Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει τη μνημονιακή καταστροφή σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων με τα νέα πακέτα μέτρων που ετοιμάζεται να ψηφίσει.
Η συμφωνία μεταξύ των δανειστών, την οποία υπογράφει, περιλαμβάνει μέτρα και δεσμεύσεις σαρωτικού χαρακτήρα. Απέναντι σε ένα τέτοιο θηριώδες αντεργατικό «πακέτο» δεν δικαιολογείται καμία παθητικότητα. Η τάξη μας δέχεται μετωπική επίθεση, και η αντίσταση είναι η μόνη επιλογή! Η ψήφιση και ακόμη περισσότερο η υλοποίησή του θα σημάνουν την εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος εκμετάλλευσης των εργαζόμενων τάξεων για μακρύ χρονικό διάστημα, μονιμοποιώντας τα συνεχή «πακέτα» μέτρων, την αιώνια λιτότητα και το καθεστώς εργασιακής δουλοπαροικίας. Απαιτείται η κινητοποίηση των εργαζομένων, των κινημάτων αντίστασης, των δυνάμεων της Αριστεράς στον υψηλότερο δυνατό βαθμό, που θα εγγράψει προοπτικές αντίστασης και υποθήκες αντεπίθεσης.
Ένα τέτοιο σχέδιο αντίστασης, εκτός από αναγκαίο, είναι απολύτως εφικτό, υπό τρεις θεμελιώδεις προϋποθέσεις.
Πρώτο, πρέπει να κατανοηθεί ότι οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί περί νίκης με όλο τους τον κυνισμό και η αστική δημοσιολογία περί κυβερνητικής «ανάσας» και «σταθεροποίησης» συνιστούν μια επιφανειακή ανάγνωση των εξελίξεων. Για την κυβέρνηση και συνολικά για το αστικό-μνημονιακό σύστημα οι κίνδυνοι ραγδαίας πολιτικής φθοράς, τα φαινόμενα εκφυλισμού και αποσάθρωσης, οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί «εμφύλιοι» και η αστάθεια που είναι συνυφασμένη με όλα αυτά, θα παραμείνουν, με ανοιχτό το ενδεχόμενο για νέες επιταχύνσεις, πολύ πιο σύντομα απ’ όσο πιστεύει η κυβέρνηση.
Δεύτερο, κάθε σχέδιο αντίστασης και αντεπίθεσης θα πρέπει να διασφαλίζει από τη μια τη συγκέντρωση δυνάμεων και από την άλλη τη μαζική συμμετοχή στις μάχες ενάντια στο μνημονιακό σύστημα. Η τακτική του ενιαίου μετώπου, από τα πάνω και από τα κάτω, στο κίνημα και σε πολιτικό επίπεδο, είναι απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό.
Τρίτο, σε μια τέτοια βάση, ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός είναι ο απαραίτητος θώρακας, ώστε η μαζικότητα να συνταιριάζεται με τη μαχητικότητα, τον ταξικό προσανατολισμό, την οικοδόμηση πραγματικά μάχιμων κινηματικών και πολιτικών «εργαλείων».
Την ανάγκη ενός τέτοιου προσανατολισμού έρχονται, από άλλο δρόμο, να υπογραμμίσουν οι εξελίξεις στη Γαλλία. Το διαζύγιο ανάμεσα στον αντικαπιταλισμό και τη μαζική-ενιαιομετωπική πολιτική οδηγεί σε πολιτική καθήλωση, μοιρολατρία και αδυναμία να απαντηθούν τα σκληρά πολιτικά διλήμματα που βάζει η πραγματικότητα. Προϊόν αυτού του «διαζυγίου» ήταν τα σκληρά διλήμματα ανάμεσα στην αντικαπιταλιστική υποψηφιότητα Πουτού και τη μαζική αριστερή ψήφο στον Μελανσόν. Στα λάθη που οδήγησαν σε τέτοια αδιέξοδα διλήμματα δεν πρέπει τώρα να προστεθεί ένα ακόμη: Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να πει «Όχι» τόσο στην εκπρόσωπο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν, όσο και στον εκπρόσωπο των πιο επιθετικών δυνάμεων του τραπεζικού κεφαλαίου και της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» Εμανουέλ Μακρόν.
Στην Ελλάδα, τη Γαλλία και παντού, χρειαζόμαστε μια μαζική αντικαπιταλιστική εναλλακτική!
