Επειδή η Ευρώπη - φρούριο παίζει μπάλα σε υδάτινο γήπεδο με τα άψυχα κεφάλια των μεταναστών.
Ο Κιλιάν Εμπαπέ υπήρξε μια από τις αποκαλύψεις του Μουντιάλ, αν και όχι του ποδοσφαίρου, γενικά. Ο 19χρονος ποδοσφαιριστής βγάζει μάτια στα γαλλικά και τα ευρωπαϊκά γήπεδα εδώ και δύο χρόνια, τουλάχιστον. Δίπλα σε αυτόν, σήκωσαν το τρόπαιο της διοργάνωσης παίκτες όπως ο Ντρογκμπά, ο Ουμτιτί, ο Φεκίρ, ο Καντέ. Παιδιά μεταναστών, τέκνα των γαλλικών αποικιών, επαγγελματίες της δύσκολης καταξίωσης και φυσικά ταλέντα του ποδοσφαίρου σε κοινωνίες βαθιά ταξικές, βαθιά εκμεταλλευτικές, με ολοένα και μεγαλύτερη αποστροφή προς την ίδια την σύνθεσή τους, τους ανθρώπους, τις φυλές, τις θρησκείες, τις κοσμοθεωρήσεις που τις συγκροτούν.
Η Γαλλία, η Ευρώπη και πολλοί συστημικοί γραφιάδες χαιρέτησαν την δεύτερη κατάκτηση του Μουντιάλ σαν μια ακόμη νίκη της ανοχής και της ενσωμάτωσης. Είναι φανερό - ψάχνουν άλλοθι για τα εγκλήματά τους. Την ώρα που νικά η «αφρικανική» Γαλλία στο ποδόσφαιρο, η «ευρωπαϊκή» Γαλλία της πολιτικής και της προεδρίας Μακρόν κάνει τα πάλαι ποτέ απίθανα και αδιανόητα, δυνατά, προκειμένου οι πρόσφυγες και οι παρίες της κοινωνίας της να είναι και να αισθάνονται ξεφτιλισμένοι, ένοχοι και ανεπιθύμητοι.
Και αυτή η δραματική κατάσταση, βέβαια, δεν αφορά μόνο την Γαλλία του Μακρόν, που αφενός ακολουθεί πιστά την πρώτα σαρκοζική και μετά ολαντική πολιτική της «μηδενικής ανοχής» και αφετέρου εξαπολύει στρατεύματα ταυτόχρονα σε πέντε αφρικανικές χώρες, για να διασφαλίσει τις «επενδύσεις» του γαλλικού κεφαλαίου, ενώ πανηγυρίζει έξαλλα στις κερκίδες των επισήμων, την κατάκτηση του τροπαίου - αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, την εντός αλλά και την εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γιατί το ερώτημα του τίτλου δεν είναι πιασάρικο, απλώς για να κάνει κλικ ο περίεργος αναγνώστης και να φτάσει έως εδώ διαβάζοντας. Δεν έχουμε τέτοια μωροφιλοδοξία. Το ερώτημα είναι καυτό και υπαρκτό, μπροστά στη διολίσθηση στον ρατσισμό και την ξενοφοβία του (ακραίου) κέντρου και της (άκρας) δεξιάς - ακόμη και μερίδας της «αριστεράς».
Η Εθνική Γαλλίας όχι σήμερα, αλλά το 2026, σε οκτώ χρόνια από σήμερα, και γενικά η Γαλλία ως χώρα, θα είναι η ομάδα και η χώρα των Κιλιάν Εμπαπέ; Η πολιτική, κοινωνική και αθλητική «Ευρώπη», θα είναι εκείνη των Κιλιάν Εμπαπέ; Ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα βρίσκεται σε εξαιρετική, αθλητική ηλικία, στα 27 του χρόνια. Όμως, δίπλα του, τότε, θα βρίσκονται οι νέοι 19χρονοι «Εμπαπέ» που έχουν γεννηθεί στα 2006-2007, όταν ξέσπασε ο ανελέητος πόλεμος βίας και αίματος των σαρκοζικών αστυνομικών δυνάμεων στα γαλλικά προάστια για να ακολουθήσει η μαζική νεολαιίστικη εξέγερση; Θα έχουν απελευθερωθεί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους καταυλισμούς περιοριστικής διαβίωσης οι μετανάστες; Θα έχει σταματήσει το μακελειό στη Μεσόγειο, όπου μέσα σε έξι μήνες, καταμετρήθηκαν πάνω από 1.000 πνιγμένοι,ενώ μόνο τις μέρες του Μουντιάλ, χάθηκαν 206 άνθρωποι;
Με τις απαντήσεις που έχει δώσει μέχρι στιγμής η Ευρώπη-φρούριο στα παραπάνω ερωτήματα, οι προβλέψεις για τον κάθε μελλοντικό «Εμπαπέ», είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στην κοινωνία, είτε σε οποιονδήποτε επαγγελματικό στίβο, είναι εξαιρετικά δυσοίωνες. Γιατί η Γηραιά Ήπειρος επέλεξε και τις μέρες του Μουντιάλ να παίξει μπάλα με νεκρά κεφάλια στην επιφάνεια της Μεσογείου, γιατί η Ευρώπη επενδύει πολιτικά στο ρατσιστικό μίσος, γιατί το ακραίο κέντρο και η άκρα δεξιά (και μερίδα της «αριστεράς») ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα στον βωμό της μικροκομματικής τους επίπλευσης.
