Τι κοινό έχουν ο Λαμπράκης και η… Τζάκρη;

«Λοι­πόν: Ο Μπα­κιρ­τζής έγινε ο πρώ­τος πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης του βου­νού. Ο Γλη­νός μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ. Ο Πα­σα­λί­δης πρό­ε­δρος της ΕΔΑ. Ο Λα­μπρά­κης συ­νερ­γα­ζό­με­νος βου­λευ­τής της Αρι­στε­ράς και πα­γκό­σμιο σύμ­βο­λο. Και ο Κα­ρα­λί­βα­νος μια από τις πιο ηρω­ι­κές μορ­φές της Αντί­στα­σης. Που πάει να πει, όχι ότι το πα­ρελ­θόν οποιου­δή­πο­τε μπο­ρεί να πα­ρα­γρα­φεί. Αλλά ότι οι εθνι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές σει­σμι­κές δο­νή­σεις σπρώ­χνουν τους αν­θρώ­πους σε δρό­μους που ούτε οι ίδιοι ίσως πε­ρί­με­ναν ότι θα πά­ρουν.

Έκανε άραγε λάθος η όλη Αρι­στε­ρά που ιδιαί­τε­ρα σε επο­χές τέ­τοιων δο­νή­σε­ων, ήταν ανοι­χτή και σε "μεμ­πτού" πα­ρελ­θό­ντος αν­θρώ­πους; Και λέει κάτι αυτό για το τε­κτο­νι­κό σή­με­ρα;» (υπο­γραμ­μί­σεις του συγ­γρα­φέα)

Θα­νά­σης Καρ­τε­ρός, «Αυγή» Πα­ρα­σκευή 28/11

Αυτή είναι η κε­ντρι­κή (πο­λι­τι­κή) ιδέα άρ­θρου του Θα­νά­ση Καρ­τε­ρού στην «Αυγή». Θα μπο­ρού­σε κα­νείς να συμ­φω­νή­σει εύ­κο­λα με αυτή την κε­ντρι­κή ιδέα στη γε­νι­κό­τη­τά της, αν δεν είχε γρα­φτεί για να απο­τε­λέ­σει τη νο­μι­μο­ποι­η­τι­κή βάση για τη δια­φαι­νό­με­νη (βάσει των ρε­πορ­τάζ του Τύπου!..) συμ­φω­νία του Αλέξη Τσί­πρα με την ανε­ξάρ­τη­τη βου­λευ­τή Θε­ο­δώ­ρα Τζά­κρη να εντα­χτεί στα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές με μόνο «δια­βα­τή­ριο» τη μη υπερ­ψή­φι­ση του υπο­ψή­φιου της συ­γκυ­βέρ­νη­σης για την προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας.

Διότι το άρθρο εγκα­θι­στά σαν αυ­το­νό­η­τη μια «αυ­τό­μα­τη ανα­λο­γία»: αν άλ­λα­ξαν ο Κα­ρα­λί­βα­νος, ο Γλη­νός, ο Μπα­κιρ­τζής, ο Πα­σα­λί­δης και ο Λα­μπρά­κης, γιατί όχι και η Τζά­κρη; Αν όμως ισχύ­ει η «αυ­τό­μα­τη ανα­λο­γία», τότε δι­καιού­μα­στε να διευ­ρύ­νου­με τον κα­τά­λο­γο: γιατί όχι και η Για­τα­γά­να, η Ραχήλ Μακρή, όλοι οι βου­λευ­τές και τα στε­λέ­χη του «μη βε­νι­ζε­λι­κού» ΠΑΣΟΚ (που σύ­ντο­μα μπο­ρεί να είναι το «όλο ΠΑΣΟΚ» χωρίς τον Βε­νι­ζέ­λο), όλοι οι ανε­ξάρ­τη­τοι βου­λευ­τές, όλοι οι βου­λευ­τές και τα στε­λέ­χη της «μη σα­μα­ρι­κής Δε­ξιάς»; (Καλά, για τη ΔΗΜΑΡ δεν συ­ζη­τά­με: κά­ποιοι θε­ω­ρούν ότι ήδη άλ­λα­ξαν, οπότε η «πρό­σκλη­ση» θε­ω­ρεί­ται δε­δο­μέ­νη, ανοι­χτή και άνευ όρων – κι ας μην υπάρ­χει καμία τέ­τοια από­φα­ση συλ­λο­γι­κού ορ­γά­νου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…) Δεν έχουν και αυτοί δι­καί­ω­μα στη «με­γά­λη αλ­λα­γή»; Και γιατί να εί­μα­στε τόσο μι­κρό­ψυ­χοι: δεν έχουν επί­σης δι­καί­ω­μα στη «με­γά­λη αλ­λα­γή» και κά­ποιοι πα­ρα­συρ­μέ­νοι της Χρυ­σής Αυγής που κα­λό­πι­στα μπέρ­δε­ψαν τον αρι­στε­ρό με το φα­σι­στι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό νο­μί­ζο­ντας ότι είναι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός;

Αν πά­ντως δεν ισχύ­ει η «αυ­τό­μα­τη ανα­λο­γία», τότε -και επει­δή κά­νου­με πο­λι­τι­κή- πρέ­πει να εγκα­τα­στή­σου­με του­λά­χι­στον ένα με­γά­λο «ίσως» όσον αφορά τη δυ­να­τό­τη­τα να αλ­λά­ξουν όλοι/ες σε οποια­δή­πο­τε κα­τεύ­θυν­ση με μόνο κρι­τή­ριο την «ψήφο με ανταλ­λάγ­μα­τα» για τον πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας. Ένα «ίσως» που στην πο­λι­τι­κή ισο­δυ­να­μεί του­λά­χι­στον με το να μην εί­μα­στε ευ­κο­λό­πι­στοι και αφε­λείς και με το να βά­ζου­με «όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις» για τις συμ­φω­νί­ες, συμ­μα­χί­ες κ.λπ. Δια­φο­ρε­τι­κά, πρέ­πει να πι­στέ­ψου­με ότι η κο­λοσ­σιαία πο­λι­τι­κή ενέρ­γεια που κα­τα­να­λώ­θη­κε στην ιστο­ρι­κή και αδιά­λει­πτη συ­ζή­τη­ση στους κόλ­πους της Αρι­στε­ράς για το ζή­τη­μα των κρι­τη­ρί­ων, όρων και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για τις συμ­μα­χί­ες είναι μια αχρεί­α­στη σπα­τά­λη – με ένα είδος με­τα­μο­ντέρ­νας οί­η­σης, πρέ­πει να «απλο­ποι­ή­σου­με» το ζή­τη­μα ως εξής: όποιος/α δη­λώ­νει ότι είναι με μας και δεν ψη­φί­ζει για Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας έχει ήδη πάρει απο­φά­σεις για μια υπαρ­ξια­κή «αλ­λα­γή ρότας», άρα είναι σύμ­μα­χος. Εκα­τομ­μύ­ρια μέλη και στε­λέ­χη της Αρι­στε­ράς για δύο αιώ­νες «από λάθος» παι­δεύ­ο­νταν συ­ζη­τώ­ντας, δια­φω­νώ­ντας κ.λπ. για το ζή­τη­μα των κρι­τη­ρί­ων, όρων και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες; Αφού όλοι/ες μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν εκ βα­θέ­ων, δεν πρέ­πει να το πο­λυ­ε­ξε­τά­ζου­με; Η νέα «θε­ω­ρία» για τις συμ­μα­χί­ες, που κλεί­νει ορι­στι­κά το κε­φά­λαιο αυτής της ιστο­ρι­κής συ­ζή­τη­σης, συ­νί­στα­ται στο «όλοι/ες αλ­λά­ζουν», «χωρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις», «απρο­κα­τά­λη­πτα»;

Σε ποια ιστο­ρι­κά… βάθη μπο­ρεί να κα­τρα­κυ­λή­σει η πο­λι­τι­κή θε­ω­ρία της Αρι­στε­ράς; Πόσο εκ­φυ­λι­στι­κές μορ­φές μπο­ρεί να πάρει η αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­ση;

Οι άν­θρω­ποι μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν, αλλά υπό ποιες προ­ϋ­πο­θέ­σεις και σε ποια κα­τεύ­θυν­ση;

Πράγ­μα­τι, οι άν­θρω­ποι μπο­ρούν πάντα να αλ­λά­ξουν. Αυτό ισχύ­ει ιδιαί­τε­ρα σε «τε­κτο­νι­κές» πε­ριό­δους (όπως λέει και ο Καρ­τε­ρός), όταν η συ­νη­θι­σμέ­νη πο­ρεία των πραγ­μά­των και όλες οι συ­ντε­ταγ­μέ­νες της ζωής κάθε αν­θρώ­που, αλλά και της κοι­νω­νί­ας συ­νο­λι­κά, ανα­τρέ­πο­νται βίαια. Αλλά οι άν­θρω­ποι μπο­ρούν εξί­σου καλά να μην αλ­λά­ξουν – ιδιαί­τε­ρα αν δεν βιώ­νουν οι ίδιοι μια τέ­τοια δρα­μα­τι­κή αλ­λα­γή των συ­ντε­ταγ­μέ­νων της ζωής τους. Αν πά­ντως βιώ­σουν μια τέ­τοια αλ­λα­γή, τότε με κάθε βε­βαιό­τη­τα θα επα­να­το­πο­θε­τη­θούν, αλλά το πώς δεν είναι κα­θό­λου δε­δο­μέ­νο.

Ξε­κι­νά­με λοι­πόν από την αρχή: πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη σαν την Τζά­κρη αλ­λά­ζουν για να μην αλ­λά­ξουν! Αλ­λά­ζουν για να μη χά­σουν το στά­τους του βου­λευ­τή, τα οφέλη του στά­τους του ανα­γνω­ρί­σι­μου στε­λέ­χους στο αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα – αλ­λιώς γιατί χρειά­ζε­ται να τους βά­λου­με στα ψη­φο­δέλ­τια, δη­λα­δή να τους εγ­γυ­η­θού­με το στά­τους του βου­λευ­τή, για να μην αθροι­στούν με τους 180 των Σα­μα­ρά - Βε­νι­ζέ­λου; Δεν αλ­λά­ζουν εκ βα­θέ­ων, δεν προ­χω­ρούν σε μια «υπαρ­ξια­κών δια­κυ­βεύ­σε­ων» συ­νο­λι­κή αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής στά­σης, δεν απο­δέ­χο­νται στο όνομα μιας τέ­τοιας αλ­λα­γής μια δια­κιν­δύ­νευ­ση με υψηλά ρίσκα˙ αλ­λά­ζουν πο­λι­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση όπως κα­νείς αλ­λά­ζει ση­μαία «ευ­και­ρί­ας» για να μην αλ­λά­ξουν οι ου­σια­στι­κές συ­ντε­ταγ­μέ­νες του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού τους «είναι».

Όσο και να πει κα­νείς, αυτό είναι μια με­γά­λη δια­φο­ρά ανά­με­σα στην Τζά­κρη και όλους τους μνη­μο­νευό­με­νους στο άρθρο του Θ. Καρ­τε­ρού, από τον Κα­ρα­λί­βα­νο μέχρι τον Λα­μπρά­κη… Και απο­τε­λεί ιστο­ρι­κή ιε­ρο­συ­λία να εγκα­θί­στα­νται με οποια­δή­πο­τε έν­νοια ανα­λο­γί­ες ανά­με­σα στην Τζά­κρη και τον Λα­μπρά­κη – και όλους τους άλ­λους! Ο λη­στής και με­τέ­πει­τα κα­πε­τά­νιος του ΕΛΑΣ Κα­ρα­λί­βα­νος άλ­λα­ξε ένα «στά­τους» με υψηλή υπαρ­ξια­κή δια­κιν­δύ­νευ­ση με ένα άλλο εξί­σου υψη­λής δια­κιν­δύ­νευ­σης – έπαι­ζε το κε­φά­λι του και πριν και μετά. Ο Λα­μπρά­κης πλή­ρω­σε με τη ζωή του τη δια­κιν­δύ­νευ­ση των επι­λο­γών του. Και όλοι οι μνη­μο­νευό­με­νοι τρά­βη­ξαν τα μύρια όσα εξαι­τί­ας της επι­λο­γής τους. Υπάρ­χει καμία ανα­λο­γία με την Τζά­κρη;;;!!!   

Το εκεί­νοι «άλ­λα­ξαν» είναι χρό­νος πα­ρελ­θών: μι­λά­ει για κάτι που συ­ντε­λέ­στη­κε και κρί­νε­ται απο­λο­γι­στι­κά. Το «θα αλ­λά­ξει και η Τζά­κρη» είναι χρό­νος μέλ­λων. Ή μήπως, ακόμη χει­ρό­τε­ρα, ο Θ. Καρ­τε­ρός δια­βε­βαιώ­νει ότι η Τζά­κρη έχει ήδη αλ­λά­ξει και μπρο­στά στα δικά μας δύ­σπι­στα μάτια με­τα­τρέ­πε­ται… σε μορφή του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος;

Η Ιστο­ρία, λοι­πόν, έχει επί­σης δεί­ξει ότι εξί­σου καλά οι άν­θρω­ποι μπο­ρούν και να μην αλ­λά­ξουν ή να αλ­λά­ξουν πρό­σκαι­ρα και επι­φα­νεια­κά με στόχο να μην αλ­λά­ξουν επί της ου­σί­ας. Μια ισχυ­ρή έν­δει­ξη γι’ αυτό είναι όταν αρ­νού­νται να αλ­λά­ξουν πο­λι­τι­κή επι­λο­γή ανι­διο­τε­λώς, όταν συν­δέ­ουν την αλ­λαγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή τους επι­λο­γή με την προ­σπά­θεια να μην αλ­λά­ξει το πο­λι­τι­κό τους στά­τους – η Τζά­κρη είναι αυτή η πε­ρί­πτω­ση!

Άνευ (πο­λι­τι­κών) όρων συμ­φω­νί­ες και συμ­μα­χί­ες;

Υπάρ­χει όμως κάτι πιο ση­μα­ντι­κό: Ακρι­βώς σε πε­ριό­δους «τε­κνο­νι­κών» αλ­λα­γών, οι άν­θρω­ποι μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν και στην άλλη κα­τεύ­θυν­ση. Η ιστο­ρία του ελ­λη­νι­κού αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος δεί­χνει ότι η Αρι­στε­ρά γνώ­ρι­σε εκα­τόμ­βη «πο­λι­τι­κών θυ­μά­των», δη­λα­δή αν­θρώ­πων δικών της ή συμ­μά­χων που έγι­ναν ευ­και­ρια­κά «συ­νο­δοι­πό­ροι» που άλ­λα­ξαν στρα­τό­πε­δο. Δεν υπήρ­ξαν μόνο οι Κα­ρα­λί­βα­νοι και Μπα­κιρ­τζή­δες, αλλά και οι Γε­ωρ­γα­λά­δες και Τσι­ρι­μώ­κοι ή, πιο σύγ­χρο­να, οι Λα­ζα­ρί­δη­δες και οι Κα­νέλ­λη­δες. Το ιστο­ρι­κό πό­ρι­σμα για το αν η Τζά­κρη και κάθε Τζά­κρη θα κα­τα­τα­γεί στην πρώτη ή στη δεύ­τε­ρη κα­τη­γο­ρία δεν έχει βγει ακόμη. Και οι εν­δεί­ξεις λένε ότι, αν δεν έχου­με κά­ποια εντυ­πω­σια­κή «αυ­το­με­τα­μόρ­φω­ση», η Τζά­κρη μπο­ρεί να επι­δεί­ξει «ευ­ε­λι­ξία» στο πα­ζά­ρι των πο­λι­τι­κών με­τα­γρα­φών για να δια­σώ­σει το πο­λι­τι­κό στά­τους της αστής πο­λι­τευ­τού, αλλά μέχρι εκεί: Υπήρ­ξε «άν­θρω­πος» του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, ψή­φι­σε τα μνη­μό­νια, υπήρ­ξε υπουρ­γός μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης και τα έσπα­σε με το ΠΑΣΟΚ το 2013 με το Με­σο­πρό­θε­σμο στο κλίμα της ρήξης Βε­νι­ζέ­λου - Πα­παν­δρέ­ου. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο: Δεν δη­λώ­νει με­τα­νο­ού­σα για τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που έκανε τότε, αντί­θε­τα τις υπε­ρα­σπί­ζε­ται. Δεν είναι στοι­χειώ­δης προ­ϋ­πό­θε­ση, για να αρ­χί­σου­με βα­ριές ιστο­ρι­κές ανα­λο­γί­ες, να υπάρ­ξει μια ει­λι­κρι­νής αυ­το­κρι­τι­κή ή έστω απο­στα­σιο­ποί­η­ση από τις προη­γού­με­νες επι­λο­γές; Κι όταν τέ­τοια αυ­το­κρι­τι­κή δεν υπάρ­χει, πώς μπο­ρού­με να μι­λά­με για ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή αλ­λα­γή;      

Όταν απα­ραί­τη­το συ­μπλή­ρω­μα της συμ­φω­νί­ας με την κ. Τζά­κρη είναι η έντα­ξή της στα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν δεν έχει κάνει αυ­το­κρι­τι­κή για το μνη­μο­νια­κό της πα­ρελ­θόν, όταν δη­λώ­νει ότι ψή­φι­σε το μνη­μό­νιο για να μην βγού­με από το ευρώ, για ποιο λόγο να μην έχει τέ­τοια πο­λι­τι­κή στάση στη νέα Βουλή – αν εκλε­γεί με τα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Και δι­καιού­μα­στε να ρω­τή­σου­με αν η κ. Τζά­κρη αρ­κέ­στη­κε στη συμ­φω­νία ότι θα συμ­με­τά­σχει στα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή ζή­τη­σε και πήρε και εγ­γυ­ή­σεις ότι θα εκλε­γεί; (Αν σωστά, όπως νο­μί­ζου­με, έχου­με δια­βά­σει τις πο­λι­τι­κές της θέ­σεις και τα πο­λι­τι­κά της κί­νη­τρα, σί­γου­ρα ζή­τη­σε τέ­τοιες εγ­γυ­ή­σεις. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, κα­τα­λα­βαί­νου­με τι ση­μαί­νει να εγ­γυό­μα­στε την εκλο­γή της κάθε Τζά­κρη, δη­λα­δή την εκλο­γή πο­λι­τευ­τών που ανα­ζη­τούν ση­μαί­ες ευ­και­ρί­ας, σε βάρος στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;)

Αν λοι­πόν η Τζά­κρη «θε­ω­ρή­σει» ύστε­ρα από τις εκλο­γές ότι δια­κυ­βεύ­ε­ται ξανά η συμ­με­το­χή της Ελ­λά­δας στο ευρώ και ότι πρέ­πει να βάλει πλάτη για να απο­φευ­χθεί η έξο­δος από το ευρώ υπο­στη­ρί­ζο­ντας την ανά­γκη για ένα νέο μνη­μό­νιο, και έτσι με­τα­βλη­θεί σε «Δού­ρειο Ίππο» του μνη­μο­νί­ου μέσα στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Αν την κρί­σι­μη στιγ­μή πε­ρά­σει «απέ­να­ντι» και υπο­στη­ρί­ξει ένα μνη­μό­νιο που θα σώσει ξανά την πα­ρα­μο­νή της χώρας από το ευρώ; Πώς θα δια­σφα­λι­στεί ότι η Τζά­κρη δεν θα ξα­να­γί­νει «ανε­ξάρ­τη­τη βου­λευ­τής» ή δεν θα πάρει μια νέα «με­τα­γρα­φή» όταν έρ­θουν τα δύ­σκο­λα;

Θα υπο­γρά­ψει η κ. Τζά­κρη ότι δεν θα κάνει τα δικά της στη Βουλή; Τι θα κάνει όταν βρε­θού­με σε κα­τα­στά­σεις «σκλη­ρού ροκ» με την Ευ­ρω­ζώ­νη; Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκ­βια­ζό­με­νος, κα­τα­φύ­γει στο Plan B για να «ση­κώ­σει» μια σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη και χρειά­ζε­ται την Κ.Ο. ενω­μέ­νη, τι θα γίνει με τις/τους διά­φο­ρες/ους «Τζά­κρη»;

Για να το γε­νι­κεύ­σου­με: Κα­τα­νο­ού­με τι Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα χρειά­ζε­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να αντέ­ξει τις με­γά­λες συ­γκρού­σεις της άμε­σης με­τε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου; Αν το κα­τα­λα­βαί­νου­με, κα­τα­λα­βαί­νου­με επί­σης ότι πρέ­πει να βά­λου­με όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, ιδιαί­τε­ρα σε όσους εντά­ξου­με στα ψη­φο­δέλ­τια;

«Το ’κανε κι ο Άρης»!

