Η υπαρκτή ανισότητα των φύλων: Πώς θα την εξαλείψουμε;

Στις 26 Νο­έμ­βρη, η ΚΑΡ Πτο­λε­μα­ΐ­δας ορ­γά­νω­σε συ­ζή­τη­ση με αφορ­μή την 25η Νο­έμ­βρη -Μέρα Εξά­λει­ψης της Βίας κατά των Γυ­ναι­κών, με θέμα "Η υπαρ­κτή ανι­σό­τη­τα των φύλων: Πώς θα την εξα­λεί­ψου­με;". Την ίδια μέρα έγινε κά­λε­σμα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και συ­γκε­ντρώ­θη­καν κά­ποια είδη πρώ­της ανά­γκης για τους πλημ­μυ­ρο­πα­θείς στη Μάν­δρα. Ακο­λου­θεί το κεί­με­νο της ει­σή­γη­σης. 

---------------------------------

Η Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του ΟΗΕ, με από­φα­σή της στις 17 Δε­κεμ­βρί­ου 1999, ανα­κή­ρυ­ξε την 25η Νο­εμ­βρί­ου ως Διε­θνή Ημέρα για την Εξά­λει­ψη της Βίας κατά των Γυ­ναι­κών για να ανα­δεί­ξει ένα ση­μα­ντι­κό πρό­βλη­μα με πα­γκό­σμια διά­στα­ση. Η Ημέρα αυτή είχε κα­θιε­ρω­θεί ήδη από το 1981 από γυ­ναι­κεί­ες ορ­γα­νώ­σεις, σε ανά­μνη­ση της φρι­κτής δο­λο­φο­νί­ας των τριών αδελ­φών Μι­ρα­μπάλ, πο­λι­τι­κών αγω­νι­στριών από την Δο­μι­νι­κα­νή Δη­μο­κρα­τία, με δια­τα­γή του δι­κτά­το­ρα Τρου­χί­λο στις 25 Νο­εμ­βρί­ου 1960.

Παρά τις υπο­κρι­τι­κές βε­βαιώ­σεις του πο­λι­τι­κού και δη­μο­σιο­γρα­φι­κού κό­σμου κάθε χρόνο σε αντί­στοι­χες επε­τεί­ους, ότι «σή­με­ρα η ισό­τη­τα των δυο φύλων είναι γε­γο­νός» ή τους ψεύ­τι­κους όρ­κους υπέρ της ισό­τη­τας ως «αυ­το­νό­η­το», η αλή­θεια είναι ότι η θέση της γυ­ναί­κας σή­με­ρα εξα­κο­λου­θεί να είναι κα­τώ­τε­ρη από αυτή του άντρα ακόμα και στις χώρες του ανα­πτυγ­μέ­νου κό­σμου (στις ανα­πτυσ­σό­με­νες ή υπο­α­νά­πτυ­κτες χώρες βε­βαί­ως, τα πράγ­μα­τα είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρα), ενώ καλ­λιερ­γεί­ται και ένα σύ­νο­λο σε­ξι­στι­κών στε­ρε­ο­τύ­πων και επι­χει­ρη­μά­των ώστε να δι­καιο­λο­γεί­ται και να διαιω­νί­ζε­ται αυτή η κα­τά­στα­ση.

Η γυ­ναί­κα σή­με­ρα υφί­στα­ται διπλή κα­τα­πί­ε­ση από το σύ­στη­μα, καθώς επι­βα­ρύ­νε­ται μέσα στο σπίτι με τις δου­λειές του νοι­κο­κυ­ριού και την ανα­τρο­φή των παι­διών, αλλά ταυ­τό­χρο­να απο­τε­λεί και πάνω από το μισό της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης. Παρά την εξέ­λι­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας ή του εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος που οδη­γούν στη μεί­ω­ση του απαι­τού­με­νου χρό­νου για τις ανά­γκες του σπι­τιού, οι γυ­ναί­κες εξα­κο­λου­θούν και σή­με­ρα να κα­τα­πιε­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους άντρες , ενώ τα με­ρο­κά­μα­τα τους είναι χα­μη­λό­τε­ρα από αυτά των αντρών, η ανερ­γία και η ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία επι­βα­ρύ­νουν πρω­τί­στως τις γυ­ναί­κες.

