Όχι στη ρατσιστική απανθρωπιά!

Όσον αφορά την κρίση συ­νο­χής, αυτή ήταν σαφής από τις πε­ρι­πέ­τειες που πέ­ρα­σε η ίδια η μίνι Σύ­νο­δος μέχρι να γίνει. Στην αρχή ήταν η διαρ­ροή «προ­σχε­δί­ου από­φα­σης», με το οποίο δια­φώ­νη­σε η Ιτα­λία κι απεί­λη­σε με αποχή, στη συ­νέ­χεια ήταν η υπο­βάθ­μι­ση της ση­μα­σί­ας της Συ­νό­δου με την προει­λημ­μέ­νη από­φα­ση «να μη βγει κοινό κεί­με­νο συ­μπε­ρα­σμά­των». 

Μύλος...

Ο Μα­κρόν –δι­καιο­λο­γη­μέ­να– κα­τα­κε­ραύ­νω­σε τον Σαλ­βί­νι για τις ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές του και ισχυ­ρί­στη­κε ότι «η Ιτα­λία δεν αντι­με­τω­πί­ζει κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης» που να δι­καιο­λο­γεί την υστε­ρία του. Ο Σαλ­βί­νι –επί­σης δι­καιο­λο­γη­μέ­να– του απά­ντη­σε υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ότι ο Μα­κρόν μιλά εκ του ασφα­λούς (η Γαλ­λία είναι από τις πλέον «οχυ­ρω­μέ­νες» χώρες) και τό­νι­σε τις διαρ­κείς απω­θή­σεις που ορ­γα­νώ­νει το γαλ­λι­κό κρά­τος στα ιτα­λο­γαλ­λι­κά σύ­νο­ρα. Οι χώρες του «Βί­ζε­γκραντ» αρ­νή­θη­καν να δε­χτούν «ξα­να­ζέ­στα­μα μιας συμ­φω­νί­ας που έχου­με απορ­ρί­ψει» και δέ­χτη­καν τα πυρά της Γερ­μα­νί­ας (που θέλει να σφρα­γί­σει τα σύ­νο­ρά της και να επα­να­προ­ω­θή­σει πρό­σφυ­γες σε άλλες χώρες). Η Αυ­στρια­κή κυ­βέρ­νη­ση φλερ­τά­ρει και με το «Βί­ζε­γκραντ» (ο πρω­θυ­πουρ­γός Κουρτς συμ­με­τεί­χε στη συ­νά­ντη­σή τους) και με την ρα­τσι­στι­κή πτέ­ρυ­γα της γερ­μα­νι­κής Δε­ξιάς, αδια­φο­ρώ­ντας για το ότι οι δύο ατζέ­ντες είναι ασυμ­βί­βα­στες. Αντί­στοι­χα πα­ρά­δο­ξα περνά η Ιτα­λία του εθνι­κι­στή Σαλ­βί­νι, που εμ­φα­νί­ζε­ται υπέρ­μα­χος μιας «πα­νευ­ρω­παϊ­κής δια­χεί­ρι­σης», ώστε να βρει τρόπο να «ξε­φορ­τω­θεί» πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες –μά­λι­στα οι ιτα­λι­κές προ­τά­σεις προ­κά­λε­σαν το «εν­δια­φέ­ρον» της κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης της Ισπα­νί­ας, ενώ στο­χο­ποί­η­σαν άρ­ρη­τα το Βί­ζε­γκραντ (π.χ. οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις για όποιον δεν συμ­με­τέ­χει στις πο­σο­στώ­σεις).  

Αυτή την ει­κό­να συ­μπύ­κνω­σε η πα­ρα­δο­χή της Μέρ­κελ: «Θέ­λου­με ευ­ρω­παϊ­κές λύ­σεις, όπου αυτό είναι δυ­να­τόν. Θέ­λου­με δια­κρα­τι­κές λύ­σεις, όπου οι ευ­ρω­παϊ­κές λύ­σεις δεν είναι εφι­κτές», σκια­γρα­φώ­ντας ένα μο­ντέ­λο ρευ­στών, πα­ράλ­λη­λων συμ­φω­νιών με­τα­ξύ κρα­τών ή ομά­δων κρα­τών. Φαί­νε­ται να είναι το μά­ξι­μουμ που μπο­ρεί να πε­τύ­χει στη δια­μά­χη με τους εταί­ρους της, τους Βαυα­ρούς Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στές, με τους οποί­ους η δια­φω­νία δεν έγκει­ται στο «σφρά­γι­σμα των συ­νό­ρων», αλλά στον τρόπο που αυτή θα γίνει (οι Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στές διεκ­δι­κούν μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες). Είναι απο­κα­λυ­πτι­κό ότι αυτή η δια­μά­χη απει­λεί με κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση τη Γερ­μα­νία, μιας και λύ­θη­κε με «ανα­κω­χή» 2-3 εβδο­μά­δων…

«Μπα­λά­κι» οι πρό­σφυ­γες

Η αλ­λη­λο­φα­γω­μά­ρα αφορά τη λε­γό­με­νη «δευ­τε­ρο­γε­νή με­τα­νά­στευ­ση». Με άλλα λόγια, οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες, δη­λα­δή χι­λιά­δες και χι­λιά­δες αν­θρώ­πι­νες ζωές, αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως «μπα­λά­κι» το οποίο η μία κυ­βέρ­νη­ση πετά στην άλλη, κα­τη­γο­ρώ­ντας την είτε για «αντιευ­ρω­παϊ­σμό» κι «έλ­λειμ­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης», είτε για «απαν­θρω­πιά», ανά­λο­γα με τα συμ­φέ­ρο­ντά της και τη θέση της (χώρα υπο­δο­χής ή χώρα πι­θα­νής με­τε­γκα­τά­στα­σης). Το κοινό υπό­βα­θρο είναι η απαν­θρω­πιά. Η κρίση συ­νο­χής της ΕΕ αφορά προ­φα­νώς και τη γε­νι­κό­τε­ρη κρίση της. Αλλά η όξυν­σή της πάνω στο ζή­τη­μα του με­τα­να­στευ­τι­κού-προ­σφυ­γι­κού είναι απο­κα­λυ­πτι­κή: Αντα­να­κλά τις αντι­με­τα­να­στευ­τι­κές-αντι­προ­σφυ­γι­κές δια­θέ­σεις όλων των κυ­βερ­νή­σε­ων («ευ­ρω­παϊ­στών» και «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στών»), τον αντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα που παίρ­νει η ανα­δυό­με­νη τάση ανα­δί­πλω­σης στο έθνος-κρά­τος, αλλά και τον αντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της ΕΕ που μπο­ρεί να λει­τουρ­γεί ως «συ­ντο­νι­στι­κό κέ­ντρο» ενά­ντια στους λαούς, αλλά δεν μπο­ρεί να επι­τε­λέ­σει κα­νέ­ναν τέ­τοιο ρόλο, όταν κα­λεί­ται να δια­χει­ρι­στεί ένα αν­θρω­πι­στι­κό ζή­τη­μα. Τότε απο­κα­λύ­πτε­ται ως «λυ­κο­συμ­μα­χία» αστι­κών τά­ξε­ων, που πάντα κοι­τά­νε πρώτα το το­μά­ρι τους και συ­νερ­γά­ζο­νται μόνο όταν υπάρ­χει κοινό όφε­λος από την από κοι­νού επί­θε­ση στα λαϊκά στρώ­μα­τα.

Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο

Και εκεί επί­σης υπάρ­χει κάτι απο­κα­λυ­πτι­κό στη συ­ζή­τη­ση που διε­ξά­γε­ται: Αν συμ­φω­νούν όλες, μα όλες, οι κυ­βερ­νή­σεις σε ένα ση­μείο, αυτό αφορά την «πρω­το­γε­νή με­τα­νά­στευ­ση», όπου η κα­τα­σταλ­τι­κή απά­ντη­ση είναι κοι­νώς απο­δε­κτή. Στο εσω­τε­ρι­κό της Ευ­ρώ­πης, σκυ­λο­καυ­γάς για το ποιος θα «φορ­τω­θεί» όσους κο­λα­σμέ­νους της Γης κα­τα­φέρ­νουν να φτά­σουν σε αυτήν. Αλλά τα «κοινά σύ­νο­ρα» απέ­να­ντί τους θα τα υπε­ρα­σπι­στούν από κοι­νού… Στο απάν­θρω­πο πρό­σω­πο της FRONTEX ανα­δει­κνύ­ε­ται η «αλ­λη­λεγ­γύη» της λευ­κής χρι­στια­νι­κής Ευ­ρώ­πης απέ­να­ντι στους «άλ­λους»…

Ακρο­δε­ξιά

Το κλίμα στην Ευ­ρώ­πη γί­νε­ται σκο­τει­νό. Η Ουγ­γα­ρία του Ουρ­μπάν είναι ένα ζο­φε­ρό μέρος όπου ποι­νι­κο­ποιεί­ται ακόμα και η αλ­λη­λεγ­γύη, η έμπρα­κτη βο­ή­θεια σε με­τα­νά­στες χωρίς χαρ­τιά, στο όνομα της… κα­τα­πο­λέ­μη­σης του Σόρος. Λίγο πιο δίπλα, το φλερτ του Αυ­στρια­κού κα­γκε­λά­ριου Κουρτς με τις ακρο­δε­ξιές δυ­νά­μεις στην Ευ­ρώ­πη απο­δει­κνύ­ει ποια­νού η «ατζέ­ντα» κυ­ριαρ­χεί στη σύ­μπρα­ξη της ακρο­δε­ξιάς με την πα­ρα­δο­σια­κή Δεξιά. Στην Ιτα­λία, ο Σαλ­βί­νι, μετά το κλεί­σι­μο των λι­μα­νιών για πλοία που δια­σώ­ζουν πρό­σφυ­γες, ρί­χνει την πρό­τα­ση για «απο­γρα­φή» των Ρομά, μια πρό­τα­ση που ξυπνά εφιαλ­τι­κές μνή­μες. Στον από­η­χο της ανά­λη­ψης της δια­κυ­βέρ­νη­σης από τη συμ­μα­χία των Πέντε Αστέ­ρων με τη Λίγκα, ο Σου­μάι­λα Σάκο, ερ­γά­της γης από το Μάλι, μέλος του συν­δι­κά­του USB που επι­χει­ρού­σε να ορ­γα­νώ­σει τους με­τα­νά­στες ερ­γά­τες γης στην Κα­λα­βρία, δο­λο­φο­νή­θη­κε εν ψυχρώ με 4 σφαί­ρες, την ώρα που μαζί με άλ­λους έψα­χνε σε εγκα­τα­λειμ­μέ­νο ερ­γο­στά­σιο υλικά για τις κα­λύ­βες των με­τα­να­στών. Τη ζο­φε­ρή ει­κό­να συ­μπλη­ρώ­νει η προ­σπά­θεια των διά­φο­ρων Μα­κρόν, Μέρ­κελ ή Τσί­πρα να εμ­φα­νι­στούν ως αντί­πα­λο δέος. Ο εκ­πρό­σω­πος του πιο αλα­ζο­νι­κού  αποι­κιο­κρα­τι­κού γαλ­λι­κού ρα­τσι­σμού, η κα­γκε­λά­ριος που συμ­φω­νεί με το σφρά­γι­σμα των συ­νό­ρων της κι απλά συ­ζη­τά τον τρόπο και ο πο­λι­τι­κός υπεύ­θυ­νος της απαν­θρω­πιάς που ζούμε από πρώτο χέρι τα τε­λευ­ταία 3 χρό­νια, επι­χει­ρούν να εμ­φα­νι­στούν ως πόλος «προ­ό­δου»! 

ΗΠΑ

Στην άλλη άκρη του Ατλα­ντι­κού, από όπου εκ­πέ­μπε­ται το νέο κλίμα αντί­δρα­σης, η απαν­θρω­πιά ξε­πέ­ρα­σε κάθε όριο, με την αρ­πα­γή μι­κρών παι­διών από τους γο­νείς τους και τον εγκλει­σμό τους σε ει­δι­κές εγκα­τα­στά­σεις. Το ότι κάτι τέ­τοιο συ­νέ­βη επί βδο­μά­δες στις ΗΠΑ είναι προει­δο­ποί­η­ση ως προς το τι μπο­ρεί να συμ­βεί. Η γε­νι­κευ­μέ­νη κα­τα­κραυ­γή υπο­χρέ­ω­σε σε ανα­δί­πλω­ση τον Τραμπ, που έβαλε τέλος στην πρα­κτι­κή με προ­ε­δρι­κό διά­ταγ­μα κι έδει­ξε ότι υπάρ­χουν ακόμα όρια. 

Όμως ο τερ­μα­τι­σμός της βί­αι­ης αρ­πα­γής ανη­λί­κων δεν δίνει τη θέση του σε μια πιο ανε­κτι­κή πο­λι­τι­κή. Αντί­θε­τα, φαί­νε­ται ότι το ακραίο μέτρο χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε για να χω­νευ­τεί μια αντι­δρα­στι­κή αλ­λα­γή των προ­βλέ­ψε­ων. Ο Τραμπ, ακόμα και μετά την υπο­γρα­φή, μί­λη­σε για «πλα­στές ιστο­ρί­ες θλί­ψης και οδύ­νης» που δεν πρέ­πει να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν από το στόχο «ισχυ­ρών συ­νό­ρων». Ένα σκί­τσο που έδει­χνε τη «Διε­θνή Κοι­νό­τη­τα» να λέει στον Τραμπ «Αυτό είναι απάν­θρω­πο! Γιατί δεν τους μα­ντρώ­νεις όλους μαζί;» φαί­νε­ται να δι­καιώ­νε­ται, καθώς ανοί­γει ο δρό­μος για μα­κρο­χρό­νια φυ­λά­κι­ση οι­κο­γε­νειών. Ενώ οι «γκρί­ζες ζώνες» για τη μα­κρο­πρό­θε­σμη τύχη των παι­διών και των γο­νιών τους πα­ρα­μέ­νουν πολ­λές…

Δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψου­με στην απαν­θρω­πιά να κυ­ριαρ­χή­σει. Και για να γίνει αυτό, πρέ­πει να πά­ψου­με να αντι­με­τω­πί­ζου­με τους με­τα­νά­στες ως «πρό­βλη­μα». Για να κοπεί ο βήχας του κάθε Σαλ­βί­νι, όταν δη­λώ­νει «θα μπο­ρού­σε να το προ­τεί­νει η Αρι­στε­ρά και τότε δεν θα το θε­ω­ρού­σα­τε ρα­τσι­στι­κό» ή του κάθε Τραμπ όταν στρι­μώ­χνει τους Δη­μο­κρα­τι­κούς με το «τι θέ­λε­τε; Ανοι­χτά σύ­νο­ρα;». Για να μη βρί­σκουν χώρο οι κε­ντρο­α­ρι­στε­ροί να που­λά­νε τις δικές τους εκ­δο­χές «δια­χεί­ρι­σης του προ­βλή­μα­τος» ως τάχα αν­θρω­πι­στι­κές…

Πρό­σφυ­γες και Με­τα­νά­στες κα­λο­δε­χού­με­νοι!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά