Χρέος, γραβάτες και ο δράκος της ελληνικής πτώχευσης

Στην εξό­διο ακο­λου­θία, οι πα­ρι­στά­με­νοι φο­ρούν ρούχα στα πα­ρα­δο­σια­κά χρώ­μα­τα που θε­ω­ρού­νται δη­λω­τι­κά του πέν­θους και της θλί­ψης και ανά­λο­γα με τη δια­προ­σω­πι­κή εγ­γύ­τη­τα με τον εκά­στο­τε νεκρό, οι τόνοι δια­φέ­ρουν. Οι πιο κο­ντι­νοί συγ­γε­νείς και φίλοι επι­λέ­γουν το μαύρο, οι πιο μα­κρι­νοί το σκού­ρο γκρι ή μπλε, ο υπό­λοι­πος κοι­νω­νι­κός πε­ρί­γυ­ρος ανά­λο­γα με τη διά­θε­σή του. Στα στε­φά­νια κυ­ριαρ­χούν σκού­ρες μωβ κορ­δέ­λες και πα­ρα­τη­ρού­νται οι αντί­στοι­χης από­χρω­σης λαι­μο­δέ­τες.

Μια τέ­τοια γρα­βά­τα, σε τό­νους του μωβ, διά­λε­ξε και ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας στην τε­λε­τή κή­δευ­σης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, η οποία έλαβε χώρα στο Ζάπ­πειο Μέ­γα­ρο, σε μικρή από­στα­ση από το Α΄ Νε­κρο­τα­φείο, που θα ήταν πιο ται­ρια­στό για την πε­ρί­στα­ση. Η χρω­μα­τι­κή επι­λο­γή εξυ­πη­ρέ­τη­σε τη λαν­θά­νου­σα γλώσ­σα της ση­μειο­λο­γί­ας –μπο­ρεί εμ­φα­νώς οι ξε­σα­λω­μέ­νοι κυ­βερ­νη­τι­κοί να πα­νη­γυ­ρί­ζουν, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γνω­ρί­ζουν ότι προσ­διό­ρι­σαν και τον χρόνο της πτώ­χευ­σης και τον τρόπο εξό­ντω­σης των ερ­γα­ζό­με­νων, πα­λιών, νέων, ενερ­γών ή συ­ντα­ξιού­χων, άνερ­γων ή πρε­κά­ριων.

Η πε­ρι­βό­η­τη συμ­φω­νία για το χρέος είναι το τε­λευ­ταίο καρφί στο μνη­μο­νια­κό φέ­ρε­τρο της Ελ­λά­δας της ερ­γα­σί­ας –η Ελ­λά­δα της πα­ρα­σι­τι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας, του κο­μπρα­δο­ρι­σμού, της δια­φθο­ράς, της αρ­πα­κτι­κής ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης και της σπέ­κου­λας με το χρέος, μπο­ρεί να πα­νη­γυ­ρί­ζει. Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας βγαί­νει από το τρίτο μνη­μό­νιο, της υπο­τί­θε­ται οι­κο­νο­μι­κής επι­τή­ρη­σης, και μπαί­νει στο με­τα­μνη­μό­νιο, της αέ­ναης και ανα­κυ­κλω­μέ­νης λι­τό­τη­τας και της διαρ­κούς, πο­λι­τι­κής επι­τή­ρη­σης.

Το 2033 προσ­διο­ρί­στη­κε ως η χρο­νιά της ελ­λη­νι­κής πτώ­χευ­σης –αν φυ­σι­κά φτά­σουν έως εκεί «ομαλά» ο ελ­λη­νι­κός και ο ευ­ρω­παϊ­κός κα­πι­τα­λι­σμός, το ευρώ και η κλυ­δω­νι­ζό­με­νη Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Τι ση­μαί­νει «ομαλά»; Ότι για πα­ρά­δειγ­μα η Ελ­λά­δα, που θα χρειά­ζε­ται από φέτος και έως το 2023 πε­ρί­που 7 δις το χρόνο πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα, δη­λα­δή ένα πρό­γραμ­μα δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων ή ολό­κλη­ρο το ασφα­λι­στι­κό και υγειο­νο­μι­κό δη­μό­σιο σύ­στη­μα και από το 2023 έως το 2063 πε­ρί­που 5,6 δις «κατά μέσο όρο», δη­λα­δή κά­ποιες χρο­νιές πάνω κά­ποιες κάτω, θα πρέ­πει να εμ­φα­νί­ζει στα­θε­ρούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης περί το 4-4,5% για να μπο­ρεί να τα φέρει βόλτα.

Απί­θα­να πράγ­μα­τα, όταν κάθε δια­θέ­σι­μο ευρώ θα κα­τα­βάλ­λε­ται για τό­κους και χρε­ο­λύ­σια και για την κρα­τι­κή επι­δό­τη­ση της νέας, ντό­πιας ολι­γαρ­χί­ας, συ­ντη­ρώ­ντας το πα­νά­θλιο μο­ντέ­λο ελ­λη­να­ρά­δι­κου κα­πι­τα­λι­σμού! Αυτά πα­ράλ­λη­λα με τη δα­μό­κλειο, ευ­ρω­να­τοϊ­κή σπάθη ενός θερ­μού, πο­λε­μι­κού επει­σο­δί­ου για τις εξο­ρύ­ξεις να επι­κρε­μά­ται πάνω από το Αι­γαίο και την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Με άλλα λόγια, στο πα­ρα­μύ­θι της επί­λυ­σης του χρέ­ους, ο δρά­κος της πτώ­χευ­σης είναι και υπαρ­κτός και ορα­τός στο τέλος της επό­με­νης δε­κα­ε­τί­ας, αν όχι και νω­ρί­τε­ρα. Πότε;

Μα το 2024, όπως προσ­διο­ρί­στη­κε ως η χρο­νιά που το ΔΝΤ θα μας απο­χαι­ρε­τή­σει τυ­πι­κά, εφό­σον εξο­φλη­θούν πλή­ρως τα ελ­λι­πή δά­νεια που έδωσε από το 2010 έως το 2014 και η Ελ­λά­δα «θα γίνει Αρ­γε­ντι­νή» –μέχρι τότε και κατά τας γρα­φάς του τρί­του μνη­μο­νί­ου, η εθνι­κή σύ­ντα­ξη των απο­μά­χων της ερ­γα­σί­ας δεν θα ξε­περ­νά τα 369 ευρώ και ο εθνι­κός μι­σθός των σκλά­βων της χρε­ο­δου­λο­πα­ροι­κί­ας τα 459, ενώ υπο­λεί­πε­ται η υλο­ποί­η­ση της «ερ­γα­λειο­θή­κης» για τη διεύ­ρυν­ση της φο­ρο­λο­γι­κής βάσης, βλέπε ει­σπρα­κτι­κή συ­ντρι­βή μι­σθω­τών και συ­ντα­ξιού­χων και την πε­ραι­τέ­ρω απορ­ρύθ­μι­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας (και) στο δη­μό­σιο. Στο με­σο­διά­στη­μα, θα πρέ­πει να συ­ντε­λε­στούν 120.000 πλει­στη­ρια­σμοί έως το 2021. Γί­να­με Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, Βαλ­κά­νια, Πο­λω­νία και Λι­θουα­νία, έπει­τα από σα­ρά­ντα χρό­νια ευ­ρω­παϊ­κής πο­ρεί­ας! Από τα πα­ρα­πά­νω, βέ­βαια, θα εξαι­ρού­νται οι πραι­τω­ρια­νοί του ευ­έ­λι­κτου και αυ­ταρ­χι­κού κρά­τους, η ανώ­τε­ρη κρα­τι­κο­ϋ­παλ­λη­λία, οι ένο­πλες δυ­νά­μεις και τα σώ­μα­τα ασφα­λεί­ας, οι δι­κα­στι­κοί και το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό του μνη­μο­νια­κού συ­στή­μα­τος. 

