Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στην ιστορία όπου το ρολόι του χρόνου αρχίζει να δουλεύει πιο γρήγορα. Σε αυτές μπορεί σε κάθε μέρα να συμβούν, όσα άλλοτε χρειάζονταν μήνες ή χρόνια. Ακόμη και τότε όμως αυτά δεν θα συμβούν αν δεν εκμεταλλευτούμε την περίσταση και δεν «αρπάξουμε από τα μαλλιά» τη συγκυρία… Τέτοια στιγμή μοιάζει να είναι το φθινόπωρο που ξεκινά.
Η λυσσασμένη επίθεση της κυβέρνησης απέναντι σε όλα τα κεκτημένα συνεχίζεται ακάθεκτη, βάζοντας στο στόχαστρο όλα τα κοινωνικά αγαθά, από την εργασία αυτή (60% η ανεργία στους νέους), μέχρι την υγεία, την παιδεία και τα φυσικά αγαθά... Ωστόσο η αντίσταση που ξεκινά (πιάνοντας το νήμα με τους αγώνες όλης της προηγούμενης περιόδου) αυτή τη φορά είναι πολλά υποσχόμενη. Με αιχμή του δόρατος τις επαναλαμβανόμενες 5ήμερες απεργίες των καθηγητών της δευτεροβάθμιας, τους κοινούς αγώνες φοιτητών και διοικητικών στα πανεπιστήμια, καθώς και μια σειρά κλάδους που μπαίνουν στη 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, εμφανίζεται ένα μεγάλο απεργιακό μέτωπο που γιγαντώνεται συνεχώς, διαμορφώνεται τις τελευταίες μέρες στο δημόσιο τομέα. Οι εργαζόμενοι του δημοσίου μέσα από τις μαζικές συνελεύσεις και τις αποφάσεις των συνδικάτων τους, μπαίνουν δυναμικά στο χορό των κινητοποιήσεων με βασικές αιχμές τη διαθεσιμότητα, τις απολύσεις και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό. Παρόλα αυτά για να νικήσει αυτή η απεργιακή μάχη χρειάζεται, μεταξύ άλλων, να δώσουμε έμφαση και σε δυο πολύ κρίσιμα σημεία.
Α) Στην προσπάθεια άρσης του διαχωρισμού μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο χρειάζεται να βάλουν καθαρά τον στόχο ανατροπής της κυβέρνησης και να συγκροτήσουν ευρείες απεργιακές επιτροπές που να έχουν κεντρικό συντονισμό και να απλώνονται σε κάθε γειτονιά. Μόνο έτσι μπορεί να σπάσει το κλίμα κοινωνικού αυτοματισμού και οι συκοφαντίες των ΜΜΕ για τους δημοσίους υπαλλήλους, έτσι ώστε να μπουν και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι στον αγώνα……
Β) Αποφασιστικό ρόλο σε αυτή τη μάχη έχει και η νεολαία, με βασικό ζητούμενο το συντονισμό της σε κάθε περιοχη με στόχο να ενισχυθεί το μέτωπο αντίστασης ενάντια στην κυβέρνηση. Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να οργανωθούν «ομάδες συντονισμού νεολαίας» όπου μαθητές, φοιτητές, νεολαίοι, που στις γειτονίες συνήθως είναι διασπαρμένοι και τελείως ανοργάνωτοι, να συζητήσουν και να βρουν με ποιον τρόπο μπόρει να συμμετέχει η νεολαία στον μεγάλο αυτόν αγώνα που ετοιμάζεται να δοθεί. Δυο σημεία είναι πόλυ σημαντικά:
1) Η νεολαία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο σ’αυτό τον αγώνα, όχι μόνο για να δείξει την αλληλεγγύη της και να προσφέρει τη μαχητικότητά της, αλλά κυρίως γιατί αυτή, είτε άμεσα, είτε έμμεσα βρίσκεται στο επίκεντρο της λαίλαπας του μνημονίου.Το δικό της μέλλον υποθηκεύεται, τα όνειρά της καταστρέφονται...!Οπότε πρέπει να δει αυτόν τον αγώνα ως δική της υπόθεση, να διατύπωσει τα δικά της αιτήματα και να χρησιμόποιησει τα συλλογικά της όργανα (π.χ γενικές συνελεύσεις στα σχόλεια και στις σχολές) για να πάρει αποφάσεις και να οργανωθεί.
2) Αυτές οι ομάδες νεολαίας χρειάζεται να επιδιώξουν τον άμεσο συντονισμό με τους υπολοίπους εργαζομένους και το απεργιακό κίνημα. Να μπορέσουν να σπάσουν τον διαχωρισμό νεολαία-εργαζόμενοι οργανώνοντας την περιφρούρηση των σχόλειων πλάι στους καθηγητές, να συμμετέχουν σε κοινές πορείες όλων των εργαζομένων στις γειτονίες και κεντρικά, να οργανώσουν συναυλίες για την οικονομική στήριξη των εργαζομένων, κ.α.
Αξίζει να σήμειωθει πως στην Ν.Φιλαδέλφεια και Ν.Χαλκηδόνα ήδη έχει ξεκίνησει ενας τέτοιος συντονισμός και σε αυτόν συμμετέχουν μαθητές από όλα τα σχολεία της περιοχής καθώς και αρκετοί νεολαίοι και φοιτητές. Έχουν γίνει μοιράσματα σε όλα τα σχολεία της περιοχής, ενώ ήδη ξεκίνησαν να γίνονται συνελεύσεις σε σχολεία με αποφάσεις συμπαράστασης των μαθητών στον αγώνα των καθηγητών. Εαν κάτι τέτοιο απλωθεί και σε άλλες γειτονιές μπορούμε να πετύχουμε πόλλα και να βάλουμε σοβαρές υποθήκες για το γκρέμισμα αυτής της κυβέρνηση μέσα από ένα μεγάλο κύμα αγώνων.
