Στη «διακεκαυμένη ζώνη» οι πολιτικές εξελίξεις, ύστερα από το «φιάσκο» του Παρισιού. Οι ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών στην κυβέρνηση διαμορφώνουν το πλαίσιο είτε αποτροπής είτε «υποδοχής» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Στην τελική ευθεία και τα σχέδια για εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ στην «εθνική συνεννόηση».

«Το πρό­βλη­μα δεν είναι ούτε το δη­μο­σιο­νο­μι­κό κενό ούτε το ασφα­λι­στι­κό ούτε οι διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές ούτε κάτι απ’ όλα αυτά. Το πρό­βλη­μα είναι ότι οι δα­νει­στές έχουν απο­φα­σί­σει πως η Ελ­λά­δα χρειά­ζε­ται ακόμη το μνη­μό­νιο. Και το έχουν απο­φα­σί­σει εξαι­τί­ας της πο­λι­τι­κής αβε­βαιό­τη­τας των εκλο­γών. Γι’ αυτό, δεν είναι ώρα για εκλο­γές, όπως είπε ο κ. Τσί­πρας, αλλά είναι ώρα να βγά­λου­με από τη μέση τις εκλο­γές». Αυτή την εκτί­μη­ση, σε ελεύ­θε­ρη δική μας από­δο­ση, πα­ρου­σί­α­σε την Πέμ­πτη 27/11 -εκ της θέ­σε­ως του ανα­λυ­τή- στο κε­ντρι­κό δελ­τίο ει­δή­σε­ων του MEGA ο Γιάν­νης Πρε­τε­ντέ­ρης. Έχει από­λυ­το δίκιο ότι οι δα­νει­στές έχουν απο­φα­σί­σει πα­ρά­τα­ση του μνη­μο­νί­ου, έχει όμως άδικο ότι το πρό­βλη­μά τους είναι απλώς οι εκλο­γές με αφορ­μή την εκλο­γή Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας. Το πρό­βλη­μα των δα­νει­στών δεν είναι ότι πρέ­πει να δια­χει­ρι­στούν ένα «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής» που έχει πέσει έξω, αλλά ότι πρέ­πει να δια­χει­ρι­στούν μια ιδιά­ζου­σα, οξεία πο­λι­τι­κή κρίση με το πα­γκο­σμί­ως πρω­τό­τυ­πο στοι­χείο ένα κόμμα της Αρι­στε­ράς να βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Κρίση της οποί­ας οι συ­νέ­πειες απει­λούν το ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας.

Ο Πρε­τε­ντέ­ρης, και μαζί μ’ αυτόν ισχυ­ρά κέ­ντρα του συ­στή­μα­τος, ζη­τούν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αυ­το­κτο­νή­σει πο­λι­τι­κά, να κάνει «δωρεά σώ­μα­τος» στο κα­ταρ­ρέ­ον μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό οι­κο­δό­μη­μα, ώστε να ξε­πε­ρά­σει την κρίση του. Ο πα­νι­κός που δη­μιουρ­γεί η κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης κάτω από τα χτυ­πή­μα­τα των δα­νει­στών, πολ­λα­πλα­σιά­ζει τους οπα­δούς σε­να­ρί­ων «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης», αλλά και την πίεση πάνω στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να υπο­τα­χτεί σε αυτά τα σε­νά­ρια. Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρα­μεί­νει στα­θε­ρός στις θέ­σεις του, αν απο­κλεί­σει κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά αυτά τα σε­νά­ρια και «απα­γο­ρεύ­σει» στους κόλ­πους του (ιδιαί­τε­ρα στα κε­ντρι­κά του στε­λέ­χη) «αυ­το­σχε­δια­σμούς» πάνω στον καμβά της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης», αν αρ­πά­ξει την ευ­και­ρία που του δίνει η ελ­πι­δο­φό­ρα επα­νε­νερ­γο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, αν διευ­ρύ­νει και θω­ρα­κί­σει τη «ΔΕΘ» αντί να υπο­νο­μεύ­ει την αξιο­πι­στία της, αν το­νώ­σει το ηθικό και πο­λι­τι­κό του πλε­ο­νέ­κτη­μα αντί να το δια­βρώ­νει ανα­κυ­κλώ­νο­ντας υπο­προ­ϊ­ό­ντα της κρί­σης του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και των κομ­μά­των του, αν προ­ε­τοι­μα­στεί για μάχη και όχι για εκλο­γι­κό πε­ρί­πα­το, τότε οι τε­λευ­ταί­ες απε­γνω­σμέ­νες προ­σπά­θειες του κα­ταρ­ρέ­ο­ντος αστι­κού - μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σής του θα απο­δει­χτούν απλώς ο θό­ρυ­βος πριν την κα­τάρ­ρευ­σή τους.

Αυτό είναι το «κλει­δί» των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, και το κρα­τά­ει γερά στα χέρια του ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.         

Γιατί ΔΝΤ και Ευ­ρω­ζώ­νη θέ­λουν πα­ρά­τα­ση του μνη­μο­νί­ου

Οι δα­νει­στές διέ­λυ­σαν ένα - ένα όλα τα πλάνα και τις γραμ­μές άμυ­νας της κυ­βέρ­νη­σης. Αρ­χι­κά, την «κα­θα­ρή» έξοδο από το μνη­μό­νιο μέχρι το τέλος του έτους με ταυ­τό­χρο­νη απο­χώ­ρη­ση του ΔΝΤ. Στη συ­νέ­χεια την έξοδο από το παρόν μνη­μό­νιο και την υπα­γω­γή σε ένα «soft μνη­μό­νιο» στο πλαί­σιο της προ­λη­πτι­κής πι­στω­τι­κής γραμ­μής, το «όχι νέα μέτρα με ορι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές». Δεν κά­νουν πίσω σε τί­πο­τε, υπο­χρε­ώ­νο­ντας την κυ­βέρ­νη­ση είτε να πει «ναι σε όλα», αυ­το­κτο­νώ­ντας πο­λι­τι­κά, είτε να υπο­βά­λει η ίδια αί­τη­μα για πα­ρά­τα­ση του υπάρ­χο­ντος μνη­μο­νί­ου!

Το συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι οι δα­νει­στές έχουν απο­φα­σί­σει να πε­ρά­σουν πάνω από τα «κόμ­μα­τα εξου­σί­ας» στην Ελ­λά­δα (όπως το είπε ο κ. Χαρ­δού­βε­λης, «το ΔΝΤ δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για το ποιος κυ­βερ­νά στην Ελ­λά­δα») και να αντι­με­τω­πί­σουν την Ελ­λά­δα «σαν χώρα». Είναι φα­νε­ρό ότι οι απο­φά­σεις έχουν λη­φθεί και τα πράγ­μα­τα ξε­κα­θα­ρί­ζουν.

Συ­γκε­κρι­μέ­να:

  • Το ΔΝΤ όχι μόνο πα­ρα­μέ­νει στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, αλλά και «κα­θο­δη­γεί» τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την κυ­βέρ­νη­ση. Η πα­ρα­μο­νή του ση­μα­το­δο­τεί κατ’ αρχάς μια συμ­φω­νία στους κόλ­πους της τρόι­κας όσον αφορά την τα­κτι­κή στη δια­πραγ­μά­τευ­ση με την Ελ­λά­δα – αλλά όχι μόνο.
  •  ΔΝΤ και Ευ­ρω­ζώ­νη συμ­φω­νούν ότι πρέ­πει να επι­βλη­θεί στην Ελ­λά­δα πα­ρά­τα­ση του μνη­μο­νί­ου, για λό­γους πο­λι­τι­κούς (πο­λι­τι­κό ρίσκο, δη­λα­δή το ρίσκο της πο­λι­τι­κής αστά­θειας, δη­λα­δή ο φόβος της Αρι­στε­ράς) και οι­κο­νο­μι­κούς (χωρίς την «εγ­γύ­η­ση» του μνη­μο­νί­ου οι αγο­ρές δεν θα εμπι­στεύ­ο­νται την Ελ­λά­δα και αυτό θα έχει συ­νέ­πειες συ­νο­λι­κό­τε­ρα στην Ευ­ρώ­πη) ταυ­τό­χρο­να. Είναι φα­νε­ρό ότι οι δύο αυτοί λόγοι συσ­σω­μα­τώ­νο­νται σε ένα πρό­βλη­μα: να μη λει­τουρ­γή­σει η Ελ­λά­δα σαν επι­κίν­δυ­νη θρυαλ­λί­δα απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης της Ευ­ρω­ζώ­νης.
  • Το ΔΝΤ δεν θέλει να απο­χω­ρή­σει από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα γιατί θέλει να δια­σφα­λί­σει τα συμ­φέ­ρο­ντά του αλλά κυ­ρί­ως γιατί θέλει να έχει λόγο στις ευ­ρω­παϊ­κές εξε­λί­ξεις. Το εν­δια­φέ­ρον του σχε­τί­ζε­ται με ευ­ρύ­τε­ρους γε­ω­πο­λι­τι­κούς σχε­δια­σμούς αλλά και με το άγχος των ΗΠΑ ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη μπο­ρεί να συ­μπα­ρα­σύ­ρει σε υπο­τρο­πή της κρί­σης την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία. Από την άλλη, η Γερ­μα­νία και η Ευ­ρω­ζώ­νη συ­νο­λι­κό­τε­ρα δεν είναι «ώρι­μες» να πά­ρουν δια­ζύ­γιο με το ΔΝΤ. Η ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μία είναι σε δεινή θέση, θε­ω­ρεί­ται ο «με­γά­λος ασθε­νής» της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας, γι’ αυτό απο­χώ­ρη­ση του ΔΝΤ από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα θα έκανε τις αγο­ρές πιο επι­θε­τι­κές όχι μόνο απέ­να­ντι στην Ελ­λά­δα αλλά και απέ­να­ντι στην Ευ­ρω­ζώ­νη.
  • Τού­των δο­θέ­ντων, το ΔΝΤ και οι Γερ­μα­νία - Ευ­ρω­ζώ­νη έπρε­πε να συ­γκε­ρά­σουν τα εκα­τέ­ρω­θεν συμ­φέ­ρο­ντα: Το ΔΝΤ απαι­τεί «κα­θα­ρή λύση» στο ζή­τη­μα του χρη­μα­το­δο­τι­κού κενού για να μην εγεί­ρει ζή­τη­μα ελά­φρυν­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους βάσει της από­φα­σης του 2012. Η Γερ­μα­νία βάζει «κόκ­κι­νη γραμ­μή» το ζή­τη­μα της ελά­φρυν­σης του χρέ­ους, γιατί θα δη­μιουρ­γή­σει προη­γού­με­νο για άλλες χώ­ρες-μέ­λη. Και ενώ το κό­στος ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού κρα­τι­κού χρέ­ους είναι μικρό, δεν ισχύ­ει το ίδιο με την Ιτα­λία, για την οποία ακόμη και μια ήπια ανα­διάρ­θρω­ση χρέ­ους (με επι­μή­κυν­ση και μεί­ω­ση επι­το­κί­ου) θα έχει πολύ με­γά­λο κό­στος. Επι­πλέ­ον, οι χώρες που βγή­καν από τα μνη­μό­νια έχουν επί­σης πολύ υψηλό χρέος και είναι εύ­λο­γο να απαι­τή­σουν επί­σης ελά­φρυν­ση.
  • Όλα τα δια­θέ­σι­μα δε­δο­μέ­να του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος οδη­γούν στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι ωρι­μά­ζουν ευ­ρύ­τε­ρες συ­ναι­νέ­σεις, σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο αλλά πι­θα­νό­τα­τα και με­τα­ξύ ΔΝΤ και Ευ­ρω­ζώ­νης στην εξής κα­τεύ­θυν­ση: Εμ­βά­θυν­ση της οι­κο­νο­μι­κής ενο­ποί­η­σης και πε­ριο­ρι­σμέ­νη χρήση της «πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης» (τύ­πω­μα χρή­μα­τος από την ΕΚΤ), υπό την αυ­στη­ρή προ­ϋ­πό­θε­ση δια­τή­ρη­σης της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας.     

