ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

1. Την κραυ­γή «είναι πρα­ξι­κό­πη­μα!» εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων από όλο τον πλα­νή­τη, την δια­δέ­χτη­κε στις 13 Ιου­λί­ου η σιωπή.

Οι αλ­λη­λέγ­γυ­ες διε­θνείς δυ­νά­μεις ένιω­σαν τη διά­ψευ­ση και την κα­θί­ζη­ση στις χώρες τους, δι­χά­στη­καν, κά­ποιες βρί­σκο­νται ήδη επι­κρι­τι­κές απέ­να­ντι στη με­τα­στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­νείς τους δεν είχε φα­ντα­στεί ότι το πρα­ξι­κό­πη­μα εις βάρος της ετυ­μη­γο­ρί­ας του «όχι», θα το εκτε­λού­σε η ίδια η Ελ­λη­νι­κή βουλή, με την προ­σχώ­ρη­ση της κυ­βέρ­νη­σης στις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις.

2. Η προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών απο­κά­λυ­ψε ότι η υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας δεν ήταν απο­τέ­λε­σμα εκ­βια­σμού∙ ούτε απο­τέ­λε­σμα πλημ­με­λούς προ­ε­τοι­μα­σί­ας, ούτε απο­τέ­λε­σμα λαν­θα­σμέ­νης εκτί­μη­σης για τις «προ­θέ­σεις των δα­νει­στών».

Αν κά­ποιοι αι­σθά­νο­νταν «ανέ­τοι­μοι» και ανα­γκα­σμέ­νοι να υπο­χω­ρή­σουν απέ­να­ντι σε εκ­βια­στές, το πρώτο τους μέ­λη­μα, θα ήταν να κρα­τή­σουν ενω­μέ­νες τις κομ­μα­τι­κές τους δυ­νά­μεις για να ορ­γα­νώ­σουν διέ­ξο­δο από την «πα­γί­δα», μαζί με αυ­τούς που ψή­φι­σαν «όχι» στην βουλή, που ψή­φι­σαν, όχι μόνον κατά συ­νεί­δη­ση σύμ­φω­να με τη συ­νταγ­μα­τι­κή επι­τα­γή, αλλά και σύμ­φω­να με τις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις, τις πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις και τις ιδρυ­τι­κές δια­κη­ρύ­ξεις με τις οποί­ες ψη­φί­στη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το Γε­νά­ρη, όσο και το βρο­ντε­ρό «όχι» του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

Αν πράγ­μα­τι επε­δί­ω­καν διέ­ξο­δο από μια «εκ­βια­στι­κή» συμ­φω­νία, η Βουλή των εκλο­γών του Γε­νά­ρη, προ­σέ­φε­ρε τους κα­λύ­τε­ρους δυ­να­τούς συ­σχε­τι­σμούς, ασφα­λώς κα­λύ­τε­ρους από τους συ­σχε­τι­σμούς δυ­νά­με­ων που θα φέ­ρουν στο κοι­νο­βού­λιο οι εκλο­γές της 20ης Σε­πτέμ­βρη. Η ανα­πό­φευ­κτη πο­λι­τι­κή κρίση, η πα­ρά­τα­ση της εκ­κρε­μό­τη­τας, η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή «ακα­τα­στα­σία», η «πα­ρά­ται­ρη» συ­μπό­ρευ­ση μέ­ρους του κόμ­μα­τος που πλειο­ψή­φη­σε με τα μνη­μο­νια­κά, μόνο τη μνη­μο­νια­κή οι­κο­κυ­ρι­κή θα έπρε­πε να ανη­συ­χεί. Όμως αυτή η πο­λι­τι­κή της μνη­μο­νια­κής οι­κο­κυ­ρι­κής δεν συμ­βα­δί­ζει με την πο­λι­τι­κή της αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα σε συν­θή­κες κη­ρυγ­μέ­νου πο­λέ­μου.

3. Η κυ­βέρ­νη­ση δεν ανα­τρά­πη­κε «εκ των ένδον», από τους βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ψή­φι­σαν «όχι», αλλά «από τα πάνω»: απέ­φυ­γε να θέσει θέμα ψήφου εμπι­στο­σύ­νης, γιατί ήξερε ότι θα την είχε.

Η βουλή του Γε­νά­ρη θα είχε ημε­ρο­μη­νία λήξης μόνον εφό­σον έχα­ναν την πλειο­ψη­φία στη Βουλή τα «αντι­σταθ­μι­στι­κά μέτρα» ή το «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» των Συ­ρι­ζαί­ων που σή­με­ρα δη­λώ­νουν υπε­ρή­φα­νοι με το «ναι». Όμως τέ­τοια μέτρα και προ­γράμ­μα­τα ούτε υπήρ­χαν ούτε υπάρ­χουν.

Η κα­μα­ρί­λα του Μα­ξί­μου έριξε την κυ­βέρ­νη­ση με μο­να­δι­κό σκοπό να κυ­βερ­νή­σει αυ­το­δύ­να­μη ή να συ­γκυ­βερ­νή­σει με τις υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις και το πρό­γραμ­μα του μνη­μό­νιου. Έριξε την κυ­βέρ­νη­ση για να διεκ­δι­κή­σει ηγε­τι­κή θέση ανά­με­σά τους, σε συ­νεν­νό­η­ση και με τις ευ­λο­γί­ες της Μέρ­κελ και των λοι­πών εταί­ρων. Το έκανε για να «απαλ­λά­ξει» τη βουλή από τους Συ­ρι­ζέ­ους του «όχι» αλλά και το κόμμα της από τον κόσμο που γέν­νη­σε, αγκά­λια­σε και στή­ρι­ξε το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

4. Η ήττα της 12/7, δεν ήταν απο­τέ­λε­σμα μιας «σκλη­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης σε ένα συ­ντρι­πτι­κά εχθρι­κό πε­ρι­βάλ­λον».

Η απελ­θού­σα κυ­βέρ­νη­ση δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε χωρίς να κυ­βερ­νή­σει και κυ­βέρ­νη­σε χωρίς να δια­πραγ­μα­τευ­τεί: χωρίς τις κα­τάλ­λη­λες πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες (νο­μο­θε­τι­κές, διοι­κη­τι­κές κλπ) που θα έπλητ­ταν τους εχθρι­κούς συ­σχε­τι­σμούς, για να ενώ­σει την κοι­νω­νία που κα­τα­στρέ­φε­ται και αντι­στέ­κε­ται και να δι­χά­σει τους αντι­πά­λους της. Όποιοι πήραν τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες, έστω πε­ριο­ρι­σμέ­νες είτε ανο­λο­κλή­ρω­τες (Κων­στα­ντο­πού­λου, Βα­λα­βά­νη, Λα­φα­ζά­νης, Βα­ρου­φά­κης), έγι­ναν στό­χοι πρω­το­φα­νούς λοι­δο­ρί­ας και χυ­δαί­ας συ­κο­φα­ντί­ας, ακόμα και από κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη. Οι πρω­το­βου­λί­ες τους είτε δεν ολο­κλη­ρώ­θη­καν είτε έχει δρο­μο­λο­γη­θεί η εν όλω ή εν μέρει ακύ­ρω­σή τους.

5. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τά­φε­ρε να πα­ρα­μεί­νει τρία χρό­νια στη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, χωρίς να αντι­πο­λι­τεύ­ε­ται. Οι δρά­σεις κά­ποιων δυ­νά­με­ών του μέσα στην κοι­νω­νία αντι­με­τω­πί­στη­καν δύ­σπι­στα, με το ανό­η­το δί­λημ­μα «κι­νη­μα­τι­κή δράση ή προ­ε­τοι­μα­σία για την κυ­βέρ­νη­ση;». Ο φόβος του άγνω­στου φαι­νό­ταν να ακυ­ρώ­νει την εν­θάρ­ρυν­ση μιας αυ­θε­ντι­κής, δη­λα­δή ακη­δε­μό­νευ­της μα­ζι­κής πρω­το­βου­λί­ας, της μο­να­δι­κής που θα μπο­ρού­σε να προ­σφέ­ρει αντι­πο­λι­τευ­τι­κές λύ­σεις έγκυ­ρες και απο­τε­λε­σμα­τι­κές όσο και τα ανα­γκαία κρί­σι­μα στη­ρίγ­μα­τα σε μια επερ­χό­με­νη ανα­τρε­πτι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση.

Για μια δύ­να­μη της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς που προ­ε­τοι­μά­ζε­ται να ανα­λά­βει τη δια­κυ­βέρ­νη­ση, είναι ασφα­λώς απα­ραί­τη­τη η εγκα­τά­στα­ση διαύ­λων επι­κοι­νω­νί­ας με το σύ­νο­λο του εθνι­κού κοι­νω­νι­κού κορ­μού. Αυτό όμως πόρρω απέ­χει από το να ανα­ζη­τάς στη­ρίγ­μα­τα και οδη­γί­ες δια­κυ­βέρ­νη­σης στις δυ­νά­μεις του αντι­πά­λου: τις τρά­πε­ζες, τους ερ­γο­λά­βους, τους φαρ­μα­κο­βιο­μή­χα­νους κλπ. Οι μη­χα­νι­κοί που αγω­νί­ζο­νται έχουν πικρή πείρα αυτών των ανα­ζη­τή­σε­ων: τα τε­λευ­ταία 15 χρό­νια βλέ­πουν τα απο­θε­μα­τι­κά του τα­μεί­ου τους να χά­νο­νται προ­κει­μέ­νου να σωθεί μια τρά­πε­ζα πτώμα (Ατ­τι­κής), τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια με πρω­το­βου­λία του πρώην συμ­βού­λου της τρά­πε­ζας αυτής και αντι­προ­έ­δρου της απελ­θού­σας κυ­βέρ­νη­σης, Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη. Στην ανα­ζή­τη­ση στη­ριγ­μά­των δια­κυ­βέρ­νη­σης σε τέ­τοιες δυ­νά­μεις θα πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θούν τα αίτια του κραυ­γα­λέ­ου ελ­λείμ­μα­τος δη­μο­κρα­τί­ας στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

6. Η γε­λοιο­ποί­η­ση της λει­τουρ­γί­ας όλων των ορ­γά­νων (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τεί­ας, της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής, του Διαρ­κούς Συ­νε­δρί­ου) και των βά­σε­ων, η υπο­κα­τά­στα­ση των τε­λευ­ταί­ων από τα «Τμή­μα­τα» επε­ξερ­γα­σιών (επε­ξερ­γα­σιών που με την ανά­λη­ψη της δια­κυ­βέρ­νη­σης κα­τέ­λη­ξαν στα σκου­πί­δια), η αυ­το­κρα­το­ρι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του προ­έ­δρου, η υπο­κα­τά­στα­ση των «συ­νι­στω­σών» από τά­σεις πε­ρί­κλει­στες, πάνω απ όλα το κλεί­σι­μο του κόμ­μα­τος προς την κοι­νω­νία, απο­τέ­λε­σαν τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μετά το συ­νέ­δριο του 2013.

Η εσω­κομ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία σε μια αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή δύ­να­μη, που θέλει και να αντι­πο­λι­τευ­τεί και εν­δε­χο­μέ­νως να κυ­βερ­νή­σει, αυτή η απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για το ρί­ζω­μά της στην κοι­νω­νία που αντι­στέ­κε­ται, γί­νε­ται πε­ριτ­τή και επι­κίν­δυ­νη όταν αρ­χί­σει να ανα­ζη­τά στη­ρίγ­μα­τα στις δυ­νά­μεις του αντι­πά­λου.

Μαζί της γί­νε­ται εξί­σου πε­ριτ­τή και επι­κίν­δυ­νη η ίδια η λει­τουρ­γία του φορέα.

7. Όσοι απο­φα­σί­ζου­με να μη με­τά­σχου­με στην μνη­μο­νια­κή «επα­νί­δρυ­ση» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν αντι­λη­φθή­κα­με βέ­βαια μόλις σή­με­ρα την πα­θο­γέ­νεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που απο­τε­λεί πλέον πα­ρελ­θόν. Ασφα­λώς όσοι συμ­με­τεί­χα­με σε ένα εγ­χεί­ρη­μα με μια τέ­τοια κα­τά­λη­ξη έχου­με μέρος μιας ευ­θύ­νης που ο απο­λο­γι­σμός ή ανα­λο­γι­σμός της θα ολο­κλη­ρω­θεί με τα λόγια και τα έργα που έρ­χο­νται για τον κα­θέ­να μας και σύμ­φω­να με την προ­σφο­ρά ή τις προ­σπά­θειές του να το απο­τρέ­ψει.

Οφεί­λου­με όμως να διευ­κρι­νί­σου­με ότι κρι­τή­ριο της έντα­ξης για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους ήταν η έντα­ξη στο εγ­χεί­ρη­μα δη­μιουρ­γί­ας ενός φορέα κοι­νω­νι­κής ζώσας αρι­στε­ράς που θα ξε­περ­νού­σε τα ποι­κί­λα στρα­τη­γι­κά αδιέ­ξο­δα των συ­νι­στω­σών της, δί­νο­ντας το λόγο και την εξου­σία στο λαό. Μέχρι σή­με­ρα, αυτό το εγ­χεί­ρη­μα αγκά­λια­σε ο κό­σμος που αντι­στέ­κε­ται, σε αυτό ενα­πό­θε­σε την ελ­πί­δα του. Και αν ορι­σμέ­νοι απο­φά­σι­σαν τη λήξη του, η ελ­πί­δα και κυ­ρί­ως η ανά­γκη μιας τέ­τοιας συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής λύσης απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή κα­τα­στρο­φή θα μεί­νει ανοι­χτή. Θα βρί­σκε­ται όμως εκτός του «επα­νι­δρυ­μέ­νου» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Για αυ­τούς που δεν θα πά­ψουν να μέ­νουν αμό­λυ­ντοι ή απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή ανά­γκη, συ­νε­χί­ζο­ντας να πα­ρι­στά­νουν τους συμ­βο­λαιο­γρά­φους (ορ­θό­τη­τας, συ­νέ­πειας κλπ) της ιστο­ρί­ας (ή της επα­νά­στα­σης) και επι­μέ­νουν να ρω­τούν:

«καλά δεν το βλέ­πα­τε που θα κα­τά­λη­γε»;

εμείς θα επι­μεί­νου­με στην απά­ντη­ση που έδωσε ο Καμύ, λίγο πριν το θά­να­τό του, στην ερώ­τη­ση εάν ανή­κει στη αρι­στε­ρά:

«Ανήκω στην αρι­στε­ρά, παρά τη θέ­λη­σή μου και παρά τη δική της θέ­λη­ση».

8. Με την πρό­τα­σή του, για «έκτα­κτο συ­νέ­δριο τον Σε­πτέμ­βρη», ενώ η ψή­φι­ση του μνη­μο­νί­ου θα είχε ήδη συ­ντε­λε­στεί, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας είχε την τε­λευ­ταία του ευ­και­ρία, να εξα­πα­τή­σει την Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δεν υπάρ­χει πια (εκ των υστέ­ρων ομο­λό­γη­σε ότι, αντί για συ­νέ­δριο είχε μόνος του και εκ των προ­τέ­ρων απο­φα­σί­σει τις εκλο­γές). Το πέ­τυ­χε, καθώς μέλη της πλειο­ψη­φί­ας, εκεί­νης της ΚΕ, αθέ­τη­σαν τη νωπή γρα­πτή δη­μό­σια έκ­κλη­σή τους, να απορ­ρι­φθεί από το κόμμα η υπο­γρα­φή του μνη­μό­νιου: ορι­σμέ­να, πριν καλά καλά στε­γνώ­σει το με­λά­νι της υπο­γρα­φής τους.

Κι όμως, ο Γιάν­νης Δρα­γα­σά­κης, στην ίδια συ­νε­δρί­α­ση ήταν από­λυ­τα σαφής για το χα­ρα­κτή­ρα εκεί­νου του «έκτα­κτου» συ­νε­δρί­ου: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­τε­λού­σε πρό­βλη­μα και έπρε­πε να «επα­νι­δρυ­θεί».

Η ωμό­τη­τα της δή­λω­σης του απελ­θό­ντα αντι­προ­έ­δρου, δυ­στυ­χώς ανα­δει­κνύ­ει την επι­και­ρό­τη­τα του σχο­λια­σμού του Μπρε­χτ, για την εξέ­γερ­ση στην Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία:

Η ΛΥΣΗ

Ύστε­ρ’ από την εξέ­γερ­ση της 17 του Ιούνη,

ο γραμ­μα­τέ­ας της Ένω­σης Λο­γο­τε­χνών

έβαλε και μοι­ρά­σα­νε στη λε­ω­φό­ρο Στά­λιν προ­κη­ρύ­ξεις

που λέ­γα­νε πως ο λαός

έχασε την εμπι­στο­σύ­νη της κυ­βέρ­νη­σης,

και δεν μπο­ρεί να την ξα­να­κερ­δί­σει

παρά μο­νά­χα με διπλή προ­σπά­θεια. Δεν θα ‘ταν τότε

πιο απλό, η κυ­βέρ­νη­ση

να δια­λύ­σει το λαό

και να εκλέ­ξει έναν άλλον;

(μετ. Μ. Πλω­ρί­τη)

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πλέον πα­ρελ­θόν, επο­μέ­νως και η δική μας έντα­ξη σε αυτόν. Η πρό­τα­ση να ιδρυ­θεί ένας άλλος, προ­φα­νώς απευ­θύ­νε­ται σε ένα άλλο ακρο­α­τή­ριο, στο οποίο δεν ανή­κου­με.

Από αυ­τούς που απο­χώ­ρη­σαν από την Ορ­γά­νω­ση Ατ­τι­κής Μη­χα­νι­κών ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπο­γρά­φουν:

Αγρα­φιώ­της Κω­στής

Βα­τα­βά­λη Φε­ρε­νί­κη

Γε­ωρ­γου­λής Δη­μή­τρης

Ζού­λιας Θα­νά­σης

Κα­ρα­βί­τη Εύη

Κα­ρα­κί­τσου Μαρ­γα­ρί­τα

Κα­τσου­ρός Μά­ριος

Λε­μά­νη Ρένα

Λια­πά­της Πάνος

Μα­ού­νης Αντώ­νης

Οι­κο­νό­μου Ου­ρα­νία

Πάνου Γιάν­νης

Πα­πα­θα­να­σό­που­λος Πέ­τρος

Σο­φια­νό­που­λος Σταύ­ρος

Στάι­κου Αντω­νία

Τρουλ­λι­νός Γιάν­νης

Τσα­πό­γα Μα­ρί­τσα

Τσα­πό­γας Τάκης

Χα­λι­κιάς Αλέ­κος

Χρυ­σός Βα­σί­λης