Με­γά­λο τμήμα της ση­με­ρι­νής γυ­ναι­κεί­ας κα­τα­πί­ε­σης (και από­δει­ξη ότι απέ­χου­με πολύ από την ισό­τη­τα των δυο φύλων) απο­τε­λεί η σε­ξουα­λι­κη πα­ρε­νό­χλη­ση στον χώρο ερ­γα­σί­ας, ενώ έναν από τους πιο επι­κερ­δείς το­μείς για τον πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­σμό απο­τε­λεί το εμπό­ριο λευ­κής σαρ­κός κι ο εξα­να­γκα­σμός σε πορ­νεία. Κυ­ριαρ­χεί η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση του γυ­ναι­κεί­ου σώ­μα­τος και η προ­ώ­θη­ση πολ­λα­πλών άφτα­στων προ­τύ­πων για τη γυ­ναί­κα που επι­δρούν δρα­μα­τι­κά στην ψυ­χο­λο­γία της αλλά συχνά και στο σώμα και στην υγεία της. Η κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση θέλει σή­με­ρα τη γυ­ναί­κα τέ­λεια νοι­κο­κυ­ρά αλλά και δυ­να­μι­κή σύ­ντρο­φο, αυ­τό­νο­μη οι­κο­νο­μι­κά αλλά και «αδύ­να­μο φύλο», όμορ­φη, βαμ­μέ­νη και πε­ρι­ποι­η­μέ­νη 24 ώρες το 24ωρο, σέξι αλλά ταυ­τό­χρο­να «χα­μη­λο­βλε­πού­σα» και «δύ­σκο­λη», πιστή σύ­ζυ­γο αλλά ταυ­τό­χρο­να και τέ­λεια ερω­μέ­νη και ούτω κα­θε­ξής.

Ιδιαί­τε­ρα σή­με­ρα στον καιρό της κρί­σης και της κα­πι­τα­λι­στι­κής επί­θε­σης οι ανι­σό­τη­τες κι όλα αυτά τα φαι­νό­με­να έχουν την τάση να αυ­ξά­νο­νται. Η γυ­ναι­κεία κα­τα­πί­ε­ση επι­τεί­νε­ται, καθώς το κοι­νω­νι­κό κρά­τος και το οι­κο­γε­νεια­κό ει­σό­δη­μα κα­ταρ­ρέ­ουν. Όταν δεν υπάρ­χουν λεφτά για φρο­ντι­στή­ρια κι εξω­σχο­λι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, όταν δια­λύ­ο­νται τα νο­σο­κο­μεία, όταν δεν υπάρ­χει σύ­στη­μα φρο­ντί­δας των ηλι­κιω­μέ­νων, όλα αυτά πέ­φτουν –πού αλλού;- στις πλά­τες της γυ­ναί­κας. Η ανερ­γία, η φτώ­χεια, η ανα­σφά­λεια με­τα­φέ­ρο­νται μέσα στην οι­κο­γέ­νεια, αυ­ξά­νο­ντας τις εντά­σεις, τις εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κές συ­γκρού­σεις αλλά και τη βία- η γυ­ναί­κα κι εδώ είναι συ­νή­θως το κύριο θύμα, λει­τουρ­γώ­ντας ως βαλ­βί­δα εκτό­νω­σης και ενί­ο­τε ως σάκος του μποξ.

Ο σε­ξι­σμός είναι η ιδε­ο­λο­γία που νο­μι­μο­ποιεί όλα τα πα­ρα­πά­νω και προ­σπα­θεί να δια­χω­ρί­σει τους άντρες από τις γυ­ναί­κες ως όντα με δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, διαιω­νί­ζο­ντας έτσι την πα­τριαρ­χι­κή κοι­νω­νία και τη γυ­ναι­κεία κα­τα­πί­ε­ση. Δεν είναι τυ­χαίο σε όλα τα προ­νο­μιού­χα πόστα πα­γκο­σμί­ως οι άντρες κυ­ριαρ­χούν: στους πο­λι­τι­κούς, στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και στα με­γα­λο­στε­λέ­χη επι­χει­ρή­σε­ων, σε υψη­λό­βαθ­μες θέ­σεις του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού... Είναι η ιδε­ο­λο­γία που έχει συ­στη­μα­το­ποι­ή­σει ο κα­πι­τα­λι­σμός παρά το ότι σή­με­ρα υπάρ­χουν οι αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες για την εξά­λει­ψη όλων αυτών των ανι­σο­τή­των. Οι ανι­σό­τη­τες φύλου και ο σε­ξι­σμός εξυ­πη­ρε­τούν διπλό στόχο: από τη μία τη με­τα­κύ­λι­ση των ευ­θυ­νών του κρά­τους στην οι­κο­γέ­νεια, δη­λα­δή την επι­φόρ­τι­ση –κυ­ρί­ως- της γυ­ναί­κας να πα­ρέ­χει υπη­ρε­σί­ες παι­δεί­ας, υγεί­ας, φρο­ντί­δας των ηλι­κιω­μέ­νων, ψυ­χα­γω­γί­ας, με απλή­ρω­τη ερ­γα­σία στο σπίτι, για να εξοι­κο­νο­μεί το κρά­τος και το κε­φά­λαιο έσοδα για τις δικές τους ανά­γκες. Από την άλλη προ­σθέ­τουν μια ακόμα διαί­ρε­ση στην ερ­γα­τι­κή τάξη, τον κόσμο των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων και κα­τα­πιε­ζό­με­νων στρω­μά­των, πλάι στον ρα­τσι­σμό, τον εθνι­κι­σμό, την ομο­φο­βία, τη θρη­σκευ­τι­κή μι­σαλ­λο­δο­ξία κι όλες τις άλλες ιδε­ο­λο­γί­ες που εξυ­πη­ρε­τούν στη διά­σπα­ση και τον εμ­φύ­λιο των φτω­χών, στη δη­μιουρ­γία εμπο­δί­ων για να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σουν τα κοινά τους συμ­φέ­ρο­ντα.

Σύμ­φω­να με στοι­χεία μιας έρευ­νας του 2009, 3.000.000 γυ­ναί­κες έπε­φταν θύ­μα­τα σε­ξου­λι­κης πα­ρε­νό­χλη­σης στο χώρο ερ­γα­σί­ας τους. Το 90% των θυ­μά­των πο­λέ­μου πα­γκο­σμί­ως ήταν αμα­χος πλη­θυ­σμός, στην πλειο­ψη­φία γυ­ναί­κες, στις ΗΠΑ κάθε 8 δευ­τε­ρό­λε­πτα μια γυ­ναί­κα κα­κο­ποιου­νταν, 200.000 μη­τέ­ρες πέ­θα­ναν εξαι­τί­ας κακών υπη­ρε­σιών ως προς την αντι­σύλ­λη­ψη.

Στην Ελ­λά­δα το 2009, αρχή της κρί­σης, οι γυ­ναί­κες απο­τε­λού­σαν το 66% των ανέρ­γων, τα 2/3 των αναλ­φα­βη­των ήταν γυ­ναί­κες, ενώ 14.000 ήταν γυ­ναί­κες που εξω­θή­θη­καν στην πορ­νεία. Το 2015 οι πόρ­νες είχαν ανέλ­θει τις 18.500 και για πρώτη φορά εξαι­τί­ας της κρί­σης εξω­θή­θη­καν στην πορ­νεία και Ελ­λη­νί­δες, ενώ σή­με­ρα εκ­δί­δο­νται γυ­ναί­κες ακόμα και για 2 ευρώ.

Εν έτει 2017 τα στοι­χεία δεί­χνουν επι­δεί­νω­ση των ανι­σο­τή­των και όχι βελ­τί­ω­ση της θέσης της γυ­ναί­κας, ιδιαί­τε­ρα στην Ελ­λά­δα. Φέτος η Ελ­λά­δα ανα­δεί­χτη­κε για ακόμη μία φορά (όπως και το 2010 και το 2012) τε­λευ­ταία στην Ε.Ε. στα θέ­μα­τα ισό­τη­τας φύλου και το μο­να­δι­κό κρά­τος-μέ­λος που τη δε­κα­ε­τία 2005-2015 επι­δεί­νω­σε τις επι­δό­σεις της σε τρεις το­μείς: στο χρήμα, στην υγεία και στον ελεύ­θε­ρο χρόνο .

Σύμ­φω­να με στοι­χεία της Ελ­λη­νι­κής Ια­τρο­δι­κα­στι­κής Εται­ρί­ας (ΕΙΕ), που έγι­ναν γνω­στά στις 24 Νο­εμ­βρί­ου 2016, μέσα σ' ένα χρόνο 16.700.000 γυ­ναί­κες στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση υπέ­στη­σαν σω­μα­τι­κή βία ή σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση. Στις ΗΠΑ, το ένα τρίτο των γυ­ναι­κών που χά­νουν τη ζωή τους, σκο­τώ­νο­νται από το σύ­ζυ­γο, τον σύ­ντρο­φο ή τον πρώην τους, ενώ στη Βρε­τα­νία δύο γυ­ναί­κες χά­νουν κάθε εβδο­μά­δα τη ζωή τους από το χέρι του πρώην ή νυν συ­ντρό­φου τους.Πάνω από το 50% των Ευ­ρω­παί­ων γυ­ναι­κών έχει πέσει θύμα σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης, κυ­ρί­ως στο χώρο ερ­γα­σί­ας, ενώ υπο­λο­γί­ζε­ται ότι 3,7 εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναί­κες θα βιώ­σουν σε­ξουα­λι­κή βία μέσα σε ένα έτος.Στην ΕΕ κάθε χρόνο 3.500 γυ­ναί­κες πε­θαί­νουν λόγω εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας και 62 εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναί­κες, δη­λα­δή 1 στις 3 γυ­ναί­κες ηλι­κί­ας 15 και άνω, έχει υπάρ­ξει θύμα σω­μα­τι­κής ή και σε­ξουα­λι­κής βίας.Το 27% των Ευ­ρω­παί­ων αντρών απο­δέ­χο­νται τον βια­σμό υπό ορι­σμέ­νες συν­θή­κες, ενώ το πο­σο­στό των Ελ­λή­νων που συμ­με­ρί­ζο­νται την άποψη αυτήν φθά­νει στο 32%. Το 2015 οι γυ­ναί­κες σε ηλι­κί­ες 30-34 ετών που είχαν σπου­δά­σει ήταν ση­μα­ντι­κά πε­ρισ­σό­τε­ρες (43% ένα­ντι 34%) . Και όμως στην ΕΕ οι άντρες πλη­ρώ­νο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο κατά 16,5% , ενώ σε ορι­σμέ­να κρά­τη-μέ­λη η μι­σθο­λο­γι­κή ανι­σό­τη­τα έχει αυ­ξη­θεί τα τε­λευ­ταία 5 έτη. Επι­πλέ­ον, τα τρία τέ­ταρ­τα των οι­κια­κών ερ­γα­σιών και τα δύο τρίτα των κα­θη­κό­ντων γο­νεϊ­κής φρο­ντί­δας επι­τε­λε­τού­νται από ερ­γα­ζό­με­νες γυ­ναί­κες.

