν πραγ­μα­τι­κά να δώ­σουν κοι­νω­νι­κές μάχες και δεν προ­ω­θούν μια γραμ­μή αδρά­νειας και αδιέ­ξο­δου συ­ντε­χνια­σμού. Με άλλα λόγια με όλους όσοι δεν έλ­κο­νται από την πρα­κτι­κή του γρα­φειο­κρα­τι­κού και κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, ασχέ­τως ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κών πε­ποι­θή­σε­ων. Αυτό βέ­βαια προ­ϋ­πο­θέ­τει επί­σης μια τομή με τη λο­γι­κή της σε­χτα­ρι­στι­κής ανα­δί­πλω­σης που απο­τυ­πώ­νε­ται σε συ­γκε­ντρώ­σεις δήθεν επα­να­στα­τι­κής κα­θα­ρό­τη­τας. Η κρίση του γρα­φειο­κρα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού όλα αυτά τα χρό­νια άφηνε το πε­ρι­θώ­ριο στις τα­ξι­κές δυ­νά­μεις να μπουν μπρο­στά και να πά­ρουν αυτές τα ηνία των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων. Αντί γι’ αυτό όμως, τόσο η υπο­τα­γή σε γρα­φειο­κρα­τι­κές λο­γι­κές όσο και ο σε­χτα­ρι­σμός, άφη­σαν το πε­ρι­θώ­ριο στη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία να δια­τη­ρή­σει το ρόλο της (τα απο­τε­λέ­σμα­τα στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε άλ­λους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους είναι εν­δει­κτι­κά).

β) Τη συ­γκρό­τη­ση δη­μο­τι­κών κι­νή­σε­ων σε κα­τεύ­θυν­ση αντι­μνη­μο­νια­κή και ενιαιο­με­τω­πι­κή που θα απευ­θύ­νο­νται σε όλους όσοι θέ­λουν να αγω­νι­σθούν ενά­ντια στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή του ξε­που­λή­μα­τος της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και της εκ­με­τάλ­λευ­σης του δη­μό­σιου χώρου προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου (γή­πε­δα, Ελ­λη­νι­κό κ.ά.), τη διά­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών και την πλήρη πρόσ­δε­ση της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης στο κρά­τος με τους νέους και πα­λιούς καλ­λι­κρα­τι­κούς νό­μους. Οι δη­μο­τι­κές αυτές κι­νή­σεις θα πρέ­πει να απο­τε­λούν τη βάση για τη συ­γκρό­τη­ση ευ­ρύ­τε­ρων πρω­το­βου­λιών για κε­ντρι­κά μέ­τω­πα της πε­ριό­δου, όπως οι πλει­στη­ρια­σμοί και οι εξώ­σεις.

γ) Την ανά­πτυ­ξη ενιαιο­με­τω­πι­κών κι­νη­μά­των στους χώ­ρους της νε­ο­λαί­ας αφε­νός ενά­ντια στην ανερ­γία και τις ελα­στι­κές ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, αφε­τέ­ρου ενά­ντια στην πλήρη απα­ξί­ω­ση της δη­μό­σιας παι­δεί­ας μέσω της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της ανώ­τα­της εκ­παί­δευ­σης (που έχει πολ­λές μορ­φές), της έντα­ξης των τα­ξι­κών φραγ­μών (προ­πα­ρα­σκευα­στι­κά έτη), της απα­ξί­ω­σης των πτυ­χί­ων (κα­τάρ­γη­ση επαγ­γελ­μα­τι­κών δι­καιω­μά­των), της έντα­σης του αυ­ταρ­χι­σμού.

Η ΛΑΕ οφεί­λει να ασχο­λη­θεί πολύ συ­γκε­κρι­μέ­να και συ­γκρο­τη­μέ­να με τις κα­τευ­θύν­σεις αυτές, ασχο­λού­με­νη λε­πτο­με­ρεια­κά με τους επι­μέ­ρους χώ­ρους, συν­δι­κα­λι­στι­κό, αυ­το­διοί­κη­ση, νε­ο­λαία κ.λπ. συν­θέ­το­ντας μία πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση συμ­βα­τή με το συ­νο­λι­κό­τε­ρο πρό­γραμ­μα της ΛΑΕ. Όπου κάτι τέ­τοιο δεν έγινε επαρ­κώς στο χρόνο που απαι­τεί­το (πε­ρι­φέ­ρεια, συν­δι­κα­λι­στι­κό στον ιδιω­τι­κό τομέα κ.λπ.) όχι μόνο δεν επι­λύ­θη­καν τα προ­βλή­μα­τα, αλλά επε­τρά­πη σε άλλες δυ­νά­μεις να φθεί­ρουν την ει­κό­να της ΛΑΕ και να πλή­ξουν την επιρ­ροή της.

