Τα ταξίδια για τους Αφροαμερικανούς στον αμερικανικό Νότο, κατά τη δεκαετία του 1950 και αρχές ’60, ήταν μια επικίνδυνη και τολμηρή πράξη, λόγω του ρατσισμού εναντίον τους, εξαιτίας του οποίου πολλά εστιατόρια, καταλύματα και μέσα μεταφοράς, αρνούνταν να τους εξυπηρετήσουν. Γι’ αυτό το σκοπό, είχε κυκλοφορήσει το λεγόμενο «Πράσινο Βιβλίο», που περιείχε τις φιλικές προς τους Αφροαμερικανούς παροχές, οι οποίες συνήθως ήταν κάκιστες.
Η ταινία με τίτλο, «Το Πράσινο Βιβλίο», βασίζεται στα όσα έζησαν εκείνη την εποχή ο άνεργος πρώην πορτιέρης και μπράβος, Τόνι Λιπ, ο οποίος ανέλαβε χρέη οδηγού στην δίμηνη περιοδεία του διάσημου τότε Αφροαμερικανού πιανίστα, Ντον Σίρλεϊ, από τη Νέα Υόρκη προς τις μεγάλες πόλεις του αμερικανικού Νότου με το τζαζ τρίο του. Επιπρόσθετα, ο Τόνι, ήταν επιφορτισμένος με την προστασία του Σίρλεϊ, για την εξασφάλιση της σωματικής του ακεραιότητα, που βρισκόταν σε διαρκή κίνδυνο.
Ο Σίρλεϊ, βιώνει το εξής παράδοξο γεγονός. Ενώ γνωρίζει την αποθέωση των λευκών αστών, του Νότου, όταν βρίσκεται στη σκηνή και παίζει πιάνο, την ίδια στιγμή υποχρεώνεται σε πολλούς εξευτελισμούς. Έτσι, η επιλογή του να περιοδεύσει σε αυτά τα μέρη αποτελεί μια γενναία πράξη αντίστασης. «Χρειάζεται θάρρος για να αλλάξεις τις καρδιές των ανθρώπων», λέει.
Ο ιταλικής καταγωγής οικογενειάρχης, Τόνι, ένας ανεπιτήδευτος, ντόμπρος, λαϊκός τύπος, με μάγκικη προφορά, παιδί του δρόμου, με διασυνδέσεις με λούμπεν στοιχεία, αλλά και λίγο ρατσιστής, έμοιαζε παράταιρος με τον ευγενικό, εκλεπτυσμένο, αλλά πολύ μοναχικό βιρτουόζο πιανίστα, Ντον Σίρλεϊ. «Ο κόσμος είναι γεμάτος από μοναχικούς ανθρώπους που φοβούνται να κάνουν την πρώτη κίνηση», έλεγε ο Τόνι στον Ντον Σίρλεϊ, ενώ ταυτόχρονα τον προέτρεπε πως «ότι κάνεις, κάνε το 100%». Όταν τρως τρώγε, όταν χορεύεις χόρευε, όταν πολεμάς πολέμα, όταν αγαπάς αγάπα. Το κοινό τους στοιχείο είναι ότι και οι δύο ήταν ξένοι σε μια φοβική Αμερική.
Η μεταξύ τους παράξενη σχέση θα δοκιμαστεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ενώ την ίδια ώρα θα ενδυναμωθεί, μαθαίνοντας και επηρεάζοντας ο ένας τον άλλο, μέσα από τη διαφορετικότητά τους, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί μεταξύ τους μια φιλία που διήρκεσε όλη τους τη ζωή.
Ωραίο και το φινάλε της ταινίας γύρω από το χριστουγεννιάτικο οικογενειακό τραπέζι του Τόνι, με ξαφνικό, αλλά καλοδεχούμενο επισκέπτη, τον Ντον Σίρλεϊ.
