Αυτό όμως που γνωρίζουμε ήδη είναι ότι η αντιλιτότητα είναι εγγεγραμμένη στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να χαμηλώσει αυτόν το «φράχτη» που μας χωρίζει από τις πολιτικές των απέναντι.

Ο νέος υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών της κυ­βέρ­νη­σης με «κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» Γ. Βα­ρου­φά­κης, πα­ρα­λαμ­βά­νο­ντας το υπουρ­γείο του, επέ­λε­ξε να κάνει και μιαν ιδε­ο­λο­γι­κή δια­κή­ρυ­ξη. Δή­λω­σε ότι «εί­μα­στε υπέρ του λιτού βίου...».

Βά­ζο­ντας στο στό­χα­στρο τις «τόσες πολ­λές Πόρσε Κα­γιέν που κυ­κλο­φο­ρούν στους στε­νούς δρό­μους» προ­κά­λε­σε δυ­σά­ρε­στους συ­νειρ­μούς. Γιατί ελά­χι­στα χρό­νια πριν, η κυ­βέρ­νη­ση του ΓΑΠ είχε και τότε θέσει στο στό­χα­στρό της τις «Πόρσε Κα­γιέν» κα­τα­λή­γο­ντας, όμως, να πε­τσο­κό­βει τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, ενώ ταυ­τό­χρο­να σε τί­πο­τα δεν ενό­χλη­σε τους κα­τό­χους των υπερ­πο­λυ­τε­λών τζιπ. Η αι­τιο­λό­γη­ση της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας για τους πολ­λούς, με πρό­σχη­μα την τάχα αντί­θε­ση στην πο­λυ­τε­λή δια­βί­ω­ση των ελα­χί­στων, έφτα­σε στο από­γειο με τη δια­βό­η­τη φράση του Θ. Πά­γκα­λου: «Όλοι μαζί τα φά­γα­με». 

Αυ­τούς τους συ­νειρ­μούς ενί­σχυ­σε μια άλλη ανα­φο­ρά του Γ. Βα­ρου­φά­κη στον «καλό του φίλο Αλ. Πα­πα­δό­που­λο». Η ανα­φο­ρά στον γκου­ρού της άκαμ­πτης λι­τό­τη­τας επί κυ­βερ­νή­σε­ων Ση­μί­τη, στον γκου­ρού της με­τάλ­λα­ξης της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας προς τον σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, δεν μπο­ρεί παρά να ακου­στεί ως προ­μή­νυ­μα ιδιαί­τε­ρα ανη­συ­χη­τι­κό. 

Ο ασκη­τι­κός λιτός βίος, που υπη­ρε­τεί την ισό­τη­τα, είναι μια αρχή της Αρι­στε­ράς. Έχει όμως ση­μα­σία πότε και από ποια χείλη υπεν­θυ­μί­ζε­ται αυτή η αρχή. Για ένα υπο­σύ­νο­λο του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού που ολο­φά­νε­ρα έζησε μέσα στην τρυ­φη­λό­τη­τα, που ολο­φά­νε­ρα είναι μα­θη­μέ­νο στα «φι­λέ­τα», η στρο­φή προς τη «φα­σο­λά­δα» είναι εύ­κο­λη υπό­θε­ση: μπο­ρεί να απο­τε­λεί και μιαν άσκη­ση στη με­σο­γεια­κή δια­τρο­φή. Λει­τουρ­γεί όμως προ­κλη­τι­κά για έναν ολό­κλη­ρο κόσμο που έζησε βυ­θι­σμέ­νος στη λι­τό­τη­τα, που οι μόνες «γκουρ­με­διές» που γνώ­ρι­σε είναι οι προ­σφο­ρές του Lidl.

Σύμ­φω­να με το «Βήμα», η «ισχυ­ρή προ­σω­πι­κό­τη­τα» του κ. Βα­ρου­φά­κη ήταν ο λόγος που «δεν δέ­χθη­κε να συ­νυ­πάρ­ξει στο ίδιο υπουρ­γείο ο Ευ. Τσα­κα­λώ­τος», ενώ η ίδια εφη­με­ρί­δα ανα­φέ­ρει με νόημα ότι η επο­πτεία της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής «δεν ανα­φέ­ρε­ται ρητά» στον τίτλο των κα­θη­κό­ντων του Γ. Δρα­γα­σά­κη. Ο τρί­τος της πα­ρέ­ας των «οι­κο­νο­μο­λό­γων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», ο Γ. Μη­λιός, απλώς δεν ακού­γε­ται και πολύ τώρα τε­λευ­ταία...

Το άμεσο μέλ­λον θα δεί­ξει σχε­τι­κά με την ορ­θό­τη­τα κά­ποιων επι­λο­γών «υπουρ­γη­σι­μό­τη­τας». Αυτό όμως που γνω­ρί­ζου­με ήδη είναι ότι η αντι­λι­τό­τη­τα είναι εγ­γε­γραμ­μέ­νη στο DNA του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και ότι δεν θα πρέ­πει να επι­τρέ­ψου­με σε κα­νέ­ναν να χα­μη­λώ­σει αυτόν το «φρά­χτη» που μας χω­ρί­ζει από τις πο­λι­τι­κές των απέ­να­ντι. 

 

Τέρμα η δια­γρα­φή χρέ­ους;

Μι­λώ­ντας σε 100 αυ­στη­ρά επι­λεγ­μέ­να στε­λέ­χη του Σίτι στο Λον­δί­νο, ο τσά­ρος της κυ­βέρ­νη­σης με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Γ. Βα­ρου­φά­κης, ακύ­ρω­σε μια βα­σι­κή θέση της συ­νε­δρια­κής από­φα­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: «Τέρμα στο αί­τη­μα για δια­γρα­φή του χρέ­ους της Ελ­λά­δας. Αυτό που ζη­τά­με είναι η ανταλ­λα­γή του πα­ρό­ντος χρέ­ους με ένα άλλο, το οποίο συν­δυά­ζε­ται με το ρυθμό ανά­πτυ­ξης της χώρας».

Ο Γ. Βα­ρου­φά­κης δεν είναι κο­ρόι­δο και «άν­θρω­πος των σπη­λαί­ων», σαν αυ­τούς που έγρα­ψαν (με­τα­ξύ τους ο Αρ. Μπαλ­τάς...) ή σαν αυ­τούς που συ­ζή­τη­σαν και ψή­φι­σαν τις ιδρυ­τι­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Άλ­λω­στε δεν είναι καν μέλος... Έχει όμως «νέες ιδέες». Όπως η «έξυ­πνη δια­χεί­ρι­ση του χρέ­ους», μέσω της «χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής δυ­να­μι­κής», δη­λα­δή της υπο­γρα­φής «νέου τύπου ομο­λό­γων» (swaps χρέ­ους) και ομο­λό­γων συν­δε­δε­μέ­νων με ρήτρα ανά­πτυ­ξης (GDP-linked bonds). Πρό­κει­ται για «σύν­θε­τα» χαρ­τιά, με κυ­μαι­νό­με­να επι­τό­κια, που θα εξαρ­τώ­νται από το ΑΕΠ, το Libor, το Euribor, τον πλη­θω­ρι­σμό της Ευ­ρω­ζώ­νης κ.λπ. Το επι­χεί­ρη­μα ότι όποιος στο πα­ρελ­θόν υπέ­γρα­ψε τέ­τοια χαρ­τιά δια­πί­στω­σε αρ­γό­τε­ρα ότι κα­λύ­τε­ρα να είχε φάει ένα μα­γκά­λι κάρ­βου­να ανή­κει προ­φα­νώς στο οπλο­στά­σιο των «αν­θρώ­πων των σπη­λαί­ων». Όπως άλ­λω­στε και το επι­χεί­ρη­μα ότι δεν πρέ­πει να δια­τε­θούν άλλοι πόροι προς τους διε­θνείς και ντό­πιους το­κο­γλύ­φους, που δια­τυ­πώ­νει η μαρ­ξι­στι­κή Αρι­στε­ρά, που δεν έχει μάθει τα κόλπα των «win-win» προ­τά­σε­ων...

Να δια­τυ­πώ­σου­με κι εμείς μια πρό­βλε­ψη: όταν θα κα­ταρ­ρέ­ει το «μενού ανταλ­λα­γών χρέ­ους», όπως κα­τέρ­ρευ­σαν όλες οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες φού­σκες των Πα­πα­δή­μα - Στουρ­νά­ρα - Χαρ­δού­βε­λη, ο κ. Βα­ρου­φά­κης, ως γνή­σιος κο­σμο­πο­λί­της, θα έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­νε­χί­σει αλλού τον λιτό βίο του. Τα εκα­τομ­μύ­ρια των ερ­γα­ζο­μέ­νων της χώρας όμως;

Πρό­σφα­τα ο σύ­ντρο­φος και φίλος Ν. Φίλης μάς δια­μή­νυ­σε ότι τέλος «στις μα­γκιές και στις μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες». Φα­ντά­ζο­μαι θα εν­νο­ού­σε τις «μα­γκιές» ενά­ντια στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τους διε­θνείς συμ­μά­χους της. Γιατί αρ­χί­ζουν οι μα­γκιές και οι μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες σε βάρος κρί­σι­μων θέ­σε­ων και κομ­μα­τι­κών απο­φά­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ...

Ετικέτες