Η 8η του Μάρτη σε αντίθεση με όσα μπορεί να λέγονται δεν ήταν ποτέ απλά η γιορτή της γυναίκας.Ήταν και είναι μία μέρα υπενθύμισης των γυναικείων αγώνων καθώς και μία μέρα διεκδίκησης.
Το μήνυμα αυτής της διεκδίκησης μετέδωσαν και φέτος οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο, αυτή τη φορά στέλνοντας το μήνυμα, ότι έχουν κατέβει στο δρόμο για να μείνουν. Για άλλες χώρες η κινητοποίηση ήταν απλά η κλιμάκωση μιας αναμενομένης ανόδου του κινήματος, σε άλλες όμως ήταν η πρώτη υπενθύμιση ότι οι γυναίκες ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, έχουν το θάρρος να βγουν στο δρόμο και να πουν πολύ απλά «Είμαι εδώ» .
Στην Ισπανία η 8η Μαρτίου έγραψε ιστορία, με πάνω από 5,3 εκατομμύρια γυναίκες να απεργούν. Οι γυναίκες απείχαν από τους χώρους δουλειάς αλλά και από την απλήρωτη εργασία στο σπίτι. Η εικοσιτετράωρη φεμινιστική απεργία πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή δεκάδων Σωματείων ενώ τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας κήρυξαν δύωρη στάση εργασίας . Επίσης πραγματοποιήθηκαν πάνω από 120 συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Γυναίκες εργαζόμενες, φοιτήτριες, όλων των ηλικιών κατέβηκαν μαζί στους στους δρόμους δημιουργώντας μεγαλειώδη φεμινιστικά συλλαλητήρια. Με φαντασία και δημιουργικότητα έκαναν ορατή την παρουσία τους όλο τον Φλεβάρη, οργανώνοντας αυτή τη συγκλονιστική ημέρα. Από τα βασικά συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν «Όταν σταματάμε εμείς, σταματάει ο κόσμος όλος».
Φεμινιστικός παλμός και στην κοντινή Ιταλία όπου οι γυναίκες απέδειξαν κυριολεκτικά ότι χωρίς αυτές ο κόσμος δεν κινείται καθώς εξαιτίας των απεργιών που είχαν διοργανωθεί από τη φεμινιστική ομάδα “Ni Una Di Menos” και με την υποστήριξη των δύο μεγαλύτερων συνδικάτων της χώρας δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν 130 πτήσεις ενώ προβλήματα υπήρξαν σε όλο το συγκοινωνιακό δίκτυο της Ρώμης. Διαδηλώσεις μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας διοργανώθηκαν περίπου σε 40 πόλεις της Ιταλίας.
Στη Βρεττανία οι γυναίκες έδειξαν την αλληλεγγύη τους σε όλες εκείνες που αγωνίζονται παγκοσμίως, με συγκεντρώσεις στο Λονδίνο στο Εδιμβούργο στο Κάρτιφ κ.α ενώ ειδικά στο Λονδίνο η ημέρα πήρε ταξικά χαρακτηριστικά καθώς συνδέθηκε με τον αγώνα των καθαριστηρίων για ικανοποιητικό μισθό.
Στις ΗΠΑ πραγματοποιήθηκαν πορείες σε πολλές μεγάλες αλλά και μικρότερες πόλεις (Ουάσινγκτον Κολόμπους Σαν Φρανσίσκο κ.α) και ο φεμινιστικός αγώνας παρέμεινε συνδεδεμένος με την εναντίωση στην πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ. Τα επίδικα όμως ήταν πολλά περισσότερα: από την εναντίωση στον ρατσισμό μέχρι την διεκδίκηση άδειας λόγω ασθένειας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλες τις γυναίκες.
Το πνεύμα των φεμινιστικών διεκδικήσεων έφτασε μέχρι και τις Φιλιππίνες, όπου οι διαδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας είχαν έντονα αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά. Ο πρόεδρος της Κυβέρνησης Rodrigo Duterte έχει χαρακτηριστεί ως ο “χειρότερος καταπάτησης των γυναικείων δικαιωμάτων στη χώρα”. Χαρακτηριστικά, από την κυβέρνηση είχε δοθεί η εντολή να πυροβολούνται οι γυναίκες κομμουνίστριες στα γεννητικά όργανα.
Στην Ινδία από την άλλη καθηγήτριες φοιτήτριες μαθήτριες ακόμα και σεξεργάτριες συμμετείχαν σε πορεία μέχρι το κοινοβούλιο απαιτώντας να σταματήσουν οι μισθολογικές διαφορές και οι διακρίσεις στον χώρο εργασίας ενώ ταυτόχρονα ύψωσαν τις γροθιές τους ενάντια στην οικογενειακή βία και τις σεξουαλικές επιθέσεις.
Η αντίθεση στην έμφυλη βία ήταν κοινός τόπος -όπως είναι λογικό- σε πολλές διαδηλώσεις ανά τον κόσμο: από την Νότια Κορέα όπου οι γυναίκες χρησιμοποίησαν το κίνημα του me too για να μιλήσουν για τη βία που υφίστανται ενώ ταυτόχρονα διεκδικούσαν να κλείσει η ψαλίδα στους μισθούς αντρών και γυναικών έως το Αφγανιστάν που παρά το κλίμα τρόμου που επικρατεί εκατοντάδες γυναίκες διαδήλωσαν διεκδικώντας ασφάλεια από τις βίαιες επιθέσεις.
Τον πιο πρωτότυπο τρόπο να διαδηλώσουν βρήκαν οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία όπου χρησιμοποίησαν το νέο τους δικαίωμα να κάνουν τζόκινγκ μετατρέποντας έτσι το άθλημα σε μέσο ορατότητας και διεκδίκησης.
Στην Τουρκία χιλιάδες γυναίκες βρέθηκαν στους δρόμους της Ινσταμπούλ της Άγκυρας της Σμύρνης και του Μερσίν κρατώντας μωβ σημαίες για να διεκδικήσουν και αυτές όσα έχουν στερηθεί. Κεντρικό τους σύνθημα ήταν “δεν φεύγουμε από τους δρόμους” δηλώνοντας την διάθεσή τους να μην σταματήσουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Όλες οι διαδηλώσεις έγιναν με έντονη αστυνομική παρουσία, ενώ στην Ινσταμπούλ οι δυνάμεις καταστολής έστησαν οδοφράγματα στην πλατεία Ταξίμ για να μην την πλησιάσει η πορεία. Σύμφωνα με την πλατφόρμα "σταματήστε τις δολοφονίες γυναικών" 339 γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Τουρκία το 2017 και 76 γυναίκες τους πρώτους μήνες του 2018.
Στην Αργεντινή από την άλλη κυριάρχησε το κλίμα της φεμινιστικής απεργίας με ικανοποιητική συμμετοχή. Μάλιστα υπήρξε κάλεσμα σε όσες δεν μπόρεσαν να απεργήσουν να κάνουν δυνατό θόρυβο στις δουλειές τους στις 11:00 για να δυναμώσουν τις φωνές των γυναικών. Οι διαδηλώσεις εκτός από τα ταξικά χαρακτηριστικά που τους έδωσε η απεργία απέκτησαν και χαρακτήρα διεκδίκησης περισσότερων αναπαραγωγικών δικαιωμάτων αφού λίγες μέρες πριν είχε καταθέσει στη Βουλή νομοσχέδιο που νομιμοποιούσε την άμβλωση σε όλες τις περιπτώσεις.
φωτό από τη διαδήλωση στην Ινδονησία
Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες των γυναικών για την 8 Μάρτη με δυναμισμό, φαντασία και μαζικότητα απέδειξαν για άλλη μία φορά πως η αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών αλλά των απλών καθημερινών αγωνιζομένων γυναικών.
