Σημάδια εργατικής αντεπίθεσης στις ΗΠΑ

Από τις 14 Γενάρη, 34.000 εκπαιδευτικοί στο Λος Άντζελες βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. 

Απ’ την πρώτη μέρα της απεργίας συμμετέχουν δίπλα τους, έξω από κάθε σχολείο στις απεργιακές φρουρές, μαθητές και γονείς, καθώς και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι απο άλλα σωματεία του Λος Άντζελες, σε μια πραγματικά συγκινητική παρουσία αλληλεγγύης παρά τον απρόσμενα βροχερό καιρό. Στην κεντρική συγκέντρωση της Παρασκευής 18/1 συμμετείχαν πάνω από 60.000 κόσμου! Με βάση επίσημα γκάλοπ, θετικά βλέπει την απεργία πάνω από το 80% των κατοίκων της πόλης!

Παρά την τεράστια αλληλεγγύη, ο αγώνας τους είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Η Εκπαιδευτική Περιφέρεια του ΛΑ, η 2η μεγαλύτερη στις ΗΠΑ με 600.000 μαθητες (κατα τα 2/3 λατίνοι και μαύροι), βρίσκεται στο κέντρο μιας οργανωμένης εκστρατείας με στόχο την πλήρη απαξίωσή της και την οριστική ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Το 2017 μια συμμαχία δισεκατομμυριούχων οπαδών της ιδιωτικοποίησης στην ουσία εξαγόρασε τις εκλογές για το συμβούλιο της Περιφέρειας, «επενδύοντας» το άνευ προηγουμένου ποσό των 10 εκατ. δολλαρίων! Με πρόσχημα την οικονομική βιωσιμότητα της Περιφέρειας, το σχέδιό τους προβλέπει μέχρι και 49 μαθητές κατα τμήμα για Λύκεια και Γυμνάσια και 35 για τα Δημοτικά σχολεία! Στη συνέχεια θα ακολουθήσει το κλείσιμο των «αποτυχημένων» σχολείων και η ανάθεσή τους σε ΜΚΟ και ιδιώτες!

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η απεργία των UTLA (Ενωμένοι Εκπαιδευτικοί του Λος Άντζελες) έχει γίνει ήδη σύμβολο αντίστασης για όλους τους εργαζόμενους στο ΛΑ κι ακόμα παραπέρα: Στο Oakland της βόρειας Καλιφόρνιας οι εκπαιδευτικοί είναι ήδη σε προετοιμασία απεργίας για το Φεβρουάριο. Μαζί τους προετοιμάζονται να απεργήσουν και μια σειρά μικρότερες γειτονικές Περιφέρειες του ανατολικού κόλπου. Το στοίχημα τελικά μπορεί να αποδειχτεί πολύ μεγαλύτερο!

Δημοσιεύουμε δύο άρθρα. Η συνδικαλίστρια Gillian Russom περιγράφει την υποδειγματική προετοιμασία της απεργίας στο ΛΑ, που προϊδεάζει για μια παρατεταμένη μάχη, υπενθυμίζει πώς αντλούν από την πείρα προηγούμενων απεργιακών αγώνων και φωτίζει πολύ ενδιαφέρουσες διεργασίες σε τμήμα του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ. Ο Bryce Covert γράφει για τη γενικότερη άνοδο των απεργιών το 2018, παρουσιάζοντας το συνολικό «πλαίσιο» μέσα στο οποίο πρέπει να κατανοήσουμε τη σημασία που έχει η απεργία στο ΛΑ και τα χαρακτηριστικά που παίρνει.

Στο Λος Άντζελες είμαστε έτοιμοι για τη μάχη της ζωής μας

Της Gillian Russom

Είμαι δασκάλα και συνδικαλίστρια στο Λος Άντζελες για 18 χρόνια. Για το μεγαλύτερο διάστημα αυτών των χρόνων, έχω εργαστεί μέσα σε μια προοδευτική συλλογικότητα (τώρα αποκαλούμενη UnionPower), αγωνιζόμενη να μεταμορφώσω το Σωματείο μας προς ένα νέο οργανωτικό μοντέλο με ένα όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αισθάνομαι ότι οι συλλογικές μας προσπάθειες έχουν φέρει αποτελέσματα καθώς προετοιμαζόμαστε για μια απεργία 34.000 εκπαιδευτικών στη δεύτερη μεγαλύτερη σχολική περιοχή της χώρας - μια απεργία που αφορά το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης στην πόλη μας.