Όπως κα­τα­λα­βαί­νου­με, με αυτά τα δε­δο­μέ­να δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει αλ­λα­γή της στά­σης των δα­νει­στών. Οι απο­φά­σεις για την Ελ­λά­δα είναι μέρος συ­νο­λι­κό­τε­ρων απο­φά­σε­ων για την ίδια την Ευ­ρω­ζώ­νη.  

Τι θέλει να μας πει ο Ντρά­γκι;

Με μια δή­λω­ση «ει­δι­κού σκο­πού», ο επι­κε­φα­λής της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας Μάριο Ντρά­γκι «έδει­ξε την πόρτα» σε όσα κρά­τη-μέ­λη δεν είναι σε κα­λύ­τε­ρη θέση εντός ευρώ απ’ ό,τι αν ήταν εκτός!

«Τα κρά­τη-μέ­λη πρέ­πει να είναι σε κα­λύ­τε­ρη θέση μέσα απ’ ό,τι θα είναι έξω από το ευρώ. Εάν υπάρ­χουν μέρη της ευ­ρω­ζώ­νης που είναι χει­ρό­τε­ρα εντός της Ένω­σης, οι αμ­φι­βο­λί­ες ίσως αυ­ξη­θούν για το εάν θα έπρε­πε τε­λι­κά να φύ­γουν. Το ευρώ είναι -και πρέ­πει να εί­ναι- αμε­τά­κλη­το για όλα του τα κρά­τη-μέ­λη, όχι μόνο επει­δή το λένε οι Συν­θή­κες, αλλά διότι χωρίς αυτό, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει μια πραγ­μα­τι­κά ενιαία ένωση. (…) Τώρα δεν είναι ασφα­λώς η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή για εφη­συ­χα­σμό, ούτε στον τομέα των δη­μο­σιο­νο­μι­κών πο­λι­τι­κών ούτε ανα­φο­ρι­κά με τις διαρ­θρω­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις».

Η δή­λω­ση αυτή του Ντρά­γκι πρέ­πει να εντα­χτεί σε όσα εί­πα­με πα­ρα­πά­νω και να ερ­μη­νευ­τεί με διπλό τρόπο:

α. Η δή­λω­ση είναι «φω­το­γρα­φι­κή» για την ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση και λέει σχε­δόν χωρίς πε­ρι­στρο­φές ότι «αν νο­μί­ζε­τε ότι μέσα στο ευρώ είστε σε χει­ρό­τε­ρη θέση, τότε η πόρτα είναι ανοι­χτή»!

β. Ο συν­δυα­σμός αυτής της δή­λω­σης με τη δή­λω­ση περί δια­τή­ρη­σης της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας και το γε­νι­κό­τε­ρο, «αρ­χι­τε­κτο­νι­κό» πε­ριε­χό­με­νο των δη­λώ­σε­ων Ντρά­γκι για την Ευ­ρω­ζώ­νη, προϊ­δε­ά­ζουν σαφώς για το γε­γο­νός ότι η ευ­ρω­παϊ­κή κρίση γεννά συ­νο­λι­κό­τε­ρα σε­νά­ρια, ακόμη και για Ευ­ρώ­πη πολ­λών τα­χυ­τή­των με έναν πε­ριο­ρι­σμέ­νο ισχυ­ρό πυ­ρή­να.   

Το σί­γου­ρο είναι πά­ντως ότι επι­βε­βαιώ­νε­ται και από τον Μάριο Ντρά­γκι η πα­νευ­ρω­παϊ­κή συ­ναί­νε­ση στη σκλη­ρή λι­τό­τη­τα και τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή πει­θαρ­χία - όσοι είχαν πο­ντά­ρει στις «ρωγ­μές» ανά­με­σα στο «μερ­κε­λι­σμό» και το ΔΝΤ ή τον Ντρά­γκι είναι η ώρα να ανα­γνω­ρί­σουν με γεν­ναιό­τη­τα το λάθος τους. 

Σε­νά­ριο πρώτο: μικρή πα­ρά­τα­ση του μνη­μο­νί­ου και εκλο­γές χωρίς συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές

Το­πο­θε­τώ­ντας έτσι σε γε­νι­κές γραμ­μές το διε­θνές πλαί­σιο, ας ξα­να­γυ­ρί­σου­με στα δικά μας. Ύστε­ρα από την ψυ­χρο­λου­σία του Πα­ρι­σιού, η τε­λευ­ταία γραμ­μή άμυ­νας της κυ­βέρ­νη­σης είναι η «μικρή» (όχι πάνω από 1 μήνα) και «τε­χνι­κή» πα­ρά­τα­ση του μνη­μο­νί­ου για να ολο­κλη­ρω­θούν οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις μέχρι τις αρχές Φε­βρουα­ρί­ου. Τι όμως θα αλ­λά­ξει μέχρι τότε, από τη στιγ­μή που όλοι συμ­φω­νούν πως οι δα­νει­στές δεν κά­νουν ούτε βήμα πίσω και ότι τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις «κα­θο­δη­γεί» το ΔΝΤ που είναι πιο σκλη­ρό απ’ όλους; Τί­πο­τε ου­σια­στι­κό.

