Τι θέλουν οι μετανάστες στο καραβάνι να ακούσει ο κόσμος

Συνοριοφύλακες έριξαν δακρυγόνα ενάντια σε μέλη του καραβανιού των μεταναστών που βρίσκονταν στην Τιχουάνα την Κυριακή, καθώς αρκετές εκατοντάδες από αυτούς πλησίασαν τον συνοριακό φράχτη που χωρίζει τις ΗΠΑ και το Μεξικό. Στη συνέχεια ομοσπονδιακοί αξιωματικοί έκλεισαν το συνοριακό πέρασμα San Ysidro και προς τις δύο κατευθύνσεις. Αυτή η σύγκρουση ήταν η πιο πρόσφατη κλιμάκωση των εντάσεων, καθώς η κυβέρνηση Τραμπ συνεχίζει να εκτοξεύει μίσος και ψέματα κατά των μεταναστών.

Οι μετανάστες από την Κεντρική Αμερική, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη βία και τη φτώχεια -για τις οποίες η αμερικανική κυβέρνηση φέρει συντριπτική ευθύνη- ταξιδεύουν βόρεια σε διάφορα καραβάνια για εβδομάδες, πολλοί ελπίζοντας να υποβάλουν αίτηση ασύλου για να ζήσουν στις ΗΠΑ. Το πρώτο καραβάνι που έφθασε στα σύνορα, που τώρα υπολογίζεται σε χιλιάδες, έχει μπλοκαριστεί από τη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ -η οποία είναι παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- να αρνείται στους μετανάστες να περάσουν τα σύνορα και να υποβάλλουν αιτήσεις ασύλου.

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, ο Ντόναλντ Τραμπ ισχυρίστηκε σε μια σειρά από tweets ότι η κυβέρνησή του είχε κερδίσει μια σημαντική παραχώρηση από την επερχόμενη κυβέρνηση του ήδη εκλεγμένου νέου προέδρου του Μεξικού Andrés Manuel López Obrador (AMLO), που θα άφηνε τους μετανάστες να περιμένουν στο Μεξικό μέχρι να διεκπεραιωθούν πλήρως οι αιτήσεις ασύλου τους στις ΗΠΑ. Ωστόσο, την Κυριακή, η Olga Sánchez, που θα αναλάβει το υπουργείο Εσωτερικών όταν ορκιστεί η κυβέρνηση του AMLO, ανέφερε σε δήλωσή της: «Δεν υπάρχει κανενός είδους συμφωνία μεταξύ της επερχόμενης κυβέρνησης του Μεξικού και της κυβέρνησης των ΗΠΑ».

Μια συμφωνία θα μπορούσε ακόμα να προκύψει στο διάστημα πριν από την ανάληψη των καθηκόντων της κυβέρνησης τουAMLO την 1η Δεκεμβρίου, αλλά εν τω μεταξύ, οι συνθήκες έχουν γίνει πολύ πιο δύσκολες για τους μετανάστες οι οποίοι είναι παρατημένοι στα σύνορα. Αντιμετωπίζουν επίσης το μίσος και την εχθρότητα από κάποιους μέσα στο Μεξικό. Την περασμένη εβδομάδα, κάποιες εκατοντάδες απο αυτούς, φωνάζοντας «πρώτα το Μεξικό», έκαναν πορεία κατά των μεταναστών στην Τιχουάνα. Η διαδήλωση πιθανότατα οργανώθηκε με την υποστήριξη του δεξιού Κόμματος Εθνικής Δράσης που είναι στη κυβέρνηση τόσο της Πολιτείας όσο και της πόλης της Τιχουάνας.

Εν τω μεταξύ, όλο και περισσότεροι μετανάστες διασχίζουν το Μεξικό. Ο συνεργάτης του Socialist Worker, Fermin Valle, ταξίδεψε αυτό το μήνα στην Πόλη του Μεξικού. Κατα την παραμονή του εκεί, επισκέφθηκε την εκκλησία όπου βρίσκουν καταφύγιο τα διαδοχικά μεταναστευτικά καραβάνια. Κι αυτό εδώ είναι το μήνυμα που οι μετανάστες του είπαν να φέρει πίσω στις ΗΠΑ.

---------------------------------------------

Όσο ήμουν στην Πόλη του Μεξικού, επισκέφθηκα τη Βασιλική της Παναγίας της Γουαδελούπης (La Basilica De Guadalupe), ένα άσυλο της Καθολικής Εκκλησίας, όπου έχουν βρει καταφύγιο αυτό το μήνα διαδοχικά καραβάνια που αριθμούν μέχρι και 1.000 μετανάστες το καθένα, κυρίως από το Ελ Σαλβαδόρ.

Όταν έφτασα, άκουσα τον Πατέρα Alejandro Solalinde, διευθυντή του Hermanos en el Camino (Αδέλφια στον Δρόμο) και τον Carlos Rojas, εκπρόσωπο του Consejo Migrante de Montreal (Συμβούλιο Μεταναστών του Μόντρεαλ), να μιλάνε σε δημοσιογράφους. Και οι δύο συνεργάζονται με θρησκευτικές οργανώσεις και οργανώσεις  πολιτών στο Μεξικό και σε όλο τον κόσμο για να βοηθήσουν τους μετανάστες, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Ο Solalinde δήλωσε ότι δεν υποστηρίζει την απόφαση των μεταναστών να συνεχίσουν να ταξιδεύουν προς τα σύνορα των ΗΠΑ, επειδή δεν θα ήθελε να εκτεθούν στους κινδύνους και τη βία που τους περιμένει καθώς ταξιδεύουν βόρεια για να φτάσουν στην Τιχουάνα.

Σε μερικές μέρες οι μετανάστες πρόκειται να συναντηθούν, για να συζητήσουν και να αποφασίσουν για τα επόμενα βήματά τους. Αφού ο Solalinde και ο Rojas είχαν τελειώσει την συνέντευξή τους  με τον Τύπο, έμεινα πίσω για να μιλήσω με μερικούς μετανάστες από το καραβάνι.

Όταν άκουσαν ότι ένας Αμερικανός ακτιβιστής ήθελε να μάθει περισσότερα για την κατάστασή τους, μια ομάδα περίπου 35 μεταναστών βγήκε από το καταφύγιό της και διοργάνωσαν μια πρόχειρη συνάντηση μαζί μου -στην οποία είπαν τις ιστορίες τους, έθεσαν ερωτήσεις και συζήτησαν το τι είδους αλληλεγγύης αναζητούν από τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Ακολουθούν αυτά που έμαθα.

Οι μετανάστες που ταξιδεύουν με το καραβάνι έχουν πλήρη επίγνωση για το μέγεθος της εναντίωσης που αντιμετωπίζουν, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στο Μεξικό. Τόνισαν ότι ενώ μόνο λίγοι άνθρωποι από το καραβάνι έχουν βρεθεί σε φασαρίες με την μεξικανική αστυνομία, η αστυνομία παρουσιάζει μια αρνητική εικόνα συνολικά του καραβανιού.

Μίλησαν για την ξενοφοβία που έχουν υποστεί από τα ισπανόφωνα μέσα ενημέρωσης στην Πόλη του Μεξικού και την οποία επίσης συνάντησε το πρώτο καραβάνι που έφτασε στην Τιχουάνα. Οι μετανάστες εξήγησαν ότι ενώ η μεξικανική κοινωνία στο σύνολό της τους έχει δεχτεί θερμά, κάποιοι ενστερνίζονται τις μισαλλόδοξες  απεικονίσεις των μεταναστών ως εγκληματίες και ως αγνώμονες για την τροφη και στέγη που τους παρέχεται κατά τη παραμονή τους στο Μεξικό.

Ήθελαν να καταστήσουν σαφές στον κόσμο ότι κυνηγούν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και ότι εγκατέλειψαν τη χώρα τους αναζητώντας δουλειές για να ζήσουν τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους, να αγοράσουν φάρμακα για τους αρρώστους τους, να ξεφύγουν από τη βία των συμμοριών και των καρτέλ ναρκωτικών, και ίσως ακόμη και να καταφέρουν να στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμιο.

Οι μετανάστες ένιωθαν αβοήθητοι στην προσπάθειά τους να αντιστρέψουν την άσχημη εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, και ήταν χαρούμενοι που το SocialistWorker.org βρέθηκε εκεί -για να βοηθήσει να απαντηθεί η λασπολογία ότι πρόκειται για εγκληματίες και να τους παρουσιάσει ως αυτό που είναι: σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που ψάχνουν για δουλειές και έχουν όνειρα όπως κάθε άνθρωπος.

Είπαν ότι δεν εμφανίστηκε ούτε ένα αγγλόφωνο ενημερωτικό μέσο σε κανένα σημείο του ταξιδιού τους –το SocialistWorker ήταν το πρώτο και το μοναδικό.

Η Daniella, μια μητέρα τεσσάρων από το Ελ Σαλβαδόρ, μίλησε για την απόφασή της να προσπαθήσει να ξεφύγει από την πολυετή βία των συμμοριών. Η κόρη της έγινε πρόσφατα δεκτή σε πανεπιστήμιο του Ελ Σαλβαδόρ και θέλει να βρει δουλειά για να στέλνει χρήματα που θα βοηθήσουν την κόρη της να πληρώσει για τις σπουδές της. Αφήνοντας πίσω της ολόκληρη την οικογένειά της, η Daniella έχει όνειρο να δει την κόρη της να παίρνει πτυχίο.

Είπε ότι ήταν διατεθειμένη να αναλάβει το ρίσκο να ξεκινήσει μόνη της το ταξίδι με το καραβάνι -και ότι το ταξίδι μαζί με άλλες γυναίκες ήταν πιο ασφαλές γι’ αυτήν σε έναν κόσμο που κάνει τις μετανάστριες απίστευτα ευάλωτες στη σεξουαλική βία.

Η Daniella είπε ότι αφ’ ότου έμεινε άνεργη δεν έχει καταφέρει να βρει άλλη δουλειά. Στην πραγματικότητα, δραπετεύει από τις επικίνδυνες συνθήκες βίας και φτώχειας που είναι άμεσο αποτέλεσμα δεκαετιών αμερικανικής επέμβασης στο Ελ Σαλβαδόρ για τη στήριξη μιας στρατιωτικής δικτατορίας, της κυβερνητικής καταστολής, της ολιγαρχικής κυριαρχίας και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Το Ελ Σαλβαδόρ είναι μέρος της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου Κεντρικής Αμερικής-Δομινικανικής Δημοκρατίας (CAFTA-DR), η οποία οδήγησε σε δραστική αναδιάρθρωση της οικονομίας της περιοχής. Ειδικότερα, η CAFTA-DR επέτρεψε την εισροή αμερικανικών αγροτικών και βιομηχανικών αγαθών που εξασθένησαν και κατέστρεψαν τις εγχώριες βιομηχανίες. Η χαμένη δουλειά της Daniella είναι η άμεση συνέπεια της CAFTA.

Μετά από την αυτοσχέδια συνάντησή μας, μίλησα με τον Eduardo, ο οποίος είχε ζήσει στις ΗΠΑ σχεδόν 30 χρόνια προτού απελαθεί πίσω στο Ελ Σαλβαδόρ.

Ο Eduardo, ο οποίος έχει τρία παιδιά που παραμένουν στις ΗΠΑ, διέθετε μια βίζα εργασίας, την οποία ήταν πάντα σε θέση να ανανεώνει. Αλλά είχε την ατυχία να πάει για διακοπές στον Καναδά, αφού η κυβέρνηση Τραμπ είχε αρχίσει ήδη την επίθεση της.

Κατά την επάνοδό του στις ΗΠΑ, συνελήφθη από πράκτορες της ICE (ΣτΜ: Η διαβόητη Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων), οι οποίοι τον κατηγόρησαν για αντίσταση κατά την σύλληψη και για βίαιη επίθεση. Στην πραγματικότητα, ο Eduardo ήταν αυτός που ξυλοκοπήθηκε από τους πράκτορες και αντιμετωπίστηκε σαν ζώο χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη σύλληψή του στα σύνορα, απελάθηκε.

Ο Eduardo εντάχθηκε στο καραβάνι των μεταναστών με την ελπίδα να επανενωθεί με τα παιδιά του στις ΗΠΑ και τώρα ψάχνει για έναν δικηγόρο για να ανοίξει ξανά το φάκελο της υπόθεσής του. Αλλά το μέλλον του στο καραβάνι είναι αβέβαιο, επειδή φοβάται ότι οι συκοφαντίες των ΜΜΕ, σχετικά με το ότι το καραβάνι είναι γεμάτο με εγκληματίες, θα μπορούσαν να βλάψουν τις πιθανότητές του να ξαναμπεί στις ΗΠΑ για να δει τα παιδιά του.

Οι μετανάστες μου είπαν ότι φοβούνται και τα καρτέλ ναρκωτικών και τις ακροδεξιές ομάδες που οργανώνουν βίαιες επιθέσεις, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Μεξικό.

Είχαν μάθει ότι το πρώτο καραβάνι είχε φτάσει στην Τιχουάνα, ότι ο δήμαρχος της πόλης είχε μιλήσει αρνητικά για τους μετανάστες και ότι ένα άτομο από το καραβάνι είχε δολοφονηθεί από τα καρτέλ.

Φοβούνται επίσης τις ακροδεξιές ομάδες στις ΗΠΑ που είναι οπλισμένες και τους περιμένουν στα σύνορα. Τα νέα για αυτό το μίσος και τη βία οδήγησαν περίπου 100 μετανάστες να ζητήσουν από τις αρχές του Μεξικού να απελαθούν πίσω στο Ελ Σαλβαδόρ. Αλλά άλλοι/ες είπαν ότι η βία υπάρχει και στη χώρα τους και ότι ήταν πρόθυμοι/ες να αναλάβουν τον κίνδυνο ώστε ν’ ακολουθήσουν τα όνειρά τους για είσοδο στις ΗΠΑ.

Τους επιβεβαίωσα ότι πράγματι υπάρχουν ακροδεξιές ομάδες στις ΗΠΑ που σκοπεύουν να περιμένουν τους μετανάστες στα σύνορα, αλλά τους μίλησα επίσης για τις διάφορες οργανώσεις που οργανώνουν αυτήν τη στιγμή την αλληλεγγύη, συμπεριλαμβανομένου ενός καραβανιού για να τους καλωσορίσει στα σύνορα.

Μίλησα για τη λαϊκή αντίσταση στις ΗΠΑ, που οργάνωσε μερικές από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην ιστορία των ΗΠΑ κατά τα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης του Τραμπ: από τις Πορείες των Γυναικών που κινητοποίησαν εκατομμύρια, στις διαμαρτυρίες στα αεροδρόμια που πίεσαν τα δικαστήρια να ανατρέψουν την πρώτη απαγόρευση ταξιδιών μουσουλμάνων, μέχρι την κινητοποίηση 25.000 ανθρώπων εναντίον της ακροδεξιάς στη Βοστώνη τον Αύγουστο του 2017.

Επίσης, μίλησα για τον συνασπισμό οργανώσεων που συντονίζονται για να υποστηρίξουν τους μετανάστες καθώς αυτοί φτάνουν στα σύνορα και το κάλεσμα σε δράση και διαδηλώσεις σε πανεθνικό επίπεδο το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Οι μετανάστες στο καραβάνι δεν είχαν ιδέα ότι υπήρχε λαϊκή αντίσταση κατά του Τραμπ, της κυβέρνησής του και της ισχυροποιούμενης Δεξιάς. Ενθουσιάστικαν όταν έμαθαν ότι σοσιαλιστές και άλλοι ακτιβιστές οργάνωναν υποστήριξη -αυτό ενίσχυσε το ηθικό τους για το ταξίδι προς τα σύνορα.

Οι μετανάστες ήταν ενθουσιώδεις ως προς τις δυνατότητες αλληλεγγύης απ’ την άλλη μεριά των συνόρων. Όταν είπα ότι ορισμένες ομάδες στις ΗΠΑ οργάνωναν ένα καραβάνι αλληλεγγύης στα σύνορα για να τους υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες, ανταποκρίθηκαν με χαρά.

Για τους 35 μετανάστες με τους οποίους μίλησα, αυτό ήταν το «το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου»: Σε ποιο σημείο θα κατέληγε αυτό το καραβάνι αλληλεγγύης; Όλοι οι μετανάστες συμφώνησαν ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα τους βοηθούσε να προσδιορίσουν τα επόμενα βήματά τους, δεδομένου ότι θα προτιμούσαν αυτήν την τοποθεσία, καθώς το καραβάνι αλληλεγγύης θα μπορούσε να συμβάλει στην ασφάλειά τους και την υποστήριξή τους στα σύνορα.

Αυτοί με τους οποίους  μίλησα εξέφρασαν φόβο για τη μετάβαση στην Τιχουάνα, όπου ανησυχούν ότι θα συναντήσουν βία κι απ’τις δύο πλευρές των συνόρων. Έλπιζαν αντ’ αυτού να συνδεθούν με ομάδες στις ΗΠΑ για να μάθουν περισσότερα για το πού θα μπορούσαν να συναντηθούν με σημαντικές μάζες ανθρώπων, πρόθυμων να ασκήσουν πίεση στο Τραμπ, την κυβέρνησή του και στα δικαστήρια για να τους παράσχουν μια ασφαλή ακρόαση για πολιτικό άσυλο και εργασία.

Στην αυτοσχέδια συνεδρίασή μας, οι μετανάστες συμφώνησαν σε τρία βασικά βήματα για την οργάνωση της διεθνούς αλληλεγγύης:

- Προσπάθειες να συντριβούν τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά ψέματα που τους αντιμετωπίζουν ως εγκληματίες και αντ’ αυτού να «εξανθρωπιστούν» οι αγώνες και οι ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον.

 - Συνέχιση της επικοινωνίας με ομάδες στις ΗΠΑ που είναι πρόθυμες να οργανώσουν την αλληλεγγύη πέρα ​​από τα σύνορα.

-Απο κοινού συμφωνία σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία στα σύνορα ώστε να οργανωθεί και να κινητοποιηθεί η ευρύτερη δυνατή υποστήριξη όταν θα φτάσουν.

Καθώς η συνάντηση ολοκληρώθηκε, πήραμε όλοι μας έμπνευση από το σύνθημα: «La lucha obrera no tiene fronteras!» (Οι αγώνες των εργατών δεν έχουν σύνορα!).

Στις ΗΠΑ, εναπόκειται σε εμάς -ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θρησκευτικές οργανώσεις, ομάδες διαφόρων κοινοτήτων, φοιτητές, εργαζόμενοι, συνδικάτα, σοσιαλιστές και ριζοσπάστες- να συνεχίσουμε να ενώνουμε τον ευρύτερο αριθμό ανθρώπων για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους με τους μετανάστες.

Χρειάζεται να συγκροτήσουμε μια ισχυρή επίδειξη πολυφυλετικής, φοιτητικής-εργατικής, διεθνούς αλληλεγγύης που μπορεί να κερδίσει έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό, ξενοφοβία, εθνικισμό, φασισμό, καπιταλισμό -και χωρίς τα σύνορα στα οποία βασίζονται όλα αυτά τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλλευσης για να ενισχύουν την  κυριαρχία και τα κέρδη τους.