Έρχεται τώρα ένα άρμα ηθικολόγων, με μπροστάρη τον πρώην υπουργό, να μας πει πως αυτοί οι αγώνες απαγορεύονται. Πως δεν είναι αλληλεγγύη, αλλά συνενοχή. Βαφτίζουν έγκλημα την προσπάθεια να σπάσει το άβατο.
Πριν λίγες βδομάδες στην Εφημερίδα των Συντακτών (18/10/2015), η στήλη του Τάσου Κωστόπουλου, «Το φάντασμα της ιστορίας», δημοσίευσε αφιέρωμα με τίτλο «Πού ‘σαι νιότη». Σε κάποια από τις γραμμές του μαθαίνουμε πως η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος διοργάνωσε «αντιαυταρχική συναυλία την επαύριο της αυτοκτονίας ενός ανήλικου κρατούμενου, με αίτημα την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων». Το ημερολόγιο έγραφε 7 Μαΐου 1988 και εκπρόσωποι της νεολαίας διαπραγματεύονται να τους επιτραπεί να πραγματοποιηθεί η συναυλία να γίνει έξω από τις φυλακές, για να την ακούσουν οι κρατούμενοι. Το αίτημα απορρίφθηκε και η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία, μην επιτρέποντας στους «μέσα», έστω και δια της ακοής, να νιώσουν την αλληλεγγύη των «έξω». Στο στιγμιότυπο των διαπραγματεύσεων αναγνωρίζουμε μια γνώριμη φιγούρα: τον Πάνο Λάμπρου. Εικοσιεπτά χρόνια αργότερα και ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη περνά τις πύλες του Αρείου Πάγου και προσπαθεί να ποινικοποιήσει την αλληλεγγύη, να περάσει το μήνυμα πως η επικοινωνία των «μέσα» με τους «έξω» είναι εγκληματική δράση. Και όλο αυτό το σενάριο στήνεται με πρωταγωνιστή, ποιον άλλον, παρά αυτόν που αναγνωρίζουμε σε κάθε συγκέντρωση, πορεία, εκδήλωση, ακτιβισμό, διαπραγμάτευση, που αφορά τα δικαιώματα των κρατουμένων, αυτόν που παλεύει όλη του τη ζωή να δώσει φωνή, στους χωρίς φωνή: τον Πάνο Λάμπρου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Πανούσης προσπαθεί να ποινικοποιήσει την αλληλεγγύη. Το έκανε και με τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μήνες πριν. Η κατηγορία του όμως τότε ήταν νεφελώδης και, δυστυχώς, χάθηκε από τον ορίζοντά μας. Σήμερα, προσωποποιήθηκε. Αλλά στο πρόσωπο αυτό εμείς βλέπουμε τους αγώνες που έχουμε δώσει για να σπάσουν τα τείχη που χωρίζουν τους «μέσα» με τους «έξω», τους αγώνες για αναγνώριση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, τους αγώνες για κατάργηση των φυλακών. «Ανοίξτε τα κελιά, να βγούνε τα παιδιά» ήταν το σύνθημα στο δρόμο για τις φυλακές ανηλίκων του Αυλώνα και του Βόλου, «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά» φωνάζαμε έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού, Λάρισας, Δομοκού, Κορίνθου, Θήβας… «Κρατούμενοι αδέρφια δεν είστε μόνοι, η αλληλεγγύη μας ενώνει» είναι το σύνθημα με το οποίο χαιρετίζουμε κινητοποιήσεις κρατουμένων. Και αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται, με το ίδιο πάθος, την ίδια αγωνία, τις ίδιες ιδέες, το ίδιο όραμα.
Έρχεται τώρα ένα άρμα ηθικολόγων, με μπροστάρη τον πρώην υπουργό, να μας πει πως αυτοί οι αγώνες απαγορεύονται. Πως δεν είναι αλληλεγγύη, αλλά συνενοχή. Βαφτίζουν έγκλημα την προσπάθεια να σπάσει το άβατο. Όμως, η αλληλεγγύη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Και αφορά κάθε κρατούμενο, αλλά και κάθε μέλος του κινήματος για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Νομίσανε πως η λάσπη μπορεί να μαυρίσει τους αγώνες μας. Αντίθετα, τους δίνει φως και δύναμη. Αφού η αλληλεγγύη πάντα θα μας ενώνει.
