Τις πταίει για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ;

Ας σο­βα­ρευ­τού­με τώρα. Ο λαός είναι ο ίδιος λαός που ψή­φι­σε 62% ΟΧΙ στο εμ­βλη­μα­τι­κό για την ιστο­ρία αυτής της χώρας δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου 2015 και ο ίδιος που έδωσε δυο συ­ντρι­πτι­κές νίκες στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την ίδια χρο­νιά, έχο­ντας με­τα­τρέ­ψει ένα κόμμα του 4% σε κόμμα εξου­σί­ας από το 2012 και μετά. Η συμ­φω­νία των Πρε­σπών, παρά τις εθνι­κι­στι­κές οι­μω­γές  και τα κα­κό­γου­στα πα­τριω­τι­κά show, απο­δεί­χτη­κε ότι ελά­χι­στα επη­ρέ­α­σε το απο­τέ­λε­σμα. Τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ είναι ακρι­βώς τα ίδια με αυτά που είχαν εξα­πο­λύ­σει την τε­ρα­τώ­δη, συ­στη­μα­τι­κή τρο­μο­κρά­τη­ση του λαού κατά του ΟΧΙ για να πά­ρουν τη με­γα­λειώ­δη απά­ντη­ση της μέ­γι­στης πλειο­ψη­φί­ας του λαού. Οι «Γέ­φυ­ρες»  με φθαρ­μέ­νους εκ­προ­σώ­πους του ΠΑΣΟΚ, «δια­νο­ού­με­νους» του Ση­μι­τι­σμού στα αζή­τη­τα και τις λοι­πές δη­μο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις είναι η αυ­τού­σια συ­ντα­γή της Κυρ­κι­κής εκ­δο­χής του ευ­ρω­κομ­μου­νι­σμού στη χώρα μας, ενώ οτι­δή­πο­τε άλλο απλώς μια φα­ντα­σί­ω­ση στα κε­φά­λια κά­ποιων ανα­νε­ω­τι­κο-εκ­συγ­χρο­νι­στών που και πάλι απέ­τυ­χαν.  Όσο για το επι­κοι­νω­νια­κό έλ­λει­μα, συ­νέ­βη ακρι­βώς το αντί­θε­το: υπήρ­χε πλε­ό­να­σμα τύπου Πο­λά­κη. Εκτός αν νο­μί­ζει κα­νέ­νας ότι ο εν λόγω έκανε και κυ­ρί­ως έλεγε όσα έλεγε εξαι­τί­ας της «αυ­θορ­μη­σιάς» του. Όπως όμως έχει απο­δεί­ξει πε­ρί­τρα­να το πα­ρά­δειγ­μα Τραμπ αυτές οι «εκρη­κτι­κές» συ­μπε­ρι­φο­ρές είναι προ­σε­κτι­κά στο­χευ­μέ­νες σε συ­γκε­κρι­μέ­να ακρο­α­τή­ρια και εξυ­πη­ρε­τούν τον κε­ντρι­κό επι­κοι­νω­νια­κό σχε­δια­σμό.

Πολλά και πο­λυ­διά­στα­τα τα αίτια της συ­ντρι­βής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν άλ­λω­στε ανα­λυ­θεί  από σο­βα­ρούς και λι­γό­τε­ρο σο­βα­ρούς σχο­λια­στές αλλά ακρο­θι­γώς μόνον από τα ίδια τα στε­λέ­χη του που με απει­ρο­ε­λά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις φαί­νε­ται να ζουν στη χώρα των Λω­το­φά­γων ή να πά­σχουν από προ­χω­ρη­μέ­νο Μι­θρι­δα­τι­σμό. Ανα­φέ­ρω μόνο με­ρι­κά από αυτά ξε­κι­νώ­ντας ανα­πό­φευ­κτα από την ανάλ­γη­τη και αδιέ­ξο­δη πο­λι­τι­κή των Μνη­μο­νί­ων που εφάρ­μο­σε η «βα­ρά­τε με και ας κλαίω» κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με προ­ε­ξάρ­χο­ντες τον ίδιο τον Πρω­θυ­πουρ­γό και τον νυν Υπουρ­γό των Οι­κο­νο­μι­κών, αν­θρώ­πους που κα­τα­φέ­ραν να πλα­σά­ρουν πε­τυ­χη­μέ­να την (ει­δε­χθή) υπο­τα­γή ως ηθικό κα­θή­κον και προ­σω­πι­κή θυσία για το καλό του λαού. (Αλλά, μην ξε­χνά­με ότι, όπως ένας πρώην Υπουρ­γός Παι­δεί­ας είχε πει με αφορ­μή τη διά­σπα­ση του κόμ­μα­τος μετά το ΌΧΙ που έγινε ΝΑΙ, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­προ­σω­πεί την Αρι­στε­ρά της ευ­θύ­νης και όχι της δια­μαρ­τυ­ρί­ας.) Η ανα­νέ­ω­ση της λαϊ­κής εντο­λής το Σε­πτέμ­βριο του 2015 αλα­ζο­νι­κά ερ­μη­νεύ­τη­κε ως η ανε­πι­φύ­λα­κτη και δια βίου πρόσ­δε­ση του λαού στο άρμα του Τσί­πρα ενώ θα έπρε­πε να ερ­μη­νευ­τεί ως υπό προ­ϋ­πό­θε­ση στή­ρι­ξη, εξου και η πα­νι­κό­βλη­τη έκ­πλη­ξη των Συ­ρι­ζαί­ων με τα απο­τε­λέ­σμα­τα.  Η ολο­κλή­ρω­ση της κα­τάρ­ρευ­σης της με­σαί­ας τάξης βα­φτί­στη­κε στη Συ­ρι­ζαϊ­κή αργκό «τα­ξι­κό θε­τι­κό πρό­ση­μο» υπερ των «κάτω», όπου οι «κάτω» προσ­διο­ρί­ζο­νταν μόνον όσοι ήταν στο κα­τώ­φλι της από­λυ­της φτώ­χιας. Τα επι­δό­μα­τα για αυτά τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα ονο­μά­ζο­νταν «κοι­νω­νι­κά ευαί­σθη­τη πο­λι­τι­κή». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν το αρι­στε­ρό άλ­λο­θι μιας μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης που εφάρ­μο­ζε με συ­νέ­πεια  τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της κρα­τι­κής φι­λαν­θρω­πί­ας ξε­χνώ­ντας το ρι­ζο­σπα­στι­κό αί­τη­μα της ανα­κα­τα­νο­μής του πλού­του υπερ των πολ­λών. Το πε­ρί­φη­μο πρό­γραμ­μα, που δεν πρό­λα­βαν να ανα­πτύ­ξουν μετά την «έξοδο» από τα Μνη­μό­νια, εφαρ­μό­στη­κε πα­ρό­λα αυτά ως η χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή εξα­γο­ράς ψήφων των χει­μα­ζό­με­νων στρω­μά­των με εμ­βλη­μα­τι­κή πλέον την 13η σύ­ντα­ξη. Αυτή πι­στώ­θη­κε προ­κα­τα­βο­λι­κά (ώ του θαύ­μα­τος!) ως ζεστό χρήμα για την κάλπη, κάτι που άλ­λω­στε εκ­φρά­στη­κε με αφά­ντα­στο κυ­νι­σμό από τον ίδιο τον Πρω­θυ­πουρ­γό που προ­φα­νώς θε­ω­ρού­σε ότι εκ­προ­σω­πεί γο­νι­δια­κά ως «Αρι­στε­ρός» τους φτω­χούς. Δεν αντι­λή­φθη­κε ούτε αυτός ούτε κα­νέ­νας άλλος από το επι­τε­λείο του ότι με αυτήν την απρο­κά­λυ­πτη ελε­η­μο­σύ­νη πλή­γω­σε και τα­πεί­νω­σε το αί­σθη­μα υπε­ρη­φά­νειας και αξιο­πρέ­πειας του λαού στο όνομα του οποί­ου κατά τα άλλα ομνύ­ει. Τέλος, το μα­νι­που­λά­ρι­σμα των «αστι­κών θε­σμών», κομ­μά­των, Βου­λής, δι­καιο­σύ­νης κλπ., με τη στο­χευ­μέ­νη διά­βρω­ση άλλων κομ­μά­των, την εξω­φρε­νι­κή συ­γκρό­τη­ση μιας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας στη βάση του «μά­ζευε και ας είναι ρώγες», οι χι­λιά­δες των τρο­πο­λο­γιών σε άσχε­τα νο­μο­θε­τή­μα­τα, οι φω­το­γρα­φι­κές δια­τά­ξεις κλπ. επι­βε­βαί­ω­σαν για τη μέ­γι­στη πλειο­ψη­φία ότι «όλοι είναι ίδιοι». Άρα, όπως κατά κα­νό­να συμ­βαί­νει, αυτή προ­τί­μη­σε τη σι­γου­ριά των ορί­τζι­ναλ εκ­φρα­στών τι­μω­ρώ­ντας εκεί­νους στους οποί­ους επέν­δυ­σε την ελ­πί­δα και την απα­ντο­χή ότι θα είναι δια­φο­ρε­τι­κοί.

«Η ρήξη που η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επαγ­γελ­λό­ταν δεν θα έπρε­πε να ήταν μόνο με τα μνη­μό­νια, την κοι­νω­νι­κή κα­τάρ­ρευ­ση, την απώ­λεια της εθνι­κής και λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Όφει­λε να είναι κυ­ρί­ως με τον αρ­χη­γι­σμό, το νε­πο­τι­σμό, τη ρου­σφε­το­λο­γι­κή δια­χεί­ρι­ση και την αλα­ζο­νεία. Εκεί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­τυ­χε οι­κτρά όχι επει­δή προ­σπά­θη­σε να φέρει ‘το άλλο’ και δεν τα κα­τά­φε­ρε αλλά επει­δή δεν προ­σπά­θη­σε. Απλώς το ήθος δεν υπήρ­χε στον οπτι­κό ορί­ζο­ντα της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και της κυ­βέρ­νη­σης συ­νο­λι­κά. Όμως το ήθος ως πο­λι­τι­κή πράξη ανα­πό­φευ­κτα πη­γά­ζει από τη σχέση των αν­θρώ­πων με την εξου­σία, είναι, δηλ., η ενερ­γή και υλική απο­τύ­πω­ση στην πράξη αρε­τών [σε­μνό­τη­τα, δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τα, ανι­διο­τέ­λεια] που συ­γκρο­τούν την αρι­στε­ρή δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα» .

Το «ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα» δεν υπάρ­χει κλη­ρο­νο­μι­κώ δι­καίω στην Αρι­στε­ρά αλλά είναι μια διαρ­κής τα­ξι­κή πάλη. Για τους μα­θη­τευό­με­νους οπα­δούς μιας αγο­ραί­ας εκ­δο­χής του Μα­κια­βέλ­λι η δια­χεί­ρι­ση του κρά­τους από το κόμ­μα-καρ­τελ πα­ρα­δό­θη­κε αφε­νός στα χέρια αμο­ράλ αν­θρώ­πων του «συ­στή­μα­τος», διότι αυτοί ξέ­ρουν την «πιά­τσα». Αφε­τέ­ρου, τα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία, εφάρ­μο­σαν το φθαρ­μέ­νο και χρε­ω­κο­πη­μέ­νο «αστι­κό» τρόπο δια­κυ­βέρ­νη­σης συν­δυα­σμέ­νο με την ξε­τσι­πω­σιά που τους έδινε το «ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα».

Για την ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οι ευ­θύ­νες φαί­νε­ται να απο­δί­δο­νται σε συ­γκε­κρι­μέ­να στε­λέ­χη στο στενό πυ­ρή­να το Μα­ξί­μου. Πε­ριέρ­γως δεν κα­τα­λο­γί­ζο­νται στον αρ­χη­γό ο οποί­ος  ήταν το μοι­ραίο πρό­σω­πο στην με­τα­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από ένα αρι­στε­ρό, ελ­πι­δο­φό­ρο και πρω­τό­τυ­πο εγ­χεί­ρη­μα στην πα­γκό­σμια Αρι­στε­ρά (παρά τα όποια προ­βλή­μα­τα λει­τουρ­γί­ας του) σε ένα ορ­γα­νω­τι­κά ανύ­παρ­κτο κόμμα. Μα, προ­φα­νώς και δεν θα μπο­ρού­σε να είναι αλ­λιώς εφό­σον ο Τσί­πρας ήταν το όχημα για την εξου­σία, και αυτό βό­λευε όλους. Από τη στιγ­μή που εμπε­δώ­θη­κε, και αυτό συ­νέ­βη πολύ πριν το 2015, ότι ο χα­ρι­σμα­τι­κός αρ­χη­γός ως μο­νο­πρό­σω­πο όρ­γα­νο έχει την πλήρη εξου­σία το κόμμα γί­νε­ται πε­ριτ­τό εφό­σον αυτό στο οποίο συ­ναί­νε­σαν και ακόμα συ­ναι­νούν όλοι είναι η νο­μι­μο­ποί­η­ση της αρχής του ενός. 

Μοι­ραία ακο­λου­θεί η πλή­ρης πρω­θυ­πουρ­γι­κή αυ­θαι­ρε­σία που πα­ρα­δειγ­μα­τι­κά εκ­φρά­στη­κε με την υπό­θε­ση Πο­λά­κη-Κυ­μπου­ρό­που­λου  και την προ­κλη­τι­κή υπερ-υπο­στή­ρι­ξη της Δού­ρου. Όμως ο Τσί­πρας δεν πρό­κει­ται να αμ­φι­σβη­τη­θεί δη­μο­σί­ως από κα­νέ­ναν, όπως άλ­λω­στε έχει δεί­ξει έως τώρα και η αρ­ρα­γής συ­σπεί­ρω­ση της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας γύρω από τον ίδιο και τον Τσα­κα­λώ­το, πα­ρε­μπι­πτό­ντως αρ­χη­γό των 53, που επι­βε­βαί­ω­σε, παρά τα «αρι­στε­ρά» του  ευ­φυο­λο­γή­μα­τα, τα ανάλ­γη­τα μνη­μό­νια ως ΤΙΝΑ. Ο αρ­χη­γός χρειά­ζε­ται ακόμα μήπως και κα­τα­φέ­ρουν να βγουν και πάλι βου­λευ­τές κά­ποιοι/ες που θε­ω­ρούν ότι τους/τις χρω­στά­ει η Ιστο­ρία και η Αρι­στε­ρά τις απο­λα­βές της όποιας εξου­σί­ας. Το τι θα συμ­βεί μετά τις εθνι­κές εκλο­γές το αφή­νου­με στη φα­ντα­σία όσων έχουν μια συ­ναί­σθη­ση της εξέ­λι­ξης του ιστο­ρι­κού προ­τσές.

Η Σίσσυ Βε­λισ­σα­ρί­ου είναι Κα­θη­γή­τρια Αγ­γλι­κής Λο­γο­τε­χνί­ας και Πο­λι­τι­σμού στο Εθνι­κό και Κα­πο­δι­στρια­κό Πα­νε­πι­στή­μιο