Αντί­στοι­χα σε κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό επί­πε­δο η ΛΑΕ οφεί­λει να ασχο­λη­θεί πολύ συ­γκε­κρι­μέ­να με τη συ­γκρό­τη­ση ενός πο­λι­τι­κού μπλοκ αγώνα στο έδα­φος του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει κοι­νές πρα­κτι­κές και κοι­νές δρά­σεις με μια σειρά πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, ομά­δων (ανε­ξαρ­τή­τως με­γέ­θους), αλλά και αγω­νι­στών που αν και στή­ρι­ξαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μια προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο, έχουν ήδη απο­σύ­ρει την εμπι­στο­σύ­νη τους από αυτόν. Το ίδιο ισχύ­ει και για ορ­γα­νώ­σεις, ομά­δες, συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που δεν τους συ­γκι­νούν οι σε­χτα­ρι­στι­κές ανα­δι­πλώ­σεις.

Οι άλλες δυ­νά­μεις

Είναι βέ­βαιο ότι το επό­με­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα τόσο η κυ­βέρ­νη­ση, όσο και η μνη­μο­νια­κή αντι­πο­λί­τευ­ση θα επι­δο­θούν σε μια ακα­τά­σχε­τη προ­ε­κλο­γι­κή ψευ­δο­λο­γία («βγαί­νου­με από τα μνη­μό­νια», «δεν θα εφαρ­μό­σου­με τα μέτρα αν δεν διευ­θε­τη­θεί το θέμα του χρέ­ους», «αν εκλε­γού­με θα μειώ­σου­με τους φό­ρους και τις ει­σφο­ρές» κ.λπ.) που θα προ­σπα­θεί να απο­κρύ­ψει το βάθος της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής. Τα κοι­νω­νι­κά στη­ρίγ­μα­τα της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής πε­ριο­ρί­ζο­νται με τα τε­λευ­ταία μέτρα, καθώς πλήτ­το­νται και οι ήδη συ­ντα­ξιού­χοι και οι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι. Αυτό όμως δεν αναι­ρεί το γε­γο­νός ότι στα­δια­κά συ­γκρο­τεί­ται ένα κοι­νω­νι­κό μπλοκ υπο­στή­ρι­ξης της αντι­πο­λί­τευ­σης (ιδίως σε ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες, εμπό­ρους και αγρό­τες), ενώ ταυ­τό­χρο­να έχουν ενερ­γο­ποι­η­θεί όλοι οι κρα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί για να επι­κυ­ρώ­σουν τον ευ­ρω­μο­νό­δρο­μο και να απε­νερ­γο­ποι­ή­σουν κάθε φωνή αμ­φι­σβή­τη­σής του.

Η πρόσ­δε­ση της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ σε έναν λόγο σε­χτα­ρι­στι­κό και γε­νι­κό­λο­γα αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό, που αρ­νεί­ται κάθε με­τα­βα­τι­κή λο­γι­κή και τη δυ­να­τό­τη­τα επι­βο­λής ρι­ζι­κών μέ­τρων υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων πριν από την επί­λυ­ση του ζη­τή­μα­τος της εξου­σί­ας, κα­τα­λή­γει έμ­με­σα να δι­καιο­λο­γεί τον ευ­ρω­μο­νό­δρο­μο από την ανά­στρο­φη με την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία ότι «η επι­στρο­φή σε εθνι­κό νό­μι­σμα θα είναι χει­ρό­τε­ρη από το ευρώ».

Η πλή­ρης θω­ρά­κι­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και των ΜΜΕ από κάθε δια­φο­ρε­τι­κή φωνή, αφή­νει χωρίς πο­λι­τι­κό λόγο τα στρώ­μα­τα που πλήτ­το­νται. Το κα­θή­κον να επα­να­συ­γκρο­τη­θεί αυτή η εκ­προ­σώ­πη­ση, σπά­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να τις λο­γι­κές της ανά­θε­σης, είναι ένα κα­θή­κον δύ­σκο­λο που καμία πο­λι­τι­κή δύ­να­μη από μόνη της δεν έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να το ολο­κλη­ρώ­σει.

Ποια τα­κτι­κή

Η ΛΑΕ, παρά τα πλήγ­μα­τα που δέ­χε­ται από εχθρούς και «φί­λους», έχει κα­τορ­θώ­σει να συ­γκρα­τή­σει μια μαγιά αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών με κοι­νω­νι­κές γειώ­σεις, με ικανή ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή εμπει­ρία και με ένα πρό­γραμ­μα με­τα­βα­τι­κό και ενιαιο­με­τω­πι­κό που απο­τε­λεί πράγ­μα­τι τη μόνη φι­λο­λαϊ­κή διέ­ξο­δο από την κρίση. Έχει λοι­πόν την ικα­νό­τη­τα να απο­τε­λέ­σει μία προ­ω­θη­τι­κή δύ­να­μη προς την κα­τεύ­θυν­ση που απαι­τούν οι και­ροί. Αρκεί να μη θε­ω­ρή­σει ότι έχει και την αυ­τάρ­κεια για να το κάνει ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να μη θε­ω­ρή­σει ότι η εκ­φο­ρά αυτού του προ­γράμ­μα­τος σε ένα πα­νε­θνι­κό ακρο­α­τή­ριο με δια­τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μπο­ρεί να συ­γκρο­τή­σει σχέ­σεις πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης. Κάτι τέ­τοιο δεν είναι δυ­να­τό, πρώ­τον γιατί το πρό­γραμ­μα αυτό δεν μπο­ρεί να εκ­προ­σω­πή­σει κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα κε­φα­λαιου­χι­κών με­ρί­δων ή και των ανώ­τε­ρων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των (ούτε αυτών που συ­μπιέ­ζο­νται από την κρίση), δεύ­τε­ρον γιατί μια τέ­τοια προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γεί κιν­δύ­νους για την αλ­λοί­ω­ση του πο­λι­τι­κού λόγου («για να μην τρο­μά­ξει ο κό­σμος»), τρί­τον γιατί η εκ­φο­ρά ενός προ­γράμ­μα­τος από μόνη της δεν συ­γκρο­τεί σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης αν δεν ορ­γα­νώ­νε­ται η συ­γκρό­τη­ση μπλοκ σε κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, τέ­ταρ­τον γιατί πο­λι­τι­κά ανοίγ­μα­τα προς τα «δεξιά» απο­διαρ­θρώ­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα να δια­μορ­φω­θούν σχέ­σεις εμπι­στο­σύ­νης και εκ­προ­σώ­πη­σης με τα στρώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας.

