Μακρονκωσταίοι και Λεπενγιώργηδες

Φα­ντά­ζο­μαι ότι είναι σε όλους γνω­στή η ευ­φυ­ής, πο­λι­τι­κή κω­μω­δία «Μα­κρυ­κω­σταί­οι και Κο­ντο­γιώρ­γη­δες» του Αλέ­κου Σα­κελ­λά­ριου, ο οποί­ος πα­τώ­ντας πάνω στην ιστο­ρία της μα­νιά­τι­κης βε­ντέ­τας και των συ­νε­πειών της στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες, σχο­λί­α­σε στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1950 τις συ­νέ­πειες του Εμ­φυ­λί­ου Πο­λέ­μου στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία κα τα νε­ο­φυή ήθη της μι­κρο­α­στι­κής της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας. Ο Στέ­λιος και ο Θωμάς πρέ­πει να ξε­πλύ­νουν την ντρο­πή και να αλ­λη­λο­σφα­χτούν χωρίς τύ­ψεις επει­δή το πλα­τά­νι, το πη­γά­δι και η πλα­τεία του χω­ριού βοούν από το αίμα των προ­γό­νων τους. Οι δύο τους, λίγο με­ρο­κα­μα­τιά­ρη­δες, λίγο πρα­κτι­κοί, λίγο αθώοι και πά­ντως σε καμιά πε­ρί­πτω­ση ικα­νοί να σφά­ξουν ή να σφα­χτούν για χάρη της έρι­δας τρί­των, απλώς τρέ­χουν να ξε­φύ­γουν από τη μοίρα τους και τα σόγια ή τους κα­λο­θε­λη­τές πα­ντός και­ρού που τους σπρώ­χνουν ετσι­θε­λι­κά στον γκρε­μό της τε­χνη­τής έντα­σης και του... προ­αιώ­νιου μί­σους.

Την επο­μέ­νη των γαλ­λι­κών εκλο­γών και από τη στιγ­μή που το προ­ε­δρι­κό σύ­στη­μα εκλο­γής δύο γύρων απο­κτά στοι­χεία μο­νο­μα­χί­ας και προ­σω­πο­κε­ντρι­κού δι­πο­λι­σμού, η κα­τά­στα­ση και η πε­ριρ­ρέ­ου­σα ατμό­σφαι­ρα θυ­μί­ζει από μια ιλα­ρο­τρα­γι­κή σκο­πιά και όχι σί­γου­ρα κω­μι­κή, το... δράμα του Θωμά του Μα­κρυ­κώ­στα και του Στέ­λιου του Κο­ντο­γιώρ­γη - πρέ­πει να δια­λέ­ξου­με πλευ­ρά και για την ακρί­βεια ΠΡΕ­ΠΕΙ (!;) να δια­λέ­ξει πλευ­ρά η κάθε από­χρω­σης και δια­βάθ­μι­σης Αρι­στε­ρά. Και μά­λι­στα, για τους κα­λο­θε­λη­τές της σχο­λιο­γρα­φί­ας, της ακα­τά­σχε­της αε­ρο­λο­γί­ας και της φλύ­α­ρης ευ­ρω­λι­το­τη­το­λα­γνεί­ας, η επι­λο­γή είναι τό­ό­ό­ό­σο προ­φα­νής, τό­ό­ό­ό­σο εύ­λο­γη και τό­ό­ό­σο μο­να­δι­κή που δεν χωρά καν συ­ζή­τη­ση ή αντί­λο­γος.

Μα­κρόν, σου λένε, και ορι­σμέ­νοι σπεύ­δουν να θυ­μη­θούν τη... με­γά­λη στιγ­μή του 2002, όταν οι δυ­νά­μεις αυτού που σή­με­ρα πλα­σά­ρε­ται σαν «δη­μο­κρα­τι­κό» και «φι­λο­ευ­ρω­παϊ­κό» τόξο συ­σπει­ρώ­θη­καν πίσω από τον Σιράκ, για να απο­τρέ­ψουν μια (απί­θα­νη) νίκη του Ζαν-Μα­ρί Λεπέν.

Από τη στιγ­μή λοι­πόν που το επι­χεί­ρη­μα έλκει την ιστο­ρι­κή του διά­στα­ση 15 χρό­νια πίσω, τα ερω­τή­μα­τα προς τους υπο­στη­ρι­κτές μιας τέ­τοιας στά­σης είναι οφθαλ­μο­φα­νή.

Η τότε νίκη του Σιράκ πόσο απο­μό­νω­σε το Εθνι­κό Μέ­τω­πο και τον Λεπέν, προ­σω­πι­κά; Πόσο «ανα­ζω­ο­γό­νη­σε» τη γαλ­λι­κή δη­μο­κρα­τία; Πόσο ωφέ­λη­σε εκεί­νους στο όνομα των οποί­ων δήθεν έγινε η παν­στρα­τιά πίσω από τον γκω­λι­κό υπο­ψή­φιο, τους άνερ­γους,τους νέους, τους με­τα­νά­στες, τους ερ­γα­ζό­με­νους; Το Εθνι­κό Μέ­τω­πο όχι μόνο δεν εξα­φα­νί­στη­κε από τον πο­λι­τι­κό χάρτη, αλλά άρ­χι­σε να παίρ­νει τα πολύ πάνω του, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν την ατζέ­ντα του, την έκανε κτήμα του, ο Περ­δί­κας του Σιράκ εντός της κυ­βέρ­νη­σης και με­τέ­πει­τα στην προ­ε­δρία, Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί, πυρ­πο­λώ­ντας τα υπο­βαθ­μι­σμέ­να προ­ά­στια και κα­τα­στέλ­λο­ντας βίαια κάθε νε­ο­λαι­ί­στι­κη και ερ­γα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση. Μήπως επο­μέ­νως το μά­θη­μα του 2002 δεί­χνει έναν άλλον δρόμο προ­σέγ­γι­σης της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης, που ξε­περ­νά το δί­πο­λο ή Μα­κρον(κω­σταί­οι) ή Λεπεν(γιώρ­γη­δες);

Το δεύ­τε­ρο επι­χεί­ρη­μα κάνει λόγο για δήθεν «εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τες προ­σω­πι­κό­τη­τες και ατζέ­ντες» με­τα­ξύ των δύο υπο­ψη­φί­ων - και εδώ γε­λά­νε και τα παρ­δα­λά κα­τσί­κια.

Γιατί το απο­λύ­τως τρο­μα­κτι­κό της χθε­σι­νής κάλ­πης ήταν ότι στις τρεις πρώ­τες θέ­σεις πλα­σα­ρί­στη­καν ακρι­βώς εκεί­νοι οι υπο­ψή­φιοι (Μα­κρόν, Λεπέν,Φι­γιόν) που με αδιό­ρα­τες δια­βαθ­μί­σεις με­τα­ξύ τους, έδει­χναν να κο­λυ­μπούν σαν τα ψάρια στο νερό μέσα στο διε­τές πια κα­θε­στώς μό­νι­μης, έκτα­κτης ανά­γκης, εκτε­τα­μέ­νης αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας και στρα­τιω­τι­κών πε­ρι­πό­λων, που έχει δη­λη­τη­ριά­σει τη δη­μό­σια ζωή και συ­νι­στά κα­θη­με­ρι­νή ει­κό­να στους δρό­μους σχε­δόν όλης της Γαλ­λί­ας.

Μα­κρόν, Λεπέν, Φι­γιόν συμ­φω­νού­σαν και το δια­τυ­μπά­νι­ζαν με ελά­χι­στη από­στα­ση με­τα­ξύ τους, ότι και πε­ρισ­σό­τε­ρες προ­σλή­ψεις χρεια­ζό­ταν η αστυ­νο­μία, και πιο δρα­κό­ντεια μέτρα έπρε­πε να λαμ­βά­νει η γαλ­λι­κή δη­μο­κρα­τία ενά­ντια στις «απει­λές» (υπαρ­κτές, ανύ­παρ­κτες, διο­γκω­μέ­νες,φα­ντα­σια­κές, αδιά­φο­ρο), και αυ­στη­ρό­τε­ρη έπρε­πε να είναι η νο­μο­θε­σία για τους με­τα­νά­στες, ακόμη και γάλ­λους πο­λί­τες τρί­της γε­νιάς, και πε­ρισ­σό­τε­ρα κον­δύ­λια πρέ­πει να δια­τε­θούν για τη στρα­τιω­τι­κή θω­ρά­κι­ση και την ανα­βάθ­μι­ση των ενό­πλων δυ­νά­με­ων της... πε­ρή­φα­νης Γαλ­λί­ας.

Η πλέον φρι­κα­λέα κλη­ρο­νο­μιά αυτής της κάλ­πης είναι ακρι­βώς ότι ο «δια­ξι­φι­σμός» γαλ­λι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και τρο­μο­κρα­τών πχ του Μπα­τα­κλάν ή της Νί­καιας, έβγα­λε τρεις «λα­γούς» από το κα­πέ­λο των εμπό­ρων του διαρ­κούς πο­λέ­μου στο εξω­τε­ρι­κό και της διαρ­κούς, σκλη­ρής επι­τή­ρη­σης των μαζών και του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας στο εσω­τε­ρι­κό.

Δεν χρεια­ζό­ταν να τα­ξι­δέ­ψει κα­νείς στη Γαλ­λία για να δια­πι­στώ­σει ιδί­οις όμ­μα­σι, σε ποιο κλίμα διε­ξή­χθη­σαν οι εκλο­γές, και συ­γκε­κρι­μέ­να, η ψη­φο­φο­ρία. Στην Αθήνα, στο Γαλ­λι­κό Ιν­στι­τού­το, στην οδό Σίνα, όπου ψή­φι­ζαν σε πέντε τμή­μα­τα οι Γάλ­λοι που έμε­ναν στο Λε­κα­νο­πέ­διο, από νωρίς είχαν ακρο­βο­λι­στεί διά­φο­ροι «πε­ρί­ερ­γοι» σε μπαλ­κό­νια και δια­με­ρί­σμα­τα, ενώ ορα­το­α­ό­ρα­τες «πε­ρι­πο­λί­ες» έκα­ναν συ­νε­χή, δήθεν αδιά­φο­ρη, πε­ζο­πο­ρία στους γύρω δρό­μους. Μέσα στο Ιν­στι­τού­το, οι ψη­φο­φό­ροι, προ­τού ασκή­σουν το εκλο­γι­κό τους δι­καί­ω­μα, έπρε­πε υπο­χρε­ω­τι­κά να πε­ρά­σουν από ανι­χνευ­τή με­τάλ­λων και σω­μα­τι­κό έλεγ­χο διά της τε­χνο­λο­γί­ας! Ορί­στε πως δια­μορ­φώ­νο­νται οι... όροι του εκλέ­γειν και του εκλέ­γε­σθαι στην με­τα­δη­μο­κρα­τι­κή Γαλ­λία της συ­νε­χούς επι­τή­ρη­σης - και από τη στιγ­μή που οι ψη­φο­φό­ροι εθί­ζο­νται σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση, είναι λο­γι­κό επα­κό­λου­θο να προ­βλη­μα­τί­ζο­νται πια μόνο ως προς το ποιος θα είναι ο πα­νε­πό­πτης πρό­ε­δρος της πα­νο­πτι­κής, ημιε­λεύ­θε­ρης δια­βί­ω­σης τους.

Μα­κρόν ή Λεπέν, λοι­πόν, είναι το δί­λημ­μα που κυο­φό­ρη­σαν από κοι­νού οι ανε­λα­στι­κοί, εκλο­γι­κοί κα­νό­νες της προ­ε­δρι­κής, Πέμ­πτης γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, οι αστυ­νο­μι­κοί, ασφα­λί­τι­κοι νόμοι της ύστε­ρης, σαρ­κο­ζι­κής πε­ριό­δου για την κα­τα­στο­λή των απεί­θαρ­χων προ­α­στί­ων, της άνερ­γης και πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νης νε­ο­λαί­ας και η ολα­ντι­κή κλη­ρο­νο­μιά των με­γά­λων, δη­μο­σιο­νο­μι­κών και στρα­το­κρα­τι­κών πει­θαρ­χή­σε­ων μέσα στη χώρα (λι­τό­τη­τα, νόμος Ελ Κομρί και κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης).

Οπότε, ούτε Μα­κρον(κω­σταί­οι), ούτε Λεπεν(γιώρ­γη­δες). Οπως ο Θωμάς και ο Στέ­λιος στην ελ­λη­νι­κή ται­νία,, η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να ξε­φύ­γει από το... μοι­ραίο μιας δήθεν «βε­ντέ­τας» και το ακόμη πιο...μοι­ραίο και...ανα­πό­δρα­στο της ταύ­τι­σης με τον πρώ­τον, και να δώσει αγώνα δια­φώ­τι­σης ενά­ντια και στο Εθνι­κό Μέ­τω­πο και στο Τρα­πε­ζι­κό Μέ­τω­πο των κοι­νών επι­διώ­ξε­ων εξό­ντω­σης και εξου­θέ­νω­σης των μαζών, αγώνα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και εν­δε­χο­μέ­νως αγώνα συ­νεν­νό­η­σης μπρο­στά στις κάλ­πες πια του γαλ­λι­κού κοι­νο­βου­λί­ου.

Ο προ­ε­δρι­κός βίος του επό­με­νου ενοί­κου στα Ηλύ­σια Πεδία, πρέ­πει να γίνει από σή­με­ρα, κοι­νω­νι­κά, πο­λι­τι­κά και τα­ξι­κά, αβί­ω­τος...