«Φίλος μεν Πλάτων φιλτέρα δ' αλήθεια»

Πριν δύο μέρες ανάρτησε το άρθρο του με τίτλο «Αναχώματα» στο οποίο ασχολήθηκε εκτενώς με την κ Ζωή Κωνσταντοπούλου και την απόφασή της να πάρει μέρος στις επερχόμενες εκλογές με την «Λαϊκή Ενότητα», αμφισβητώντας ουσιαστικά ότι αυτή της η συμμετοχή, αλλά και η ίδια η «Λαϊκή Ενότητα» αποτελεί «ανάχωμα απέναντι στη μνημονιακή πολιτική», εφόσον η ίδια η «Λαϊκή Ενότητα» αποτελεί «έναν τακτικισμό εξ αντανακλάσεως (όπως γράφει) του τακτικισμού του Τσίπρα», οπότε πώς θα μπορούσε ένας τέτοιος πολιτικός φορέας να αποτελεί ασφαλές ανάχωμα στα Μνημόνια.

Για την εξαγωγή αυτού του πολύ αρνητικού συμπεράσματος - για να μην πω του απόλυτα αφοριστικού και εχθρικού, για όλο εκείνο το αριστερό  τμήμα της  Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σύριζα που τόλμησε να ψηφίσει ΟΧΙ στο νέο Μνημόνιο, ο κ. Μπογιόπουλος σταχυολογεί στάσεις και θέσεις της κας Κωνσταντοπούλου καθόλη την 6μηνη διακυβέρνηση του Συριζα, προκειμένου να αλιεύσει ανακολουθίες και στραβοπατήματα.

Ουσιαστικά βεβαίως δεν θεωρώ πως στόχος του είναι να «κοντύνει» την ίδια την πρώην Πρόεδρο της Βουλής, καλύπτοντας από τ’ αριστερά τον πόλεμο που μαίνεται εναντίον της από το σύνολο του βαθέως συστήματος αλλά και κάποιων από τους πρώην συντρόφων της της ηγετικής ομάδας του Συριζα.

Στόχος είναι να αποδειχθεί στα μάτια των αριστερών, αναξιόπιστο όλο το νέο πολιτικό εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας, μία παραλλαγή δηλαδή της αφήγησης του Περισσού περί Συριζα 1 και Συριζα 2, μία ευπρόσωπη παραλλαγή  του ακατέργαστου λόγου του κ. Κουτσούμπα «περί του ψεύτη Λαφαζάνη».

Αλλωστε γι αυτό και γράφεται από την υποφαινόμενη το παρόν σημείωμα, διότι κατά τα άλλα όπως είναι γνωστό τοις πάσι, η κ. Κωνσταντοπούλου δεν έχει ανάγκη από «δικηγόρο».

Κατανοώ φυσικά πως βρισκόμαστε σε  προεκλογική περίοδο και πρέπει κάπως να περιχαρακωθούν και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ που αγνόησαν τις προτροπές του Περισσού περί αποχής στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και έριξαν ένα περήφανο ΟΧΙ.

Αυτό το ΟΧΙ σήμερα μένει ορφανό, μιας και το ΚΚΕ ποτέ του δεν το αναγνώρισε, ο δε ΣΥΡΙΖΑ παρόλα τα τερτίπια του Προέδρου του, μπορεί απλώς να παίζει μαζί του, αφού μετά τη γέννησή του, ουσιαστικά το αποκήρυξε (παρά τα καλά λόγια που λέει γι αυτό).

Ας πάμε όμως στα συγκεκριμένα:

Πρώτον: Ισχυρίζεται ο κ. Μπογιόπουλος ότι η κ. Κωνσταντοπούλου τον Μάιο του 2015 κάλυψε τον κ. Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας την προηγούμενη δέσμευσή του «για κατάργηση του Μνημονίου με ένα άρθρο και σε ένα νόμο», σαν ένα απλό … «σχήμα λόγου».

Μάλιστα κάνει και την λαθροχειρία να υπονοεί με τη διατύπωσή του, ότι η κ. Κωνσταντοπούλου «είχε παράσχει δίχτυ προστασίας στον κ. Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας την προηγούμενη δέσμευσή του για κατάργηση των Μνημονίων σαν ένα απλό…»σχήμα λόγου».

Δηλαδή υπονοεί εδώ ο κ. Μπογιόπουλος, ότι η κ. Κωνσταντοπούλου θεωρεί «την κατάργηση των Μνημονίων» «σχήμα λόγου» και όχι το «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο»!!!

Ωραία παίζουμε με τις λέξεις αλλά δεν είναι και τόσο έντιμο. Η πραγματικότητα είναι απλή και διαφορετική από αυτήν που μας παρουσιάζει ο έγκριτος δημοσιογράφος.

Η δέσμευση για κατάργηση των μνημονίων «με ένα νόμο και ένα άρθρο» αφορούσε στις εκλογές του 2012, όταν ήταν πιθανά εφικτό νομοτεχνικά να συμβεί αυτό.

Έκτοτε και μετά από τρία επιπλέον μνημονιακά χρόνια, το Μνημόνιο έχει γίνει νομικό καθεστώς που καλύπτει και ρυθμίζει όλες τις πτυχές της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Έως τον Δεκέμβριο του 2014 είχαν ήδη ψηφιστεί πάνω από 800 νόμοι , που όχι μόνο έπρεπε να καταργηθούν αλλά και να αντικατασταθούν από ένα άλλο νομικό πλαίσιο, που φυσικά δεν μπορούσε να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αυτό τόνισε η κ. Κωνσταντοπούλου στη συνέντευξη στην οποία αναφέρεται ο δημοσιογράφος. Ότι δηλαδή «έχουμε αρχίσει να ξηλώνουμε τους νόμους του μνημονιακού καθεστώτος». Σ’ αυτό το πλαίσιο αναφέρθηκε ότι τώρα πια η φράση «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» αποτελεί … «σχήμα λόγου». Δηλαδή εκφράζει τον πολιτικό μας στόχο για κατάργηση των μνημονίων και όχι τον νομοτεχνικό τρόπο που θα επισυμβεί αυτό.

Δεύτερον: Πραγματικά ο κ. Μπογιόπουλος θεωρεί ότι συνέφερε το λαό και τη χώρα να έρθει προς ψήφιση στη Βουλή η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, συμπλέοντας από τ’ αριστερά με τη Ν.Δ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που πίεζαν για κάτι τέτοιο;

Και μάλιστα γράφει το βαρύγδουπο περί θεσμικής της συμβολής στο προπαγανδιστικό «αποκοίμισμα» του λαού!!!

Και διερωτώμαι ειλικρινά:

Αυτός, ένας έμπειρος πολιτικός αναλυτής, δεν πληροφορήθηκε για την σφοδρή εσωκομματική πάλη που έλαβε χώρα εντός των οργάνων του Σύριζα, σχετικά με αυτήν την συμφωνία;

Δεν γνωρίζει τίποτα για τη σφοδρή κριτική και τις αντιδράσεις  πολύ μεγάλου μέρους της ΚΕ, της Πολιτικής Γραμματείας , των Οργανώσεων Μελών αλλά και δεκάδων βουλευτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων  τελικά ψήφισαν ΟΧΙ στην ψήφιση του 3ου Μνημονίου;

Δεν γνωρίζει ότι μεταξύ αυτών φυσικά ήταν και η Πρόεδρος της Βουλής;

Ας τον ενημερώσουμε λοιπόν ότι δεν ήταν προς το συμφέρον του Ελληνικού λαού να ψηφιστεί από τη Βουλή αυτή η συμφωνία που ουσιαστικά χαρακτηρίστηκε ως «προσύμφωνο, ή οδικός χάρτης για μια επόμενη συμφωνία». Γι αυτό το λόγο και δεν έφτασε ποτέ στη βουλή.

Βεβαίως τόσο η τρόικα εξωτερικού όσο και αυτή του εσωτερικού, επιθυμούσαν διακαώς να έρθει προς ψήφιση, ώστε να εκκαθαριστεί νωρίς ο Σύριζα από την «αριστερή του, ή τη νεοκομμουνιστική του» πτέρυγα, εφόσον γνώριζαν ότι μεγάλο μέρος της ΚΟ θα διαφοροποιόταν.

Θα ήταν προς το συμφέρον του ελληνικού λαού κάτι τέτοιο;

Εμείς συμμεριζόμενοι τις ελπίδες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού, αποζητούσαμε χρόνο και χώρο ώστε το «αντιμνημονιακό λαϊκό κίνημα», να είναι αυτό που θα σφραγίσει τις εξελίξεις και όχι το αντίθετο.

Μία μάχη σοβούσε στο εσωτερικό του Σύριζα, προκειμένου να μην χαριστεί ένα κόμμα που γιγαντώθηκε ευθέως ανάλογα με τα κινήματα και τον ξεσηκωμό των πλατειών της χώρας, στις δεξιές ηγετικές ομάδες και την άρχουσα τάξη. Να παραμείνει  αντισυστημικός ο Συριζα, παρά τις αντιφάσεις, τις ολιγωρίες και τις ψευδαισθήσεις του.

Ακολουθούσαμε λοιπόν την ίδια την σταδιακή ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, συμβάλλοντας σ’ αυτήν, μέσα σε ένα πρωτόγνωρο ιστορικά ρευστό κοινωνικοπολιτικό τοπίο, που η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές (κομμουνιστική, ριζοσπαστική κλπ) δεν κατείχε τα νέα απαραίτητα εργαλεία προκειμένου να προσελκύσει τις πλατειές λαϊκές μάζες και τους εργαζόμενους, που εγκατέλειπαν τα κόμματα του δικομματισμού, εφόσον το συνολικό κοινωνικό συμβόλαιο που ήταν η βάση νομιμοποίησης της αστικής ηγεμονίας είχε διαρραγεί. .

Αλλιώς θα μας ήταν πολύ εύκολο να περιχαρακωθούμε κι εμείς σε βαθιές επαναστατικές  αναλύσεις,  που δεν ακουμπούν ούτε καν αφορούν το λαό έτσι που εκφέρονται, χωρίς να συνδέονται με την άμεση συγκυρία που βιώνει, αλλά αντίθετα τον στέλνουν στην μοιρολατρία και την παθητικότητα «του τίποτα δε γίνεται».

Τρίτον: Ισχυρίζεται ο κ. Μπογιόπουλος ότι δεν προώθησε η κ. Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρος της Βουλής τις προτάσεις του ΚΚΕ για την κατάργηση των Μνημονίων κλπ.

Για την τυπικότητα των ενεργειών της κ. Κωνσταντοπούλου ως Προέδρου της Βουλής, ουδείς έως σήμερα, ακόμα και οι πιο ορκισμένοι εχθροί της , έχουν διανοηθεί να την κατηγορήσουν για…αντιθεσμική συμπεριφορά. Όσο για τα «Μνημόνια», το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι το ΚΚΕ τα ανακάλυψε όταν ανέλαβε ο Σύριζα την Κυβέρνηση . Όλο το προηγούμενο διάστημα μιλούσε για τον «καπιταλισμό και τα μονοπώλια» και  για την γενική αντιλαϊκή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν αναγνώρισε ποτέ ότι τα «Μνημόνια» αποτελούν ένα ειδικό καθεστώς εντός του καπιταλιστικού συστήματος, που σχετίζεται με την μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους», ότι σχετίζονται με την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία. Όμως αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που γίνεται εντός της αριστεράς και δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω. Το μόνο που σημειώνεται είναι ότι «ο αντιμνημονιακός αγώνας» ως πολιτική τακτική (και όχι ως τακτικισμός), δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από το ΚΚΕ ως δρόμος για να συνειδητοποιηθούν οι λαϊκές μάζες και να απαιτήσουν σταδιακά την εξουσία.

Τέταρτον: Ο κ. Μπογιόπουλος εγκαλεί  όλους τους βουλευτές, πολιτικά στελέχη γιατί όχι και μέλη του Συριζα που εντάχτηκαν στην Λαϊκή Ενότητα, διότι δεν ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την μετάλλαξη του Συριζα, ουσιαστικά ως ηθικούς αυτουργούς για όσα έγιναν ή δεν έγιναν στους 7 μήνες της διακυβέρνησης .

Όμως όπως προανέφερα αλλά και είναι παγκοίνως γνωστό, αυτό το αριστερό κομμάτι του Σύριζα, έδωσε μεγάλες μάχες στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και δημόσια, για την αριστερή ριζοσπαστική πορεία του,  για ένα λαϊκό ριζοσπαστικό μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα σε ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Έτεινε το χέρι σε όλες τις αριστερές δυνάμεις, πήρε μέρος σε όλα τα κινήματα και τις συγκρούσεις τόσο στο δρόμο όσο και στο εσωτερικό του κόμματος.

Το εάν διαφωνεί ο κ. Μπογιόπουλος σε μια τέτοια πολιτική στάση και επιλογή, είναι δικαίωμά του.

Όπως και δικαίωμα των αριστερών αντισυστημικών δυνάμεων εντός Σύριζα, ήταν να επιλέξουν αυτοί το καταλληλότερο χρόνο και τρόπο αποχώρησης και ανεξαρτητοποίησης των βουλευτών και ίδρυσης νέας  Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Και αυτό ώστε να παρεμποδιστούν όσο ήταν δυνατόν, τα σχέδια της ηγετικής ομάδας για μια express εκκαθάριση του Σύριζα από τους αριστερούς βουλευτές και αγωνιστές που βρίσκονταν στις γραμμές του.

Για μας, το σημαντικό ήταν να συζητηθούν τα θέματα και η μετάλλαξη του Σύριζα όσο το δυνατόν περισσότερο και μέσα στις Οργανώσεις του κόμματος και μέσα στη Βουλή και ταυτόχρονα αυτή μας η κίνηση να έχει απήχηση και να γίνεται όσο το δυνατόν πιο κατανοητή από το ελληνικό λαό.

Έναν λαό ταλαιπωρημένο μετά από 5 χρόνια βαρβαρότητας, που όμως έδειξε τον ριζοσπαστισμό του με το 62% του ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος, κόντρα σε όλο το σύστημα, που δεν ανήκει σε κανέναν, αλλά στον ίδιο.

Επομένως η συγκρότηση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Λαϊκής Ενότητας μετά την παραίτηση του Πρωθυπουργού και την προκήρυξη των εκλογών, δεν ήταν ένας ανήθικος τακτικισμός, έξω από τις αξίες της αριστεράς, αλλά η κορύφωση μιας πορείας αντίστασης και μέσα στη Βουλή και στα Όργανα του κόμματος, που προετοίμαζαν βήμα το βήμα την αναγκαία αλλά φυσικά και επώδυνη αποχώρηση, χωρίς να χαρίσουμε το κόμμα του Σύριζα εύκολα και χωρίς μάχη στην ηγετική ομάδα και τον Αλέξη Τσίπρα.

Δεν νομίζω τέλος ότι εξυπηρετεί το λαό να μην επισημαίνουμε τις πρωτοβουλίες της πρ. Προέδρου της Βουλής αλλά και του Σύριζα , σχετικά με την σύσταση και τα αποτελέσματα της «Επιτροπής Αλήθειας» για το χρέος, για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, την εξεταστική  επιτροπή για τη διερεύνηση της επιβολής των Μνημονίων, τις μάχες που ως Υπουργός έδωσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης για να υπερασπίσει το Δημόσιο Χαρακτήρα της ΔΕΗ, να υπερασπίσει τα δίκτυα, να παρέμβει σχετικά με τους Αγωγούς σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και γενικά στο τοπίο της Ενέργειας κόντρα στις θελήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, την προσπάθειά του να ανοίξει και πάλι το εργοστάσιο Ζάχαρης κλπ, κλπ.

Δεν υπήρξε ένα απλό, συστημικό ή ρεφορμιστικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ.  Το πολιτικό αυτό φαινόμενο και έχει πολλές προεκτάσεις  και χρειάζεται σοβαρή συζήτηση για να βγάλουμε συμπεράσματα που να ωφελούν το λαϊκό κίνημα και να μας οπλίζουν με συμπεράσματα, χρήσιμα για τις μάχες που έρχονται και κυρίως για την οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων.

Εύκολοι αφορισμοί δεν ωφελούν κανέναν.