Στη Βενεζουέλα το τελευταίο διάστημα κλιμακώνονται οι προσπάθειες της Δεξιάς να ανατρέψει την κυβέρνηση Μαδούρο, ενθαρρυμένη και από την κοινοβουλευτική της νίκη λίγους μήνες πριν (Δεκέμβρης 2015). Το επιχειρεί σε ένα κλίμα βαθιάς οικονομικής κρίσης, αποτέλεσμα της «εξέγερσης του κεφαλαίου» του οποίου την μονοπωλιακή εξουσία να επενδύει (ή να μην επενδύει), να εισάγει (ή να μην εισάγει) δεν έθιξαν τόσα χρόνια οι «τσαβικές» κυβερνήσεις.

Σή­με­ρα, στο φόντο της κα­τάρ­ρευ­σης των τιμών του πε­τρε­λαί­ου (βα­σι­κής έως και μο­να­δι­κής πηγής εσό­δων για την κυ­βέρ­νη­ση), η κα­τά­στα­ση έχει γίνει όντως πολύ δύ­σκο­λη για το Βε­νε­ζου­ε­λά­νι­κο λαό. Πράγ­μα­τι υπάρ­χουν σο­βα­ρές ελ­λεί­ψεις αγα­θών. Τα βα­σι­κά αγαθά ενός μήνα για μια λαϊκή οι­κο­γέ­νεια είναι 10 φορές πιο ακρι­βά από τον επί­ση­μα κα­θο­ρι­σμέ­νο κα­τώ­τα­το μισθό, κάτι που ωθεί όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους φτω­χούς στη μαύρη ερ­γα­σία και την πα­ρα­οι­κο­νο­μία. Έχει δη­μιουρ­γη­θεί μια μαύρη αγορά  όπου τα αγαθά πω­λού­νται μέχρι κι 100 φορές πάνω, κι όποιος αντέ­ξει.

Ο λαϊ­κός κό­σμος πλειο­ψη­φι­κά συ­νε­χί­ζει να απε­χθά­νε­ται τη Δεξιά, η οποία στρέ­φε­ται ενα­ντί­ον των θε­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων του Τσα­βι­σμού (στην παι­δεία, υγεία και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος), υπο­στη­ρί­ζει την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του πε­τρε­λαί­ου και κάθε δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας κλπ. και επι­χει­ρεί να πάρει την κυ­βέρ­νη­ση για να εφαρ­μό­σει μια άνευ προη­γου­μέ­νου νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ατζέ­ντα στις πλά­τες των φτω­χών. Ωστό­σο είναι σε κα­τά­στα­ση σχε­τι­κής απο­συ­σπεί­ρω­σης και απο­θάρ­ρυν­σης.

Η κυ­βέρ­νη­ση Μα­δού­ρο επι­χει­ρεί να αμυν­θεί, αλλά επι­λέ­γο­ντας κυ­ρί­ως να «οχυ­ρω­θεί» στο (αστι­κό) κρά­τος κι όχι τόσο στην δη­μο­κρα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των εκα­τομ­μυ­ρί­ων «τσα­βί­στας». Η στρα­τιω­τι­κή ηγε­σία απο­κτά όλο και πιο ση­μαί­νο­ντα ρόλο στην κυ­βέρ­νη­ση. Η «έκτα­κτη ανά­γκη» θα ήταν θε­μι­τό μέτρο δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης, αν συ­νό­δευε μια «επί­θε­ση» στους κα­πι­τα­λι­στές που δη­μιουρ­γούν την κρίση. Όμως αντί να χτυ­πή­σει τους μαυ­ρα­γο­ρί­τες, η αστυ­νο­μία είναι στους δρό­μους για να ελέγ­χει τον φτωχό κόσμο στις ουρές, για να κα­τα­στέλ­λει κόσμο που «ορ­μά­ει» στα σού­περ μάρ­κετ, ενώ οι ίδιοι οι αστυ­νο­μι­κοί και στρα­τιω­τι­κοί υπάλ­λη­λοι συμ­με­τέ­χουν στο μαύρο πα­ζά­ρι. Απέ­να­ντι στο κε­φά­λαιο, ο Μα­δού­ρο συ­νε­χί­ζει την υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα: Πχ η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­χώ­ρη­σε σε ξένες πε­τρε­λαϊ­κές και εξο­ρυ­κτι­κές εται­ρεί­ες την πε­ριο­χή του Αμα­ζο­νί­ου "Arco Minero" την προ­στα­σία της οποί­ας είχε κα­το­χυ­ρώ­σει συ­νταγ­μα­τι­κά ο «τσα­βι­σμός».