Από τότε που ανακοινώσαμε την ημερομηνία της απεργίας μας για της 10 του Γενάρη, η Σχολική Περιφέρεια του Λος Άντζελες (LAUSD) και οι λακέδες της στα μέσα ενημέρωσης έχουν βγει στην επίθεση.

Η Περιφέρεια έχει ανακοινώσει τη μίσθωση 400 απεργοσπαστών . Η ιστορικά αντι-συνδικαλιστική εφημερίδα LosAngelesTimes - όπου ο διευθυντής της LAUSDAustinBeutner ήταν πρώην εκδότης και διευθύνων σύμβουλος - δημοσίευσε ένα υψηλού προφίλ  άρθρο που επιτίθεται στο Σωματείο. Επίσης η Περιφέρεια έχει ζητήσει δικαστικά την αναστολή της απεργίας.

Όμως τα μέλη της UTLAαπαντάνε -και είναι πιο ενωμένα και ενημερωμένα για τον αγώνα μας από ποτέ.

Στελέχη της βάσης του σωματείου συμμετέχουν σε ραδιοφωνικές εκπομπές και γράφουν επιστολές προς τη σύνταξη εφημερίδων υπερασπιζόμενες/οι τον αγώνα μας. Μέσα από εντυπωσιακά βελτιωμένους τρόπους επικοινωνίας και αυξημένη οργάνωση μέσα στα σχολεία, έχουμε για περισσότερο από ενάμιση χρόνο συζητήσει και κατανοήσει τα επίδικα ζητήματα - έτσι είμαστε σταθερά ενωμένοι/ες και έτοιμοι/ες για αυτή την απεργία.

Στο σχολείο μου, όπως και στα περισσότερα σε όλο το Λος Άντζελες, έχουμε περάσει τα τελευταία τρία χρόνια διευρύνοντας την δύναμη του σωματείου μέσα στο σχολείο μας, με την συγκρότηση CATs (Ομάδες Δράσης Σύμβασης [ContractActionTeams], ένα μοντέλο που δανειστήκαμε από τη δράση του Σωματείου Εκπαιδευτικών του Σικάγο).

Έχουμε περίπου 90 μέλη του UTLA στο σχολείο μας, συμπεριλαμβανομένων των συμβούλων, των νοσοκόμων, των κοινωνικών λειτουργών και της βιβλιοθηκονόμου μας. Με βάση το παλιό μοντέλο, μόνο μία ή δύο αντιπρόσωποι του τοπικού Τμήματος θα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο επικοινωνίας με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά, αυτό δεν γινότανε.

Πλέον έχουμε μια 12μελή CAT, όπου κάθε ένας από εμάς είναι υπεύθυνη/ος για επτά ή οκτώ συναδέλφους, να τους κρατάει ενήμερους και να ακούει τις ερωτήσεις, τις ανησυχίες και τις ιδέες τους.

Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, καταφέραμε το 100% των μελών στο σχολείο μου να υπογράψουμε σε μία δημόσια δήλωση ότι σε περίπτωση απεργίας θα βρεθούμε όλοι μαζί στην απεργιακή φρουρά. Καθώς ετοιμαζόμαστε  για τις 10 Γενάρη, ερχόμαστε σε επαφή με όλους για να βεβαιωθούμε ότι είναι πραγματικά έτοιμοι/ες και για να απαντήσουμε σε τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να έχουν.

Στην τελευταία μας συνάντηση πριν από το διάλειμμα των διακοπών, μιλήσαμε για τα πρακτικά ζητήματα της απεργιακής φρουράς: πού θα παρκάρουμε, ποιες τουαλέτες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κ.λπ.

