Η ταινία «Transit»,παραγωγής 2018, είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Άννα Σέγκερς, το οποίο γράφτηκε το 1942 και αναφέρεται σε ένα Γερμανό κομμουνιστή, τον Γκέοργκ Γκλάσερ, ο οποίος διέφυγε στη Γαλλία διωκόμενος από τους Ναζί.
Η ταινία, αναφέρεται κυρίως στην τραυματική εμπειρία της αναγκαστικής μετανάστευσης και προσφυγιάς, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω ή βρίσκονται μεταξύ ζωής και θανάτου, ενώ μέσω αυτών αγγίζει και τα γενικότερα ζητήματα των μεταβατικών φάσεων στη ζωή μας.
Στην προκειμένη περίπτωση δείχνει τον Γκέοργκ, ο οποίος είναι πολιτικός φυγάς στη Γαλλία, να προσπαθεί να το σκάσει μετά τη ναζιστική εισβολή εκεί. Τυχαία, υιοθετεί την ταυτότητα ενός,επίσης φυγά,συγγραφέα που έχει αυτοκτονήσει, του Βάιντελ, και αποκτά τα χαρτιά πιστοποίησης και μια βίζα από τη μεξικάνικη πρεσβεία.
Εγκλωβισμένος στη Μασσαλία, περιμένοντας να φύγει με πλοίο για το Μεξικό, συναντά μια νεαρή και γοητευτική γυναίκα, τη Μαρί, η οποία όμως είναι η σύζυγος του νεκρού συγγραφέα, τον οποίο παρ’ ότι η ίδια έχει εγκαταλείψει, εντούτοις τον αναζητά εναγωνίως, μη γνωρίζοντας ότι τον υποδύεται οΓκέοργκ. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια έλξη και η κατάσταση περιπλέκεται. Γι’ αυτό, ένα σταθερό ερώτημα που πλανάται στην ταινία είναι το εξής: Τελικά, ποιοι ξεχνούν πιο εύκολα; Αυτοί που φεύγουν, που εγκαταλείπουν ή οι εγκαταλειμμένοι; Επίσης, η ιστορία της ταινίας είναι «τοποθετημένη όχι τόσο σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά μέσα σε ένα αμάλγαμα διαφορετικών δεκαετιών», ενώ δεν είναι τυχαίο που έχει χαρακτηρισθεί και ως «Μία Αντι-΄΄Καζαμπλάνκα΄΄».
Σε ένα βαθύτερο ψυχολογικό επίπεδο θεωρώ ότι η ταινία διαπραγματεύεται διάφορες διττές καταστάσεις: Τον μόνιμο διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, τα ζητήματα του εγκλωβισμού και της ενδιάμεσων καταστάσεων (Transit), τις μεταβατικές φάσεις αναμονής και των διεξόδων διαφυγής, της ευτυχίας και της δυστυχίας («δεν μας αρέσει η ευτυχία των άλλων όταν είμαστε δυστυχισμένοι», λέει σε κάποια στιγμή), τα θέματα της ταυτότητας και της ανοιχτότητας στο καινούριο στη ζωή μας, καθώς επίσης τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις. Όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας, Κρίστιαν Πέτζολντ, «Δεν μιλάω για το χρόνο εδώ, μιλάω για τον χώρο της ενδιάμεσης κατάστασης, τον χώρο όπου λαμβάνει χώρα μια μετάβαση». Με τη διαφορά πως όταν η διαδικασία μετάβασης δεν ολοκληρώνεται τότε υπάρχει εγκλωβισμός, με ότι αυτό συνεπάγεται.