Τα πλητ­τό­με­να λαϊκά στρώ­μα­τα και ιδίως οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας έχουν την ανά­γκη να ακού­σουν με σα­φή­νεια και κα­θα­ρό­τη­τα πού οδη­γεί αυτός ο άλλος δρό­μος που θα ανοί­ξει μέσα από την εφαρ­μο­γή του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος (γι’ αυτό είναι ση­μα­ντι­κή μια κα­μπά­νια για την επε­ξή­γη­σή του), όπως επί­σης και ποιες βρα­χυ­με­σο­πρό­θε­σμες θε­τι­κές επι­πτώ­σεις θα έχει η επι­βο­λή ενός προ­γράμ­μα­τος στην οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή τους θέση. Γι’ αυτό και τα ζη­τή­μα­τα της δια­κο­πής της λι­τό­τη­τας, της ανα­δια­νο­μής του ει­σο­δή­μα­τος εις βάρος του κε­φα­λαί­ου, και εις όφε­λος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, αλλά και της αλ­λα­γής του συ­σχε­τι­σμού μέσα στη πα­ρα­γω­γή με τις κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις, τις με­το­χο­ποι­ή­σεις χρεών των υπερ­χρε­ω­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων υπέρ του Δη­μο­σί­ου και των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε αυτές και τη θέ­σπι­ση ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου είναι αλ­λη­λέν­δε­τα και έχουν κα­θο­ρι­στι­κή ση­μα­σία όσο και η απο­κα­τά­στα­ση της νο­μι­σμα­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις έχουν ταυ­τό­χρο­να την ανά­γκη να δουν να λει­τουρ­γούν πλα­τιές πρω­το­βου­λί­ες, όπου δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και ανέ­ντα­χτοι αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες θα συν-με­τέ­χουν στην ανά­πτυ­ξη και την προ­ώ­θη­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος.

Για να υπη­ρε­τη­θεί αυτή η κα­τεύ­θυν­ση επα­να­συ­γκρό­τη­σης πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης κοι­νω­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων είναι επί­σης απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το να ανα­νε­ω­θεί η εκ­προ­σώ­πη­ση της ΛΑΕ με αν­θρώ­πους που προ­έρ­χο­νται από τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα στην κι­νη­το­ποί­η­ση και εκ­προ­σώ­πη­ση των οποί­ων θέ­λου­με να συμ­βάλ­λου­με. Ει­δι­κά το ζή­τη­μα της νε­ο­λαί­ας είναι από τα κρι­σι­μό­τε­ρα για τη ΛΑΕ και γε­νι­κό­τε­ρα για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Χωρίς μία ανα­βάθ­μι­ση και ανα­βά­πτι­ση σε ένα νε­ό­τε­ρο δυ­να­μι­κό, οι προ­ο­πτι­κές είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νες για την ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος, αλλά και πο­λι­τι­κής επιρ­ρο­ής.

Ας πά­ρου­με κά­ποια μα­θή­μα­τα από την εσπε­ρία. Ο νε­α­ρός σύ­ντρο­φος που μί­λη­σε στην εκ­δή­λω­ση για την Γαλ­λία απο­τε­λεί έναν από τους πα­νε­θνι­κούς εκ­προ­σώ­πους της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας. Μέσα στη ΛΑΕ έχου­με πολύ αξιο­λό­γους συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες από όλα τα πλητ­τό­με­να κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν αντί­στοι­χα το πρό­σω­πο της ΛΑΕ προς την κοι­νω­νία.

Τέλος για να επι­τευ­χθούν αυτά τα κα­θή­κο­ντα απαι­τεί­ται ορι­ζό­ντια ενερ­γο­ποί­η­ση, αξιο­ποί­η­ση και πρω­το­βου­λία του στε­λε­χια­κού δυ­να­μι­κού της ΛΑΕ.

*Μέλος της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τεί­ας της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας