55 μέλη αποχωρούν από την Ο.Μ ΣΥΡΙΖΑ Αμπελοκήπων

Δήλωση Αποχώρησης

από την Ο.Μ ΣΥΡΙΖΑ Αμπελοκήπων 42 μελών

Η παραίτηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, η επιλογή των πρόωρων εκλογών σπρώχνει τα πράγματα σε μια κατάσταση χωρίς επιστροφή. Η ίδια απόφαση αλλά και το διάγγελμα του Αλ. Τσίπρα δηλώνουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι το προεδρικό κέντρο είναι αποφασισμένο να υλοποιήσει το 3ο μνημόνιο χωρίς τον οποιαδήποτε δισταγμό.    Η συναίνεση άλλωστε των δανειστών στην προκήρυξη των εκλογών είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση. Έτσι γίνεται αμετάκλητη η ωμή παραβίαση και καταστρατήγηση των ιδρυτικών διακηρύξεων, των συνεδριακών αποφάσεων . Έτσι γίνεται ακόμα πιο προκλητική  η περιφρόνηση της λαϊκής εντολής του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη , του μεγαλειώδους ΟΧΙ.

Ταυτόχρονα είναι η πιο ωμή παραβίαση του καταστατικού και ιδιαίτερα της απόφασης του τελευταίου συλλογικού οργάνου που συγκλήθηκε, δηλαδή της ΚΕ στις 30/7.

Τότε πολλές συντρόφισσες και σύντροφοι συντάχθηκαν με την άποψη του έκτακτου συνεδρίου πριν τις εκλογές, αντίθετα με την πρόταση όσων συντάχθηκαν  υπέρ του διαρκούς, ελπίζοντας ότι έστω και την ύστατη στιγμή το κόμμα θα συζητήσει, θα αντιπαρατεθεί ειλικρινά και συντεταγμένα, θα βρει μια κάποια λύση.

Όσες και όσοι υπογράφουμε αυτή την επιστολή θεωρούμε ότι εξαντλήσαμε όλα τα περιθώρια σεβασμού των εσωκομματικών διαδικασιών.

Θα θέλαμε να είχαμε το χρόνο και το χώρο να συζητήσουμε δια ζώσης μαζί σας. Αφαιρέθηκε και από εμάς κι από σας αυτή η δυνατότητα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, όλες και όλοι που δουλέψαμε σκληρά για τη δημιουργία, τη συγκρότηση, την ανάπτυξη του εγχειρήματος της ενωτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όσοι και όσες δουλέψαμε σκληρά και πιστέψαμε στις προοπτικές που άνοιξε η κυβέρνηση της Αριστεράς, όλοι εμείς που μοιραστήκαμε αυτή τη διαδρομή, δεν πρέπει και δεν μπορούμε να δεχτούμε την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ,  σε κόμμα του 3ου μνημονίου, της λιτότητας, της συναίνεσης με την ντόπια και διεθνή κυρίαρχη τάξη.

Σας καλούμε να συνεχίσουμε την κοινή πάλη για όσα δεσμευτήκαμε στα τελευταία 15 χρόνια, χτίζοντας μαζί το νέο ξεκίνημα, το μέτωπο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς που ολοφάνερα έγινε αναγκαίο μετά την υπογραφή της κυβέρνησης στη συμφωνία της 13ης Ιουλίου.

Μέλη:

1.     Αργυρός Γιώργος

2.     Αργυρός Νίκος

3.     Βασιλάκης Γιάννης

4.     Βελιντζανίδου Ελένη

5.     Γαλάνης Θεόφιλος

6.     Δεμέστιχα Μάρθα

7.     Δεμέστιχας Γρηγόρης

8.     Ζαφείρη Κατερίνα

9.     Ζωίδης Μένιος

10.   Κατσαρέλη Βασιλική

11.   Καφάσης Θεόδωρος

12.   Κουτσόπουλος Νίκος

13.    Κωνσταντάς Σταμάτης

14.    Λυκουργιά Νίκη

15.    Μάρκου Αργύρης

16.    Μαχαίρα Μαρία

17.    ......................

18.   Μεταλληνού Μαριλένα

19.   Μεταλληνού Ξένια

20.   Μίκου Άννα

21.   Μουντούρης Χρήστος

22.   Μπαβέλα Ελένη

23.   Μπενετάτος Σπύρος

24.   Πέτα Ζαίρα

25.   Πιβοβάροβ Δημήτρης ( Τζήμας)

26.   Πλιάκος Γρηγόρης

27.   Ροδιτάκης Μάνος

28.  Σιαμανδούρας Σωτήρης

29. Σπηλιωτοπούλου Βασιλική

30.  .......................................

31. .....................................

32.  Τζανίδης Θέμης

33. .......................

34. Τιτόπουλος Ηλίας

35. Τιτοπούλου Ευθυμία

36. Τριανταφύλλου Γιώργος

37. Τσακνής Χρήστος

38. Χάρη Τίνα

39.  Χρυσικός Γιώργος

Μέλη με οργάνωση 2ης επιλογής την Ο.Μ Αμπελοκήπων που υπογράφουν το παραπάνω κείμενο

40 . Καρλής Αλέξανδρος

41. Ματθαίου Ανδρέας

     42. Τάμπα Φρόσω

Επίσης στην ίδια κατεύθυνση αποχώρησαν χωρίς να καταθέσουν κείμενο οι :

43.Βασιλείου Δημήτρης

44.Βασιλείου Σβετλάνα

45.Θεοδωρίδης Νάσος

46.Λαντζανάκη Μαρία

47.Ντάντου Ελένη

48.Πραντούνας Αλέξανδρος

Ακολουθούν επίσης 5 κείμενα άλλων 8 συντρόφων-ισσων στην ίδια κατεύθυνση

49, 50, 51  ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥ.ΡΙΖ.Α των Ελπινίκη Μαϊκαντή, Μάκη    Τσάπαρη,  Σοφία  Τσάπαρη

ΑΘΗΝΑ 31/8/2015

Οι αντίθετες με τις προεκλογικές εξαγγελίες  και προγραμματικές δεσμεύσεις πολιτικές κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και απέναντι στο ηχηρό ΟΧΙ (62%), με αποκορύφωμα την ψήφιση του 3ου μνημονίου, μας βρίσκουν πλήρως αρνητικούς. Γι αυτό το λόγο καταθέτουμε την αντίθεσή μας αυτή και αποχωρούμε από την οργάνωσή μας. Ανεξαρτητοποιούμαστε, χωρίς να αποποιούμαστε τις κινηματικές, ανεξάρτητες δράσεις, που θα πηγάζουν από τα κάτω  και θα αναδείξουν έναν ελπιδοφόρο δρόμο αντίστασης και αγώνα για ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη!

Ελπινίκη Μαϊκαντή

Μάκης    Τσάπαρης

Σοφία       Τσάπαρη

52 . Κείμενο αποχώρησης Σπύρου Απέργη

"Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι

χωρίς αυτή δεν θάβγαινες στο δρόμο,

άλλα δεν έχει να σε δώσει πια" Κ. Καβάφης

 Το ωραίο ταξίδι του ριζοσπαστικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τον κύκλο του.Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. πιστεύω ότι επιχείρησε ειλικρινά να υλοποιήσει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.Όμως, χωρίς σοβαρά μελετημένη στρατηγική και χωρίς επεξεργασμένο εναλλακτικό σχέδιο, εγκλωβίστηκε στον ωμό εκβιασμό των δανειστών και παραδόθηκε σε όλες τις βασικές απαιτήσεις τους (εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις,διατήρηση και αύξηση φόρων για μικρομεσαίους,απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων,συνέχιση της αναδιανομής πλούτου σε βάρος

 των λαϊκών στρωμάτων.Υπέγραψε ένα νέο,επώδυνο μνημόνιο καιτο ψήφισε παραμονές δεκαπενταύγουστου "μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο" και με εξευτελιστικές για τους βουλευτές και το κοινοβούλιο διαδικασίες.

 Παράλληλα,η κυβέρνηση δεν έλαβε μέτρα για να αποφύγει έναν τέτοιο εγκλωβισμό.Πιο συγκεκριμένα:1) Δεν διεκδίκησε χρηματοδότηση όταν υπέγραψε τη συμφωνία του Φεβρουαρίου,2)συνέχισε να πληρώνει τους δανειστές,"στεγνώνοντας" τα αποθεματικά των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα,τα οποία είναι ακόμα άγνωστο πότε θα αναπληρωθούν.Εάν είχε κάνει από νωρίς στάση πληρωμών,θα είχε περισσότερα περιθώρια διαπραγμάτευσης, γ) ενώ γνώριζε από την αρχή τον εκβιασμό των δανειστών για "μνημόνιο ή κλειστές τράπεζες"(βλέπετε συνέντευξη

 Βαρουφάκη περί αυτού του γεγονότος), επέδειξε μία αδικαιολόγητη καλοπιστία ότι δήθεν θα πειστούν οι δανειστές από ορθολογικά επιχειρήματα περί ανάγκης να τερματιστεί η λιτότητα  δ)δεν προετοίμασε επαρκές σχέδιο να αντιμετωπίσει"με όλα τα δυνατά όπλα" (άρα και με αποχώρηση από το ευρώ)τους εκβιασμούς των δανειστών,όπως προέβλεπε η συνεδριακή απόφαση του 2013 ε) αποφάσισε πολύ αργά το δημοψήφισμα ή εναλλακτικά,θα μπορούσε να πάει σε εκλογές τον Ιούνιο,έχοντας διασφαλίισει αποθεματικά του δημοσίου τομέα

 ώστε να κρατήσει ανοικτές τις τράπεζες, στ)δεν προχώρησε έστω σε μέρος του προγράμματος της Θεσσαλονίκης για να μη θεωρηθεί ως μονομερής ενέργεια προς τους δδανειστές.Γενικότερα, η κυβέρνηση επέδειξε υπερβολικά υποχωρητική στάση,αποφέυγοντας οποιαδήποτε σύγκρουση με τους δανειστές,πιστεύοντας ότι θα τους πείσει με τον ορθολογισμό,όταν οι δανειστές είχαν επιλέξει τη γυμνή οικονομική και πολιτική ισχύ,την οποία και επέβαλλαν πλήρως στο τέλος.

 Παράλληλα ο Τσίπρας και η de facto ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνηση(Φλαμπουράρης,Παππάς,Δραγασάκης)αγνόησαν τα συλλογικά όργανα και τις συλλογικές διαδικασίες του κόμματος,μη απευθυνόμενοι σε αυτά εγκαίρως για να χαράξουν πολιτική και τακτικές για τα παραπάνω ζητήματα. Δυστυχώς, η αυτονόμηση του πρόεδρου και της ηγετικής ομάδας από το κόμμα και τα μέλη του είχε ξεκινήσει προεκλογικά (μεταξύ άλλων, με το συνέδριο-παρωδία πριν τις εκλογές) και επισφραγίστηκε με την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών-εξπρές,περιφρονώντας

 και παρακάμπτοντας τις αποφάσεις του κόμματος για έκτακτο συνέδριο

 με στόχο το νέο προσανατολισμό του κόμματος σε σχέση με το νέο μνημόνιο.

 Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον οδυνηρό γεγονός και αποτελεί απότοκο της μνημονιακής στροφής του Τσίπρα και της ψήφισης του νέου μνημονίου με εξευτελιστικές διαδικασίες αλλά και της αδράνειας όλων μας να αντιδράσουμε εγκαίρως σε αυτές τις εξελίξεις,ανάλογα με το επίπεδο ευθύνης του καθενός και της καθεμιάς στα όργανα του κόμματος.Μετά τις εξελίξεις αυτές και την επιλογή του Τσίπρα να εφαρμόσει το νέο μνημόνιο και να μην αναζητήσει δυνατότητες απεγκλωβισμού απ'αυτό,οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται

 πλέον σε μνημονιακό κόμμα,σ' ένα κόμμα δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας με κάποιες

 κοινωνικές πολιτικές που απλά θα απαλαίνουν τις πιο ακραίες συνέπειες του μνημονίου για τα λαϊκά στρώματα.Η δε προσπάθεια δημιουργίας παράλληλου με το μνημόνιο προγράμματος θα εξελιχθεί,το πιθανότερο, σε μία νέα αυταπάτη καθώς οι δανειστές θα είναι πολύ πιο αυστηροί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εφαρμογή του νέου μνημονίου λόγω της πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση κατά την προηγούμενη διαπραγμάτευση καθώς και της έλλειψης εμπιστοσύνης στην όποια νέα κυβέρνηση Τσίπρα ακόμα και αν χρειαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με τα

 καθεαυτά μνημονιακά κόμματα (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,Ποτάμι).

 Η διαχείριση του νέου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ (αφού,κατά τα φαινόμενα,θα κερδίσει τις εκλογές)σημαίνει τον οριστικό ενταφιασμό του ριζοσπαστισμού του ενώ δίνει ευκαιρία παλινόρθωσης του μνημονιακού κατεστημένου που πανηγυρίζει για την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο της "εθνικής ευθύνης" για την εφαρμογή των μνημονίων.Αυτό το στρατόπεδο διάλεξε συνειδητά ο Τσίπρας το βράδυ του δημοψηφίσματος καθώς,αντί να εξοπλιστεί με τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του ΟΧΙ στα μνημόνια και στη λιτότητα,επέλεξε τη "εθνική ενότητα" του

 συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών,δίνοντας έτσι χέρι βοήθειας στα αστικά πολιτικά κόμματα που λυσσομανούσαν υπέρ του ΝΑΙ αλλά τελικά υπέστησαν ταπεινωτική ήττα.

 Παράλληλα,ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σ' ένα σκληρά αρχηγικό κόμμα, όπου η ανεπαρκής εσωκομματική δημοκρατία  μέχρι τώρα θα συρρικνωθεί και άλλο, πιθανόν μέχρι εξαφάνισης.Η αγνόηση ή η παράκαμψη των συλλογικών οργάνων κατά το παρελθόν και η σύγκληση πανελλαδικού σώματος,μη εκλεγμένου και αιρετού,για να "εγκρίνει" δήθεν το νέο πρόγραμμα και τα ψηφοδέλτια δείχνει τη νέα πορεία συγκεντρωτισμού και προσωποκεντρισμού που χαράσσει ο Τσίπρας, ο οποίος αγνόησε όλες τις βασικές αποφάσεις του συνεδρίου και της Κεντρικής Επιτροπής για

 τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

  Σ' ένα τέτοιο κόμμα,μεταλλαγμένο σε μνημονιακή κατεύθυνση και δημοκρατικά ανάπηρο, δεν έχω πλέον θέση.Μετά από 24 συναπτά χρόνια κομματικής ένταξης και δράσης,εκ των οποίων τα 11 τελευταία στον ΣΥΡΙΖΑ,αναγκάζομαι να αποχωρήσω από τον ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλη λύπη μου.Θα συνεχίσω να εργάζομαι στα κινήματα για την ανατροπή και την κατάργηση των μνημονίων,για τη δημιουργία εναλλακτικού στα μνημόνια σχεδίου,οικονομικά βιώσιμου και κοινωνικά αποδεκτού (κάτι που δεν υφίσταται μέχρι στιγμής με ευθύνη όχι μόνο της πλειοψηφίας αλλά και

 της μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ που

 αποχώρησε)καθώς και για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιστεύω ότι μπορεί να ξανασυναντηθούμε σ' αυτούς τους αγώνες και να συμβάλλουμε στην αυτοοργάνωση του κόσμου για "έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός" και που δεν μπορεί να καταστεί εφικτός μέσα από ένα πολλαπλώς μεταλλασσόμενο κόμμα,όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

   Σας χαιρετώ συντροφικά,

      Σπύρος Απέργης.

54  Κείμενο αποχώρησης Αποστόλη Βασόπουλου

Φιλτατοι/ες,

Πριν 3 χρόνια, προερχόμενος, αρχικά, από έναν αρκετά διαφορετικό, αριστερό ιδεολογικό χώρο (Ελευθεριακό) και έχοντας, εν τω μεταξύ, στρατευτεί ενεργά και παθιασμένα στο αντιμνημονιακό κίνημα (πλατείες, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών) και δεσμευτεί συνειδητά στην ατζέντα του κινήματος αυτού (διαγραφή του χρέους, τέλος στην λιτότητα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, πραγματική δημοκρατία), αποφάσισα να ενταχθώ πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ με βασική και δηλωμένη πρόθεση να συνεχίσω και από αυτό το –πιο θεσμικό- μετερίζι τον αντιμνημονιακό αγώνα.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να καταβάλω πολλή προσπάθεια για να σας εξηγήσω το πόσο ακυρωμένη νιώθω τώρα αυτή μου την επιλογή. Ούτε νομίζω ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να εξηγήσω το γιατί θεωρώ αυτονόητη την αποχώρηση μου από τα απομεινάρια του (υπό μνημονιακή μετάλλαξη) ΣΥΡΙΖΑ.

Η απογοητευτική και ακυρωτική αυτή κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ προμηνυόταν από καιρό πριν τις εκλογές του Ιανουαριου, όταν είχε γίνει πια φανερό ότι τα πάντα στο κόμμα ελεγχόντουσαν από μια κλειστή ηγετική ομάδα που γύρω της είχε ομόκεντρους κύκλους στελεχών, στελέχη τα οποία τελικά λειτουργούσαν συλλογικά (ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή και τις πράξεις του κάθε ενός μεμονωμένου από αυτά) ως ένας εξουσιαστικός ιμάντας μεταβίβασης των αποφάσεων από το κέντρο προς την βάση του κόμματος –και πολύ λιγότερο ως το αντίθετο. Οι διακηρύξεις περί κόμματος των μελών, οριζόντιας διασύνδεσης και ενημέρωσης κλπ έμειναν κενό γράμμα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το σοβαρό έλλειμμα στην δημοκρατία και την συλλογική λειτουργία καθόρισε τελικά και την πολιτική κατεύθυνση και στρατηγική. Είναι δεδομένο ότι όταν σε ένα οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό επικρατεί απόλυτα μια γραφειοκρατία θα προτάξει πρώτα και κύρια τα συμφέροντα της ως τέτοια και όχι τα κοινωνικά εκείνα συμφέροντα τα οποία υποτίθεται ο πολιτικός αυτός οργανισμός είχε ταχθεί να υπηρετήσει. Οι φόβοι για μια τέτοια πορεία επιβεβαιώθηκαν περίτρανα με την συμφωνία υποταγής της 20ης Φεβρουαρίου. Από την μέρα εκείνη παρέμενα στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως φαντάζομαι και αρκετοί άλλοι σύντροφοι) μόνο με την -ισχνή- ελπίδα ότι η δυναμική των καταστάσεων θα ανάγκαζαν ίσως την ηγετική ομάδα να αλλάξει ρότα. Η ελπίδα αυτή αποδείχτηκε φρούδα -παρότι η προκήρυξη του δημοψηφίσματος την είχε αναπτερώσει προσωρινά. Η ηγετική ομάδα (Δραγασάκης, Φλαμπουραρης, Τσίπρας, Παπας κλπ) αποδείχθηκε ότι είχε πολύ σαφείς δικές της προτεραιότητες, αντίθετες και ανταγωνιστικές στις διακηρυγμένες αρχές και στόχους του κόμματος, σε τέτοιο βαθμό που ούτε καν ένα αντιμνημονιακό, αριστερό, ριζοσπαστικό, «φύλλο συκής» δεν ενδιαφέρθηκε να κρατήσει. Η πλήρης επιβεβαίωση αυτού ήρθε στις 6 Ιουλίου όταν ο Αλέξης Τσίπρας, ξεπούλησε στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, το περήφανο 62% του ΟΧΙ.

Όλοι/ες μας έχουμε ευθύνες για αυτή την πορεία. Όλοι/ες σε βαθμό ανάλογο με τον ρόλο, την στάση και τα πεπραγμένα τους το προηγούμενο διάστημα. Άλλοι επειδή πρωτοστάτησαν σε αυτή και την επέβαλαν καπελωτικά και στους υπόλοιπους, άλλοι επειδή -λιγότερο ή περισσότερο προθύμως- συμπορεύτηκαν με αυτή, άλλοι επειδή παρότι ήμασταν λιγότερο ή περισσότερο κριτικοί απέναντι της, την ανεχτήκαμε. Ας βγάλουμε όλοι/ες τα συμπεράσματα μας, ας αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί και ας προσπαθήσουμε στην συνέχεια να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Γιατί ακόμα και σήμερα, παρά την απαξίωση και το ξεφτίλισμα της ιδέας από την «κυβέρνηση Μάξιμου» , υπάρχει ίσως ανάγκη και για ένα αντιμνημονιακό μέτωπο που θα δρα και κεντρικοπολιτικά προσπαθώντας να ανατρέψει τα μνημόνια και από μέσα από τους θεσμούς, ακόμα όμως και αν αυτό φτιαχτεί και ισχυροποιηθεί, δεν θα καταφέρει πολύ περισσότερα σε αυτή την κατεύθυνση από ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν πάρει μαζί του ως προίκα τον ηγεμονισμό και τον γραφειοκρατικό τρόπο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

55.Κείμενο αποχώρησης Πέτρου Αλ Αχμάρ

Αγαπητοί σύντροφοι,

με το παρόν κείμενο δηλώνω τη μη προσχώρησή μου στο μεταλλαγμένο “ΣΥΡΙΖΑ” του Τσίπρα. Δεν νιώθω πως αποχωρώ από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που νιώθω πως “αποχώρησε” ή, ακριβέστερα, διαλύθηκε, αφού δεν υπάρχει πια η πολιτική βάση επί της οποίας συγκροτήθηκε.

Προφανώς, στην κατάσταση αυτή δεν ήρθαμε ξαφνικά, ένα πρωί, αυτό της 13ης Ιούλη. Ήταν όμως η αναπόφευκτη κατάληξη, αφού δεν καταλάβαμε ούτε καν πώς γίναμε 2ο κόμμα το 2012: δεν καταλάβαμε ότι ο λαϊκός ριζοσπαστισμός απλώς συναντήθηκε μαζί μας το Μάη-Ιούνη του 2012, μας “δάνεισε”, επειδή, σε σχέση με άλλους, φαινόμασταν πιο ανοιχτοί σε αυτόν. Αλλά εμείς δεν επιδιώξαμε να βαθύνουμε τη σχέση μαζί του. Τον κοιτάζαμε αφ'υψηλού. Όλα του τα προτάγματα (“Ανεξαρτησία”, “Παραγωγή”, “Δημοκρατία”, “Διαφάνεια”) μας βρώμαγαν ρεφορμισμό, εθνικισμό, μικροαστισμό κλπ. Δεν τον εντάξαμε στις τάξεις μας, για να μας αλλάξει επίσης. Δεν θέλαμε να αλλάξουμε. Γιατί νιώθαμε “δικαιωμένοι” και “επιβεβαιωμένοι”. Πολλοί, μάλιστα, παλαιότεροι, νιώθαν ότι “40 χρόνια αγώνων δικαιώνονται”, ωσάν να υπήρχε μια συνέχεια, και η επιβολή μνημονίων το Μάη του '10 να μην αποτέλεσε τομή. Ωσάν τα μνημόνια να μην ήταν αλλαγή πλαισίου, η επιτροπεία, αλλά απλώς πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Έτσι, δεν καταλάβαμε και τα ειδικά, αυξημένα καθήκοντα της περιόδου. Με πρώτο αυτό της αλλαγής ημών των ιδίων.

Αφού στην ανάγνωση της περιόδου σφάλλαμε, και στις σχέσεις με το λαό παραμέναμε αλαζόνες (αργότερα, του καταστέλλαμε το ριζοσπαστισμό και του καλλιεργούσαμε τον πραγματισμό), τα λάθη στα πιο "πρακτικά" ζητήματα ήταν αναπόφευκτα (π.χ. αφελής εκτίμηση του χαρακτήρα της ΕΕ, κυβερνητισμός- “όλα είναι θέμα απλώς μιας κυβέρνησης”, επιβολή του “προωθητικού συμβιβασμού” με ευρωκρατία-διαπλοκή, τυχοδιωκτικό πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, η όλη 7μηνη διακυβέρνηση και, κυρίως, το έγκλημα της απώλειας του ηθικού πλεονεκτήματος). Ξεχάσαμε ακόμα και την ιστορια μας, το ότι η αριστερά στην Ελλάδα γίνεται επαναστατική και πρωταγωνιστική δύναμη μόνο όταν μιλά με όρους χώρας, και δεν θεωρεί ότι η μόνη αντίθεση είναι το “κεφάλαιο-εργασία” ή ότι αρκεί η πάλη για περαιτέρω δικαιώματα ή για “ανάκτηση των κεκτημένων”, εν μέσω εθνικής (κρατικής) και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, πολλοί σ. νομίζουν πως το πράγμα μπορεί ακόμα να “αλλάξει από τα μέσα”. Λάθος. Αυτό που συνέβη στο κόμμα δεν είναι μια απλή δεξιά παρέκκλιση. Έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά που συνιστούν “τροποποίηση του DNA”.

Εξάλλου, μετά την ψήφιση μνημονίου, οι αδύναμοι ακόμα δεσμοί μας με το λαό έχουν διαρραγεί. Το γυαλί έχει ραγίσει. Και δεν αποκτάς ή αποκαθιστάς ειλικρινείς δεσμούς με το λαό με το να σου τους φτιάχνει (διευκολύνοντάς σε) η Ευρωκρατία και η διαπλοκή (όπως θα συμβαίνει εφ'εξής, αφού στο δρόμο δεν μπορείς πια πρόσωπο με πρόσωπο να υποστηρίξεις τις θέσεις και τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς δικολαβίες).

**

Η διαπίστωση της κατάστασης και η αναζήτηση των αιτιών της θα πρέπει να συνοδεύεται από αυτοκριτική. Δεν είναι τίμιο να πας στο επόμενο “επεισόδιο” χωρίς αυτοκριτική, όπως δυστυχώς κάνουν ήδη κάποιοι σ., σα να μην τρέχει τίποτα. Άλλωστε, όντας μέλος του συντονιστικού επί πολλά χρόνια, βαρύνομαι κι εγώ με ευθύνες, έστω για τη διαμόρφωση της ΟΜ. Ακολουθεί μια απόπειρα επιφανειακής, έστω, αυτοκριτικής:

Εντοπίζω, κατ'αρχάς, το ότι τους προβληματισμούς δεκάδων σ. για το χαρακτήρα της ΟΜ, η οποία ήταν μεν δυναμική, αλλά εξαιρετικά σεχταριστική και αποστεωμένη, δεν μπόρεσα να τους αναδείξω ώστε να προβληματιστεί και να αποφασίσει σχετικά όλη η ΟΜ. Αυτό, βέβαια, οφείλεται στον πρακτικισμό. Αλλά και πάλι, έπρεπε να βρω τρόπους για να συμβάλω να ξεσπάσει ένα “κίνημα” των μελών της ΟΜ, δηλαδή, ο μόνος τρόπος για να επιβληθεί, έστω στη γειτονιά, ένα κόμμα μαζικό, δημοκρατικό και διαφορετικό σε σχέση με την περίοδο πριν το 2012.

Επίσης, δεν ανέδειξα -μαζί με άλλους σ.- ένα σημαντικό πρόβλημα, το οποίο, μπορεί να'ναι στο πολιτικό DNA κάποιων σ., αλλά ήταν απαράδεκτο να υπάρχει, ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012. Εννοώ το φραξιονισμό, δηλαδή, την πισώπλατη κίνηση, τα “παρα-συντονιστικά” (με πρόσχημα, συνήθως, τη “λειτουργικότητα”) και την παραφιλολογία-κουτσομπολιό που, συν τοις άλλοις, σπαταλούν ανθρώπινο κεφάλαιο και δημιουργικότητα. Στην αριστερά δεν μπήκαμε για να “μαχαιρώνουμε” πισώπλατα, να χειριζόμαστε ή να “τη φέρνουμε” σε ανθρώπους, και στην “κανονική” μας ζωή δεν θα κάναμε παρέα με ανθρώπους που κάνουν τέτοια πράγματα. Έπρεπε να το είχα κάνει θέμα, αφού, άλλωστε, αρκετοί σ. μου είχαν μιλήσει επ'αυτού. Όταν, όμως, ανέχεσαι σιωπηρά το φραξιονισμό, τότε γίνεσαι κι εσύ συνένοχος.

Ακόμα, ενώ την έβλεπα να παρεισφρύει (ως και σε εμένα), δεν επεσήμανα τον κίνδυνο από την πρακτική της αστικής κοινωνίας που συχνά παρεισφρύει και σε αριστερές οργανώσεις: εννοώ την καλλιέργεια εγωισμών. Αυτή γίνεται είτε με το τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειας του σ., είτε, αντιθέτως, με τον εκθειασμό, την εύκολη ανάδειξη, την ανοχή στην ασυνέπεια λόγων-έργων, την ανοχή στην εκτεταμένη χρήση α'ενικού. Προφανώς, η καλλιέργεια εγωισμών οφείλεται στην ακύρωση του συνόλου των οργανωτικών αρχών που συνιστούν τον -τόσο συκοφαντημένο- Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό: εκλογιμότητα και ανακλητότητα, λογοδοσία, συλλογική δουλειά και προσωποιημένη ευθύνη, διαφάνεια-αιτιολόγηση οποιασδήποτε απόφασης δεν ελήφθη από όλους (ώστε να διαχέεται η γνώση και η εμπειρία).

Τέλος, και σχετικό με το προηγούμενο, ανέχτηκα την καταστολή-στην πράξη- των απόψεων των άλλων, μόνο και μόνο επειδή μειοψηφούν. Ακόμα και τη δική μου (της ΚΟΕ). Κι όμως, η Δημοκρατία δεν είναι απλώς “εργαλείο”, αλλά “χώρος” της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Σίγουρα είναι ελλειπής και πρόχειρη η παραπάνω απόπειρα αυτοκριτικής. Την αναγκαιότητά της ήθελα κυρίως να αναδείξω. Και, εμμέσως, τη δυσκολία της. Γι'αυτό, καλοδεχούμενη είναι και η κριτική, ανεξαρτήτως ύφους. Το e-mail μου θα είναι “ανοιχτό” προς όλους και όλες (και ελπίζω και το δικό τους). Η επικοινωνία πρέπει και θα συνεχιστεί. Δεν φαντάζομαι, άλλωστε, κανέναν από τους σ. που γνώρισα στην ΟΜ, να μην είναι παρών στους νέους αγώνες που θα ξεσπάσουν ή στη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος για την Πολιτική, Οικονομική και Κοινωνική Διέξοδο της Χώρας.

Πέτρος Αλ Αχμάρ