Δήλωση της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς

Με το φιά­σκο των πο­λι­τι­κά­ντι­κων χει­ρι­σμών με­τα­ξύ Τσί­πρα και Καμ­μέ­νου, έφτα­σε στο τέλος ένας "παρά φύση αρ­ρα­βώ­νας", αυτός της συ­γκρό­τη­σης της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Αν.Ελλ, που υπήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κός το 2015, στην τότε προ­σπά­θεια των ντό­πιων κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων, των δα­νει­στών και της ηγε­τι­κής ομά­δας γύρω από τον Αλ. Τσί­πρα, να  ξε­δο­ντιά­σουν την πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή του ερ­γα­τι­κού/λαϊ­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού, που είχε εκ­δη­λω­θεί στις εκλο­γές του Γε­νά­ρη του 2015 και είχε επι­βε­βαιω­θεί στο δη­μο­ψή­φι­σμα με τη με­γά­λη νίκη του ΟΧΙ.

Θυ­μί­ζου­με ότι η από­φα­ση για τη συ­γκρό­τη­ση κυ­βέρ­νη­σης μαζί με τους Αν.Ελλ του Π. Καμ­μέ­νου, όπως και η από­φα­ση για τον Πρ. Παυ­λό­που­λο στην Προ­ε­δρεία της Δη­μο­κρα­τί­ας, ήταν απο­φά­σεις της "πε­ρί­κλει­στης" ηγε­τι­κής ομά­δας Τσί­πρα που δεν απέ­σπα­σαν τότε τη συ­ναί­νε­ση των επι­σή­μων ηγε­τι­κών ορ­γά­νων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι απο­φά­σεις αυτές πα­ρα­βί­α­ζαν τις κα­τευ­θύν­σεις του ιδρυ­τι­κού συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - που πε­ριό­ρι­ζε τις πι­θα­νές πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες στο φάσμα " από τα αρι­στε­ρά της μη-μνη­μο­νια­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, ως το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ"- και με­τα­τό­πι­ζαν το πο­λι­τι­κό σχέ­διο για μία "Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς", βίαια προς μία κυ­βέρ­νη­ση "Εθνι­κή Σω­τη­ρί­ας", από την οποία εξαι­ρού­νταν μόνο οι δυ­νά­μεις της "Σα­μα­ρι­κής πτέ­ρυ­γας της Δε­ξιάς και της Χ.Α".

Σή­με­ρα όλοι γνω­ρί­ζουν ότι οι απο­φά­σεις αυτές ήταν τμήμα της με­τα­τό­πι­σης για υπο­τα­γή στο μο­νό­δρο­μο της δια­πραγ­μά­τευ­σης με την ΕΕ, για εγκλω­βι­σμό στη γραμ­μή "πάση θυσία στο Ευρώ" και ου­σια­στι­κά, στον προ­σα­να­το­λι­σμό -ήδη από το Φλε­βά­ρη του '15- στην "κω­λο­τού­μπα", δη­λα­δή στην έντα­ξη στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές με την υπο­γρα­φή του Μνη­μο­νί­ου 3.

Σή­με­ρα, επί­σης, όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός δεν πε­ριο­ρί­ζο­νταν στην απα­ρά­δε­κτη ανά­λη­ψη της πα­τρό­τη­τας των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντί­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων του Μνη­μο­νί­ου 3, αλλά και στην κα­τά­πτυ­στη πρόσ­δε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα στην ΝΑ­ΤΟϊ­κη πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ στην εποχή του ακραία αντι­δρα­στι­κού και επι­κίν­δυ­νου Ντ. Τραμπ.

Η Συμ­φω­νία των Πρε­σπών δεν έχει καμία σχέση με πο­λι­τι­κές ει­ρή­νης, δη­μο­κρα­τί­ας και συ­νερ­γα­σί­ας στα Βαλ­κά­νια και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν έχει καμία σχέση με την αντί­στα­ση στον εθνι­κι­σμό (κα­λύ­τε­ρη από­δει­ξη για αυτό είναι το ποιος δια­δέ­χε­ται τον Π. Καμ­μέ­νο στο Υπ.Εθ.Α).

Η Συμ­φω­νία των Πρε­σπών έχει ως στόχο την ομαλή επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια, την όξυν­ση της πί­ε­σης πάνω στη Σερ­βία για έντα­ξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και την ανά­δει­ξη του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στο "στα­θε­ρό­τε­ρο πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό στή­ριγ­μα των ΗΠΑ, στο γε­ω­γρα­φι­κό τόξο από την Πο­λω­νία ως το Ισ­ρα­ήλ”, όπως δη­λώ­νουν οι υπουρ­γοί του Τραμπ και ο πρέ­σβης των ΗΠΑ στην Αθήνα.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι η επι­βο­λή της Συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών στο λαό της γει­το­νι­κής μας χώρας επι­χει­ρεί­ται με τις άθλιες με­θό­δους που συν­δυά­ζουν τις απει­λές, τους εκ­βια­σμούς, την εξα­γο­ρά. Δεν είναι επί­σης τυ­χαίο ότι η υπαρ­κτή Αρι­στε­ρά στη γει­το­νι­κή χώρα απορ­ρί­πτει τη Συμ­φω­νία απα­ντώ­ντας όπως δη­λώ­νει το κόμμα "Λέ­βι­τσα" (Αρι­στε­ρά): " στο ΝΑΤΟ; Όχι! Ούτε με το συ­νταγ­μα­τι­κό μας όνομα!"

