Τι φέρνει το Brexit;

Όταν η Μέι, σε ένα πρωτοφανές ολίσθημα της γλώσσας, υπονόησε ότι πιθανότατα ένα Brexit χωρίς συμφωνία «δεν θα ήταν χειρότερο από οποιαδήποτε συμφωνία», οι βουλευτές του δικού της κόμματος, του Συντηρητικού, την κάρφωσαν στον σταυρό του μαρτυρίου : «Μας λέτε ότι καλύτερα θα ήταν να βγούμε χωρίς συμφωνία με την ΕΕ»;

Η Μέι έχασε το χρώμα της, χρειάστηκε τέσσερα δευτερόλεπτα για να ξαναβρεί τη μιλιά της και απάντησε κουκουρούκου : «Όχι, λέω ότι η μη συμφωνία δεν θα ήταν χειρότερη από την πολύ χειρότερη συμφωνία. Η συμφωνία που έχουμε, είναι η καλύτερη δυνατή». Πιάσ’ το αβγό και κούρεψ’ το! Στο μεταξύ η γνωμοδότηση της Γενικής Εισαγγελίας για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες σε ό,τι αφορά ειδικά την ιδιότυπη τελωνειακή ένωση Ιρλανδίας και Βόρειας Ιρλανδίας, που ουσιαστικά είναι λες και η δεύτερη παραμένει ευρωενωσιακό έδαφος, είναι επτασφράγιστο μυστικό, προκαλώντας αντιδράσεις στο Εργατικό Κόμμα, που απειλεί τη Μέι ακόμη και με πρόταση δυσπιστίας. Μύλος!

Μέχρι να αποφασίσουν, ειδικά μέσα στην κυβέρνηση και το κόμμα των Συντηρητικών, τι θα μπρέξιτ και θα κατεβάσει, στο απόγειο ενός εσωκομματικού και ενδοκυβερνητικού εμφυλίου, με πρώτο σταθμό την κρίσιμη ψηφοφορία στις 11 Δεκεμβρίου, ας δούμε τι... Brexit προμηνύει το τεχνικό σκέλος των 585, χορταστικότατων και δυσμενέστατων για την εργατική τάξη, σελίδων και η πολιτική διακήρυξη των «27» που ακολούθησε τη σχετική σύνοδο κορυφής, στην οποία υπάρχουν ορισμένα εξαιρετικά «περίεργα» σημεία.

Κατρχήν, δεν υφίσταται Brexit που να κόβει άπαξ και διαπαντός τον ομφάλιο λώρο της Βρετανίας με την ΕΕ. Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν η λειψή και παραπαίουσα κυβέρνηση Μέι και η διαπραγματευτική ομάδα του Μισέλ Μπαρνιέ, θυμίζει σύμφωνο συμβίωσης από την ανάποδη –είναι σύμφωνο διάστασης και όχι κάθετου χωρισμού. Και τον λογαριασμό αυτής της διάστασης έχουν ήδη αρχίσει να πληρώνουν οι βρετανοί και οι ευρωπαίοι πολίτες, όχι όλοι, αλλά πάλι οι εργατικές τάξεις των κρατών-μελών.

Η Μέι υποστήριξε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι το Brexit που κομίζει, είναι το απολύτως δίκαιο και συμφέρον για την οικονομία (σε γενικές γραμμές σωστά, αν το δούμε από τη σκοπιά του βρετανικού κεφαλαίου), την εργασία (από εργατική, ταξική σκοπιά, με τίποτα!) και το «μήνυμα» του δημοψηφίσματος (ποιό μήνυμα;). Το βρετανικό κεφάλαιο μπορεί να ανοίξει σαμπάνιες, επειδή οι χρηματορροές, οι χρηματαγορές και κυρίως οι εμπορικές σχέσεις με την ΕΕ σε ένα επίπεδο εξομοίωσης με εκείνες που διατηρεί η ΕΕ με τις ΗΠΑ και ενισχύει έντονα με την Ιαπωνία, όχι μόνο δεν κλείνουν και δεν κλονίζονται, αλλά επανασχεδιάζονται σε νέες βάσεις κερδοφορίας. Πώς θα προκύψει αυτό; Μα από τη συντριβή της βρετανικής εργατικής τάξης, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι μετανάστες, είτε είναι είτε δεν είναι πολίτες άλλων κρατών-μελών της ΕΕ. Από πού προκύπτει αυτή η εκτίμηση;

Μα, φυσικά από τις διατυπώσεις της τεχνικής συμφωνίας των 585, χορταστικότατων και δυσοίωνων σελίδων, στις οποίες επαναβεβαιώνεται η πλήρης πίστη της βρετανικής κυβέρνησης σε όλο το ευρωενωσιακό πλέγμα νεοφιλελεύθερης, αντεργατικής νομοθεσίας, όπως αυτή απαριθμείται και επαναλαμβάνεται εξαντλητικά στη συμφωνία και συνομολογήθηκε διαδοχικά, όχι από κάποιο απρόσωπο «ευρωιερατείο» και κάποια «γραφειοκρατία», αλλά από τη διακυβερνητική συνεργασία και συνεννόηση ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, των τότε κυβερνήσεων των Εργατικών με επικεφαλής διαδοχικά τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν με τις κυβερνήσεις Σιράκ και Σαρκοζί, Σρέντερ και Μέρκελ, Ντ’ Αλέμα και Μπερλουσκόνι, Σημίτη και Καραμανλή και πάει λέγοντας.

Οι αυταπάτες τμήματος της «Αριστεράς» ότι μια κάποια εθνοκρατική αναδίπλωση στο πλαίσιο μιας κάποιας νεφελώδους διαταξικής συμμαχίας και μιας κάποιας εθνικής ηγεσίας φέρνει καλύτερες μέρες για την εργατική τάξη, στις 29 του Μάρτη της Βρετανίας και, στο μέλλον π.χ. της Ελλάδας, κάπου εδώ σβήνουν οριστικά και καλό θα είναι να αλλάξει ρότα το «αριστερό» καράβι, γιατί στραβά αρμενίζει και δεν του φταίει ο στραβός εθνοκρατικός γιαλός. Lexit, όχι Brexit ή Grexit, είναι η σωστή εκστρατεία και πολιτική αντιμετώπιση στην πρόκληση που άνοιξε η «συμφωνία» Λονδίνου και Βρυξελλών.

Τι θα συμβεί με τους ευρωπαίους πολίτες, μετανάστες και ντόπιους εργαζόμενους στις δύο πλευρές της Μάγχης; «Θα» σας πούμε σε πέντε χρόνια, μετά από μια μακρά και επώδυνη, ως φαίνεται, περίοδο «χάριτος», όπου και τα δύο μέρη, Βρετανία και ΕΕ, δείχνουν εξαιρετικά απρόθυμα καταρχήν να δεχθούν πίσω τους μετανάστες που έφυγαν και αυτό, σε ό,τι αφορά την ΕΕ, αποτελεί περισσότερο υπαγόρευση των ανατολικών χωρών (Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ) ου μη και της Ελλάδας.

Τι θα συμβεί με όσους ευρωπαίους πολίτες-εργαζόμενους δεν έχουν συμπληρώσει κατ’ ελάχιστον πενταετία παραμονής στη Βρετανία (και το αντίστροφο) ή θα θελήσουν έως τις 29 Μαρτίου να εγκατασταθούν στη Βρετανία; «Θα» μάθετε αν θα σας αποδεχθούμε ή αν θα σας απελάσουμε, μετά τις 29 του Μάρτη, αν και κατά τα άλλα θα δεχόμαστε τις αιτήσεις σας για προσωρινές άδειες παραμονής. Αν γίνει δεκτή η αίτηση παραμονής, μένει κανείς Βρετανία ή ΕΕ; «Θα» το μάθετε μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Μύλος! Η κινεζοποίηση του λευκού, ευρωπαίου εργάτη περνά από τη νομαδοποίηση και την κατάσταση μόνιμης, ψυχολογικής αβεβαιότητας και ανασφάλειας ως προς το καθεστώς παραμονής και ημιαπασχόλησης (η εργασία ως πλήρη απασχόληση μας έχει αφήσει νεοφιλελεύθερους χρόνους) και στην περίπτωση του Brexit.

