Πολιτικό άσυλο στον Τουργκούτ Καγιά έπειτα από 50 μέρες απεργίας πείνας

Ο κο­μου­νι­στής Τούρ­κος δη­μο­σιο­γρά­φος, ο οποί­ος υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα δι­καιώ­μα­τα των Κούρ­δων, χρειά­στη­κε να βάλει σε κίν­δυ­νο τη ζωή και την υγεία του για να διεκ­δι­κή­σει ένα αυ­το­νό­η­το δι­καί­ω­μα που του είχαν αρ­νη­θεί τόσο το Εφε­τείο Θρά­κης όσο και ο Άρειος Πάγος, που είχαν απο­φα­σί­σει υπέρ της έκ­δο­σής του στο κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν. Παρά το γε­γο­νός ότι τα στοι­χεία που συ­νη­γο­ρού­σαν υπέρ της μη έκ­δο­σής του ήταν συ­ντρι­πτι­κά: με συμ­με­το­χή στα αρι­στε­ρά κι­νή­μα­τα από τα μα­θη­τι­κά του χρό­νια, έχο­ντας συλ­λη­φθεί πολ­λές φορές και εκτί­σει ποι­νές σε φυ­λα­κές τύπου F, ήταν εκ­ζη­τού­με­νος από την τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση για να εκτί­σει ένα υπό­λοι­πο ποι­νής με βάση τον «αντι­τρο­μο­κρα­τι­κό» νόμο, που χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως όχημα για τη φυ­λά­κι­ση και τις διώ­ξεις χι­λιά­δων Τούρ­κων αντι­κα­θε­στω­τι­κών, κυ­ρί­ως αρι­στε­ρών και συν­δι­κα­λι­στών.

Ασφα­λώς, η από­φα­ση να του χο­ρη­γη­θεί πο­λι­τι­κό άσυλο από την Υπη­ρε­σία Ασύ­λου είναι μια ση­μα­ντι­κή νίκη του ίδιου και του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης που ανα­πτύ­χθη­κε. Ενός κι­νή­μα­τος που αντι­με­τω­πί­στη­κε αρ­κε­τές φορές με βία, καθώς δεν έλει­ψαν ούτε οι προ­σα­γω­γές συ­ντρό­φων του, που έκα­ναν κα­μπά­νια πάνω στην πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος υπέρ της απε­λευ­θέ­ρω­σής του, ούτε η εξευ­τε­λι­στι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά προς τη σύ­ζυ­γό του από τους αστυ­νο­μι­κούς φρου­ρούς στο νο­σο­κο­μείο της Νί­καιας, αλλά ούτε και η απώ­θη­ση από τα ΥΜΕΤ των αλ­λη­λέγ­γυων, που κα­τά­φε­ραν τε­λι­κά να προ­σεγ­γί­σουν την Υπη­ρε­σία Ασύ­λου, τη μέρα της προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νης εκεί συ­νέ­ντευ­ξής του.

Η αντι­με­τώ­πι­ση του Τουρ­γκούτ Καγιά ανέ­δει­ξε σε όλο της το «με­γα­λείο» τη σήψη όχι μόνο των ανώ­τα­των θε­σμι­κών «λει­τουρ­γών» της Δι­καιο­σύ­νης, αλλά και του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος συ­νο­λι­κά. Από την πλευ­ρά της η κυ­βέρ­νη­ση επέ­δει­ξε μια τε­ρά­στια πο­λι­τι­κή αδυ­να­μία και ατολ­μία, καθώς ο υπουρ­γός Δι­καιο­σύ­νης, Σταύ­ρος Κο­ντο­νής, ο οποί­ος είχε την αρ­μο­διό­τη­τα να απο­φα­σί­σει αμέ­σως υπέρ της μη έκ­δο­σής του, αρ­νή­θη­κε κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά να ανα­λά­βει την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη που του ανα­λο­γού­σε, κά­νο­ντας τον Καγιά «μπα­λά­κι» στην Υπη­ρε­σία Ασύ­λου και εξω­θώ­ντας τον στο έσχα­το μέσο πάλης με την απερ­γία πεί­νας. Είναι προ­φα­νές ότι η στάση αυτή υπα­γο­ρεύ­θη­κε από τη σκο­πι­μό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να μη δε­σμευ­τεί η ίδια πο­λι­τι­κά ως προς τη μη έκ­δο­σή του, την ώρα που εκ­κρε­μεί τόσο το ζή­τη­μα της φυ­λά­κι­σης των δύο Ελ­λή­νων στρα­τιω­τι­κών στην Τουρ­κία, όσο και το αί­τη­μα της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για πλήρη εφαρ­μο­γή της αντι­προ­σφυ­γι­κής συμ­φω­νί­ας Τουρ­κί­ας-ΕΕ.

Αυτή η πο­λι­τι­κή ατολ­μία απο­θρά­συ­νε τη βου­λευ­τή της ΝΔ, Ντόρα Μπα­κο­γιάν­νη, που «απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη» από κάθε εί­δους επί­φα­ση «δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τας», έφτα­σε στο ση­μείο να προ­τεί­νει ξε­κά­θα­ρα και αναί­σχυ­ντα την ανταλ­λα­γή των δύο στρα­τιω­τι­κών με την έκ­δο­ση του Καγιά και άλλων Τούρ­κων και Κούρ­δων «τρο­μο­κρα­τών», δη­λα­δή αγω­νι­στών που πα­λεύ­ουν ενά­ντια στο ακραία αυ­ταρ­χι­κό και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν. Ανα­δει­κνύ­ο­ντας έτσι το σαθρό υπό­βα­θρο του εθνι­κι­στι­κού «πα­τριω­τι­σμού», ο οποί­ος λει­τουρ­γεί «μο­νό­πα­ντα» και παύει να υφί­στα­ται, όταν πρό­κει­ται για την έκ­δο­ση αρι­στε­ρών αγω­νι­στών, που πα­λεύ­ουν ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τά­ξε­ων των χωρών τους.

Το ζή­τη­μα της απει­λής εκ­δό­σε­ων αρι­στε­ρών αγω­νι­στών δεν έχει τε­λειώ­σει ούτε στην Ελ­λά­δα, ούτε στην ΕΕ. Η από­φα­ση του Αρεί­ου Πάγου ηχεί ως «κα­μπα­νά­κι κιν­δύ­νου» για πολ­λούς Τούρ­κους αγω­νι­στές, που ζη­τούν πο­λι­τι­κό άσυλο στη χώρα μας, ενώ όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες της ΕΕ εκ­δί­δουν ως «τρο­μο­κρά­τες» Τούρ­κους αγω­νι­στές. Στο πλαί­σιο αυτό, ο αγώ­νας για να απο­μα­κρυν­θεί πλή­ρως κάθε εν­δε­χό­με­νο έκ­δο­σης Τούρ­κων αγω­νι­στών, σή­με­ρα και στο μέλ­λον, συ­νε­χί­ζε­ται!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά