Διεθνής Απεργία Γυναικών: Πώς η οργή μετατρέπεται σε δράση

Από τις ΗΠΑ ως την Αυστραλία. Από την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, την Ινδία και το Πακιστάν ως την Ιαπωνία. Από τον Βορρά ως το Νότο της Ευρώπης.

Η υποαμειβόμενη εργασία, η ανεργία σε συντριπτικά ποσοστά, το ψαλίδισμα του κοινωνικού κράτους, οι περικοπές στη δημόσια υγεία, η επέμβαση κράτους και εκκλησίας στα σώματα των γυναικών με την απαγόρευση της άμβλωσης, η εκλογή στην ανώτερη κυβερνητική θέση στις ΗΠΑ ενός μισογύνη που -όπου βρεθεί κι όπου σταθεί- καυχιέται με χυδαιότητα για τη σεξιστική συμπεριφορά του, η σεξουαλική παρενόχληση, η κακοποίηση, ο βιασμός και οι γυναικοκτονίες. Υπεραρκετοί λόγοι για να βγουν στους δρόμους οι γυναίκες σε περισσότερες από 40 χώρες στον πλανήτη, συντονισμένα έστω για μία ημέρα.

Εκατομμύρια γυναίκες απείχαν από τη δουλειά τους και πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις σε μια 8η Μάρτη πολύ διαφορετική σε σχέση με πολλές άλλες των τελευταίων δεκαετιών. Σε πολλές χώρες οι συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν έξω από τις αμερικανικές πρεσβείες, με το γυναικείο κίνημα -που προσπαθεί να γεννηθεί εκ νέου- να δείχνει την ξεκάθαρη αντίθεσή του στην πολιτική του Τραμπ.

Στην Ιρλανδία και στην Πολωνία κυριάρχησαν τα συνθήματα ενάντια στη σχεδιαζόμενη -σχεδόν καθολική- απαγόρευση της άμβλωσης. Στην Ιταλία οι επίσημες στατιστικές είναι καταπέλτης: 100 γυναίκες κάθε χρόνο δολοφονούνται από αιτίες που σχετίζονται με το γεγονός και μόνο ότι είναι γυναίκες, ενώ 3.500 πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης (από τις οποίες μόνο το 22% προβαίνει σε καταγγελία του συμβάντος). Στη Ρουμανία αναγνώστηκε δημόσια ο θλιβερός κατάλογος των γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους/συζύγους τους. Στη Ρωσία κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων, ένα πανό έξω από τους τοίχους του Κρεμλίνου στάθηκε αφορμή για να προσαχθούν 7 άνθρωποι (μεταξύ των οποίων 2 δημοσιογράφοι και ένας φωτογράφος). Σε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία συνθήματα κατά του νεοφιλελευθερισμού, που εξαθλιώνει τις ζωές εκατομμυρίων γυναικών στην Ευρώπη.

Στην Τουρκία μεγάλες ήταν οι συγκεντρώσεις από τις Κούρδισσες στο Ντιγιάρμπακιρ, ενώ μεγαλειώδης ήταν η πορεία στην Ιστανμπούλ (10.000 και πλέον κόσμου, στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες) και με αντικυβερνητικά συνθήματα κατά του τούρκου προέδρου “Τρέξε, τρέξε, Ερντογάν, ερχόμαστε”.

Στη Νιγηρία κυριαρχούσαν τα συνθήματα κατά της ακραίας φτώχειας και της αδυναμίας αντιμετώπισης ασθενειών που εύκολα προλαμβάνονται και θεραπεύονται σε άλλα μέρη του πλανήτη, καθώς και για την ανισοτιμία πρόσβασης των γυναικών στην εκπαίδευση.

Στη Σενεγάλη ξανακούσαμε με συγκίνηση το οικουμενικής σημασίας σύνθημα «Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας», στον Λίβανο οι γυναίκες βγήκαν να καταγγείλουν δημόσια περιπτώσεις βασανιστηρίων, εξαφανίσεων και δολοφονιών γυναικών, στο Αφγανιστάν υψώθηκαν φωνές που απαιτούσαν σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Υεμένη, που βιώνει άγριο εμφύλιο πόλεμο και συνεχείς βομβαρδισμούς από την αεροπορία της Σαουδικής Αραβίας, η συγκέντρωση έγινε για συμβολικούς λόγους έξω από τα γραφεία του ΟΗΕ.

Στη Λατινική Αμερική κυρίαρχα ήταν τα συνθήματα ενάντια στη δολοφονική βία που υφίστανται οι γυναίκες, καθώς μόνο στην Αργεντινή οι γυναικοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά το εφιαλτικό ποσοστό του 78% μέσα στην τελευταία οκταετία. Στη Βραζιλία συγκεντρώσεις και πορείες σε 60 σχεδόν πόλεις, ενάντια στον Πρόεδρο Temer, που σκοπεύει να θέσει εκτός νόμου το “χάπι της επόμενης μέρας”. Θλιβερή ειρωνεία: τη μέρα αυτή που χιλιάδες γυναίκες στη χώρα έβγαιναν διαδηλώνοντας στους δρόμους, μια τρανς γυναίκα έχανε τη ζωή της, χτυπημένη και δολοφονημένη άγρια.

Στις Φιλιππίνες οι διαδηλώτριες στρέφονταν κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών, κατά της κυβέρνησης που δεν έχει τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της να υπάρχει έστω «φαγητό στο τραπέζι» και δεν δείχνει κανένα σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στην Ινδία κυριαρχούσε το αίτημα για εργασιακά δικαιώματα (καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ίση αμοιβή σε σχέση με τους άντρες, αντιμετώπιση του φαινομένου της σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας), για την ανεπάρκεια του κράτους πρόνοιας ή για επιδόματα μητρότητας.

“Η υπομονή μας στερεύει” φώναζαν στο Τόκιο, ενώ ακόμα και στη Νότια Κορέα, όπου οι διοργανώτριες εκτιμούσαν ότι λόγω της εργατικής νομοθεσίας δύσκολα οι γυναίκες θα συμμετείχαν σε απεργία, τις ενθάρρυναν σε ένδειξη αλληλεγγύης με το κίνημα παγκοσμίως να φορέσουν στη δουλειά τους συμβολικά για μία ημέρα κόκκινο χρώμα, το παραδοσιακό χρώμα της αριστεράς παγκοσμίως.

Ακόμα και στον Καναδά όπου ο πρωθυπουργός Justin Trudeau προβάλλει αρκετά “προοδευτικός” σε μια σειρά από θέματα (πχ ευνοϊκός απέναντι στη λοατκι ατζέντα), οι γυναίκες που βγήκαν στους δρόμους στις 8 Μάρτη ζητούσαν εξηγήσεις για τις περίπου 4.000 ιθαγενείς γυναίκες που έχουν εξαφανιστεί ή δολοφονηθεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, χωρίς να έχει γίνει καμία σοβαρή έρευνα σχετικά με αυτό.

Σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ (Μέριλαντ, Β. Καρολίνα, Βιρτζίνια) κάποια σχολεία έμειναν κλειστά λόγω έλλειψης εκπαιδευτικού προσωπικού, καθώς οι εκπαιδευτικοί -γυναίκες στη συντριπτική τους πλειοψηφία- είχαν δηλώσει ότι θα πάρουν μέρος στην απεργία/κινητοποίηση.

Στο Λος Άντζελες πρωτοστατούσε το αίτημα για το μισθοδοτικό χάσμα, για τις περικοπές στις δαπάνες για τη δημόσια υγεία και για τη διακοπή χρηματοδότησης στα συμβουλευτικά κέντρα και στις κλινικές που προχωρούν σε αμβλώσεις. Και φυσικά το αντικυβερνητικό σύνθημα που κοντεύει να γίνει κλασικό “Stop Trump”, “Σταματήστε τον Τραμπ”.

Πέρα από τις συμβολικές ενέργειες, όπως ήταν ο συμβολικός φωτισμός κάποιων δημόσιων κτιρίων (όπως στο Empire State Building) αυτό που μένει, πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τον συμβολισμό: στο ουσιαστικό γεγονός ότι οι γυναίκες αντιλαμβάνονται πως η θλίψη, η αγανάκτηση ή η οργή τους θα πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη δράση αν θέλουν να αλλάξει ριζικά η άσχημη κατάσταση στην οποία διαβιούν. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η αμυντική στάση απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές όπου γης: Χρειάζεται μια αντεπίθεση που θα στρέφεται συνολικά απέναντι στο σύστημα που γεννάει την καταπίεσή τους.

Μια καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης στη Ν. Υόρκη το συνοψίζει εξαιρετικά: «Οι εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι η ψήφος δεν είναι πλέον αρκετή».

Και κάπως έτσι κλείνεται μέσα σε μια φράση όλο αυτό που πάει να γεννηθεί αυτή τη στιγμή παγκόσμια.