Στην πολιτική διακήρυξη της συμφωνίας, ελάχιστοι έδωσαν σημασία στη διατύπωση περί «καθορισμένων περιοχών στις οποίες θα επιτρέπεται η προσωρινή εγκατάσταση φυσικών προσώπων για επιχειρηματικούς σκοπούς». Προσοχή, φυσικών, όχι νομικών προσώπων. Ανθρώπων, όχι εταιρειών. Τι υπονοούν οι ηγέτες της ΕΕ με αυτή την εξαιρετικά ανοιχτή ερμηνειών διατύπωση; Θα ιδρυθούν στη Βρετανία ειδικές, οικιστικές και οικονομικές ζώνες, όπου θα μετεγκατασταθούν υποχρεωτικά και «προσωρινά» όλοι οι μετανάστες, ευρωπαίοι πολίτες; Θα χωροθετηθούν μικρά επιχειρηματικά Σίτι του Λονδίνου, στα οποία θα υφίσταται ευρωενωσιακό καθεστώς, ενώ κατά τα άλλα η Βρετανία θα είναι (στο περίπου) εκτός ΕΕ; Θυμίζουμε ότι το Σίτι του Λονδίνου αποτελεί ως γνωστόν ένα χρηματοπιστωτικό «Βατικανό» της οικουμένης, που ελέγχει σχεδόν το σύνολο των φορολογικών παραδείσων του πλανήτη, μια οιονεί αυτόνομη επικράτεια μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πολύ «περίεργες» διατυπώσεις ενέκριναν οι «27» πανηγυρίζοντας το Brexit.

Μέχρι να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, οι «27» έχουν ήδη μετακυλήσει το οικονομικό βάρος του Brexit στις πλάτες των ευρωπαϊκών, εργατικών τάξεων. Οι αυξήσεις στη φορολογία των καυσίμων και στη χρήση της πλαστικής σακούλας, προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, και στην περίπτωση των καυσίμων με επιπτώσεις στις μεταφορές τροφίμων, αγαθών και υπηρεσιών, οφείλονται στην απόφαση των κρατών-μελών της ΕΕ να αντικαταστήσουν την ετήσια συμμετοχή της Βρετανίας στον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό με επιβαρύνσεις στην έμμεση φορολογία και σε άλλα τέλη, που αφορούν και αναφέρονται σε πλατιές, κοινωνικές μάζες. Με άλλα λόγια, πάλι οι εργάτες θα πληρώσουν για τους προϋπολογισμούς των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών της ΕΕ. 

Κλείνοντας, οποιαδήποτε εκτίμηση για το αν θα υπερψηφιστεί ή όχι η συμφωνία από το βρετανικό κοινοβούλιο στις 11 του Δεκέμβρη, θα ήταν παρακινδυνευμένη. Το Συντηρητικό Κόμμα είναι βαθιά διχασμένο. Ορισμένοι απαιτούν την κεφαλή της Μέι επί πίνακι, προτού ρίξουν θετική ψήφο. Δεν αποκλείεται και η περίπτωση μιας διόλου βελούδινης διαδοχής στη Ντάουνιγκ Στριτ, είτε με εσωτερικό πραξικόπημα των Συντηρητικών, είτε με εκλογές στην περίπτωση απόρριψης, όπου το βάρος της επόμενης μέρας και η πολύ καυτή πατάτα θα πέσει, με τα σημερινά δεδομένα, στα χέρια του Τζέρεμι Κόρμπιν. Το Εργατικό Κόμμα έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα και μεταξύ άλλων τον υπερδραστήριο εναντίον κάθε Brexit δήμαρχο του Λονδίνου, Σαντίκ Καν, που έχει τεθεί επικεφαλής της πτέρυγας που θέλει ένα νέο δημοψήφισμα «διόρθωσης» του προηγούμενου.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά