Τελευταίο τους καταφύγιο η βία και ο αυταρχισμός

Και όσο περισσότερο στριμώχνεται τόσο θα αξιοποιεί τον αυταρχισμό και την καταστολή στην κατεύθυνση του ελέγχου των αντιδράσεων παντός είδους. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη, για τα Τέμπη, για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, για το 13ωρο, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δημιουργούν το υπόβαθρο της συνολικής πολιτικής αμφισβήτησης μιας κυβέρνησης που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα εσκαμμένα. Και αυτό πρέπει να… ανακοπεί όσο είναι νωρίς.

Φίμωση και καταστολή

Το κυβερνητικό πλάνο ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου ήταν σαφές. Ο Μητσοτάκης επιχειρεί πλέον απροκάλυπτα να χτυπήσει τη ριζοσπαστική πολιτική κίνηση εκεί που αναπνέει: Στο δημόσιο χώρο. Ένα τέτοιο πλάνο περιλαμβάνει υγειονομικές ζώνες, θεσμικά άσυλα και μνημειακά άβατα. Χώρους που προορίζονται αποκλειστικά για τις πάσης φύσεως εκδηλώσεις της κυρίαρχης τάξης και όχι για πολιτικές δηλώσεις της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας που βάλλεται. Πρόκειται για μια ανακατάληψη του δημόσιου χώρου με θεσμική βούλα. Ενίοτε και με ασπίδες και γκλοπς.

Τα πανεπιστήμια δεν θα ανήκουν στους φοιτητές, αλλά στα ΜΑΤ που θα μπουκάρουν οποιαδήποτε στιγμή, τα νοσοκομεία δεν θα είναι χώροι διατράνωσης των αιτημάτων των γιατρών, αλλά χώροι για να κόβουν κόκκινες κορδέλες οι υπουργοί για τις δωρεές «ευαίσθητων» καπιταλιστών, οι δρόμοι περιμετρικά της ισραηλινής πρεσβείας δεν θα είναι ελεύθεροι χώροι συνάθροισης και διαδήλωσης, αλλά αρένες ακόλαστης αστυνομικής καταστολής και παρακολούθησης, ο χώρος μπροστά στη βουλή δε θα είναι χώρος λαϊκών κινητοποιήσεων και αγώνων, αλλά ένα αποστειρωμένο μνημείο για καταθέσεις στεφάνων.

Όλα αυτά δεν τα βγάλαμε από το κεφάλι μας. Είναι οι εικόνες μιας χώρας που κλείνει το στόμα και δένει τα χέρια σε όποιον στέκεται απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές. Το ξύλο της αστυνομίας απέναντι στους εργαζόμενους στο Νοσοκομείο Αττικόν, η αστυνομική έφοδος στην κατάληψη της Αρχιτεκτονικής, το αστυνομικό ξύλο σε γονείς, εκπαιδευτικούς και παιδιά έξω από τη ΔΙΠΕ Α' Αθήνας, η βάναυση αστυνομική επίθεση σε διαδηλωτές σε παλαιστινιακή διαδήλωση και η αστυνομοκρατία γύρω από τον Άγνωστο Στρατιώτη, μαρτυρούν τα πολιτικά αδιέξοδα μιας κυβέρνησης, που βρίσκει καταφύγιο στη βία και την καταστολή. Όμως καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να μακροημερεύσει κρατώντας μόνο το μαστίγιο.

Άγνωστος Στρατιώτης

Κορωνίδα αυτής της επικοινωνιακής-πολιτικής στρατηγικής του Μαξίμου υπήρξε η συζήτηση γύρω από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Η Δεξιά πατώντας πάνω στα κυρίαρχα εθνικά αφηγήματα, επιχείρησε να επανοικειοποιηθεί το χώρο μπροστά από το κοινοβούλιο προτάσσοντας τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Επιχείρησε να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της πολιτικής συζήτησης κάνοντας λόγο για «τσαντίρια», «fake απεργούς πείνας» και «αριστερούς που κάνουν επαναστατική γυμναστική μπροστά στο μνημείο». Κάπως έτσι η υπόθεση των νεκρών των Τεμπών, των εγκληματικών πολιτικών ευθυνών και της επιχείρησης συγκάλυψης, θάφτηκε κάτω από τα θρύψαλα μιας τραυματισμένης δήθεν εικόνας ενός εθνικού συμβόλου. Πρόκειται για τον ορισμό του «κάποιοι έχασαν το δάσος κοιτώντας το δάχτυλο». Δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοστάτησαν σε αυτή την πολιτική χυδαιότητα ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Άρης Πορτοσάλτε. Η εμπροσθοφυλακή δηλαδή της πιο σκληρής δεξιάς γραμμής της κυβέρνησης Μητσοτάκη στη Βουλή και στον Τύπο.

Κάπως έτσι, υπερψηφίστηκε με 159 ψήφους από τη βουλή η περίφημη τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη. Μια τροπολογία την οποία υπερασπίσθηκε με σθένος ο Έλληνας πρωθυπουργός και προβλέπει την απαγόρευση διαδηλώσεων στον χώρο που βρίσκεται μπροστά στο κοινοβούλιο, με τη δικαιολογία της προστασίας του μνημείου. Για τους «παραβάτες» μάλιστα προβλέπονται από πρόστιμα μέχρι ποινές φυλάκισης. Όσον αφορά στις αρμοδιότητες ανά υπουργείο η τροπολογία προβλέπει ότι η Ελληνική Αστυνομία επιφορτίζεται με την τήρηση της δημόσιας τάξης και των απαγορεύσεων και το υπουργείο Άμυνας θα είναι υπεύθυνο για την «συντήρηση, φροντίδα και ανάδειξη του Μνημείου». Η τροπολογία συνοδεύτηκε από τοπογραφικό παράρτημα που προσδιόρισε τον χώρο του μνημείου με τρόπο τέτοιο που καλύπτει οτιδήποτε υπάρχει μεταξύ της λεωφόρου Αμαλίας και του κτιρίου της Βουλής.

Αντίσταση και ανυπακοή

Είναι χρέος όλων μας να αγωνιστούμε ώστε αυτή η τροπολογία-έκτρωμα να μην εφαρμοστεί. Οι εκατοντάδες νέοι που συγκεντρώνονται καθημερινά στο Σύνταγμα γύρω από τα ονόματα των 57 νεκρών των Τεμπών, οι διαρκείς συγκεντρώσεις για την Παλαιστίνη, οι εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, δείχνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο το πώς ο δημόσιος χώρος αποτελεί ένα πεδίο συλλογικής έκφρασης, σκέψης και αμφισβήτησης και όχι ένα αποστειρωμένο πλαίσιο για λίγους και εκλεκτούς. Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη να παραμείνουμε εκεί που μας φοβούνται, στους δρόμους, στα σχολεία, στις σχολές, στα νοσοκομεία, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές.

Χωρίς να πιέζονται κοινοβουλευτικά νομίζουν ότι μπορούν εύκολα να τσακίσουν τις αντιδράσεις μιας κοινωνίας που φωνάζει ότι δεν αντέχει άλλο. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς οφείλουν να κρατήσουν την ντουντούκα σε αυτές τις φωνές. Να πολλαπλασιάσουν τη δύναμή τους. Ειδικά σήμερα που περιστέλλονται δικαιώματα, καταστέλλονται αγώνες και επιχειρείται μια συστημική ρεβάνς απέναντι σε αγωνιστικά κεκτημένα όχι απλώς δεκαετιών, αλλά αιώνων.