Τι έφταιξε με το ΑΚΕΛ; Η ιστορία μιας χαμένης ευκαιρίας

Η δεξιά στην Κύπρο (ΔΗΣΥ/ΔΗΚΟ) πί­ε­ζει  την κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια να υπο­γρά­ψει μια ώρα αρ­χύ­τε­ρα, ενή η ελ­λη­νι­κή δεξιά και οι πρε­τε­ντέ­ρη­δες κου­νούν το δά­χτυ­λο στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: «Βλέ­πε­τε; Και ο δικός σας τα ίδια έκανε στην Κύπρο. Το μνη­μό­νιο είναι μο­νό­δρο­μος». Μέρος της αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα αντι­με­τώ­πι­σε την εί­δη­ση είτε αμή­χα­να είτε απο­λο­γη­τι­κά. Τα δη­μο­σιεύ­μα­τα στον Ρι­ζο­σπά­στη είναι δι­φο­ρού­με­να. Χρειά­ζε­ται με­γά­λη προ­σπά­θεια για να αντι­λη­φθεί κα­νείς  ποια είναι η άποψη του ΚΚΕ για το ΑΚΕΛ.  Εύ­χο­νται καλή επι­τυ­χία στον υπο­ψή­φιο, ελ­πί­ζουν η κυ­βέρ­νη­ση της Κύ­πρου να μην πάρει σκλη­ρά μέτρα και γε­νι­κά κρα­τούν απο­στά­σεις από το αδερ­φό κόμμα απο­φεύ­γο­ντας να εκ­φέ­ρουν θε­τι­κή ή αρ­νη­τι­κή γνώμη , όπως έδει­ξαν και οι δη­λώ­σεις της Αλέ­κας Πα­πα­ρή­γα στις 21/11 μετά τη συ­νά­ντη­ση με το Σταύ­ρο Μαλά υπο­ψή­φιο του ΑΚΕΛ για τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές,  όπου με­τα­ξύ άλλων είπε: «Δεν ξέρω πώς θα πάνε στην Κύπρο, δε θέλω να υπει­σέλ­θω στα ιδιαί­τε­ρα...». Από την άλλη τα πε­ρισ­σό­τε­ρα στε­λέ­χη του ΣΥΝ αλλά και ο ίδιος ο πρό­ε­δρος Τσί­πρας , δι­καιο­λο­γούν το ΑΚΕΛ με το επι­χεί­ρη­μα ότι ο Χρι­στό­φιας έκανε ότι μπο­ρού­σε και ότι για όλα φταί­νε οι τρά­πε­ζες . Ευ­τυ­χώς πλέον είναι ορατή και η άποψη της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς σε Κύπρο και Ελ­λά­δα,(βλέπε π.χ. ανα­κοι­νώ­σεις ΕΡΑΣ, δη­μο­σιεύ­μα­τα στο rprojectκαι στην iskra) που απο­δει­κνύ­ει ότι το ΑΚΕΛ δεν συ­μπε­ρι­φέρ­θη­κε σαν πραγ­μα­τι­κή αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση και ότι προ­τί­μη­σε να σώσει τις τρά­πε­ζες από το να στη­ρί­ξει τους ερ­γα­ζό­με­νους.

Αν έχει μια αξία η συ­νέ­χι­ση αυτής της συ­ζή­τη­σης είναι για να απα­ντή­σου­με στο ερώ­τη­μα που μπαί­νει με αγω­νία από τους ερ­γα­ζό­με­νους σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη. «Υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση στην Ελ­λά­δα, να υπο­χρε­ω­θεί να κάνει τα ίδια;» Στην Κυ­πρια­κή κοι­νω­νία το ερώ­τη­μα μπαί­νει δια­φο­ρε­τι­κά. «Και τώρα που η αρι­στε­ρά χάνει τι κά­νου­με; ξα­να­ψη­φί­ζου­με ΑΚΕΛ;» Στην Ελ­λά­δα, η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς είναι η προ­ο­πτι­κή , στην Κύπρο είναι το  πα­ρελ­θόν. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση είναι ση­μα­ντι­κό η αρι­στε­ρά και οι αγω­νι­στές της,  να κα­τα­λή­ξουν σε κά­ποια συ­μπε­ρά­σμα­τα για το πως φτά­σα­με από τους πα­νη­γυ­ρι­σμούς του 2008 για τη νίκη του ΑΚΕΛ στο «κλάμα» του Χρι­στό­φια, για το πως από το σύν­θη­μα «δί­καιη λύση, δί­καιη κοι­νω­νία» φτά­σα­με στο «υπο­φερ­τό μνη­μό­νιο», για το πως η Kύ­προς συ­νέ­χι­σε να είναι φο­ρο­λο­γι­κός πα­ρά­δει­σος για τη Ρώ­σι­κη μαφία και όχι μόνο,  για το πως από τον  «κομ­μου­νι­στή» πρό­ε­δρο φτά­σα­με στον κύριο Κα­νέ­να - υπο­ψή­φιο  Σταύ­ρο Μαλά και πο­λέ­μιο των εκτρώ­σε­ων  , για το πως από τις κόκ­κι­νες ση­μαί­ες φτά­σα­με στο φε­τι­νό προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του ΑΚΕΛ σε  μπλε φόντο: « Νέο πρό­σω­πο, νέα πρό­τα­ση, νέα εποχή και  για το πως τε­λι­κά το ΑΚΕΛ από πρώτο κόμμα κιν­δυ­νεύ­ει να μην πε­ρά­σει στο δεύ­τε­ρο  γύρο των εκλο­γών φτά­νο­ντας με το ζόρι στο 20%.

Για να φτά­σου­με σε συ­μπε­ρά­σμα­τα που αρ­μό­ζουν σε αρι­στε­ρούς είναι βα­σι­κό να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ότι η κρι­τι­κή δεν γί­νε­ται για να απο­δεί­ξου­με  ότι οι αρι­στε­ρές κυ­βερ­νή­σεις κα­τα­λή­γουν σαν αυτές τους Χρι­στό­φια αλλά για να απο­δεί­ξου­με ότι η κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια δεν ήταν κυ­βέρ­νη­ση Αρι­στε­ράς. Όσοι  σή­με­ρα κά­νου­με κρι­τι­κή από τα αρι­στε­ρά  στο Χρι­στό­φια ψη­φί­σα­με ΑΚΕΛ χωρίς αυ­τα­πά­τες το 2008 και πα­νη­γυ­ρί­σα­με με τον κόσμο που θε­ω­ρού­σε ότι θα’ ρθουν κα­λύ­τε­ρες μέρες. Συμ­φω­νού­με  επί­σης,  στο ότι το ΑΚΕΛ στα 5 χρό­νια δια­κυ­βέρ­νη­σης δέ­χτη­κε και δέ­χε­ται τρο­μα­χτι­κές πιέ­σεις από τη δεξιά και την εκ­κλη­σία για να εφαρ­μό­σει δε­ξιές πο­λι­τι­κές. Είναι αλή­θεια ότι το ΑΚΕΛ βρέ­θη­κε στον τυ­φώ­να της διε­θνούς κρί­σης όπως είναι αλή­θεια και ότι  η έκρη­ξη στο Μαρί αξιο­ποι­ή­θη­κε ενα­ντί­ον του από την δεξιά και την ακρο­δε­ξιά. Επί­σης δεν έχου­με κα­νέ­να λόγο να αμ­φι­σβη­τή­σου­με την ει­λι­κρί­νεια του «κλά­μα­τος  Χρι­στό­φια», ενώ  μπο­ρού­με να δε­χτού­με ακόμα και  ότι ο Χρι­στό­φιας έκανε όντως  ότι μπο­ρού­σε. Η κρι­τι­κή μας στο ΑΚΕΛ όμως  δεν μπο­ρεί να είναι συ­ναι­σθη­μα­τι­κή. Ούτε μπο­ρού­με από το 1950 μέχρι σή­με­ρα μο­νί­μως να δι­καιο­λο­γού­με το ΑΚΕΛ που σε «δύ­σκο­λες συν­θή­κες» επι­βιώ­νει. Το ερώ­τη­μα τε­λι­κά  δεν είναι αν το ΑΚΕΛ  έκανε ότι μπο­ρού­σε αλλά για ποιους το έκανε. Η απά­ντη­ση έρ­χε­ται από τον ίδιο το Χρι­στό­φια στην απο­κα­λυ­πτι­κή συ­νέ­ντευ­ξη που έδωσε στη Χα­ραυ­γή (εφη­με­ρί­δα του ΑΚΕΛ) 25/12: «Φα­νή­κα­με άτυ­χοι γιατί κατά την προ­ε­δρία μας κλη­θή­κα­με να δια­χει­ρι­στού­με τον κα­πι­τα­λι­σμό στη χει­ρό­τε­ρη του κρίση». Ο Χρι­στό­φιας λοι­πόν πα­ρα­δέ­χε­ται ευ­θέ­ως ότι η κυ­βέρ­νη­ση του δια­χει­ρί­στη­κε τον κα­πι­τα­λι­σμό. Δεν πρό­κει­ται φυ­σι­κά για και­νού­ρια εί­δη­ση. Το ΑΚΕΛ είχε δε­σμευ­τεί προ­ε­κλο­γι­κά ότι δεν θα πει­ρά­ξει τα κέρδη των κα­πι­τα­λι­στών, μι­λού­σε για μια «λίγο κα­λύ­τε­ρη ζωή» για μια μικτή οι­κο­νο­μία όπου ο δη­μό­σιος και ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας θα βρί­σκο­νται σε ισορ­ρο­πία. Υπο­σχέ­θη­κε ψη­λούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης και ταυ­τό­χρο­να δια­σφά­λι­ση των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Επο­μέ­νως ο πρώ­τος λόγος που το ΑΚΕΛ απέ­τυ­χε δεν ήταν γιατί ήταν άτυχο κόμμα, αλλά γιατί δεν πήρε σαφή θέση υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Το «ή εμείς ή αυτοί» δεν θα μπο­ρού­σε ποτέ να είναι σύν­θη­μα του ΑΚΕΛ.  Το ΑΚΕΛ δεν πήρε την κυ­βέρ­νη­ση ως κόμμα της ερ­γα­τι­κής τάξης παρ όλο που η τάξη αυτή  το στή­ρι­ξε . Είχε την αυ­τα­πά­τη ότι μπο­ρού­σε να δια­χει­ρι­στεί το σύ­στη­μα και να τα έχει με όλους καλά. Κάτι που ούτως ή άλλως είναι ανέ­φι­κτο πόσο μάλ­λον σε και­ρούς πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης. Έτσι στο ερώ­τη­μα τι να κάνει μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο κα­τάρ­ρευ­σης των κυ­πρια­κών τρα­πε­ζών αντι να απα­ντή­σει με εθνι­κο­ποί­η­ση-κρα­τι­κο­ποί­η­ση ή κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση   επέ­λε­ξε την μόνη «ρε­α­λι­στι­κή» για το σύ­στη­μα λύση, την ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση τους μέσω του μη­χα­νι­σμού στή­ρι­ξης , επιρ­ρί­πτο­ντας ευ­θύ­νες στους κα­κούς διοι­κη­τές της τρά­πε­ζας. Υπε­ρα­σπί­στη­κε την επι­λο­γή του  ως τη μο­να­δι­κή λύση. Πράγ­μα­τι αυτή είναι η μο­να­δι­κή λύση για το σύ­στη­μα. Δεν είναι όμως η μο­να­δι­κή λύση για ένα κόμμα αρι­στε­ρό  που θα ήθελε  να υπερ­βεί και να αλ­λά­ξει το σύ­στη­μα.

Ο δεύ­τε­ρος λόγος για την απο­τυ­χία του κυ­πρια­κού πα­ρα­δείγ­μα­τος ήταν η κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής συ­νερ­γα­σί­ας του ΑΚΕΛ με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ. Παρ όλο το γε­γο­νός ότι ο κό­σμος είχε ήδη απο­δο­κι­μά­σει την μα­κρό­χρο­νη  συ­νερ­γα­σία του ΑΚΕΛ με τον τουρ­κο­φά­γο-ακρο­δε­ξιό Τάσσο Πα­πα­δό­που­λο το ΑΚΕΛ προ­χώ­ρη­σε σε και­νού­ρια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας, και πάλι με το κόμμα του Τάσου Πα­πα­δό­που­λου,  δί­νο­ντας υπουρ­γεία σε δε­ξιούς και εθνι­κι­στές , μόνο και μόνο για να εξα­σφα­λί­σει την εκλο­γι­κή τους στή­ρι­ξη. Πολύ γρή­γο­ρα οι υπουρ­γοί των υπό­λοι­πων κομ­μά­των ακο­λού­θη­σαν τη δική τους δεξιά ατζέ­ντα αδειά­ζο­ντας συ­νε­χώς τον Χρι­στό­φια που δεν μπο­ρού­σε να ελέγ­ξει ούτε τους υπουρ­γούς του. Η αδυ­να­μία του Χρι­στό­φια έφτα­σε σε τέ­τοιο με­γά­λο βαθμό ώστε ακόμα και στις λίγες προ­ο­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που προ­σπά­θη­σε να κάνει (φο­ρο­λό­γη­ση εκ­κλη­σί­ας, μά­θη­μα ιστο­ρί­ας κλπ) έκανε τε­λι­κά πίσω για να μην χα­ρα­κη­ρι­στεί «ακραί­ος», «άθεος» και «κομ­μου­νι­στής».  Ακόμα και όταν έσπα­σε η συ­νερ­γα­σία με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, συ­νέ­χι­σε να έχει τη στή­ρι­ξη και σε θέ­μα­τα οι­κο­νο­μί­ας και στο κυ­πρια­κό από τη δεξιά, η οποία συ­νε­χώς πίεζε  για πιο δε­ξιές πο­λι­τι­κές. (Δεν κα­τά­φε­ρε να ακυ­ρώ­σει την επέ­κτα­ση του ορίου συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης,  επέ­τρε­ψε την ίδρυ­ση ιδιω­τι­κών πα­νε­πι­στη­μί­ων , συ­νέ­χι­σε να στη­ρί­ζει την ιδιω­τι­κή υγεία κλπ). Όπως δη­λώ­νει ο ίδιος στη συ­νέ­ντευ­ξη του στη Χα­ραυ­γή «Μειώ­σα­με τον αριθ­μό των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων, κα­ταρ­γή­σα­με τις πολ­λα­πλές συ­ντά­ξεις  καθώς και άλλα προ­νό­μια».   Το ΑΚΕΛ λοι­πόν για κά­ποιο λόγο πιέ­ζε­ται πάντα από τα δεξιά, και ποτέ από τις ανά­γκες του απλού κό­σμου. Όταν απο­λο­γεί­ται για το ότι δεν είναι κομ­μου­νι­στής απο­λο­γεί­ται στην άρ­χου­σα τάξη και ταυ­τό­χρο­να αδειά­ζει τους ψη­φο­φό­ρους του που τον ψή­φι­σαν ακρι­βώς επει­δή ήταν «ο γιος της πλύ­στρας».