Αυτά είναι τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα και όχι οι υπο­κρι­τι­κές ιαχές των δυ­τι­κών ΜΜΕ για «κόκ­κι­νη δι­κτα­το­ρία», τη στιγ­μή που ο «δη­μο­κρά­της» Ολάντ τσα­κί­ζει απερ­γούς κι έχει τη Γαλ­λία «στο γύψο». Η τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης είναι αυ­το­κτο­νι­κή. Αυτό που μπο­ρεί να σώσει τη Μπο­λι­βα­ρια­νή Δια­δι­κα­σία είναι η κι­νη­το­ποί­η­ση των μαζών, των εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων που η «Δια­δι­κα­σία» (ως υπό­σχε­ση δη­μο­κρα­τί­ας, δι­καιο­σύ­νης, ανα­δια­νο­μής εξου­σί­ας και πλού­του από πάνω προς τα κάτω) πα­ρα­μέ­νει στις καρ­διές και στο μυαλό τους. Αντί­θε­τα, η τα­κτι­κή της «οχύ­ρω­σης στο κρά­τος» μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε με­γα­λύ­τε­ρο εκ­φυ­λι­σμό. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα είναι η επί­θε­ση στους συ­ντρό­φους της Μαρέα Σο­σια­λί­στα (Σο­σια­λι­στι­κή Τάση), που συμ­με­τεί­χαν στο PSUV από την ίδρυ­σή του μέχρι και πέρσι, όταν απο­χώ­ρη­σαν, αλλά συ­νε­χί­ζουν να πα­λεύ­ουν ενά­ντια στη Δεξιά και για το προ­χώ­ρη­μα της Μπό­λι­βα­ρι­νής Δια­δι­κα­σί­ας. Η επί­θε­ση είναι ανη­συ­χη­τι­κή εξέ­λι­ξη, γι’ αυτό και δη­μο­σιεύ­ου­με την σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­σή τους.

--------------------------------------------------------------------

«Δεν θα υπο­χω­ρή­σου­με μπρο­στά στις απει­λές»

Την Πα­ρα­σκευή, 10 Ιου­νί­ου, πε­ρί­που στις 11 πμ, τα γρα­φεία της Marea Socialista («Σο­σια­λι­στι­κό Ρεύμα», MS) δέ­χτη­καν επι­δρο­μή. Μια ομάδα βαριά οπλι­σμέ­νων αστυ­νο­μι­κών της CICPC πα­ρα­βί­α­σε τoν χώρο μας. Η επι­δρο­μή ήταν εξου­σιο­δο­τη­μέ­νη από τη δι­κα­στι­κή εξου­σία, υπο­γε­γραμ­μέ­νη ως υπό­θε­ση Νο 9 C S-1.329-16 από τη Δι­κα­στή Ντε­νίζ Μπο­κα­νέ­γκρα Ντίαζ, μετά από σχε­τι­κό αί­τη­μα του Υπουρ­γεί­ου Δι­καιο­σύ­νης.

Χωρίς ου­σια­στι­κές εξη­γή­σεις, χωρίς να μας ενη­με­ρώ­σουν για το πε­ριε­χό­με­νο της κα­τη­γο­ρί­ας, χωρίς αι­τιο­λό­γη­ση για αυτήν την επί­δει­ξη δύ­να­μης, οι αστυ­νο­μι­κοί απο­χώ­ρη­σαν από τα γρα­φεία μας 30 λεπτά μετά, χωρίς να βρού­νε οτι­δή­πο­τε από αυτά που υπο­τί­θε­ται ότι έψα­χναν.