Για όσους δεν κα­τα­λα­βαί­νουν απ’ όλα αυτά τα αυ­το­νό­η­τα, ας κα­τα­φύ­γου­με κι εμείς στο προ­σφι­λές πα­ρά­δειγ­μα του… Κα­ρα­λί­βα­νου: όλα τα ιστο­ρι­κά βι­βλία λένε ότι ο Άρης στη συ­νά­ντη­ση μαζί του ήταν έως και εκ­βια­στι­κός, τον απεί­λη­σε ότι ή θα δια­λύ­σει την ομάδα του και θα μπουν στον ΕΛΑΣ ή θα… υπο­στεί τις συ­νέ­πειες. Το μόνο «αντάλ­λαγ­μα» που του προ­σέ­φε­ρε, ήταν η «δόξη και τιμή» έντα­ξή του στο ΕΛΑΣ. Ο Άρης ήξερε να βάζει προ­ϋ­πο­θέ­σεις και ήταν πολύ κα­χύ­πο­πτος με διά­φο­ρους «συμ­μά­χους» στον ένο­πλο αγώνα, σαν τον Ψαρό ή τον Ζέρβα ή τους Άγ­γλους, που η στα­λι­νι­κή ηγε­σία του ΚΚΕ του «προ­ξέ­νε­ψε» κατά και­ρούς. Η Ιστο­ρία δι­καί­ω­σε τον Άρη, κι όχι τους τότε οπα­δούς τέ­τοιου τύπου «φαρ­δυ­πλα­τιών» συμ­μα­χιών… Απέ­δει­ξε επί­σης ότι κά­ποιοι που πέ­ρα­σαν στην «από δω πλευ­ρά», σαν τον Σα­ρά­φη και άλ­λους, ήξε­ραν πολύ καλά τη ση­μα­σία που έχει το γνω­στό «στον πό­λε­μο όπως σε πό­λε­μο» και δεν είχαν αυ­τα­πά­τες για τις συ­νέ­πειες των αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σε­ων, της ευ­πι­στί­ας προς διά­φο­ρους ευ­και­ρια­κούς ή κατά φα­ντα­σία «συμ­μά­χους», και κυ­ρί­ως για τις συ­νέ­πειες της ήττας εξαι­τί­ας τέ­τοιων αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σε­ων – γι’ αυτό, όχι μόνο τί­μη­σαν την επι­λο­γή τους αλλά ήταν μέχρι τέ­λους οι πιο ρι­ζο­σπά­στες του ΕΛΑΣ.

Ο Θ. Καρ­τε­ρός, όμως, δεν επι­λέ­γει να δι­δα­χτεί ούτε από τον Άρη ούτε από τον Σα­ρά­φη, αλλά κα­τα­σκευά­ζει μια με­τα­φυ­σι­κή «αυ­τό­μα­τη ανα­λο­γία» περί των αν­θρώ­πων που «έχουν δι­καί­ω­μα στην αλ­λα­γή», για να συ­γκρί­νει την πο­λι­τι­κά αμε­τα­νό­η­τη μνη­μο­νια­κή Τζά­κρη, που τώρα ανα­ζη­τεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (και αύριο ποιος ξέρει πού αλλού) σα­νί­δα σω­τη­ρί­ας της βου­λευ­τι­κής - πο­λι­τι­κής της κα­ριέ­ρας, με τον Λα­μπρά­κη!

Αυτό λέ­γε­ται και ιστο­ρι­κή ύβρις και απο­λο­γη­τι­κή των «συμ­μα­χιών» χωρίς αρχές…    

Υ.Γ. Οι «πλα­τιές συμ­μα­χί­ες» του ΕΑΜ δεν δι­καιώ­θη­καν γε­νι­κώς: δι­καιώ­θη­καν μόνον αυτές και μέχρι του ση­μεί­ου που ήταν σύμ­φω­νες -συ­νει­δη­τά ή εκ του απο­τε­λέ­σμα­τος- με ένα με­τα­βα­τι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο και την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας. Όλες οι άλλες, όχι μόνο δεν δι­καιώ­θη­καν, αλλά οδή­γη­σαν στη Βάρ­κι­ζα και στον τρα­γι­κό θά­να­το του Άρη. Στον ιστο­ρι­κό απο­λο­γι­σμό του ΕΑΜ δεν μπο­ρεί να δι­καιώ­νο­νται ταυ­τό­χρο­να και η επο­ποι­ία αλλά και το έγκλη­μα της συν­θη­κο­λό­γη­σης και η ήττα! Κι όμως, κά­ποιοι σή­με­ρα μας προ­τεί­νουν μια συ­ντα­γή «πλα­τιών συμ­μα­χιών» που δια­πνέ­ε­ται από την ίδια ακρι­βώς λο­γι­κή που οδή­γη­σε στη Βάρ­κι­ζα (ή, σε άλλο ιστο­ρι­κό χρόνο, στη με­τα­τρο­πή της ΕΔΑ σε «ουρά» της Ένω­σης Κέ­ντρου)!