Στην Ελ­λά­δα, σύμ­φω­να με πρό­σφα­τη έρευ­να, φαί­νε­ται πως σω­μα­τι­κή βία ανα­φέ­ρει ότι έχει υπο­στεί το 24% των γυ­ναι­κών (18% από σύ­ντρο­φο και 10% από άλλο άτομο), ενώ σε­ξουα­λι­κή βία ανα­φέ­ρε­ται από το 6% των γυ­ναι­κών (5% από σύ­ντρο­φο και 1% από άλλο άτομο). Συ­νο­λι­κά 25 πε­ρι­στα­τι­κά εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, αντι­με­τώ­πι­σε τον πρώτο μήνα λει­τουρ­γί­ας του το νε­οϊ­δρυ­θέν Iα­τρο­δι­κα­στι­κό Iα­τρείο του Nο­σο­κο­μεί­ου «Ασκλη­πιείο Βού­λας».Τα πε­ρι­στα­τι­κά βια­σμών υπο­λο­γί­ζο­νται στη χώρα μας σε 5.000 ετη­σί­ως, ωστό­σο μόνο 150 από αυτά πι­στο­ποιού­νται και ακο­λου­θούν τη νο­μι­κή οδό .Το γε­γο­νός ότι αυτό (κατά την ΕΙΕ) , είναι του­λά­χι­στον εν μέρει απο­τέ­λε­σμα της έλ­λει­ψης ια­τρο­δι­κα­στι­κών δομών, είναι άλλο ένα στοι­χείο που δεί­χνει πώς συν­δέ­ο­νται ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός και τα μνη­μό­νια με τις ανι­σό­τη­τες φύλου.Σύμ­φω­να με έρευ­να των Για­τρών του Κό­σμου, το 2014 τέσ­σε­ρις στις δέκα γυ­ναί­κες στην χώρα μας απο­φά­σι­σαν να κά­νουν ένα παιδί λι­γό­τε­ρο ή κα­νέ­να για να μην χά­σουν την δου­λειά τους.

Σύμ­φω­να με τη φε­τι­νή έκ­θε­ση της Eurostat, η ανερ­γία και η ενα­σχό­λη­ση με τη φρο­ντί­δα των παι­διών και του νοι­κο­κυ­ριού είναι οι το­μείς στους οποί­ους στην Ελ­λά­δα η δια­φο­ρά με­τα­ξύ των δύο φύλων είναι η με­γα­λύ­τε­ρη από ό,τι σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές με­τα­ξύ αν­δρών και γυ­ναι­κών κα­τα­γρά­φο­νται, επί­σης, στις αμοι­βές τους, με τη γυ­ναί­κα να αμεί­βε­ται λι­γό­τε­ρο σε όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες επαγ­γελ­μά­των .

Στην Ελ­λά­δα πα­ρα­τη­ρεί­ται η με­γα­λύ­τε­ρη δια­φο­ρά με­τα­ξύ των κρα­τών μελών στο πο­σο­στό ανερ­γί­ας με­τα­ξύ αν­δρών (19,9%) και γυ­ναι­κών (28,1%). Αντί­στοι­χα, το πο­σο­στό απα­σχό­λη­σης είναι 61% για τους άν­δρες και 43,3% για τις γυ­ναί­κες.

Μόνο ένα στα τέσ­σε­ρα ανώ­τε­ρα διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη στην Ελ­λά­δα είναι γυ­ναί­κες (25%, όσο είναι και στην Ολ­λαν­δία και την Τσε­χία, πο­σο­στό που είναι το δεύ­τε­ρο χα­μη­λό­τε­ρο στην ΕΕ μετά το Λου­ξεμ­βούρ­γο). Ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 33%.

Στην Ελ­λά­δα, πα­ρα­τη­ρού­νται οι με­γα­λύ­τε­ρες δια­φο­ρές στην ΕΕ με­τα­ξύ των πο­σο­στών των δύο φύλων που έχουν την κα­θη­με­ρι­νή φρο­ντί­δα των παι­διών (95% οι γυ­ναί­κες- 53% οι άν­δρες, ενώ στην ΕΕ είναι 92% για τις γυ­ναί­κες και 68% για τους άν­δρες). Το ίδιο (δηλ. η μέ­γι­στη δια­φο­ρά με­τα­ξύ των χωρών της ΕΕ) ισχύ­ει για τις οι­κια­κές ερ­γα­σί­ες και το κα­θη­με­ρι­νό μα­γεί­ρε­μα, δρα­στη­ριό­τη­τες με τις οποί­ες ασχο­λεί­ται στην Ελ­λά­δα το 85% των γυ­ναι­κών ένα­ντι 16% των αν­δρών. Στον αντί­πο­δα βρί­σκε­ται η Σου­η­δία, όπου με τις οι­κια­κές ερ­γα­σί­ες ασχο­λεί­ται το 74% των γυ­ναι­κών και το 56% των αν­δρών, ενώ ο μέσος όρος για την ΕΕ ανέρ­χε­ται σε 79% για τις γυ­ναί­κες και 34% για τους άν­δρες.

