Μία ουσιαστική συζήτηση θα μπορούσε να είναι μια πρωτοβουλία γύρω από το δικαίωμά μας στην ελεύθερη μετακίνηση, μπροστά στους νέους περιορισμούς και τις αυξήσεις των εισιτηρίων.

Το Σάβ­βα­το 5 Μάρτη, έπει­τα από αρ­κε­τή κα­θυ­στέ­ρη­ση, συ­γκρο­τή­θη­κε η θε­μα­τι­κή νε­ο­λαί­ας της ΛΑΕ, σε μία δια­δι­κα­σία όπου συμ­με­τεί­χαν σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες από όλη την Ελ­λά­δα. Η κα­θυ­στέ­ρη­ση πραγ­μα­το­ποί­η­σης της δια­δι­κα­σί­ας, πέρα από τις υπο­κει­με­νι­κές αδυ­να­μί­ες, θε­ω­ρού­με ότι έχει και μία άλλη -πιο ου­σια­στι­κή- διά­στα­ση: Πώς θα μπο­ρέ­σου­με να σχε­διά­σου­με και να ορ­γα­νώ­σου­με την πα­ρέμ­βα­σή μας στους νέους και τις νέες με ένα αγω­νι­στι­κό και ρι­ζο­σπα­στι­κό τρόπο, σε μία προ­σπά­θεια με­τα­σχη­μα­τι­σμού της απο­γο­ή­τευ­σης και της βου­βής οργής σε διεκ­δι­κη­τι­κό κί­νη­μα.       Ή δια­φο­ρε­τι­κά, πώς θα μπο­ρέ­σου­με να με­τα­τρέ­ψου­με ένα εν δυ­νά­μει «εύ­φλε­κτο υλικό» σε πραγ­μα­τι­κά πυρά στον πό­λε­μο ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και ενά­ντια σε ένα μαύρο μέλ­λον που -αν δεν κά­νου­με τί­πο­τα- εί­μα­στε λίγο πολύ κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι/ες να ζή­σου­με.

Η δυ­σκο­λία μιας τέ­τοιας συ­ζή­τη­σης έγκει­ται στο πώς αυτές οι αγω­νί­ες με­τα­φρά­ζο­νται σε πρω­το­βου­λί­ες οι οποί­ες έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να δώ­σουν αγω­νι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο και να συ­σπει­ρώ­σουν ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα της νε­ο­λαί­ας, που κυ­ριο­λε­κτι­κά ασφυ­κτιούν μέσα στην κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που έχουν δια­μορ­φώ­σει τα μνη­μό­νια σε συν­δυα­σμό με την κα­τάρ­ρευ­ση κάθε ορά­μα­τος/προ­ο­πτι­κής για μια κα­λύ­τε­ρη ζωή.

Η «αό­ρα­τη» νε­ο­λαία της μό­νι­μης επι­σφά­λειας

Το να πε­ρι­γρά­ψου­με για χι­λιο­στή φορά τα αδιέ­ξο­δα της ση­με­ρι­νής νε­ο­λαί­ας -ει­δι­κά σε μία συ­ζή­τη­ση με­τα­ξύ νέων- δεν έχει νόημα, όχι επει­δή είναι ήσ­σο­νος ση­μα­σί­ας αλλά επει­δή το βιώ­νου­με στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. Η ενο­ποι­η­τι­κή συν­θή­κη είναι η μό­νι­μη επι­σφά­λεια (με την έν­νοια της έλ­λει­ψης οποιασ­δή­πο­τε βε­βαιό­τη­τας) σε συν­δυα­σμό με την ορια­κή οι­κο­νο­μι­κή επι­βί­ω­ση της πλειο­ψη­φί­ας των νέων αν­θρώ­πων. Και είναι απο­λύ­τως λο­γι­κό και φυ­σιο­λο­γι­κό με­γά­λο μέρος της συ­ζή­τη­σής μας να αφορά το ποιες πρω­το­βου­λί­ες μπο­ρού­με να πά­ρου­με σε αυτό το επί­πε­δο.

Η πρω­το­βου­λία «Generation400» ενώ σε αρ­κε­τούς/ές συ­ντρό­φους/ισσες φα­ντά­ζει ελ­κυ­στι­κή, την ίδια στιγ­μή στε­ρεί­ται της συ­στη­μα­τι­κής προ­σπά­θειας συ­σπεί­ρω­σης της γε­νιάς στην οποία ανα­φέ­ρε­ται γύρω από συ­γκε­κρι­μέ­να ζη­τή­μα­τα. Οι συμ­βο­λι­κοί ακτι­βι­σμοί και οι δια­δι­κτυα­κές πα­ρεμ­βά­σεις, όσο και αν είναι απα­ραί­τη­τα ερ­γα­λεία, δεν μπο­ρούν από μόνα τους να απο­τε­λούν «πρό­τα­ση» από τη στιγ­μή που δεν στο­χεύ­ουν, για πα­ρά­δειγ­μα, στην ερ­γα­ζό­με­νη νε­ο­λαία (με στόχο π.χ. να φτια­χτούν σω­μα­τεία εκεί όπου η νέα γενιά βιώ­νει την εκ­με­τάλ­λευ­ση) ή δεν στο­χεύ­ουν στην ανά­πτυ­ξη μιας πρω­το­βου­λί­ας γύρω από τα δι­καιώ­μα­τα των ανέρ­γων.

Μία ακόμη ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση θα μπο­ρού­σε να είναι μια πρω­το­βου­λία γύρω από το δι­καί­ω­μά μας στην ελεύ­θε­ρη με­τα­κί­νη­ση, μπρο­στά στους νέους πε­ριο­ρι­σμούς και τις αυ­ξή­σεις των ει­σι­τη­ρί­ων. Υπο­στη­ρί­ζου­με ότι ένας τέ­τοιος προ­σα­να­το­λι­σμός, θα μπο­ρού­σε να είναι πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κός, παρά τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­σκο­λία που αυτός έχει.

Από την άλλη η πρό­τα­ση που ακού­στη­κε για μία νε­ο­λαι­ί­στι­κη αντι-ΕΕ κα­μπά­νια, δεν μπο­ρεί να είναι παρά μόνο μια δου­λειά προ­πα­γάν­δας, που εκ­πο­ρεύ­ε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο από ιδιο­τε­λείς επι­θυ­μί­ες και λι­γό­τε­ρο από τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα που κα­θη­με­ρι­νά αντι­με­τω­πί­ζου­με. Το ότι οι εκ­δη­λώ­σεις της ΛΑΕ με θέμα τη «με­τά­βα­ση στο εθνι­κό νό­μι­σμα» δεν συ­γκι­νούν τη νε­ο­λαία, θα έπρε­πε να μας θο­ρυ­βεί. Αντί­θε­τα, οι νέοι/ες έχουν πολ­λές φορές μα­ζι­κο­ποι­ή­σει αντι­ρα­τσι­στι­κές και αντι­φα­σι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις και εμείς, ως νέοι και νέες της ΛΑΕ, οφεί­λου­με να εμπλα­κού­με ου­σια­στι­κό­τε­ρα στο αντι­ρα­τσι­στι­κό-αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα και στην ορ­γά­νω­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τους πρό­σφυ­γες, που απο­τε­λεί κε­ντρι­κό μέ­τω­πο της πε­ριό­δου.

Η Αρι­στε­ρά στα πα­νε­πι­στή­μια

Δυ­στυ­χώς, εδώ η συ­ζή­τη­ση υπο­τι­μή­θη­κε, πα­ρό­τι ο ρόλος των δυ­νά­με­ων της ΛΑΕ στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους είναι αντι­κει­με­νι­κά ανα­βαθ­μι­σμέ­νος, αφού εί­μα­στε η μόνη δύ­να­μη που μπο­ρεί να παί­ξει το ρόλο κα­τα­λύ­τη για το προ­χώ­ρη­μα μιας ενω­τι­κής-με­τω­πι­κής δια­δι­κα­σί­ας που ξε­κί­νη­σε πέρσι με την κοινή εκλο­γι­κή κά­θο­δο των σχη­μά­των ΕΑ­ΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡ­ΔΙΝ και είχε ως προ­ο­πτι­κή τη δη­μιουρ­γία ενός νέου πόλου της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς. Η ανα­γκαιό­τη­τα αυτής της δια­δι­κα­σί­ας απα­ντά­ει αφε­νός στο απα­ραί­τη­το ξα­να­ζω­ντά­νε­μα των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων κάτι που καμία δύ­να­μη δεν έχει κα­τα­φέ­ρει από μόνη της – και όπου πέρσι επι­χει­ρή­θη­κε με ανοι­χτό και από «τα κάτω» τρόπο, έδει­ξε μια υπαρ­κτή δυ­να­μι­κή συ­σπεί­ρω­σης του «κό­σμου του κι­νή­μα­τος» στις σχο­λές, πράγ­μα που μπο­ρεί να σπά­σει την αδρά­νεια που επι­κρα­τεί.

Μια τέ­τοια δια­δι­κα­σία λο­γο­δο­τεί επί­σης -σε κλα­δι­κό επί­πε­δο- στην οι­κο­δό­μη­ση μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ρής εναλ­λα­κτι­κής απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, που θέλει και μπο­ρεί να ση­κώ­σει το γάντι της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης.

Το επό­με­νο διά­στη­μα, οι δυ­νά­μεις του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου θα συμ­βάλ­λου­με στην ανα­μέ­τρη­ση των νέων της ΛΑΕ με τα πα­ρα­πά­νω απαι­τη­τι­κά κα­θή­κο­ντα, που μπο­ρούν να δώ­σουν νέα πνοή στη νε­ο­λαι­ί­στι­κη απεύ­θυν­σή μας αλλά και στο ίδιο το εγ­χεί­ρη­μα του με­τω­πι­κού σχη­μα­τι­σμού της ΛΑΕ.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φ. 379 (8/3/17)

Ετικέτες