Εκατοντάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν στο ύψος της ιταλικής πρεσβείας, ζητώντας να μην εκδοθούν οι 5 φοιτητές που διώκονται για τη συμμετοχή τους σε πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στο Μιλάνο.
Ισχυρές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. είχαν αποκλείσει περιμετρικά το κτήριο της πρεσβείας, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Σέκερη και Β. Σοφίας. Αποτέλεσμα ο κύριος όγκος των συγκεντρωμένων να βρίσκεται έξω από το υπουργείο Εσωτερικών. Ανάμεσά τους πλήθος νεολαίων αγωνιστών από φοιτητικούς συλλόγους, συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου και της Αριστεράς.
Στη δράση αλληλεγγύης καλούσε και η Λαϊκή Ενότητα, που σημειώνει στη σχετική ανακοίνωσή της:
"Στις 12 Νοεμβρίου, η ελληνική αστυνομία συνέλαβε πέντε Έλληνες φοιτητές για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση “No Expo” την 1η Μάη στο Μιλάνο, εφαρμόζοντας ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης που ζητά την έκδοσή τους στο ιταλικό κράτος, όπου κινδυνεύουν να κρατηθούν επ’ αόριστον μέχρι να δικαστούν.
Η δίωξη των πέντε φοιτητών έξι μήνες μετά τη διαδήλωση, η έκδοση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης και η απαίτηση του ιταλικού κράτους για την έκδοσή τους παρότι είναι Έλληνες πολίτες, συνιστούν πρωτοφανείς ενέργειες που ποινικοποιούν τη συμμετοχή στη διαδήλωση, διαμορφώνοντας τη βάση για την μελλοντική προληπτική καταστολή και την περαιτέρω περιστολή των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Καλούμε κάθε αρμόδια δημόσια αρχή να αρνηθεί την απαράδεκτη έκδοση στην Ιταλία των πέντε Ελλήνων φοιτητών".
Η ΕΕ της καταστολής και της ποινικοποίησης των πολιτικών αγώνων είναι εδώ. Η καταφυγή στον αυταρχισμό ως εργαλείο εκφοβισμού και πειθάρχησης των «από κάτω» αποτελεί στρατηγική επιλογή πανευρωπαϊκά. Όσο η πολιτική της εξοντωτικής λιτότητας είναι η μοναδική μέθοδος διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο οι άρχουσες τάξεις, οι κυβερνήσεις και οι υπερεθνικοί θεσμοί τους, θα στρέφονται ενάντια σε εκείνους/ες που αντιστέκονται και αρνούνται να υποταχθούν σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες. Και δυστυχώς, στην ίδια γραμμή (πώς αλλιώς;) κινείται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις δημαγωγίες για «αριστερή πολιτική» στο πεδίο των δικαιωμάτων ή στο προσφυγικό, όπου δεν εμπίπτουν στη σφαίρα των «προαπαιτούμενων».
Μαζί με τον αγώνα κατά των μνημονίων, η έμπρακτη αλληλεγγύη μας προς όσους αποτελούν θύματα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, όπως και η μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, των δυναμικών μορφών πάλης του εργατικού κινήματος, των δράσεων κοινωνικής ανυπακοής, είναι η μόνη απάντηση που έχουμε απέναντι στον ολοκληρωτικό τρόμο που επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία.