Ο τρί­τος λόγος για την κα­τη­φό­ρα του ΑΚΕΛ είναι το γε­γο­νός ότι δεν μπό­ρε­σε να υλο­ποι­ή­σει την υπό­σχε­ση για δί­καιη λύση στο Κυ­πρια­κό. Είναι αλή­θεια ότι η Τουρ­κία για τους δι­κούς της λό­γους πολ­λές φορές πα­ρου­σιά­ζε­ται ως αδιάλ­λα­κτη. Είναι επί­σης αλή­θεια ότι η ήττα του Ταλάτ στις τουρ­κο­κυ­πρια­κές εκλο­γές και η εκλο­γή του Έρο­γλου άλ­λα­ξε το καλό κλίμα συ­νερ­γα­σί­ας που είχαν καλ­λιερ­γή­σει οι δύο πλευ­ρές. Είναι όμως επί­σης αλή­θεια,  ότι το ΑΚΕΛ έχασε την εμπι­στο­σύ­νη που είχαν σε αυτόν οι τουρ­κο­κύ­πριοι. Όταν ο Χρι­στό­φιας εκλέ­χθη­κε, πολ­λοί τουρ­κο­κύ­πριοι έλα­βαν μέρος στους πα­νη­γυ­ρι­σμούς, περ­νώ­ντας το οδό­φραγ­μα. Σε πολλά σπί­τια τουρ­κο­κυ­πρί­ων υπήρ­χε η φω­το­γρα­φία του Χρι­στό­φια και η ση­μαία του ΑΚΕΛ. Δυ­στυ­χώς το ΑΚΕΛ πολύ σύ­ντο­μα απο­δεί­χτη­κε υπε­ρα­σπι­στής μιας πο­λι­τι­κής που ήθελε τους τουρ­κο­κύ­πριους πο­λί­τες δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας. Την ίδια ώρα που συ­νο­μι­λού­σε με τον Ταλάτ, δυ­σκό­λευε την με­τά­βα­ση ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων στη Βό­ρεια Κύπρο, σα­μπό­τα­ρε την κοινή πρω­το­μα­γιά ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και τουρ­κο­κυ­πρί­ων του 2009, δεν στή­ρι­ξε τις αυ­θόρ­μη­τες κοι­νές εκ­δη­λώ­σεις, δεν στή­ρι­ξε ούτε με μια ανα­κοί­νω­ση τις πρό­σφα­τες απερ­γί­ες των τουρ­κο­κυ­πρί­ων ερ­γα­ζο­μέ­νων  και φυ­σι­κά υπε­ρα­σπί­στη­κε με πάθος τα συμ­φέ­ρο­ντα της ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής άρ­χου­σας τάξης που είναι σαφώς πιο ισχυ­ρή από την τουρ­κο­κυ­πρια­κή . Όπως και ο ίδιος πα­ρα­δέ­χε­ται στη συ­νέ­ντευ­ξη του :  «Πως μπο­ρεί ο κ Ανα­στα­σιά­δης να μιλά για από­συρ­ση προ­τά­σε­ων Χρι­στό­φια όταν όλες ανε­ξαι­ρέ­τως αυτές οι προ­τά­σεις συ­νι­στούν βελ­τιώ­σεις προ­νοιών που ο ίδιος είχε απο­δε­χθεί στο πα­ρελ­θόν;»

Ένα ακόμα πα­ρά­δειγ­μα που δεί­χνει πως η αρι­στε­ρά δεν κι­νή­θη­κε ως πραγ­μα­τι­κή αρι­στε­ρά είναι η εμπλο­κή της στους διε­θνείς ιμπε­ρια­λι­στούς αντα­γω­νι­σμούς και η εμ­μο­νή της στους ευ­ρω­παι­κούς θε­σμούς. Η κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια την ίδια ώρα που απα­γό­ρευε στις απο­στο­λές ελευ­θε­ρί­ας να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν τα κυ­πρια­κά λι­μά­νια για να στεί­λουν βο­ή­θεια στη Γάζα έκανε μπίζ­νεζ με το Ισ­ρα­ήλ και έχτι­ζε συμ­μα­χί­ες για να έχει με­γα­λύ­τε­ρο με­ρί­διο  στο φυ­σι­κό αέριο της πε­ριο­χής. Οι καλές σχέ­σεις με τα αρα­βι­κά κράτη και οι ομι­λί­ες για τον κοινό πόνο πα­λαι­στι­νί­ων και κυ­πρί­ων προ­σφύ­γων εξα­νε­μί­στη­καν μέσα σε μια μέρα. Επί­σης όπως ο Χρι­στό­φιας δη­λώ­νει πολ­λές φορές  στην ίδια συ­νέ­ντευ­ξη η Ε.Ε επα­νει­λημ­μέ­να έχει ανα­γνω­ρί­σει τις προ­σπά­θειες της κυ­πρια­κής κυ­βέρ­νη­σης και στα οι­κο­νο­μι­κα και στα εθνι­κά θέ­μα­τα. Ο Χρι­στό­φιας λοι­πόν πε­ρη­φα­νεύ­ε­ται για τα έυ­ση­μα που του δίνει η Ε.Ε για την πο­λι­τι­κή που ακο­λού­θη­σε και για την κυ­πρια­κή προ­ε­δρεία της Ε.Ε.

