Τα σχολεία στους δρόμους – Τα νομοσχέδιά τους στο κενό!

Η μαθητική πορεία της 29ης Οκτωβρίου ήταν αρκετά ελπιδοφόρα. Οι μαθητές ξεχύθηκαν ξανά στους δρόμους, παλεύοντας απέναντι στις πολιτικές που τους επιβάλλουν μια σκληρή καθημερινότητα και που δεν τους παρέχουν καμία προοπτική για το μέλλον. Κανένας υπουργός δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να τα έχει καλά με το πιο ζωντανό και αυθόρμητο κομμάτι του κινήματος και αυτό φάνηκε για ακόμη μια φορά εμφατικά.

Το νέο σχολικό έτος έχει ξεκινήσει για τα καλά και τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει το δημόσιο σχολείο, δεν μπορούν να κρυφτούν. Ελλείψεις καθηγητών, συγχωνεύσεις, κενά, υλικοτεχνικές ανεπάρκειες και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η Σοφία, μαθήτρια της Γ΄Λυκείου, μιλώντας μας για το σχολείο της, ανέφερε: «Πιστεύω πως ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο μου είναι τα κενά λόγω των ελλείψεων καθηγητών. Στο γυμνάσιο το 1/6 των ωρών (63 ώρες από το εβδομαδιαίο πρόγραμμα) δεν είχε καλυφθεί. Γενικά στο σχολείο μου υπάρχει η αίσθηση ότι επειδή είναι πειραματικό και φαινομενικά “ανώτερο” από τα άλλα δημόσια σχολεία, οι αλλαγές που γίνονται στο εκπαιδευτικό δεν το αγγίζουν. Φυσικά αυτό δεν ισχύει. Ένα ακόμη πρόβλημα είναι η συγχώνευση των ολιγομελών τμημάτων των κατευθύνσεων. Στη δική μου κατεύθυνση είμαστε 26 άτομα και είναι πολύ δύσκολο να γίνει σωστό μάθημα με τόσα πολλά παιδιά. Για τα παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν φροντιστήριο είναι σχεδόν αδύνατο να βασιστούν αποκλειστικά στο σχολικό μάθημα για τις πανελλαδικές».

Παρόμοιες περιγραφές μας δίνει και ο Άρης, μαθητής της Β΄Λυκείου στη Θεσσαλονίκη: «Σε πλήθος σχολείων δεν έχουν ακόμα καλυφθεί οι ανάγκες καθηγητικού προσωπικού. Επίσης, αρκετά σχολεία έχουν προβλήματα με τις εγκαταστάσεις τους, τα οποία δεν έχουν διορθωθεί ακόμα κι αν έχουν περάσει δύο μήνες από την ημέρα έναρξης της καινούριας σχολικής χρονιάς. Για τους παραπάνω λόγους είδαμε το τελευταίο διάστημα ένα πλήθος μαθητικών κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα».

Εκτός όμως από το αποκρουστικό και ελλειμματικό σχολικό περιβάλλον στο οποίο καλούνται να ζουν οι μαθητές, ένα σημαντικό ζήτημα είναι και η ίδια τους η υπερφορτωμένη από υποχρεώσεις καθημερινότητα. Ο Άρης συνεχίζει λέγοντας: «Το γενικό, λοιπόν, πρόβλημα παραμένει σε όλα τα σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, και δεν είναι άλλο από τη δομή του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος. Όλοι οι μαθητές καθημερινά βιώνουμε την εξουθένωση και την καταπίεση για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες του δυσβάστακτου μαθητικού προγράμματος, για να μπορέσουμε να συμβαδίσουμε με τις ανάγκες της αγοράς».

Τόσο ο Άρης όσο και η Σοφία έχουν αντιληφθεί όμως ότι αυτό το άρρωστο σύστημα δεν αλλάζει με τον ατομικό δρόμο, αλλά με συλλογικούς αγώνες. Αυτή η συνειδητοποίηση δυστυχώς δεν αποτελεί ακόμη τον κανόνα.

Η Σοφία μας λέει: «Η πολιτική θεωρείται κάτι πολύ μακρινό για τις ενασχολήσεις ενός μαθητή. Γι’ αυτό και διαδικασίες όπως γενικές συνελεύσεις ή συνελεύσεις τμημάτων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Για να γίνουν, χρειάζεται πολύ πίεση και συζήτηση έτσι ώστε να μη θεωρούνται ελεύθερη ώρα. Υπάρχει πολύς φόβος και από μαθητές και από καθηγητές για συζητήσεις που κανονικά μας αφορούν άμεσα (π.χ. το νέο νομοσχέδιο Γαβρόγλου)».

Η κινητοποίηση στις 29/10 παρ’ όλα αυτά έδειξε ότι, παρά την υποχώρηση της πολιτικοποίησης, οι μαθητές συνεχίζουν να προβληματίζονται και να αγωνιούν για το τι γίνεται στον κοινωνικό τους χώρο. «Η αλήθεια είναι πως σοκαρίστηκα που κατεβήκαμε τόσοι πολλοί στην πορεία από το σχολείο μου. Εκτός από το δικό μου σχολείο παρατήρησα ότι και σε άλλα σχολεία έγιναν συνελεύσεις και καταλήψεις με στόχο τη συζήτηση για την κατάσταση που επικρατεί και την ενημέρωση για  το νομοσχέδιο Γαβρόγλου. Αυτό δείχνει ότι ως μαθητές έχουμε βαρεθεί τα μέτρα που πάνε κάθε χρόνο να περάσουν και πως αντιδράσεις θα συνεχίζουν να υπάρχουν», δήλωσε η Σοφία.

Στο τελευταίο μας ερώτημα για το αν η συνέχεια των μαθητικών κινητοποιήσεων μπορεί να αποτελέσει μια απάντηση στην επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση και οι δύο ήταν κατηγορηματικοί. «Προφανώς και ναι! Αρκεί να υπάρξει προσπάθεια και κινητοποίηση. Θεωρώ πως κάθε μαθητής, που αρχίζει να προβληματίζεται και να ασχολείται, πρέπει να καταλάβει πως δεν είναι μόνος. Μπορεί το γενικό κλίμα να είναι αρκετά αποθαρρυντικό, όμως υπάρχουν ακόμη παιδιά που παλεύουν. Με μία πορεία δεν αλλάζει κάτι. Το θέμα είναι να προσπαθούμε συνεχώς να ενημερωνόμαστε ,να συζητάμε και να οργανώνουμε τον αγώνα μας», απάντησε η Σοφία.

Ο Άρης στο ίδιο μοτίβο υπογράμμισε: «Οι κινητοποιήσεις των μαθητών μπορούν να έχουν πολλά θετικά αποτελέσματα, που αφορούν την εκπαίδευση, αλλά και γενικότερα την κοινωνία. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, το πιο χαρακτηριστικό από αυτά είναι ο Δεκέμβρης του 2008, στο οποίο κυριάρχησαν οι μαθητές κι είδαμε σχολεία να κλείνουν για βδομάδες, βάζοντας πολλά ερωτήματα σχετικά με τη λειτουργία του σημερινού συστήματος». Και συνέχισε λέγοντας: «Σήμερα, βλέπουμε ότι τα μαθητικά προβλήματα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ με ένα νέο νομοσχέδιο το οποίο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους μαθητές. Αν, λοιπόν, οι κινητοποιήσεις συσπειρώσουν περισσότερο συνειδητοποιημένο κόσμο, τα αποτελέσματα θα είναι τα προβλεπόμενα».

Το μαθητικό κίνημα δηλώνει παρόν και ασυμβίβαστο σε μια δύσκολη συγκυρία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν κατάφερε να προσεταιριστεί τους μαθητές, οι οποίοι ετοιμάζουν και νέο κύκλο κινητοποιήσεων. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τους χωρά και διαμαρτύρονται γι’ αυτό. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις νεολαίους να θέλουν να γκρεμίσουν έναν κόσμο παλιό και ξεπερασμένο.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά