Όχι στο όνομά μας!

Στην ομιλία του για την 14η Ιουλίου ο πρόεδρος Ολάντ, χθες το απόγευμα, ανακοίνωσε τον τερματισμό της κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» στις 26/7-που είχε επιβληθεί μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι και παρατάθηκε τον Μάιο και τον Φεβρουάριο.

Μερικές μόνο ώρες αργότερα και ενώ έχει μεσολαβήσει το χτύπημα στη Νις με τουλάχιστον 84 νεκρούς, ανακοίνωσε ότι «οι επιπλέον 10.000 άνδρες του στρατού που έχουν κινητοποιηθεί και αναπτυχθεί στο εσωτερικό της χώρας παραμένουν στις γαλλικές πόλεις, (…) η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία θα τερματιζόταν την 26η Ιουλίου, θα παραταθεί κατά τρεις μήνες».

Στρατός στους δρόμους, κλειστά σύνορα και κρατική καταστολή. Ήδη Ιταλία, Γερμανία και Ισπανία εντείνουν τους συνοριακούς ελέγχους για να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενη «τρομοκρατική απειλή». Παρά την ενίσχυση των ήδη ακραίων μέτρων στη Γαλλία (λόγω και των αγώνων του Euro) και την στρατιωτικοποίηση των μεγάλων πόλεων (για τη Νις υπήρχε και σχέδιο αντιμετώπισης επίθεσης ακόμα και από τη θάλασσα!), τίποτα δεν απέτρεψε τη φρίκη.

Η Λεπέν άρπαξε την ευκαιρία για να σκορπίσει ρατσιστικό-ισλαμοφοβικό δηλητήριο, χτυπώντας τα τύμπανα του πολέμου: «ο αγώνας ενάντια στον ισλαμικό φονταμενταλισμό θα πρέπει να ξεκινήσει», έγραψε σε tweet της, παρόλο που μέχρι στιγμής δεν υπάρχει επίσημη ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στη Νις.

Και ο Ολάντ είπε να τη μιμηθεί. «Θα εντείνουμε κι άλλο τη δράση μας στο Ιράκ και στη Συρία εναντίον της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος», τόνισε στο πρωινό διάγγελμά του, διαμηνύοντας ότι «θα συνεχίσουμε να πλήττουμε αυτούς που μας επιτέθηκαν στο έδαφός μας». Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ο πόλεμος «κατά της τρομοκρατίας», που γεννούν την εξτρεμιστική βία και τους «τρομοκράτες», αναμένεται να κλιμακωθούν.

Περίπου 300-400 γάλλοι στρατιωτικοί εκπαιδεύουν ιρακινούς στρατιώτες στη Βαγδάτη και κούρδους πεσμεργκά στο βόρειο Ιράκ. Μόλις την περασμένη Τετάρτη ο ίδιος ο Ολάντ ενημέρωσε δημόσια ότι «η αεροναυτική δύναμη κρούσης του αεροπλανοφόρου Σαρλ ντε Γκολ θα αναπτυχθεί εκ νέου στο πλαίσιο της επιχείρησης ανακατάληψης της Μοσούλης το φθινόπωρο διότι πρέπει να πλήξουμε και να καταστρέψουμε αυτούς που μας επιτέθηκαν, εδώ, τον Ιανουάριο και τον Νοέμβριο του 2015». Είναι εξαιρετικά πιθανό πλέον, οι Γάλλοι να επισπεύσουν τα πλήγματα, όπως και να συμμετέχουν με χερσαία τμήματα στο Ιράκ και τη Συρία, όπου εμπλέκονται και οι υπόλοιποι στρατοί ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο το γεωπολιτικό κουβάρι, πολλαπλασιάζοντας τα «παράπλευρα» θύματα των δυτικών και ρωσικών βομβαρδισμών και των «απελευθερώσεων».

Ο πρωθυπουργός Βαλς επανέλαβε με τη σειρά του ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο», καθώς και τα κηρύγματα περί «εθνικής ενότητας», την ώρα που η γαλλική εργατική τάξη και η νεολαία, βρίσκονται σε πολύμηνη αντιπαράθεση με την κυβέρνησή του, με αιτία τον νόμο για τα εργασιακά.

Δεν θα μπορούσε φυσικά να λείψει ο επιλεκτικός θρήνος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τους υποκριτές ηγέτες διάφορων κυβερνήσεων. Θρήνος που ιεραρχεί τις ζωές των «δυτικών» πάνω από τις ζωές των θυμάτων στη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική. Τα εκατοντάδες θύματα στη Βαγδάτη και την Ιστανμπούλ τις προηγούμενες εβδομάδες δεν βρήκαν ανάλογη προβολή, ούτε στα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ούτε στα social media που έχουν κατακλυστεί με το «είμαστε όλοι γάλλοι» και «τρικολόρ» δάκρυα.

Είναι αυτονόητο ότι πενθούμε για τους αδικοχαμένους όπου γης. Σήμερα στη Γαλλία, πριν λίγες μέρες στο Ιράκ, στην Τουρκία, στα παγωμένα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου. Είναι σημαντική η αλληλεγγύη μας στον γαλλικό λαό, στους γάλλους εργάτες και φτωχούς, στους (μουσουλμάνους και μη) μετανάστες των προαστίων-γκέτο των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, που πρώτα και κύρια υφίστανται την κρατική βία, τον ανοιχτό ρατσισμό και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών.

Όπως μας θύμισαν και οι γάλλοι σύντροφοι τον Νοέμβρη: «Δικοί σας οι πόλεμοι, δικοί μας οι νεκροί». Ο θρήνος των «από κάτω» δεν πρέπει να μετατραπεί σε ιαχή πολέμου, σε έξαρση της ξενοφοβίας και σε ανοχή στη «σιδερόφρακτη ασφάλεια», που θολώνει τις ταξικές αντιθέσεις και παραλύει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Ο μόνος δρόμος για να πάψουμε να θρηνούμε αθώα θύματα είναι η συστηματική και μαζική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, ενάντια στην πανευρωπαϊκή αυταρχική λιτότητα, που περιθωριοποιεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Όχι στο όνομά μας!