Τέλος η κυ­βέρ­νη­ση του ΑΚΕΛ απέ­τυ­χε γιατί δεν υπήρ­χε ένα ισχυ­ρό κί­νη­μα από κάτω να στη­ρί­ζει τις προ­σπά­θειες της και να την πιέ­ζει από τα αρι­στε­ρά. Ούτε αυτό όμως απο­τε­λεί αμε­τά­βλη­το αντι­κει­με­νι­κό πα­ρά­γο­ντα. Στην ιστο­σε­λί­δα της η ΠΕΟ (το συν­δι­κά­το της αρι­στε­ράς) σε πολ­λές ανα­κοι­νώ­σεις της πε­ρη­φα­νεύ­ε­ται για το γε­γο­νός ότι κα­τά­φε­ρε να κρα­τή­σει σε κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη ερ­γα­ζό­με­νους και αφε­ντι­κά, ότι πε­ριό­ρι­σε με με­γά­λη προ­σπά­θεια αντι­στά­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων με στόχο τη δια­φύ­λα­ξη της τάξης. Οι συν­δι­κα­λι­στές της αρι­στε­ράς δεν προ­σπά­θη­σαν ποτέ να να δώ­σουν χώρο και λόγο στους απλούς ερ­γα­ζό­με­νους. Ακόμα και όταν η ΠΕΟ έβγα­ζε ανα­κοι­νώ­σεις, ενά­ντια σε απο­λύ­σεις ακόμα και όταν  κα­λού­σε σε απερ­γία την ανα­κα­λού­σε μόλις έφτα­νε σε διαι­τη­σί­α­λει­τουρ­γώ­ντας  χει­ρό­τε­ρα και από τους γρα­φειο­κρά­τες της ΓΣΕΕ.

Επο­μέ­νως δεν μπο­ρού­με να μι­λά­με για ανα­πό­φευ­κτα δι­λήμ­μα­τα, ούτε για με­τα­φυ­σι­κά φαι­νό­με­να όπως η τύχη και οι άνε­μοι. Η απά­ντη­ση στο για το πως το ΑΚΕΛ έφερε το μνη­μό­νιο στην Κύπρο δεν εί­ναι­δεν είναι επι της ου­σί­ας οι­κο­νο­μι­κή (όπως την ανα­γά­γει το ΑΚΕΛ) αλλά σαφώς η πο­λι­τι­κή επι­λο­γή δια­χεί­ρι­σης του κα­πι­τα­λι­σμού.