 Στην Ελ­λά­δα, μία στις δύο γυ­ναί­κες που δο­λο­φο­νού­νται κάθε χρόνο, είναι θύμα του νυν ή πρώην συ­ντρό­φου/συ­ζύ­γου τους.Το 23% των λε­σβιών και το 35% των διεμ­φυ­λι­κών ατό­μων έχουν δε­χτεί σω­μα­τι­κές ή σε­ξουα­λι­κές επι­θέ­σεις ή απει­λές βίας του­λά­χι­στον μία φορά εντός των τε­λευ­ταί­ων 5 ετών. Οι γυ­ναί­κες 15-44 ετών κιν­δυ­νεύ­ουν πε­ρισ­σό­τε­ρο από βια­σμό ή εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία παρά από τον καρ­κί­νο, τα τρο­χαία ατυ­χή­μα­τα, τον πό­λε­μο ή την ελο­νο­σία.

Όλα αυτά τα στοι­χεία και η συ­ζή­τη­ση για υπαρ­κτό σε­ξι­σμό σή­με­ρα απο­κτούν με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία, από την πρό­σφα­τη ιστο­ρία σκλη­ρής κα­τα­δί­κης νε­α­ρής γυ­ναί­κας από το Ναύ­πλιο , θύ­μα­τος από­πει­ρας βια­σμού που σκό­τω­σε τον επί­δο­ξο βια­στή. Τα δι­κα­στή­ρια στε­ρούν έτσι από τις γυ­ναί­κες το δι­καί­ω­μα στην αυ­το­ά­μυ­να απέ­να­ντι στους βια­στές! Επί­σης, η –τάχα μου- «αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ επα­να­φέ­ρει τον κολ­πι­κό έλεγ­χο στις γυ­ναί­κες που κρα­τού­νται στις φυ­λα­κές, 8 χρό­νια μετά την κα­τάρ­γη­σή της που ακο­λού­θη­σε τη δο­λο­φο­νία της της κρα­τού­με­νης Κα­τε­ρί­νας Γκου­λιώ­νη. Η Κα­τε­ρί­να έδωσε μάχες για την κα­τάρ­γη­ση του κολ­πι­κού ελέγ­χου , έβγα­λε δη­μό­σιες κα­ταγ­γε­λί­ες και μια μέρα τη δο­λο­φό­νη­σαν οι υπάλ­λη­λοι του κρά­τους, σε ένα έγκλη­μα που και σή­με­ρα πα­ρα­μέ­νει ανε­ξι­χνί­α­στο, ενώ οι υπάλ­λη­λοι που κα­τήγ­γει­λε με ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο η Κα­τε­ρί­να, πα­ρα­μέ­νουν στις θέ­σεις τους...

Κατά τη γνώμη μας, ως ΚΑΡ, για να μπει ένα τέλος στη γυ­ναι­κεία κα­τα­πί­ε­ση πρέ­πει να κα­τα­πο­λε­μή­σου­με την πηγή αυτής της κα­τα­πί­ε­σης, δη­λα­δή το κα­πι­τα­λι­στι­κο σύ­στη­μα. Για τον σε­ξι­σμό δεν ευ­θύ­νο­νται γε­νι­κά οι «άντρες» ούτε και μπο­ρούν να τον κα­τα­πο­λε­μή­σουν γε­νι­κά οι «γυ­ναί­κες» από μόνες τους.

Την εξου­σία την έχει μια μικρή με­ρί­δα του πλη­θυ­σμού της γης, η τάξη των κα­πι­τα­λι­στών . Αν και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι εκ­πρό­σω­ποι αυτής της τάξης στα κέ­ντρα εξου­σί­ας είναι άντρες, σε τί­πο­τα δεν αλ­λά­ζει το πώς ασκεί­ται αυτή η εξου­σία όταν εκεί βρε­θεί η γυ­ναί­κα.

Πάρτε για πα­ρά­δειγ­μα τη Μέρ­κελ στη Γερ­μα­νία. Για να νι­κή­σου­με τις κυ­βερ­νή­σεις και τα αφε­ντι­κά, είτε μι­λά­με για ένα ερ­γο­στά­σιο είτε μι­λά­με για όλη την κοι­νω­νία, πρέ­πει να πα­λέ­ψου­νε από κοι­νού άντρες και γυ­ναι­κες ερ­γα­ζό­με­νες-ερ­γα­ζό­με­νοι.

Η γυ­ναι­κεία κα­τα­πί­ε­ση αφορά όλες τις τά­ξεις, αλλά πλήτ­τει ιδιαί­τε­ρα την ερ­γα­τι­κή τάξη κι ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τα κα­τώ­τε­ρα στρώ­μα­τά της, άρα η βα­σι­κή της διά­στα­ση είναι και σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση ΤΑ­ΞΙ­ΚΗ. Δεν είναι το ίδιο κα­τα­πιε­σμέ­νη η πλού­σια γυ­ναί­κα που έχει δέκα υπη­ρέ­τριες (ή και υπη­ρέ­τες) να της κά­νουν τις δου­λειές στην έπαυ­λη, με μια μι­κρο­α­στή που έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να προ­σλά­βει μπέι­μπι-σί­τερ ή γυ­ναί­κα για τις δου­λειές στο σπίτι μια φορά τη βδο­μά­δα, και η μι­κρο­α­στή δεν είναι το ίδιο με μια ερ­γά­τρια που δου­λεύ­ει 10 ώρες για 500 ευρώ και μετά πάει για δεύ­τε­ρη βάρ­δια στο σπίτι. Όσο πιο ανε­ξάρ­τη­τη είναι οι­κο­νο­μι­κά είναι η γυ­ναί­κα τόσο λι­γό­τε­ρο εξαρ­τά­ται ή υπο­τάσ­σε­ται στην εξου­σία του άντρα και μπο­ρεί να πάρει πιο εύ­κο­λα δια­ζύ­γιο. Μια πλού­σια λε­σβία μπο­ρεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να κιν­δυ­νεύ­ουν τα προ­νό­μιά της, αλλά μια φτωχή λε­σβία είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να ζει πα­ρι­στά­νο­ντας την στρέιτ ή έχο­ντας μυ­στι­κή ερω­τι­κή ζωή, δια­φο­ρε­τι­κά μπο­ρεί να χάσει την οι­κο­γέ­νειά της, τη δου­λειά της, την κοι­νω­νι­κή απο­δο­χή κοκ.

Από την άλλη η ερ­γά­τρια και νοι­κο­κυ­ρά, όταν είναι ταυ­τό­χρο­να με­τα­νά­στρια ή και ομο­φυ­λό­φι­λη βρί­σκε­ται τρι­πλά και τε­τρα­πλά κα­τα­πιε­σμέ­νη, και οι ανι­σό­τη­τες στα νού­με­ρα που ανα­φέ­ρα­με γί­νο­νται ακόμα με­γα­λύ­τε­ρες. Δεν θα ξε­χά­σου­με ποτέ την Κων­στα­ντί­να Κού­νε­βα, που το 2008 μπρά­βοι του ερ­γο­λά­βου στον οποίο δού­λευε της έρι­ξαν βι­τριό­λι, της έκα­ψαν τη γλώσ­σα και τον λαιμό και την τύ­φλω­σαν. Γιατί ήταν ερ­γά­τρια , γυ­ναί­κα, Βουλ­γά­ρα και συν­δι­κα­λί­στρια που αγω­νι­ζό­ταν για τα δι­καιώ­μα­τα του σω­μα­τεί­ου της. Ήθε­λαν να τρο­μο­κρα­τή­σουν τους αν­θρώ­πους που αντι­στέ­κο­νται, ιδιαί­τε­ρα όταν δια­θέ­τουν πολ­λές «ιδιό­τη­τες» των κα­τα­πιε­σμέ­νων και παρ’ όλα αυτά δεν το βά­ζουν κάτω. Οι ένο­χοι δεν τι­μω­ρή­θη­καν ποτέ…

Είναι λοι­πόν ση­μα­ντι­κές οι πρω­το­βου­λί­ες για τα δι­καιώ­μα­τα της γυ­ναί­κας, ωστό­σο η πάλη για τα δι­καιώ­μα­τα της γυ­ναί­κας είναι δε­μέ­νη με την πάλη για ίσα δι­καιώ­μα­τα για όλους, με την πάλη ενά­ντια σε κάθε μορφή εκ­με­τάλ­λευ­σης και κα­τα­πί­ε­σης, με την πάλη για έναν κα­λύ­τε­ρο κόσμο για όλους και όλες. Για πα­ρά­δειγ­μα πώς θα διεκ­δι­κή­σου­με λεφτά για την υγεία και την παι­δεία; Πώς θα αγω­νι­στού­με ενά­ντια στη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους που επι­βα­ρύ­νει τη γυ­ναί­κα; Πώς θα απα­ντή­σου­με στην ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και των κυ­βερ­νή­σε­ων που τα στη­ρί­ζουν; Ναι μεν η απε­λευ­θέ­ρω­ση της γυ­ναί­κας περνά μέσα από τη δική της δράση και συμ­με­το­χή , αλλά από την άλλη αυτό απαι­τεί κα­τα­κτή­σεις δι­καιω­μά­των, που θα δη­μιουρ­γού­νε τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την πραγ­μα­τι­κή ισό­τη­τα των δυο φύλων. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό να θυ­μή­σου­με, ιδιαί­τε­ρα αυτές τις μέρες που κλεί­νουν 100 χρό­νια από τη ρώ­σι­κη επα­νά­στα­ση, πώς κι­νή­θη­καν οι επα­να­στα­τη­μέ­νοι ερ­γά­τες και ερ­γά­τριες για τα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα: έφτια­ξαν δη­μό­σια πλυ­ντή­ρια , μα­γει­ρεία και άλλες κοι­νω­νι­κές δομές για να απε­λευ­θε­ρω­θεί η γυ­ναί­κα από τις δου­λειές του σπι­τιού. Κάτι που δεν έχει γίνει σε καμία άλλη χώρα από τότε (oι κα­τα­κτή­σεις της γυ­ναί­κας στη Ρωσία ανα­τρά­πη­καν από τη στα­λι­νι­κή αντε­πα­νά­στα­ση, αλλά αυτή είναι άλλη συ­ζή­τη­ση .... Το θέμα λοι­πόν δεν είναι να πα­λεύ­ει ένα ξε­χω­ρι­στό γυ­ναι­κείο κί­νη­μα μόνο για τα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα αλλά όλοι οι κα­τα­πιε­σμε­νοι να πα­λεύ­ου­με ενά­ντια στη γυ­ναι­κεία κα­τα­πί­ε­ση αλλά και κάθε εί­δους κα­τα­πί­ε­ση.

Είναι ανα­γκαίο να κά­νου­με αγώ­νες και να διεκ­δι­κή­σου­με αυτά που μας ανή­κουν, αυτά που οι "από πάνω" μας κλέ­βουν μέρα με την μέρα. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι άνερ­γες, η νε­ο­λαία, οι φτω­χές και φτω­χοί, είτε εί­μα­στε άντρες ή γυ­ναί­κες , είτε ντό­πιοι ή με­τα­νά­στες, είτε στρέιτ και γκέι, πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σου­με τις σε­ξι­στι­κες όπως και τις ρα­τσι­στι­κές ιδέες, και να ενω­θού­με απέ­να­ντι σε όσους μας κυ­βερ­νά­νε και μας κα­τα­πιέ­ζουν. Το να ενω­θού­με και να πα­λέ­ψου­με μαζί είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για να τους ανα­τρέ­ψου­με. Δεν είναι στη φύση μας να μι­σού­με και ο σε­ξι­σμός είναι ιδε­ο­λο­γία μί­σους. Ο κα­πι­τα­λι­σμός βα­σι­λεύ­ει με το «διαί­ρει και βα­σί­λευε», ενώ εμείς δεν έχου­με τί­πο­τα να χω­ρί­σου­με. Μόνο αν διεκ­δι­κή­σου­με μαζί, μπο­ρού­με να φτιά­ξου­με τα πράγ­μα­τα στο παρόν και στο μέλ­λον, να φτιά­ξου­με τόσο έναν κα­λύ­τε­ρο κόσμο όσο και την θέση των γυ­ναι­κών σε αυτόν.