Από την δυ­σα­νά­λο­γα υπερ­βο­λι­κή επί­δει­ξη δύ­να­μης της επι­χεί­ρη­σης και από την έλ­λει­ψη αι­τιο­λό­γη­σης, η MS βγά­ζει το συ­μπέ­ρα­σμα ότι πρό­κει­ται για μια σο­βα­ρή πα­ρα­βί­α­ση των πο­λι­τι­κών μας ελευ­θε­ριών, που ήδη έχουν πε­ριο­ρι­στεί σο­βα­ρά στη χώρα. Η Εθνι­κή Ομάδα Ερ­γα­σί­ας της MS θυ­μί­ζει στην κοινή γνώμη ότι αυτό το είδος της άσκη­σης πί­ε­σης απέ­να­ντι στην ορ­γά­νω­σή μας δε συμ­βαί­νει για πρώτη φορά. Τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια αντι­με­τω­πί­ζου­με εκ­δι­κη­τι­κές ενέρ­γειες, απει­λές, πα­ρα­βιά­σεις της ιδιω­τι­κής ζωής, απο­λύ­σεις και πε­ριο­ρι­σμούς των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των των ηγε­τι­κών στε­λε­χών και των αγω­νι­στών της MS, κρού­σμα­τα που όλο και αυ­ξά­νο­νται τους τε­λευ­ταί­ους 6 μήνες.

Ένα από τα πιο ντρο­πια­στι­κά δείγ­μα­τα γρα­φής αφο­ρού­σε τη συ­νερ­γα­σία πέντε κρα­τι­κών φο­ρέ­ων ώστε να εμπο­δι­στεί η MS να ανα­γνω­ρι­στεί ως ορ­γά­νω­ση με δι­καί­ω­μα συμ­με­το­χής στις εκλο­γές. Ενώ η Εθνι­κή Εκλο­γι­κή Επι­τρο­πή απέρ­ρι­πτε το όνομα που εί­χα­με επι­λέ­ξει, το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο κα­θυ­στε­ρού­σε την προ­σφυ­γή μας ενά­ντια στην από­φα­ση της ΕΕΕ και το Υπουρ­γείο Δι­καιο­σύ­νης σε μια μι­σο-φε­ου­δαρ­χι­κή ανά­γνω­ση του νόμου είχε το θρά­σος να απο­φα­σί­σει ότι η MS δεν μπο­ρού­σε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το όνομα «Σο­σια­λι­στι­κή» , διότι, σύμ­φω­να με τον αρ­μό­διο ει­σαγ­γε­λέα δεν εί­μα­στε σο­σια­λι­στές (!;) –ένα επι­χεί­ρη­μα που εκτός από απο­λυ­ταρ­χι­κό είναι και γε­λοίο. Ενώ γί­νο­νταν όλα αυτά, η εκτε­λε­στι­κή επι­τρο­πή και ο πρό­ε­δρος της προη­γού­με­νης Βου­λής εξα­πέ­λυ­σαν μια δρι­μύ­τα­τη εκ­δι­κη­τι­κή εκ­στρα­τεία ενα­ντί­ον μας με απο­κλει­σμούς και πο­λι­τι­κές διώ­ξεις, επι­στρα­τεύ­ο­ντας όλα τα μέσα επι­κοι­νω­νί­ας που διέ­θε­τε το κρά­τος.

Η εί­δη­ση σχε­τι­κά με τη ση­με­ρι­νή επι­δρο­μή δια­δό­θη­κε γρή­γο­ρα, υπο­χρε­ώ­νο­ντας τον επι­κε­φα­λής των CICPC να επι­κοι­νω­νή­σει τη­λε­φω­νι­κά με τα ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της MS και να ισχυ­ρι­στεί αρ­χι­κά ότι δεν γνώ­ρι­ζε για την επι­χεί­ρη­ση και να μας ζη­τή­σει (;!) εξη­γή­σεις. Στη συ­νέ­χεια, σε επό­με­νο τη­λε­φώ­νη­μα, προ­σπά­θη­σε να μας πεί­σει ότι η επι­δρο­μή δεν είχε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στόχο την MS.

Ωστό­σο, απορ­ρί­πτου­με αυτή τη δι­καιο­λο­γία για τους εξής λό­γους:

Ο χώρος που δέ­χτη­κε επι­δρο­μή απο­τε­λεί τα κε­ντρι­κά γρα­φεία της MS εδώ και 3 χρό­νια, ανα­γνω­ρί­ζε­ται εύ­κο­λα από τις ση­μαί­ες και τα πανό της MS, διορ­γα­νώ­νει δη­μό­σιες πο­λι­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις, στην πλειο­ψη­φία των οποί­ων δί­νε­ται με­γά­λη δη­μο­σιό­τη­τα και είναι ανοι­χτές για οποιον­δή­πο­τε επι­θυ­μεί να πα­ρα­κο­λου­θή­σει. Επι­πλέ­ον, πέρα από τις ορ­γα­νω­τι­κές λει­τουρ­γί­ες, στα γρα­φεία πραγ­μα­το­ποιού­νται όλα τα είδη των δρα­στη­ριο­τή­των όπως συ­νε­ντεύ­ξεις τύπου, σε­μι­νά­ρια και θε­μα­τι­κά ερ­γα­στή­ρια.

Η επι­δρο­μή διε­ξή­χθη με δι­κα­στι­κή εντο­λή μετά από αί­τη­μα ει­σαγ­γε­λέα και υπο­γε­γραμ­μέ­νη από δι­κα­στή. Οι αστυ­νο­μι­κοί που θα συμ­με­τεί­χαν προσ­διο­ρί­ζο­νταν στην εντο­λή, και η έκ­δο­σή της έγινε τέσ­σε­ρις ημέ­ρες πριν εκτε­λε­στεί. Η κλί­μα­κα της επι­χεί­ρη­σης, η απρο­κά­λυ­πτη επί­δει­ξη δύ­να­μης και η απει­λη­τι­κή διά­θε­ση, όλα είχαν, κατά τη γνώμη μας, ως σαφή στόχο τον εκ­φο­βι­σμό μας και τον πε­ριο­ρι­σμό των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των των πο­λι­τών που κα­το­χυ­ρώ­νο­νται από το Εθνι­κό Σύ­νταγ­μα.

Όπως εί­πα­με, δεν πρό­κει­ται για με­μο­νω­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κό. Και δεν υφί­στα­ται μόνο η MS τέ­τοια μέτρα –η επι­δρο­μή απο­τε­λεί τμήμα των κα­θη­με­ρι­νών εξορ­γι­στι­κών πρά­ξε­ων που δια­πράτ­το­νται ενα­ντία και σε άλ­λους, που απλά διεκ­δι­κούν ή υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα δι­καιώ­μα­τά τους. Ση­μα­το­δο­τεί την εμπέ­δω­ση μιας αυ­ταρ­χι­κής στρο­φής που πραγ­μα­το­ποιεί η κυ­βέρ­νη­ση, η οποία με­τα­φρά­ζε­ται σε ενέρ­γειες που διε­ξά­γο­νται από τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής. Αυτή η τάση, σχε­δόν σε κάθε κρού­σμα, έχει τη στή­ρι­ξη από τμήμα των δι­κα­στι­κών, του Υπουρ­γεί­ου Δι­καιο­σύ­νης, άλλες κυ­βερ­νη­τι­κές υπη­ρε­σί­ες και κυ­βερ­νη­τι­κά ΜΜΕ.

 Όπως έχου­με δη­λώ­σει σε άρθρα, συ­νε­ντεύ­ξεις, κεί­με­να γνώ­μης, προ­κη­ρύ­ξεις, συ­γκε­ντρώ­σεις και όποια άλλα μέσα δια­θέ­του­με, η τρέ­χου­σα εγκα­θί­δρυ­ση κα­τά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης αντι­προ­σω­πεύ­ει ένα  χτύ­πη­μα για τη δη­μο­κρα­τία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, απο­τε­λεί το πλαί­σιο μέσα στο οποίο έγινε και η επι­δρο­μή. Το ίδιο ισχύ­ει και για την έγκρι­ση του δια­τάγ­μα­τος Arco Minero [που εξου­σιο­δο­τεί ξένες επι­χει­ρή­σεις να κά­νουν πε­τρε­λαϊ­κές έρευ­νες σε μια ει­δι­κή ζώνη], το οποίο εκτός του ότι προ­ω­θεί την κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, απο­τε­λεί μια άθλια πα­ρά­δο­ση της κυ­ριαρ­χί­ας και των φυ­σι­κών πόρων στις πο­λυ­ε­θνι­κές εται­ρεί­ες, κι οδη­γεί σε πα­ρά­νο­μη πε­ρι­στο­λή των κοι­νω­νι­κών, ερ­γα­σια­κών, οι­κο­νο­μι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των.

Η ασε­βής αντι­με­τώ­πι­ση των πο­λι­τών που ανα­γκά­ζο­νται να στέ­κο­νται σε εξευ­τε­λι­στι­κές ουρές για τις βα­σι­κές τους ανά­γκες είναι αυ­ταρ­χι­κή. Όπως και ο αυ­θαί­ρε­τος τρό­πος με τον οποίο απο­φα­σί­ζο­νται και ορ­γα­νώ­νο­νται η πα­ρο­χή αγα­θών με δελ­τίο, οι πε­ρι­κο­πές και η ανα­στο­λή βα­σι­κών υπη­ρε­σιών, αλλά και η κα­θη­με­ρι­νή στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση των πό­λε­ων. Όπως είναι και τα εμπό­δια, οι ελιγ­μοί και τα κόλπα που πα­ρεμ­βαί­νουν στη δυ­να­τό­τη­τα ανά­κλη­σης εκλεγ­μέ­νων αξιω­μα­τού­χων, ένα από τα πιο προ­χω­ρη­μέ­να πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα του Συ­ντάγ­μα­τός μας. Όπως είναι και η έλ­λει­ψη πρό­σβα­σης σε τροφή και ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη που υφί­στα­νται οι πλέον άπο­ροι.

Απέ­να­ντι σε αυτά τα εξορ­γι­στι­κά γε­γο­νό­τα, η MS δη­λώ­νει: Ως αγω­νι­στές αφο­σιω­μέ­νοι στο Μπο­λι­βα­ρια­νό σχέ­διο, το οποίο νο­θεύ­ε­ται και χει­ρα­γω­γεί­ται από τη ση­με­ρι­νή ηγε­σία του Ενιαί­ου Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Βε­νε­ζου­έ­λας (PSUV) και την κυ­βέρ­νη­ση, θα συ­νε­χί­σου­με τον αγώνα μας. Κα­ταγ­γέλ­λου­με τη δια­φθο­ρά και την επί­ση­μη ατι­μω­ρη­σία, που ξε­σκε­πά­ζουν τον αντι­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα των μέ­τρων αυτής της κυ­βέρ­νη­σης. Εμείς θα αγω­νι­στού­με για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του εθνι­κού σχε­δί­ου που κα­τε­δα­φί­ζε­ται τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια από την ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, την αλα­ζο­νεία και τον κυ­νι­σμό.

Εμείς θα συ­νε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε για τις ιδέες μας και τα δι­καιώ­μα­τά μας, καθώς για τα δι­καιώ­μα­τα όλου του πλη­θυ­σμού, και απαι­τού­με την αυ­στη­ρή τή­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος.

Θα συ­νε­χί­σου­με να ορ­γα­νώ­νου­με τη δράση μας στα κε­ντρι­κά μας γρα­φεία, όπως κά­να­με ως τώρα, και δεν θα υπο­χω­ρή­σου­με μπρο­στά σε απει­λές, πιέ­σεις κι εκ­δι­κη­τι­κές ενέρ­γειες.

Δη­λώ­νου­με ότι τόσο η ηγε­σία του PSUV όσο και το συ­ντη­ρη­τι­κό MUD (Στρογ­γυ­λή Τρά­πε­ζα της Δη­μο­κρα­τι­κής Ενό­τη­τας) δε μας αντι­προ­σω­πεύ­ουν, και θα συ­νε­χί­σου­με στο δρόμο της οι­κο­δό­μη­σης μιας νέας πο­λι­τι­κής δύ­να­μης.

Τέλος, ζη­τού­με από όλους όσοι είναι υπεύ­θυ­νοι για αυτή την επι­δρο­μή να δώ­σουν δη­μο­σί­ως εξή­γη­ση για τα πραγ­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα και να απαλ­λά­ξουν τη MS από τυχόν σχε­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες.

Ετικέτες