Μία ουσιαστική συζήτηση θα μπορούσε να είναι μια πρωτοβουλία γύρω από το δικαίωμά μας στην ελεύθερη μετακίνηση, μπροστά στους νέους περιορισμούς και τις αυξήσεις των εισιτηρίων.
Το Σάββατο 5 Μάρτη, έπειτα από αρκετή καθυστέρηση, συγκροτήθηκε η θεματική νεολαίας της ΛΑΕ, σε μία διαδικασία όπου συμμετείχαν σύντροφοι και συντρόφισσες από όλη την Ελλάδα. Η καθυστέρηση πραγματοποίησης της διαδικασίας, πέρα από τις υποκειμενικές αδυναμίες, θεωρούμε ότι έχει και μία άλλη -πιο ουσιαστική- διάσταση: Πώς θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε την παρέμβασή μας στους νέους και τις νέες με ένα αγωνιστικό και ριζοσπαστικό τρόπο, σε μία προσπάθεια μετασχηματισμού της απογοήτευσης και της βουβής οργής σε διεκδικητικό κίνημα. Ή διαφορετικά, πώς θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε ένα εν δυνάμει «εύφλεκτο υλικό» σε πραγματικά πυρά στον πόλεμο ενάντια στη λιτότητα και ενάντια σε ένα μαύρο μέλλον που -αν δεν κάνουμε τίποτα- είμαστε λίγο πολύ καταδικασμένοι/ες να ζήσουμε.
Η δυσκολία μιας τέτοιας συζήτησης έγκειται στο πώς αυτές οι αγωνίες μεταφράζονται σε πρωτοβουλίες οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να δώσουν αγωνιστικό περιεχόμενο και να συσπειρώσουν σημαντικά τμήματα της νεολαίας, που κυριολεκτικά ασφυκτιούν μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει τα μνημόνια σε συνδυασμό με την κατάρρευση κάθε οράματος/προοπτικής για μια καλύτερη ζωή.
Η «αόρατη» νεολαία της μόνιμης επισφάλειας
Το να περιγράψουμε για χιλιοστή φορά τα αδιέξοδα της σημερινής νεολαίας -ειδικά σε μία συζήτηση μεταξύ νέων- δεν έχει νόημα, όχι επειδή είναι ήσσονος σημασίας αλλά επειδή το βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Η ενοποιητική συνθήκη είναι η μόνιμη επισφάλεια (με την έννοια της έλλειψης οποιασδήποτε βεβαιότητας) σε συνδυασμό με την οριακή οικονομική επιβίωση της πλειοψηφίας των νέων ανθρώπων. Και είναι απολύτως λογικό και φυσιολογικό μεγάλο μέρος της συζήτησής μας να αφορά το ποιες πρωτοβουλίες μπορούμε να πάρουμε σε αυτό το επίπεδο.
Η πρωτοβουλία «Generation400» ενώ σε αρκετούς/ές συντρόφους/ισσες φαντάζει ελκυστική, την ίδια στιγμή στερείται της συστηματικής προσπάθειας συσπείρωσης της γενιάς στην οποία αναφέρεται γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα. Οι συμβολικοί ακτιβισμοί και οι διαδικτυακές παρεμβάσεις, όσο και αν είναι απαραίτητα εργαλεία, δεν μπορούν από μόνα τους να αποτελούν «πρόταση» από τη στιγμή που δεν στοχεύουν, για παράδειγμα, στην εργαζόμενη νεολαία (με στόχο π.χ. να φτιαχτούν σωματεία εκεί όπου η νέα γενιά βιώνει την εκμετάλλευση) ή δεν στοχεύουν στην ανάπτυξη μιας πρωτοβουλίας γύρω από τα δικαιώματα των ανέργων.
Μία ακόμη ουσιαστική συζήτηση θα μπορούσε να είναι μια πρωτοβουλία γύρω από το δικαίωμά μας στην ελεύθερη μετακίνηση, μπροστά στους νέους περιορισμούς και τις αυξήσεις των εισιτηρίων. Υποστηρίζουμε ότι ένας τέτοιος προσανατολισμός, θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματικός, παρά τη μεγαλύτερη δυσκολία που αυτός έχει.
Από την άλλη η πρόταση που ακούστηκε για μία νεολαιίστικη αντι-ΕΕ καμπάνια, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια δουλειά προπαγάνδας, που εκπορεύεται περισσότερο από ιδιοτελείς επιθυμίες και λιγότερο από τα πραγματικά προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Το ότι οι εκδηλώσεις της ΛΑΕ με θέμα τη «μετάβαση στο εθνικό νόμισμα» δεν συγκινούν τη νεολαία, θα έπρεπε να μας θορυβεί. Αντίθετα, οι νέοι/ες έχουν πολλές φορές μαζικοποιήσει αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές διαδηλώσεις και εμείς, ως νέοι και νέες της ΛΑΕ, οφείλουμε να εμπλακούμε ουσιαστικότερα στο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα και στην οργάνωση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, που αποτελεί κεντρικό μέτωπο της περιόδου.
Η Αριστερά στα πανεπιστήμια
Δυστυχώς, εδώ η συζήτηση υποτιμήθηκε, παρότι ο ρόλος των δυνάμεων της ΛΑΕ στους φοιτητικούς συλλόγους είναι αντικειμενικά αναβαθμισμένος, αφού είμαστε η μόνη δύναμη που μπορεί να παίξει το ρόλο καταλύτη για το προχώρημα μιας ενωτικής-μετωπικής διαδικασίας που ξεκίνησε πέρσι με την κοινή εκλογική κάθοδο των σχημάτων ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ και είχε ως προοπτική τη δημιουργία ενός νέου πόλου της φοιτητικής Αριστεράς. Η αναγκαιότητα αυτής της διαδικασίας απαντάει αφενός στο απαραίτητο ξαναζωντάνεμα των φοιτητικών συλλόγων κάτι που καμία δύναμη δεν έχει καταφέρει από μόνη της – και όπου πέρσι επιχειρήθηκε με ανοιχτό και από «τα κάτω» τρόπο, έδειξε μια υπαρκτή δυναμική συσπείρωσης του «κόσμου του κινήματος» στις σχολές, πράγμα που μπορεί να σπάσει την αδράνεια που επικρατεί.
Μια τέτοια διαδικασία λογοδοτεί επίσης -σε κλαδικό επίπεδο- στην οικοδόμηση μιας ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστερής εναλλακτικής απέναντι στη μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα, που θέλει και μπορεί να σηκώσει το γάντι της κοινωνικής αντίστασης.
Το επόμενο διάστημα, οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου θα συμβάλλουμε στην αναμέτρηση των νέων της ΛΑΕ με τα παραπάνω απαιτητικά καθήκοντα, που μπορούν να δώσουν νέα πνοή στη νεολαιίστικη απεύθυνσή μας αλλά και στο ίδιο το εγχείρημα του μετωπικού σχηματισμού της ΛΑΕ.
*Αναδημοσίευση από την "Εργατική Αριστερά", φ. 379 (8/3/17)