 Σε κάθε στιγ­μή μέσα σε αυτά τα πέντε χρό­νια, το ΑΚΕΛ μπο­ρού­σε να επι­λέ­ξει τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Μπο­ρού­σε να επι­λέ­ξει να πέσει ίσως από τη δεξιά αλλά να έχει σύμ­μα­χο το λαό, μπο­ρού­σε να επι­λέ­ξει να σπά­σει τα αυγά και να γίνει πα­ρά­δειγ­μα για όλο τον κόσμο. Επέ­λε­ξε τον εύ­κο­λο, δήθεν  ανα­πό­φευ­κτο και ρε­α­λι­στι­κό δρόμο της στή­ρι­ξης του συ­στή­μα­τος απο­γο­ή­τευο­ντας χι­λιά­δες αν­θρώ­πους που πί­στε­ψαν σε μια δί­καιη λύση και δί­καιη κοι­νω­νία. Όμως η αρι­στε­ρά στα δύ­σκο­λα φαί­νε­ται. Εξάλ­λου αυτή τη δου­λειά ξέρει να την κάνει κα­λύ­τε­ρα η δεξιά που από ότι φαί­νε­ται θα κερ­δί­σει και τις εκλο­γές, αφή­νο­ντας το ΑΚΕΛ απο­γυ­μνω­μέ­νο και πιο συρ­ρι­κνω­μέ­νο από ποτέ. Και εκλο­γι­κά να το δούμε το ΑΚΕΛ έχασε πο­σο­στά με την πο­λι­τι­κή που ακο­λού­θη­σε. Πρό­κει­ται για αντι­πα­ρά­δειγ­μα κυ­βέρ­νη­σης, και δεν έχει κα­νέ­να λόγο καμία αρι­στε­ρή δύ­να­μη στον κόσμο να το υπε­ρα­σπί­ζε­ται. Όσοι το υπο­στη­ρί­ζουν θα πρέ­πει να το­πο­θε­τη­θούν κα­θα­ρά για το αν πι­στεύ­ουν  ότι  το ΑΚΕΛ είναι ένα πραγ­μα­τι­κά  αρι­στε­ρό κόμμα και ότι άσκη­σε αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή. Σε καμία πε­ρί­πτω­ση  δεν μπο­ρού­με να κρί­νου­με ένα κόμμα με βάση το πόσο στρι­μωγ­μέ­νο ήταν από τις συν­θή­κες γιατί οι συν­θή­κες ήταν και θα είναι πάντα δύ­σκο­λες, και η αρι­στε­ρά  στα δύ­σκο­λα φαί­νε­ται.  Το πα­ρά­δειγ­μα της Κύ­πρου δεί­χνει ακόμα πιο κα­θα­ρά τον πραγ­μα­τι­κά ρε­α­λι­στι­κό δρόμο, που δεν είναι άλλος από μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς που μαζί με το λάο θα στη­ρί­ξει ένα πρό­γραμ­μα για τις ανά­γκες του , που θα έρ­χε­ται σε ρίξη με τους από πάνω ακόμα και με τον κίν­δυ­νο «να χάσει πο­σο­στά». Για μια αρι­στε­ρά που έχει στόχο το σο­σια­λι­σμό και όχι τη δια­χεί­ρι­ση του κα­πι­τα­λι­σμού.  Στην Κύπρο ανοί­γει ο δρό­μος για το χτί­σι­μο μιας νέας ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς που θα ξα­να­κερ­δί­σει την χα­μέ­νη εμπι­στο­σύ­νη του κό­σμου και θα απο­δεί­ξει κάτι πολύ δύ­σκο­λο για την κυ­πρια­κή κοι­νω­νία. Ότι υπάρ­χει και άλλη αρι­στε­ρά έξω από το ΑΚΕΛ. Στην Ελ­λά­δα όμως το στοί­χη­μα αυτή τη στιγ­μή  είναι με­γα­λύ­τε­ρο. Είναι να δούμε την κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς σαν τον εν­διά­με­σο σταθ­μό  μιας πολύ με­γα­λύ­τε­ρης δια­δι­κα­σί­ας που είναι η ανα­τρο­πή αυτού του συ­στή­μα­τος, με στόχο την εξου­σία του λαού και των ερ­γα­ζο­μέ­νων.  Ας το τολ­μή­σου­με. Θα εί­μα­στε οι πρώ­τοι.