Να καταργηθούν οι τρομονόμοι

Αυτό ήταν γραμ­μέ­νο πίσω από τη σκηνή στη με­γά­λη συ­ναυ­λία αλ­λη­λε­γύ­ης στην Ηριάν­να που έγινε την Πα­ρα­σκευή 22 Σε­πτέμ­βρη στο Γουδή, για την κά­λυ­ψη των δι­κα­στι­κών εξό­δων. Είναι ένα ερώ­τη­μα σκλη­ρό, αλη­θι­νό και κα­θό­λου ρη­το­ρι­κό, το οποίο σε εφτά μόνο λέ­ξεις μπο­ρεί να με πολύ πε­ριε­κτι­κό τρόπο να απο­δώ­σει την τε­ρά­στια αδι­κία και τη ανάλ­γη­τη εκ­δι­κη­τι­κό­τη­τα του δι­κα­στι­κού συ­στή­μα­τος.

Η άδικη 13χρο­νη κα­τα­δί­κη της Ηριάν­νας Β.Λ. και του συ­γκα­τη­γο­ρού­με­νού της Πε­ρι­κλή είναι λί­γο-πο­λύ γνω­στή: μια κα­τα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση χωρίς ου­σια­στι­κά κα­νέ­να απο­δει­κτι­κό στοι­χείο βα­σι­σμέ­νη σε ει­κα­σί­ες και σε κα­τε­στραμ­μέ­να δείγ­μα­τα DNA. Με τέ­τοια «αδιά­σει­στα στοι­χεία» δύο νέοι άν­θρω­ποι -στα πιο πα­ρα­γω­γι­κά και δη­μιουρ­γι­κά χρό­νια της ζωής τους- κα­τα­δι­κά­ζο­νται από ένα εκ­δι­κη­τι­κό δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα. Και δεν είναι οι μόνοι/ες.

Τα τε­λευ­ταία εφτά χρό­νια στις δι­κα­στι­κές αί­θου­σες έχουν παρ­θεί χι­λιά­δες κα­τα­δι­κα­στι­κές απο­φά­σεις (άλ­λο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο και άλ­λο­τε λι­γό­τε­ρο σκλη­ρές) βα­σι­σμέ­νες σε ψευδή στοι­χεία, σε ντε φάκτο αξιό­πι­στες κα­τα­θέ­σεις αστυ­νο­μι­κών και με την αξιο­ποί­η­ση ενός νο­μι­κού οπλο­στα­σί­ου (πχ τρο­μο­νό­μος, κου­κου­λο­νό­μος κτλ) το οποίο μπο­ρεί να χρη­σι­μο­ποιεί­ται από τους δι­κα­στές με σκοπό να στο­χο­ποι­η­θεί οποιοσ­δή­πο­τε αντι­στέ­κε­ται και αγω­νί­ζε­ται (αξιο­ση­μεί­ω­τη η πε­ρί­πτω­ση του Μά­ριου Ζέρβα). Χι­λιά­δες άν­θρω­ποι κα­τα­δι­κά­στη­καν είτε γιατί φο­ρού­σαν μά­σκες για να προ­στα­τευ­τούν από τους τό­νους χη­μι­κών που μας ψέ­κα­ζαν οι ορδές των έν­στο­λων ορκ του υπουρ­γεί­ου «προ­στα­σί­ας του πο­λί­τη», είτε γιατί ορ­γά­νω­ναν την αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες ενά­ντια στην αντι­προ­σφυ­γι­κή/αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, είτε γιατί συμ­με­τεί­χαν σε κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή είναι δίκη μέ­λους της νΚΑ στην Κρήτη για τη διορ­γά­νω­ση αντι­πο­λε­μι­κού φε­στι­βάλ, ενώ πιο πρό­σφα­τη είναι η πρω­το­φα­νής από­φα­ση του Πται­σμα­το­δι­κεί­ου Κα­λα­μά­τας να κα­τα­δι­κά­σει τον 47χρο­νο άνερ­γο Στρά­το Δα­σκα­ρό­λη σε 42 μέρες φυ­λά­κι­ση επει­δή δε δέ­χτη­κε να πλη­ρώ­σει το πρό­στι­μο που του επι­βλή­θη­κε λόγω άρ­νη­σης πλη­ρω­μής διο­δί­ων.

Την ίδια στιγ­μή άν­θρω­ποι του συ­στή­μα­τος, οι οποί­οι είναι ένο­χοι για πολύ με­γα­λύ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά και οι­κο­νο­μι­κά εγκλή­μα­τα, κυ­κλο­φο­ρούν «ελεύ­θε­ροι και ωραί­οι». Ο Βαγ­γέ­λης Μα­ρι­νά­κης (και η υπό­θε­ση Noor1 με το με­γα­λύ­τε­ρο φορ­τίο ηρω­ί­νης που έφτα­σε ποτέ στην Ευ­ρώ­πη), ο Άκης Τσο­χα­τζό­που­λος, ο Γιώρ­γος Πα­πα­κων­στα­ντί­ο­νου, ο Αρ­τέ­μης Σώρ­ρας, οι δο­λο­φό­νοι νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής είναι λίγες μόνο από τις πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές πε­ρι­πτώ­σεις. Η δι­καιο­σύ­νη των ισχυ­ρών και της άρ­χου­σας τάξης δι­κά­ζει το δίκιο των αδύ­να­μων, επι­στρέ­φο­ντας στο αρ­χι­κό ερώ­τη­μα.

Όσο η κρίση του συ­στή­μα­τος δεν ξε­περ­νιέ­ται το ίδιο το κρά­τος με τον σκλη­ρό μη­χα­νι­σμό του (του δι­κα­στι­κού συ­στή­μα­τος συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου) θα κάνει ότι μπο­ρεί για να καλ­λιερ­γεί το φόβο και την τρο­μο­κρα­τία σε όποιον/α τολ­μά­ει να ση­κώ­σει κε­φά­λι ενά­ντια σε ένα σύ­στη­μα που με τις πο­λι­τι­κές του δια­λύ­ει κάθε δυ­να­τό­τη­τα αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης για τα ερ­γα­ζό­με­να και φτωχά στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας. Τα επι­χει­ρή­μα­τα θα γυρ­νούν πά­ντο­τε γύρω από το ζή­τη­μα της δη­μό­σιας τάξης και της ασφά­λειας άλ­λο­τε με με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση στην πά­τα­ξη της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας, άλ­λο­τε με έμ­φα­ση στην κα­τα­πο­λέ­μη­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας. Πάντα όμως στον πυ­ρή­να θα βρί­σκε­ται η δια­τή­ρη­ση της δη­μό­σιας τάξης, το οποίο κα­τα­λή­γει να ση­μαί­νει τη δια­τή­ρη­ση της ομα­λής λει­τουρ­γί­ας μιας κα­πι­τα­λι­στι­κά ορ­γα­νω­μέ­νης κοι­νω­νί­ας, της ομα­λής λει­τουρ­γί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων και της αγο­ράς, της ομα­λής συ­νέ­χειας της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης. Σε αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι δήθεν αντι­πα­ρα­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης με τις δι­κα­στι­κές αρχές (ενώ η ίδια δεν παίρ­νει καμιά πρω­το­βου­λία για την κα­τάρ­γη­ση της αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας) κά­νουν τους κυ­βερ­νη­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους να μοιά­ζουν με θλι­βε­ρά αν­θρω­πά­κια.

Από τη δική μας μεριά, αυτή του κι­νή­μα­τος και των αγώ­νων, το μόνο όπλο που έχου­με είναι αυτό της αλ­λη­λεγ­γύ­ης (αλλά και της αντι­πλη­ρο­φό­ρη­σης) με όσο το δυ­να­τόν μα­ζι­κό­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, για να μπο­ρέ­σου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με τις τε­ρα­τώ­δεις απο­φά­σεις της δι­καιο­σύ­νης και να πε­τυ­χαί­νου­με μι­κρό­τε­ρες ή με­γα­λύ­τε­ρες νίκες. Η μόνη μας διέ­ξο­δος είναι η από τα κάτω μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση που μπο­ρεί να πα­ρά­γει ασφυ­κτι­κές πο­λι­τι­κές πιέ­σεις αφε­νός και αφε­τέ­ρου να κα­θι­στά το ζή­τη­μα «ορατό».

Η συ­ναυ­λία αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Ηριάν­να στις 22 Σε­πτέμ­βρη ήταν ένα τέ­τοιο στιγ­μιό­τυ­πο μα­ζι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, μια «ανάσα ελευ­θε­ρί­ας» μέσα στο μνη­μο­νια­κό βούρ­κο, όπως και κάθε άλλος αγώ­νας που ανα­δει­κνύ­ει τη δύ­να­μη που μπο­ρού­με να επι­στρα­τεύ­σου­με απέ­να­ντι στην κρα­τι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. Η δυ­να­τό­τη­τα να κι­νη­το­ποιεί­ται μα­ζι­κά ένα ση­μα­ντι­κό -και σί­γου­ρα πο­λι­τι­κά ετε­ρό­κλη­το- τμήμα της νε­ο­λαί­ας, μας απο­δει­κνύ­ει ότι ακόμα το «παι­χνί­δι παί­ζε­ται». Το γε­γο­νός της συμ­με­το­χής άνω των 20000 αν­θρώ­πων -κυ­ρί­ως νέων- αλλά και της στή­ρι­ξης κά­ποιων εκ των ση­μα­ντι­κό­τε­ρων εν ενερ­γεία καλ­λι­τε­χνών, έκανε εκεί­νη τη συ­ναυ­λία να μοιά­ζει σε «χα­ρα­κτή­ρα» με εκεί­νες τις πρώ­τες συ­ναυ­λί­ες της με­τα­πο­λί­τευ­σης, όσο προ­σε­χτι­κοί/ες και αν πρέ­πει να εί­μα­στε όταν προ­βαί­νου­με σε τέ­τοιου εί­δους συ­γκρί­σεις. Και προ­φα­νώς θα πρέ­πει να εί­μα­στε όσοι/ες το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ροι/ες στα δι­κα­στή­ρια στις 16 Οκτώ­βρη, όπου εκ­δι­κά­ζε­ται εκ νέου η έφεση της αί­τη­σης ανα­στο­λής της Ηριάν­νας και του Πε­ρι­κλή, για να δη­μιουρ­γή­σου­με πο­λι­τι­κή πίεση στις δι­κα­στι­κές έδρες, να επι­βάλ­λου­με την αθώ­ω­σή τους.

Ωστό­σο, όσο ελ­πι­δο­φό­ρα και αν είναι αυτά τα μη­νύ­μα­τα, η αντί­στα­ση στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του κα­θε­στώ­τος των μνη­μο­νί­ων, απαι­τεί με­γα­λύ­τε­ρη συ­στη­μα­τι­κό­τη­τα και επι­μο­νή στην ορ­γά­νω­ση των αντι­στά­σε­ων και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης που πρέ­πει να συν­δυά­ζε­ται απα­ραί­τη­τα με τη σύν­δε­ση όλων των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, σε μία πε­ρί­ο­δο που το κα­θή­κον της ανα­συ­γκρό­τη­σης του κι­νή­μα­τος είναι κο­ρυ­φαίο για την Αρι­στε­ρά. Το σύν­θη­μα «Κα­νέ­νας μόνος του στην κρίση» πα­ρα­μέ­νει επί­και­ρο και ανα­ζη­τά ξανά το νόημα του.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά" φ.392 (11/10/17)