Παρακάτω είναι το κείμενο της ομιλίας που έδωσε ο Ντέιβιντ Λαντάου μερικά χρόνια πριν, σε αντιφασιστική σύσκεψη του τοπικού παραρτήματος της Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας TUC στο Χάκνεη (Λονδίνο).

Αναφέρεται στη μάχη της Κέημπλ Στρητ, όπου το 1936, οι φασίστες του Ο. Μόσλευ απέτυχαν να παρελάσουν μέσα από τις εβραϊκές συνοικίες του Λονδίνου, μετά από μαζική κινητοποίηση και σύγκρουση της εργατικής τάξης της πόλης. Παρουσιάζει 5 σημεία για την αντιφασιστική πάλη, τα οποία έχουν τεράστιο ενδιαφέρον και για τα καθήκοντα του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα σήμερα.
Ο Ντέιβιντ Λαντάου είναι μέλος της βρετανικής Ένωσης Ενάντια στο Φασισμό (Unite Against Fascism) και θα είναι στη Διεθνή Συνάντηση του Rproject, ομιλητής στην εκδήλωση «Η πάλη ενάντια στη φασιστική απειλή σε Ελλάδα και Ευρώπη».

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ξέρω ότι δεν είμαστε στο 1936, αφού όμως θα μιλήσω εκ μέρους της Εβραϊκής Σοσιαλιστικής Ομάδας και αφού είμαστε στο Ηστ Εντ του Λονδίνου, στόχος μου είναι να μεταφέρω αυτά που μας έμαθε η μάχη της Κέιμπλ Στριτ στη σημερινή πάλη ενάντια στο φασιστικό Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (BNP).

Πρώτο, είναι απαραίτητο να γίνονται τοπικές δράσεις ενημέρωσης ενάντια στο BNP απ’ το ενιαίο ριζοσπαστικό μέτωπο, που να στηρίζονται στην τοπική κοινωνία και στο τοπικό εργατικό κίνημα.

Το να έχουμε μια εθνική οργάνωση που να παλεύει τους φασίστες έχει τεράστια πλεονεκτήματα που θα τα εξηγήσει ο Γουέιμαν, και σαν Εβραϊκή Σοσιαλιστική Κίνηση είμαστε περήφανοι που ανήκουμε στην Ένωση Ενάντια στο Φασισμό. Αυτή όμως δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική παρά μόνο αν στήσουμε δράσεις ενημέρωσης που θα έχουν ρίζες σε τοπικές οργανώσεις. Το BNP ήταν αποτελεσματικό ακριβώς εκεί όπου αύξησε την προβολή και τις δυνάμεις του, βγάζοντας ενημερωτικά δελτία στην κοινότητα και παίρνοντας θέση για τοπικά ζητήματα. Εμείς αυτό θα ήμασταν ικανοί να το κάνουμε πολύ καλύτερα.

Δεύτερο, ο κεντρικός ρόλος των κοινοτήτων που δέχονται την επίθεση των φασιστών. Τη δεκαετία του ’30 η Εβραϊκή εργατική τάξη στο Ηστ Εντ του Λονδίνου ήταν αυτή που προώθησε αυτό το αντιφασιστικό πρόγραμμα. Ήρθαν σε επαφή με άλλους εργάτες και τις οργανώσεις τους καλώντας σε κοινή δράση. Αυτό το έκαναν ενάντια στο Εβραϊκό κατεστημένο, δηλαδή ενάντια στο Συμβούλιο των Αντιπροσώπων και την ‘Τζούις Κρόνικλ’. Είναι ξεκάθαρο το μάθημα ότι πρέπει να συνδεθούμε με όσους αντιστέκονται στο ρατσισμό και το φασισμό στις κοινότητες των Μαύρων και των εθνικών μειονοτήτων, και σ’ αυτό δεν είναι απαραίτητο ότι θα ηγούνται ή ακόμη ότι θα το ενθαρρύνουν οι επίσημοι εκπρόσωποι αυτών των κοινοτήτων.

Τρίτο, να μη σταματήσουμε την κριτική στα κυρίαρχα κόμματα και οπωσδήποτε να μην τα αφήσουμε να καθορίσουν την ατζέντα. Σίγουρα, πρέπει να απαιτήσουμε να βγουν και να πάρουν ανοιχτά θέση ενάντια στο BNP. Όσο όμως για την εναντίωση στο BNPπου ακούμε απ’ τους Μάικλ Χάουαρντ και Ντέιβιντ Μπλάνκετ (στμ: ηγετικά στελέχη των Συντηρητικών και των Εργατικών αντίστοιχα), οι οποίοι σχεδόν ταυτόχρονα επιτίθενται και στους μετανάστες και στους αιτούντες άσυλο, μπορούμε να κάνουμε και χωρίς αυτή. Η ενότητα ενάντια στους φασίστες δεν πρέπει να σημαίνει ότι αποσιωπούμε το ρατσισμό αυτών των κομμάτων, και το πώς οι πολιτικές τους αφήνουν τους ανθρώπους απελπισμένους, χωρίς δικαιώματα και εύκολη λεία για τους φασίστες.

Τέταρτο, η μετανάστευση είναι ο πυρήνας της προπαγάνδας του BNP. Κατηγορούν τη μετανάστευση, και τον ερχομό μιας πολυεθνικής κοινωνίας, για την κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών, της αγοράς εργασίας, του νόμου και της τάξης και πάει λέγοντας. Η υπεράσπιση των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο είναι κεντρική στην πάλη κατά του BNP. Σίγουρα, σ’ ένα Ενιαίο Μέτωπο Ενάντια στο Φασισμό θα υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα απόψεων για τη μετανάστευση και για τις πραγματικές αιτίες αυτών των κοινωνικών προβλημάτων. Είναι καθήκον των σοσιαλιστών μέσα σ’ αυτή τη συμμαχία να δείξουν ότι αυτό που δημιουργεί αυτά τα προβλήματα είναι ο καπιταλισμός, και ότι όλα ανεξαιρέτως τα αντιμεταναστευτικά μέτρα προήλθαν από την υποκίνηση και κινητοποίηση των ρατσιστών. Κανείς δεν είναι Παράνομος.

Τέλος, υπάρχει το ζήτημα της φυσικής άμυνας των κοινοτήτων. Αυτό το ζήτημα είναι σε μεγάλο βαθμό μαζικό, είναι ζήτημα του ενιαίου μετώπου, του εργατικού κινήματος. Όταν φασίστες τραμπούκοι επιτέθηκαν σε περιοχές με Ασιάτες κατοίκους στο Μπράντφορντ, το Όλντχαμ και την Οξφόρδη, το 2001, ήταν οι νέοι Ασιάτες αυτοί που έπρεπε να υπερασπιστούν τις γειτονιές τους. Σαν αποτέλεσμα θεωρήθηκαν εγκληματίες και δαιμονοποιήθηκαν. Είναι ευθύνη του ευρύτερου κινήματος να οργανωθεί για να εγγυηθεί ότι ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!! Κι αυτό σίγουρα είναι το βασικό που έχουμε να μάθουμε απ’ την Κέιμπλ Στριτ.