Για αυτό η ΝΔ του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη - που στα λόγια απορ­ρί­πτει τη Συμ­φω­νία, ελ­πί­ζο­ντας να κερ­δί­σει ψή­φους και να συ­σπει­ρώ­σει την ακρο­δε­ξιά μέσω της εθνι­κι­στι­κής δη­μα­γω­γί­ας- τρέ­μει στην ιδέα ότι ο Τσί­πρας μπο­ρεί να μην ολο­κλη­ρώ­σει τη βρώ­μι­κη δου­λειά και να αφή­σει την καυτή πα­τά­τα της ψή­φι­σης της Συμ­φω­νί­ας για την επό­με­νη Κυ­βέρ­νη­ση. Σε αυτήν την χώρα κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι η Δεξιά και η Ακρο­δε­ξιά υπήρ­ξαν πάντα "τα κα­λύ­τε­ρα παι­διά" του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και των πο­λυ­πλό­κα­μων υπη­ρε­σιών του.

Σε αυτή τη νέα μα­νού­βρα πο­λι­τι­κά­ντι­κου τα­κτι­κι­σμού, ο Αλ. Τσί­πρας επι­χει­ρεί να στρέ­ψει σε ακόμα πιο συ­ντη­ρη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση το σύ­νο­λο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων.

Στον κρί­σι­μο τομέα της οι­κο­νο­μί­ας έχει εγκλω­βί­σει τις μελ­λο­ντι­κές απο­φά­σεις στο σκλη­ρό πλαί­σιο των θη­ριω­δών πλε­ο­να­σμά­των που οφεί­λουν για μία μακρά πε­ρί­ο­δο να απο­πλη­ρώ­νουν την απάτη της βιω­σι­μό­τη­τας του χρέ­ους. Η επι­δί­ω­ξη των πλε­ο­να­σμά­των οδη­γεί σε διαρ­κή λι­τό­τη­τα δρα­μα­τι­κών δια­στά­σε­ων και στον πε­ριο­ρι­σμό της "κοι­νω­νι­κής ευαι­σθη­σί­ας" στην κλα­σι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη συ­ντα­γή των "επι­δο­μά­των" προς τους φτω­χό­τε­ρους των φτω­χών. Και η απει­λή μιας νέας διε­θνούς ύφε­σης και εκτί­να­ξης των επι­το­κί­ων των ομο­λό­γων χρέ­ους, μετά την εξά­ντλη­ση του "μα­ξι­λα­ριού χρη­μα­το­δό­τη­σης" στις πλη­ρω­μές χρέ­ους του 2020-21, φέρ­νουν ξανά στην επι­και­ρό­τη­τα την προ­ο­πτι­κή ενός Μνη­μο­νί­ου 4.

Ενό­ψει αυτών των προ­ο­πτι­κών και μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο μιας ντρο­πια­στι­κής ήττας από τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, ο Αλ. Τσί­πρας στρέ­φε­ται προς τη συμ­μα­χία με τους Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες και τους πρά­σι­νους στην Ευ­ρώ­πη, αλλά και σε μία θε­α­μα­τι­κή βελ­τί­ω­ση των σχέ­σε­ών του με τις δυ­νά­μεις της πα­ρα­δο­σια­κής Δε­ξιάς, όπως έδει­ξε η επί­σκε­ψη Μέρ­κελ. Αυτή η στρο­φή στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο "ακραίο κέ­ντρο" είναι η ολο­κλή­ρω­ση του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου εκ­φυ­λι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η νο­μι­μο­ποί­η­ση αυτής της στρο­φής που επι­χει­ρεί­ται με την επί­κλη­ση του υπαρ­κτού κιν­δύ­νου της ακρο­δε­ξιάς, δεν πρέ­πει να γίνει πι­στευ­τή. Γιατί τις βα­σι­κές ευ­θύ­νες για τον ρα­τσι­σμό που αντι­με­τω­πί­ζουν οι πρό­σφυ­γες στην Ελ­λά­δα, φέρει η Κυ­βέρ­νη­ση και η ΕΕ που υπέ­γρα­ψαν την αντι­δρα­στι­κή Συμ­φω­νία Ελ­λά­δας-ΕΕ-Τουρ­κί­ας, όπως και οι υπουρ­γοί που επί 4 χρό­νια "κα­θο­δη­γούν" το αί­σχος της Μό­ριας. Γιατί βα­σι­κές ευ­θύ­νες για τον εθνι­κι­σμό, φέ­ρουν αυτοί που διό­ρι­σαν τον Καμ­μέ­νο χθες και τον Απο­στο­λά­κη σή­με­ρα στο Υπ.Εθ.Α, αυτοί που υπέ­γρα­ψαν τους εξο­πλι­σμούς με τον Τραμπ, αυτοί που ενί­σχυ­σαν τον "άξονα" με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη δι­κτα­το­ρία του Σίσι.

Σε όλη την Ευ­ρώ­πη οι δυ­νά­μεις του "ακραί­ου κέ­ντρου" είναι αυτές που στρώ­νουν το δρόμο για την ανά­πτυ­ξη της ακρο­δε­ξιάς και δεν έχουν καμία δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρου­σια­στούν ως τμή­μα­τα αντί­στα­σης στον εθνι­κι­σμό, το ρα­τσι­σμό και τις φι­λο­πό­λε­μος κραυ­γές. Όσοι δεν το πι­στεύ­ουν, ας ρί­ξουν μία ματιά στην κα­τάρ­ρευ­ση του Μα­κρόν που λί­γους μόλις μήνες πριν ο κ. Τσί­πρας πα­ρου­σί­α­ζε ως ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό μο­ντέ­λο.

Εδώ και καιρό το ζή­τη­μα της σύ­γκρου­σης με την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Αν.Ελλ, το ζή­τη­μα της ανα­τρο­πής της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας, είναι υπό­θε­ση κυ­ρί­ως του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτό ισχύ­ει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο μετά το δια­ζύ­γιο Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου.

Ετικέτες