Επο­μέ­νως, η κυ­βέρ­νη­ση θα κα­τα­θέ­σει αί­τη­μα «μι­κρής - τε­χνι­κής» πα­ρά­τα­σης του μνη­μο­νί­ου με ένα και μόνο στόχο: να κερ­δη­θεί λίγος χρό­νος ακόμη. Με ποιο σκοπό; Πι­θα­νό­τα­τα για να συ­νε­χί­σει για λίγο ακόμη τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, να τε­στά­ρει τα όρια μιας συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές και όταν πει­σθεί ότι μια τέ­τοια ασυμ­φω­νία ξε­περ­νά­ει τα όρια αντο­χής της, να πάει σε πρό­ω­ρες εκλο­γές, καλ­λιερ­γώ­ντας σύγ­χυ­ση και κα­τη­γο­ρώ­ντας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σαν υπαί­τιο για τη σκλη­ρή στάση των δα­νει­στών αλλά και για πο­λι­τι­κή που βάζει τη χώρα στο στό­χα­στρο των αγο­ρών. Σε αυτό το σε­νά­ριο δεν πρέ­πει να απο­κλει­στεί -για να μην πούμε ότι πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται βέ­βαιο- ότι θα ζή­σου­με και ένα «κραχ» στο χρη­μα­τι­στή­ριο και τα ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα, ίσως και κά­ποιας έκτα­σης bank run, που θα αξιο­ποι­η­θεί για μια προ­πα­γάν­δα κα­τα­στρο­φο­λο­γί­ας με στόχο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μά­λι­στα, αν πάμε σε τέ­τοιες εξε­λί­ξεις, δεν χρειά­ζε­ται καν κά­ποιος να τα σχε­διά­σει όλα αυτά, αφού μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη θα αντι­με­τω­πι­στεί από τις αγο­ρές μάλ­λον εχθρι­κά. Ένας συν­δυα­σμός μιας εχθρι­κής στά­σης των αγο­ρών και κά­ποιου «σχε­δια­σμού» από… αρ­μό­δια κέ­ντρα θα είναι σί­γου­ρα πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κός. Εξάλ­λου, το χρη­μα­τι­στή­ριο είναι ήδη πολύ χα­μη­λά και η αγορά των ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων «αβα­θής» και εύ­κο­λα χει­ρα­γω­γή­σι­μη με μικρά ποσά…          

Σε­νά­ριο δεύ­τε­ρο: εκ­δο­χές «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης» και κυ­βέρ­νη­σης «ει­δι­κού σκο­πού»

Το δεύ­τε­ρο σε­νά­ριο είναι πιο επι­θυ­μη­τό από ισχυ­ρά τμή­μα­τα του εγ­χώ­ριου -και όχι μόνο- κα­τε­στη­μέ­νου και είναι το σε­νά­ριο της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης», με συ­ναι­νε­τι­κή εκλο­γή Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας και εκλο­γές «σε σύ­ντο­μο χρόνο». Η συ­νάρ­τη­ση αυτού του «σύ­ντο­μου χρό­νου» με το χρόνο πα­ρά­τα­σης του μνη­μο­νί­ου πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται βέ­βαιη… Το σε­νά­ριο αυτό δια­σώ­ζει τον Σα­μα­ρά με υπο­τι­θέ­με­νο αντάλ­λαγ­μα τις εκλο­γές και άρα την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και δυ­στυ­χώς σε αυτή την κα­θα­ρή μορφή του το δια­τύ­πω­σε δη­μό­σια μόνο ο Γιώρ­γος Στα­θά­κης! Υπο­τί­θε­ται ότι απο­σκο­πεί σε μια «βε­λού­δι­νη», «ομαλή» και «πο­λι­τι­σμέ­νη» κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή, αλλά είναι το κα­λύ­τε­ρο που θα μπο­ρού­σε να φα­ντα­στεί το σύ­στη­μα και ό,τι πιο κα­τα­στρο­φι­κό για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την Αρι­στε­ρά συ­νο­λι­κό­τε­ρα και το κί­νη­μα! Για τους εξής λό­γους:      

  • Δίνει το χρόνο στον Σα­μα­ρά να ολο­κλη­ρώ­σει μια δια­πραγ­μά­τευ­ση της οποί­ας τα απο­τε­λέ­σμα­τα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει δε­σμευ­τεί ότι θα ακυ­ρώ­σει!
  • Βγά­ζει από τη δεινή θέση την κυ­βέρ­νη­ση, δί­νο­ντάς της ανάσα ζωής και χρόνο ανα­σύ­ντα­ξης, με την αξιο­ποί­η­ση μά­λι­στα της συ­ναί­νε­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
  • Θο­λώ­νει τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή «μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο» και κα­τα­στρέ­φει το ηθικό και πο­λι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, βά­ζο­ντάς τον στο κάδρο του «επί­ση­μου» πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος.
  • Υπο­νο­μεύ­ει την εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­μα­κρύ­νει την αυ­το­δυ­να­μία και εκ­θέ­τει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κα­τα­στρο­φι­κά σε­νά­ρια κυ­βερ­νή­σε­ων συ­νερ­γα­σί­ας με τους ΑΝΕΛ ή και το ΠΑΣΟΚ. 
  • Δεν μπο­ρεί καν να δια­σφα­λί­σει ότι θα γί­νουν «σύ­ντο­μα» εκλο­γές, αφού δεν υπάρ­χουν αξιό­πι­στοι «εγ­γυ­η­τές» γι’ αυτό, οι δε αφορ­μές για διαρ­κή διο­λί­σθη­ση του χρό­νου διε­ξα­γω­γής τους, ώστε να γί­νουν την κα­τάλ­λη­λη για τους μνη­μο­νια­κούς στιγ­μή, μπο­ρούν εύ­κο­λα να κα­τα­σκευα­στούν ή να εφευ­ρε­θούν.
  • Προ­κα­λεί το πο­λι­τι­κό αι­σθη­τή­ριο του κό­σμου της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, που θα βγά­λει το συ­μπέ­ρα­σμα ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φο­βά­ται να ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη να απο­τε­λειώ­σει πο­λι­τι­κά μια ετοι­μόρ­ρο­πη κυ­βέρ­νη­ση, ψά­χνει προ­κα­τα­βο­λι­κά σχή­μα­τα συμ­βι­βα­σμού με το μνη­μό­νιο και άλ­λο­θι γι να απο­φύ­γει τη με­γά­λη ανα­τρο­πή.
  • Δίνει τη συ­ναί­νε­σή του για εκλο­γή ενός προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας, με βάση τη ση­με­ρι­νή κυ­βερ­νη­τι­κή πλειο­ψη­φία, που υπο­νο­μεύ­ει ευ­θέ­ως τη συ­σπεί­ρω­ση που ρητά επι­διώ­κει για τους 121 της «απο­τρο­πής» και ο οποί­ος σε κρί­σι­μες στιγ­μές μπο­ρεί να υπο­νο­μεύ­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή μια κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
  • Κα­τα­γρά­φει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αδια­φο­ρεί για την πα­ρά­τα­ση του βίου και των πε­πραγ­μέ­νων της πιο αντι­λαϊ­κής κυ­βέρ­νη­σης μετά τη χού­ντα μόνο και μόνο για να εξα­σφα­λί­σει «σύ­ντο­μα» εκλο­γές.           

Εν ολί­γοις, πιο ολο­κλη­ρω­τι­κή πο­λι­τι­κή κα­τα­στρο­φή δεν θα μπο­ρού­σε να σκε­φτεί κα­νείς! Είναι αυτό που βλέ­πουν στα κα­λύ­τε­ρά τους όνει­ρα οι μνη­μο­νια­κοί στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς: μια πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα τους απαλ­λά­ξει από το με­γά­λο βρα­χνά! Η μόνη ιδέα που θα μπο­ρού­σε να την εμπνεύ­σει, είναι εντε­λώς «άρ­ρω­στη» πο­λι­τι­κά: να βγά­λει ο Σα­μα­ράς τη «βρό­μι­κη δου­λειά» της ολο­κλή­ρω­σης του τρέ­χο­ντος μνη­μο­νί­ου, για να δια­χει­ρι­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (αν, υπ’ αυ­τούς τους όρους, κερ­δί­σει τις εκλο­γές…) ένα πιο ήπιο, «soft με­τα-μνη­μό­νιο».  

Επει­δή όμως μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία θα ήταν αντά­ξια της σκη­νο­θε­σί­ας των Μόντι Πάι­θονς, και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να αυ­το­κτο­νή­σει με τόσο άδοξο τρόπο παρά τις φι­λό­τι­μες προ­σπά­θειες κά­ποιων, τμή­μα­τα του συ­στή­μα­τος ετοι­μά­ζο­νται να προ­σφέ­ρουν και ένα ακόμη «αντάλ­λαγ­μα»: την ανα­τρο­πή των Σα­μα­ρά - Βε­νι­ζέ­λου, μια με­τα­βα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού» που θα ολο­κλη­ρώ­σει τη δια­πραγ­μά­τευ­ση για το κλεί­σι­μο του πα­ρό­ντος μνη­μο­νί­ου, το άνοιγ­μα της συ­ζή­τη­σης για τη «με­τα­μνη­μο­νια­κή» επι­τή­ρη­ση και το χρέος και ύστε­ρα εκλο­γές. Παρά το «αντάλ­λαγ­μα» ή μάλ­λον εξαι­τί­ας αυτού, αυτή η εκ­δο­χή «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης» είναι ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νη, αφού το βάθος της συ­νε­νο­χής και συ­ναί­νε­σης στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο και η πο­λι­τι­κή «χρέ­ω­ση» πολύ βα­θύ­τε­ρη. Αν το πρώτο σε­νά­ριο ισο­δυ­να­μεί με ηθε­λη­μέ­νη πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία, το δεύ­τε­ρο ισο­δυ­να­μεί με πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία μέσα από βίαιη και βαθιά πο­λι­τι­κή με­τάλ­λα­ξη.

Η αστι­κή τάξη πι­θα­νόν τώρα να δι­χα­στεί, ανά­με­σα σε αυ­τούς που θα στη­ρί­ξουν την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά και το πρώτο σε­νά­ριο και αυ­τούς που θα στη­ρί­ξουν το δεύ­τε­ρο σε­νά­ριο. Είναι επί­σης πι­θα­νό να δου­λευ­τούν και τα δύο ταυ­τό­χρο­να, και η τε­λι­κή επι­λο­γή να γίνει ανά­λο­γα με τις εξε­λί­ξεις. Με δε­δο­μέ­νη τη στάση της τρόι­κας όμως και τα ση­μά­δια κα­τάρ­ρευ­σης της κυ­βέρ­νη­σης, είναι υπο­χρε­ω­τι­κή δια­δρο­μή να «τε­στα­ρι­στούν» οι αντο­χές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις πιέ­σεις για «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση». Γι’ αυτό, όλα τα «σφυ­ριά» τώρα θα χτυ­πή­σουν εκεί. Οι πο­λι­τι­κές εφε­δρεί­ες και πο­λι­τι­κές λύ­σεις για την αστι­κή τάξη έχουν στε­νέ­ψει δρα­μα­τι­κά και δεν πρό­κει­ται να συμ­φι­λιω­θεί με την ιδέα ότι θα πε­ρι­μέ­νει να δει την κυ­βέρ­νη­ση να κα­ταρ­ρέ­ει και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να έρ­χε­ται «έτσι απλά»! Θα δώσει τη μάχη του εγκλω­βι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με όλες της τις δυ­νά­μεις και ύστε­ρα θα απο­λο­γί­σει τα κέρδη της από αυτή την «επι­χεί­ρη­ση» και θα προ­σαρ­μό­σει ανά­λο­γα την τα­κτι­κή της.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όχι μόνο πρέ­πει να κλεί­σει «πόρ­τες και πα­ρά­θυ­ρα» σε αυτά τα σε­νά­ρια, αλλά πρέ­πει να τα κα­ταγ­γεί­λει ανοι­χτά. Οποιο­δή­πο­τε «φάλ­τσο» πάνω σε αυτό το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα, ει­δι­κά μά­λι­στα από κε­ντρι­κά στε­λέ­χη, θα είναι εγκλη­μα­τι­κό και θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ως τέ­τοιο!

«Στον πό­λε­μο όπως στον πό­λε­μο»!

Ύστε­ρα από το ΔΝΤ, τον Σόι­μπλε και τον Ντρά­γκι, ήρθαν και τα funds να «πουν» το ίδιο πράγ­μα στους Γ. Στα­θά­κη και Γ. Μηλιό στις συ­να­ντή­σεις στο Λον­δί­νο: Όλα αυτά που πρε­σβεύ­ε­τε δεν θα γί­νουν απο­δε­κτά από τους δα­νει­στές. Οπότε, έχετε… Plan B;!

Οι άν­θρω­ποι αυτοί έχουν μάθει στον ωμό ρε­α­λι­σμό γιατί δεν έχουν συ­νη­θί­σει να χά­νουν τα λεφτά τους εξαι­τί­ας μη ρε­α­λι­στι­κών προσ­δο­κιών. Καλό είναι να μά­θου­με κι εμείς να εί­μα­στε ρε­α­λι­στές. Ρε­α­λι­σμός δεν είναι οι αυ­τα­πά­τες ότι θα πε­τύ­χου­με ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και δια­γρα­φή του χρέ­ους με τη σύμ­φω­νη γνώμη των δα­νει­στών (αυτό είναι απο­λύ­τως ου­το­πι­κό!), αλλά η συ­νεί­δη­ση ότι αν εν­νο­ού­με να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μά μας, αυτό συ­νε­πά­γε­ται σύ­γκρου­ση με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη, την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα.

Οι τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις συ­νι­στούν εκ­κω­φα­ντι­κή διά­ψευ­ση των αυ­τα­πα­τών ότι ένας ιστο­ρι­κός συμ­βι­βα­σμός με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη και το διε­θνές σύ­στη­μα, που θα μας επι­τρέ­ψει να ασκή­σου­με μια φι­λο­λαϊ­κή «δια­κυ­βέρ­νη­ση» με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά win-win (πο­λι­τι­κή από την οποία θα κερ­δί­ζουν όλες οι τά­ξεις και όλοι οι «εν­δια­φε­ρό­με­νοι») είναι εφι­κτός. Το δί­λημ­μα είναι αμεί­λι­κτο: πλή­ρης υπο­τα­γή ή σύ­γκρου­ση!

Η σύ­γκρου­ση όμως προ­ϋ­πο­θέ­τει τις ανά­λο­γες πο­λι­τι­κές επι­λο­γές και προ­ε­τοι­μα­σία γι’ αυτήν! Το να με­τε­ω­ρι­ζό­μα­στε αμ­φι­τα­λα­ντευό­με­νοι ανά­με­σα σε έναν ανέ­φι­κτο συμ­βι­βα­σμό (που, αν επι­χει­ρη­θεί, θα ισο­δυ­να­μεί με πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία, διά­σπα­ση-διά­λυ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με­τα­τρο­πή της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς και του ελ­λη­νι­κού κι­νή­μα­τος σε «μαύρη τρύπα» χει­ρό­τε­ρη και από αυτή της Ιτα­λί­ας) και μια ανα­πό­φευ­κτη σύ­γκρου­ση που ξορ­κί­ζου­με στρου­θο­κα­μη­λί­ζο­ντας, είναι συ­ντα­γή κα­τα­στρο­φής.

Το να μη συ­νει­δη­το­ποιού­με ότι η επι­μο­νή στο πρό­γραμ­μά μας, η επι­μο­νή έστω και μόνο στις δε­σμεύ­σεις στη ΔΕΘ, μας οδη­γεί σε σύ­γκρου­ση και το να μην προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε γι’ αυτήν, είναι πο­λι­τι­κός τυ­χο­διω­κτι­σμός! Διότι δεν είναι τί­πο­τε άλλο παρά τυ­χο­διω­κτι­σμός το να οδη­γή­σου­με τον κόσμο απρο­ε­τοί­μα­στο και απο­κοι­μι­σμέ­νο σε μια σκλη­ρή σύ­γκρου­ση με τα «σκυ­λιά» του ντό­πιου και διε­θνούς συ­στή­μα­τος.

Κα­θα­ρές επι­λο­γές νίκης

Αυτή η προ­ε­τοι­μα­σία προ­ϋ­πο­θέ­τει κα­θα­ρές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές, που πρέ­πει να γί­νουν «εδώ και τώρα»:

1. Αυ­το­δυ­να­μία στη Βουλή - δύ­να­μη και ενό­τη­τα στο δρόμο:

Είναι οι δύο αδια­χώ­ρι­στες πλευ­ρές της τα­κτι­κής μας. Οι πο­λύ­τι­μες εν­δεί­ξεις ανά­καμ­ψης του κι­νή­μα­τος (μα­θη­τές, φοι­τη­τές, Σκου­ριές, γε­νι­κή απερ­γία) από τη μια και η ανα­πτέ­ρω­ση των λαϊ­κών ελ­πί­δων από τις δε­σμεύ­σεις μας στη ΔΕΘ, είναι οι δύο πυ­λώ­νες πάνω στους οποί­ους πρέ­πει να χτί­σου­με συ­στη­μα­τι­κά την προ­ο­πτι­κή της νίκης. Μόνο με ένα τέ­τοιο συν­δυα­σμό θα οδη­γή­σου­με σε πο­λι­τι­κή «ασφυ­ξία» τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση και θα δώ­σου­με την τε­λι­κή ώθηση για την ανα­τρο­πή της. Οι «μαύ­ρες» προ­φη­τεί­ες ότι το «κί­νη­μα δεν τρα­βά­ει», που στή­ρι­ζαν «ρε­α­λι­στι­κές προ­σαρ­μο­γές» στη δι­καιο­λο­γία ότι χωρίς κί­νη­μα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να κάνει «πολλά», δια­ψεύ­δο­νται. Οι συ­νά­ψεις ανά­με­σα στην πο­λι­τι­κή αδιαλ­λα­ξία στους στό­χους, την κα­θα­ρό­τη­τα στην τα­κτι­κή και τη συ­στη­μα­τι­κή δου­λειά στο κί­νη­μα μπο­ρούν και πρέ­πει να απο­κα­τα­στα­θούν. Σε αυτό το πλαί­σιο, ο εκλο­γι­κός στό­χος πρέ­πει να είναι η αυ­το­δυ­να­μία. Η έκ­κλη­ση για την ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς πρέ­πει να συμ­βα­δί­ζει με την έκ­κλη­ση για αυ­το­δυ­να­μία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώστε να απο­κρου­στούν τα σε­νά­ρια και οι πιέ­σεις για συμ­μα­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις με το ΠΑΣΟΚ, το Πο­τά­μι ή τους ΑΝΕΛ.     

2. Διεύ­ρυν­ση και θω­ρά­κι­ση της «ΔΕΘ»:

Συμ­φω­νή­σα­με ότι η «ΔΕΘ» είναι μόνο ένα μέρος από το πρό­γραμ­μά μας. Ακόμη ση­μα­ντι­κό­τε­ρο κι απ’ αυτό όμως είναι ότι η «ΔΕΘ» μας υπέ­δει­ξε το δρόμο για την πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή: η ανα­πτέ­ρω­ση των ελ­πί­δων και η ανα­νέ­ω­ση των δε­σμών με την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα, που έφε­ραν και το με­γά­λο δη­μο­σκο­πι­κό προ­βά­δι­σμα, δεί­χνουν ότι δεν υπάρ­χει πλα­φόν στην πο­λι­τι­κή μας επιρ­ροή, με την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι θα βα­δί­σου­με ατα­λά­ντευ­τα σε αυτό το δρόμο. Σε αυτό το πλαί­σιο, η «ΔΕΘ» πρέ­πει να διευ­ρυν­θεί, με γνώ­μο­να πάντα το τα­ξι­κό στοι­χείο, δη­λα­δή την επε­ξερ­γα­σία μέ­τρων που αντα­πο­κρί­νο­νται στις άμε­σες και πιε­στι­κές ανά­γκες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. Και, πα­ράλ­λη­λα, να θω­ρα­κι­στεί, με ξε­κα­θά­ρι­σμα των κε­ντρι­κών επι­λο­γών (δια­γρα­φή χρέ­ους, κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών κ.λπ.) που την κά­νουν εφι­κτή και υλο­ποι­ή­σι­μη. 

3. Με την ερ­γα­τι­κή τάξη, τη νε­ο­λαία και τον κόσμο της γε­νι­κής απερ­γί­ας – όχι με την Τζά­κρη και τη Για­τα­γά­να:

Πρέ­πει να επι­λε­γεί με σα­φή­νεια η «μέ­θο­δος» για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης. Είναι η ανα­νέ­ω­ση και εμ­βά­θυν­ση των δε­σμών μας με τα λαϊκά στρώ­μα­τα, με τη στρο­φή στο κί­νη­μα, την εμπέ­δω­ση και διεύ­ρυν­ση της «ΔΕΘ» και την από­κρου­ση των σε­να­ρί­ων «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης». Η «στρο­φή στο Κέ­ντρο» και η ανα­κύ­κλω­ση φθαρ­μέ­νων «υλι­κών»-υπο­προ­ϊ­ό­ντων της κρί­σης του μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος, η συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο «πα­ζά­ρι» των με­τα­γρα­φών και του «υπέρ - κατά» της εκλο­γής Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας με βάση τα «ανταλ­λάγ­μα­τα» δεν μας πάει πιο κοντά στο στόχο ανα­τρο­πής της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης αλλά αντί­θε­τα συ­ντη­ρεί τις ελ­πί­δες της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης. Για τρεις λό­γους: α. Διότι στο επί­πε­δο των «ανταλ­λαγ­μά­των» και του «πα­ζα­ριού» η κυ­βέρ­νη­ση έχει πιο ισχυ­ρά όπλα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και επί­σης καμία ανα­στο­λή να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει και «βρό­μι­κα μέσα». β. Γιατί αυτού του τύπου τα πα­ζά­ρια και οι «με­τα­γρα­φές» θο­λώ­νουν την πο­λι­τι­κή φυ­σιο­γνω­μία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπο­σκά­πτουν το κύρος του, ενι­σχύ­ουν την απα­ξιω­τι­κή προ­πα­γάν­δα ότι «ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εγκολ­πώ­νε­ται τα λα­μό­για του χθες», εν τέλει κά­νουν με­γά­λη ζημιά όχι μόνο πο­λι­τι­κή αλλά και εκλο­γι­κή. γ. Γιατί αυτού του τύπου οι «με­τα­γρα­φές» με αντάλ­λαγ­μα πο­λι­τι­κούς ρό­λους (βου­λευ­τι­κές έδρες ή και θέ­σεις στο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο ή στον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό) εγ­γρά­φουν βα­ριές υπο­θή­κες για μελ­λο­ντι­κή ομη­ρεία της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από αν­θρώ­πους με -του­λά­χι­στον- ευ­λύ­γι­στη συ­νεί­δη­ση.