Η πε­ρι­βό­η­τη δια­γρα­φή χρέ­ους επι­σή­μως ποι­νι­κο­ποι­ή­θη­κε και τέ­θη­κε εκτός συ­ζή­τη­σης το 2012, όταν το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος πέ­ρα­σε στους «θε­σμι­κούς» δα­νει­στές (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ, EFSM), ενώ το μι­κρό­τε­ρο, καθώς και το μελ­λο­ντι­κό νέο και ανα­κυ­κλού­με­νο χρέος, πέ­ρα­σε στη δι­καιο­δο­σία του αγ­γλι­κού δι­καί­ου και των δι­κα­στη­ρί­ων του Λου­ξεμ­βούρ­γου (η πα­τρί­δα του... φίλου της Ελ­λά­δας, Ζαν Κλοντ Γιούν­κερ) –με τη συμ­φω­νία, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ ου­σια­στι­κά εντα­φί­α­σε και κάθε άλλη προ­ο­πτι­κή ή συ­ζή­τη­ση περί του θέ­μα­τος σε ένα πλαί­σιο «δια­πραγ­μά­τευ­σης» από οποια­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Με άλλα λόγια, αν προ­κύ­ψει ποτέ, μέσα στην επό­με­νη δε­κα­ε­τία, ρι­ζο­σπα­στι­κή και γνή­σια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, οφεί­λει να προ­ε­τοι­μά­ζει δυ­νά­μεις και συ­νει­δή­σεις για ανοι­χτή σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές, θε­σμι­κούς και ιδιω­τι­κούς, ξέ­νους και εγ­χώ­ριους. Ο δρό­μος της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» είναι dead-end, στην κυ­ριο­λε­ξία.

Το πα­ρα­πά­νω πα­κέ­το συ­μπε­φω­νη­μέ­νων συ­νο­δεύ­ε­ται και με... λεφτά! Το κουαρ­τέ­το των «θε­σμι­κών» δα­νει­στών πα­ρα­δέ­χε­ται ότι το 2012 σπε­κού­λα­ρε στα ελ­λη­νι­κά κρα­τι­κά ομό­λο­γα, που δεν κου­ρεύ­τη­καν, και ότι απο­κό­μι­σε κέρδη πε­ρί­που 4,8 δις ευρώ. Αυτά θα έρ­θουν στα ελ­λη­νι­κά, κρα­τι­κά τα­μεία εφό­σον η Ελ­λά­δα πάρει αντί­στοι­χου ύψους μέτρα (φο­ροει­σπρα­κτι­κά, κρα­τι­κών πε­ρι­κο­πών, επι­βα­ρύν­σε­ων κτλ 4,8 δις) μετά το 2019 και έως το 2022 –μνη­μο­νια­κό με­τα­μνη­μό­νιο! Προ­σο­χή όμως, διότι τα πραγ­μα­τι­κά κέρδη της εν λόγω κα­τά­στα­σης ανέρ­χο­νται σε του­λά­χι­στον 7,8 δις ευρώ, όπως έχει πα­ρα­δε­χθεί στο πα­ρελ­θόν ο ίδιος ο Μάριο Ντρά­γκι και σχε­δόν όλα κρα­τού­νται από την ΕΚΤ και τις κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες της Γερ­μα­νί­ας και της Γαλ­λί­ας. Ταυ­τό­χρο­να και επει­δή οι «εταί­ροι» δια­βλέ­πουν πως η τυ­πι­κή, βρό­μι­κη έξο­δος από το μνη­μό­νιο στα τέλη Αυ­γού­στου δεν προ­κα­λεί φρε­νί­τι­δα εν­θου­σια­σμού στους ιδιώ­τες δα­νει­στές, δη­λα­δή στις ίδιες τις τρά­πε­ζες και τα φαντς τους, προ­κει­μέ­νου να δα­νεί­σουν την Ελ­λά­δα σε «λο­γι­κά» επι­τό­κια, απο­φά­σι­σαν να απο­τα­μιεύ­σουν 25 δις (ακί­νη­τα και αξίες πάλαι ποτέ δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και νυν ενέ­χυ­ρου στον Ευ­ρω­παϊ­κό Μη­χα­νι­σμό Στα­θε­ρό­τη­τας) ως δέ­λε­αρ, ώστε οι ιδιώ­τες δα­νει­στές να κι­νη­θούν, γνω­ρί­ζο­ντας ότι δεν θα χά­σουν τα λεφτά τους, βρα­χυ­πρό­θε­σμα, ενώ και οι δα­νεια­κές υπο­χρε­ώ­σεις προη­γού­με­νων ετών θα κα­λυ­φθούν εκ νέου από τους «θε­σμι­κούς» –με άλλα λόγια, εγ­γυώ­νται ένα πρό­γραμ­μα ανα­χρη­μα­το­δό­τη­σης «από τη μια τσέπη στην άλλη» και ο τε­λι­κός λο­γα­ρια­σμός στην Ελ­λά­δα.

Το 2033 θα είναι η χρο­νιά κατά την οποία θα συ­μπλη­ρώ­νει τα 33 της χρό­νια –τα σταυ­ρι­κά του Χρι­στού...– η γενιά που γεν­νή­θη­κε στη ση­μι­τι­κή, «ισχυ­ρή» Ελ­λά­δα και βύ­ζα­ξε το γάλα της Με­γά­λης Ιδέας των Ολυ­μπια­κών Αγώ­νων. Την ίδια χρο­νιά θα ενη­λι­κιώ­νο­νται τα παι­διά που γεν­νή­θη­καν το 2015, τη χρο­νιά του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Σή­με­ρα είναι τριών ετών και οι γο­νείς τους ακούν τον πρω­θυ­πουρ­γό του ΟΧΙ να γί­νε­ται ανοι­κτά ανα­θε­ω­ρη­τής, δη­λα­δή ανα­σκο­λο­πι­στής της ίδιας της θέσης του, δια­τυ­πώ­νο­ντας την άποψη στον γερ­μα­νι­κό Τύπο ότι, αν είχε όλα τα δε­δο­μέ­να δια­θέ­σι­μα, θα απο­φά­σι­ζε δια­φο­ρε­τι­κά για το δη­μο­ψή­φι­σμα. Ότι ο Τσί­πρας έφερε τού­μπα το ΟΧΙ (με διε­θνή πλέον κα­το­χυ­ρω­μέ­νη πα­τέ­ντα την kolotoumba), το γνω­ρί­ζου­με από τις 10 του Ιούλη του 2015 και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από τις εκλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου του 2015. Ότι το ίδιο το ΟΧΙ είχε προ­κα­λέ­σει πα­νι­κό και αμη­χα­νία στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου, το γνω­ρί­ζου­με από τις γρα­πτές και τις προ­φο­ρι­κές μαρ­τυ­ρί­ες των αυ­το­πτών και αυ­τή­κο­ων μαρ­τύ­ρων.

Το ότι όμως το δη­μο­ψή­φι­σμα δεν έσβη­σε από τον ιστο­ρι­κό χάρτη και το κο­χλά­ζον, τα­ξι­κό ρήγμα που απο­κά­λυ­ψε, δεν έκλει­σε, είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, με την οποία θα ανα­με­τρη­θού­με όλοι μας τα επό­με­να, δί­σε­κτα χρό­νια, όπως τα προ­διέ­γρα­ψε η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ και με τη συμ­φω­νία για το χρέος. Το θέμα είναι ποιοι θα βγουν νι­κη­τές μπρο­στά και στην απρο­κά­λυ­πτη και εξαι­ρε­τι­κά σύ­ντο­μη πα­ρά­τα­ση χρό­νου που δό­θη­κε για την ανα­βο­λή του οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού τε­τέ­λε­σται της υπό πτώ­χευ­ση Ελ­λά­δας.