Κυπριακές εκλογές: Το αποτέλεσμα αναμενόμενο, οι αγώνες το ζητούμενο

Αναμενόμενο για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτον γιατί ο Ν. Αναστασιάδης είχε ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία από πέρυσι τον Γενάρη ρίχνοντας ο ίδιος τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στα βράχια, επιλέγοντας μια εθνικιστική γραμμή μασκαρεμένη ως «πατριωτική», υπεύθυνη στάση. Με αυτό τον τρόπο ικανοποίησε την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του, που είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται για τους χειρισμούς του στο Κυπριακό έως εκείνο το σημείο. Έπειτα, η δεξαμενή από την οποία κυρίως άντλησε σταυρούς στο δεύτερο γύρο ήταν από τα κόμματα του «ακραίου κέντρου» (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Αλληλεγγύη). Τα κόμματα, δηλαδή, που στήριξαν τον απορριπτικό Νικόλα Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε κατέβει με σκληρή εθνικιστική γραμμή και αμφισβητώντας τη ΔΔΟ ως βάση συζήτησης στο κυπριακό. Στόχος του τελευταίου ήταν να διαφοροποιηθεί από τον Αναστασιάδη και να διεκδικήσει την προνομιακή εκπροσώπηση εκείνου του κομματιού της ντόπιας αστικής τάξης που βλέπει τα συμφέροντά της να εξυπηρετούνται καλύτερα μέσα από την στασιμότητα και την παγίωση της τωρινής κατάστασης στο εθνικό. 

Μάλιστα, ο Αναστασιάδης -ο οποίος δεν δίστασε να χαϊδέψει και τους ψηφοφόρους του ΕΛΑΜ τους απαντώντας στο ερωτηματολόγιο που έστειλε το ναζιστικό μόρφωμα στους υποψηφίους του 2ου γύρου- φαίνεται να ήταν τόσο σίγουρος για την τελική έκβαση των εκλογών που για πρώτη φορά δεν χρειάστηκε να συμμαχήσει ανοιχτά με κανένα από τα κόμματα που στήριξαν κάποιον άλλο υποψήφιο στον πρώτο γύρο. Επιπλέον, είχε την ανοιχτή υποστήριξη του αρχιεπισκόπου Κύπρου, ο οποίος παρεμβαίνει συστηματικά στα πολιτικά πράγματα του τόπου υποστηρίζοντας πάντα… τη Δεξιά του Κυρίου. 

ΑΚΕΛ: Υποψηφιότητα ήττας

Ο σημαντικότερος λόγος όμως για τον οποίο ο Αναστασιάδης ήταν από την αρχή φαβορί και το γνώριζε ήταν διότι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα αποφασιστική πρόταση από την Αριστερά που να στηρίζεται στα εργατικά στρώματα και να στοχεύει στην αντιμετώπιση των συνεπειών από την εφαρμογή των μνημονίων, αφενός, και μια ριζοσπαστική κατεύθυνση για τη λύση στο Κυπριακό, αφετέρου. Η πρόταση Μαλά από την πλευρά του ΑΚΕΛ, ενός «κεντροαριστερού Μακρόν α λα κυπριακά», και η στροφή του μετά τον πρώτο γύρο σε πιο πατριωτική-συντηρητική ρητορική προκειμένου να προσεγγίσει ψηφοφόρους του ακραίου κέντρου και ταυτόχρονα να μην τρομάξει τους προοδευτικούς αστούς (αντί για απεύθυνση στο ένα τρίτο των ψηφοφόρων που απείχαν στον πρώτο γύρο διότι δεν είχαν επιλογή που να τους εκφράζει), ήταν πρόταση ήττας. Ήταν, λοιπόν, μια εκλογική μάχη από την οποία απουσίαζε μια ουσιαστική εναλλακτική λύση-πρόταση από τα αριστερά ενώ η Δεξιά εκπροσωπήθηκε σε όλες τις εκφάνσεις.

Μετά από αυτή την εξέλιξη, ο δρόμος γίνεται ακόμα πιο δύσβατος για τους εργαζόμενους και η προοπτική για μια λύση του Κυπριακού που να εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη απομακρύνεται. Οι πολιτικές λιτότητας αλλά και οι επιθετικοί σχεδιασμοί του κουαρτέτου Κύπρος-Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτος αναμένεται να συνεχιστούν και να διευρυνθούν. Οι πατριωτικές κορόνες και το φλερτ με τους φασίστες που πήραν 5,6% στις εκλογές θα ενταθούν. Μπροστά στις νέες συνθήκες, τα καθήκοντα της Αριστεράς αυξάνονται. Το ΑΚΕΛ, παρ’ όλη την εκλογική ήττα, θα συνεχίζει να κοιτά προς κέντρο και το κενό εκπροσώπησης ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας θα μεγαλώνει. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι κατάφερε να συσπειρώσει τη οργανωμένη βάση του αλλά χωρίς να υπάρχει αντιπρόταση από το χώρο της πέραν του ΑΚΕΛ Αριστεράς.

Αγώνες

Κλείνοντας, ίσως το μόνο θετικό από αυτήν την αναμέτρηση είναι ότι καταποντίστηκε η σκληρή γραμμή του Παπαδόπουλου για το Κυπριακό και πέρασαν οι δύο υποψήφιοι που αναφέρονται (περισσότερο ή λιγότερο ειλικρινά) στη λύση του κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ. Αυτή η πρόθεση μιας πλειοψηφικής μερίδας των Ελληνοκυπρίων σε συνδυασμό με τη μεγάλη πορεία ειρήνης των Τουρκοκυπρίων στους δρόμους της βόρειας Λευκωσίας ενάντια στο φασισμό αλλά και στις πολιτικές του Ερντογάν πριν από λίγες μέρες, μας δείχνουν το δρόμο για το πώς πρέπει να κινηθεί η Αριστερά χτίζοντας σχέσεις στην κοινωνική βάση των δύο κοινοτήτων βρίσκοντας ευκαιρίες για κοινούς αγώνες. Παρ’ όλο που το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν αναμενόμενο, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στηρίζεται στους αγώνες που θα πρέπει να δοθούν από εδώ και πέρα και στους οποίους ο κόσμος της αριστεράς θα πρέπει να δώσει τον παλμό.