Εν τέλει, ο δρό­μος για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης είναι να γίνει ασφυ­κτι­κή η πο­λι­τι­κή πίεση πάνω της και η σα­ρω­τι­κή η δυ­να­μι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώστε να κα­ταρ­ρεύ­σει. Το στοι­χείο της πο­λι­τι­κής κα­τάρ­ρευ­σης και όχι το με­τα­γρα­φι­κό πα­ζά­ρι» είναι που θα εν ισχύ­ει τις τά­σεις φυγής από το μνη­μο­νια­κό στρα­τό­πε­δο.   

4. Το Plan B είναι απα­ραί­τη­το, αλλά δεν είναι πα­νά­κεια:

Σε αυτές τις συν­θή­κες, το πε­ρι­βό­η­το Plan B είναι εντε­λώς απα­ραί­τη­το. Για προ­φα­νείς λό­γους προ­ε­τοι­μα­σί­ας εναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων ώστε να μη χαθεί πο­λύ­τι­μος χρό­νος και να μην  επι­κρα­τή­σει πα­ρα­λυ­τι­κή σύγ­χυ­ση όταν η ανα­πό­φευ­κτη σύ­γκρου­ση ξε­σπά­σει. Πράγ­μα­τι, δεν πρέ­πει να είναι δη­μο­σιο­ποι­η­μέ­νο - του­λά­χι­στον όχι στις «δια­βαθ­μι­σμέ­νες» πτυ­χές και λε­πτο­μέ­ρειές του. Είναι απα­ραί­τη­τη όμως η δη­μό­σια έκ­κλη­ση στον κόσμο να συμ­με­τά­σχει στον αγώνα για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας – και όχι μόνο με την ψήφο του. Είναι απα­ραί­τη­το να δη­λώ­σου­με δη­μό­σια και κα­θα­ρά ότι η υλο­ποί­η­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος προ­ϋ­πο­θέ­τει ρή­ξεις και συ­γκρού­σεις και ότι δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί χωρίς τη μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση του κό­σμου. Είναι απα­ραί­τη­το να δη­λώ­σου­με ότι εί­μα­στε έτοι­μοι «διά παν εν­δε­χό­με­νο».  

Σε αυτό το πλαί­σιο, το Plan B πρέ­πει να εδρά­ζε­ται αυ­το­νό­η­τα στη βε­βαιό­τη­τα ότι η ρήξη με τους δα­νει­στές είναι ανα­πό­φευ­κτη και ότι θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν απέ­να­ντί μας όλα τα δια­θέ­σι­μα όπλα πί­ε­σης ή και εκ­βια­σμού. Πάνω απ’ όλα, το Plan B είναι η δέ­σμευ­σή μας στην υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας.

Όμως, ταυ­τό­χρο­να, δεν πρέ­πει να φε­τι­χο­ποιού­με το Plan B. Δεν είναι μια «μα­γι­κή συ­ντα­γή» που θα μας σώσει αλλά η συ­γκέ­ντρω­ση προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για να δώ­σου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα τον αγώνα. Όλα θα κρι­θούν με την πάλη, και το Plan B είναι μόνο ένα μέρος της προ­ε­τοι­μα­σί­ας γι’ αυτήν. Δεν είναι ένα «άλλο» πρό­γραμ­μα, «άλλες» συμ­μα­χί­ες, «άλλοι» στό­χοι, αλλά προ­ε­τοι­μα­σία και τα­κτι­κές επι­λο­γές για να υλο­ποι­ή­σου­με «αυτό» το πρό­γραμ­μα, μες «αυτές» τις συμ­μα­χί­ες, γι’ «αυ­τούς» του στό­χους.

Με αυτή την έν­νοια, το Plan B δεν είναι παρά το Plan A σε συν­θή­κες πάλης, δη­λα­δή στις μόνες ρε­α­λι­στι­κές συν­θή­κες! Δεν υπο­κα­θι­στά την τα­ξι­κή πάλη, απλώς διευ­κο­λύ­νει το να εί­μα­στε απο­τε­λε­σμα­τι­κοί σε αυτήν.      

Επι­μύ­θιο:

Από το 2012 και μέχρι σή­με­ρα, χά­θη­καν πο­λύ­τι­μος χρό­νος και πο­λύ­τι­μοι πόροι στο βωμό της αυ­τα­πά­της για ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό με το σύ­στη­μα και της τα­κτι­κής του «ώρι­μου φρού­του». Στο πλαί­σιο αυτό, το μό­νι­μο άλ­λο­θι ότι «το κί­νη­μα δεν τρα­βά­ει» σε με­γά­λο βαθμό είχε το χα­ρα­κτή­ρα αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νης προ­φη­τεί­ας. Τώρα, όμως, οι αυ­τα­πά­τες για ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό κα­ταρ­ρέ­ουν ορι­στι­κά! Στο σκλη­ρό δί­λημ­μα που μας βάζει ο αντί­πα­λος και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα «Πλή­ρης υπο­τα­γή ή σύ­γκρου­ση» η απά­ντη­ση είναι αυ­το­νό­η­τη.

Ας προ­ε­τοι­μα­στού­με λοι­πόν! Και ας βα­δί­σου­με σε αυτήν με αυ­το­πε­ποί­θη­ση και όχι με «λυ­μέ­να γό­να­τα», με κα­θα­ρό σχέ­διο νίκης, στη­ριγ­μέ­νοι στις εφε­δρεί­ες της ερ­γα­τι­κής τάξης, των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των, της νε­ο­λαί­ας, του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, που κάθε άλλο παρά έχουν εξα­ντλη­θεί!

Ετικέτες