Και προσδιορίσαμε διαφορετικούς ρόλους ώστε να εξασφαλίσουμε την επιτυχία της περιφρούρησης της απεργίας μας: συνθήματα, συνεντεύξεις στα ΜΜΕ, τροφοδοσία καφέ και σνακ, επικοινωνία με αλληλέγγυους γονείς, αποστολές φωτογραφιών σε σόσιαλμίντια κ.α.

Γνωρίζουμε ότι πολλοί από τους μαθητές μας εξαρτώνται από τα δωρεάν (ή μειωμένης τιμής) γεύματα που παίρνουν στο σχολείο. Έτσι, εμπνευσμένοι από τους καθηγητές της Δυτικής Βιρτζίνια κατά τη διάρκεια της απεργίας τους, θα δημιουργήσουμε επίσης διανομή τροφίμων για μαθητές που επιλέγουν να μην κάνουν μάθημα τις ημέρες της απεργίας. Η UTLA παρέχει 300 δολάρια ως αρχικό κεφάλαιο σε κάθε ενδιαφερόμενο σχολείο για να βοηθήσει την προσπάθεια.

Ως Σωματείο, δουλεύουμε επίσης με τους γονείς με νέους τρόπους και έχουμε κάνει την απεύθυνση προς τους γονείς τακτικό μέρος της οργανωτικής μας καμπάνιας.

Το φθινόπωρο, πραγματοποιήσαμε οκτώ περιφερειακά φόρουμ γονέων σε όλη την πόλη. Στην περιοχή μου, η εκδήλωση είχε χώρο όρθιων μόνο, και μετά το φόρουμ, οι γονείς ξεχύθηκαν στη λεωφόρο CésarChávez, όπου πραγματοποίησαν μια αυθόρμητη διαδήλωση  . Συγκροτούμε λίστες αλληλέγγυων γονιών, τους οποίους προσεγγίζουμε τώρα σχετικά με τα πρακτικά ζητήματα μιας πιθανής απεργίας και πώς μπορούν να την υποστηρίξουν.

Οι πιο δραστήριοι γονείς παίρνουν ηγετική θέση σε ομάδες όπως η Eastside Padres Contra la Privatización και η Reclaim Our Schools LA. Οργανώνουν δράσεις για να αντιμετωπίσουν τους πολιτικούς και τους πλούσιους που επιτίθενται στα σχολεία μας και απευθύνονται και σε άλλους γονείς για να τους φέρουν στις απεργιακές φρουρές.

Οι μαθητέςοργανωνόνται επίσης. Η ισχυρή μαθητικήοργάνωση Students Deserve κάνει εδω και δύο χρόνια καμπάνια απαιτώντας απο τηνΠεριφέρεια να σταματήσει τις ρατσιστικές ["τυχαίες"] σωματικές έρευνες μαθητώνστα σχολεία μας και αντ’αυτού να προχωρήσεισε προσληψεις καθηγητώνγια πλήρωςστελεχωμένα σχολεία .

Οι μαθητές διέκοψαν πρόσφατα ένα εορταστικό δείπνο (250 δολάρια το πιατο) στην πλούσια γειτονιά του PacificPalisades, όπου ο επίσημος προσκεκλημένος ήταν ο διευθυντής της Περιφέρειας Beutner. Πριν ξεκινήσει το σχολείο μετά τις διακοπές, θα έχουν μία συνάντηση συζήτησης για να καθορίσουν  τη συμμετοχή τους στην απεργία και να προγραμματίσουν μια δική τους συγκέντρωση.

Στην Ανατολική πλευρά προετοιμαζόμαστε να διοργανώσουμε μια εκδήλωση «σχολείο ελευθερίας»[ “freedom school”]  σε μία από τις ημέρες απεργίας, όπου οι εκπαιδευτικοί θα δώσουν μαθήματα για την κοινωνική δικαιοσύνη και οι νέοι θα συμμετάσχουν σε δραστηριότητες μουσικής και τέχνης. Θέλουμε να εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία για να μιλήσουμε για το είδος της απελευθερωτικής εκπαίδευσης που οι σπουδαστές μας πραγματικά χρειάζονται και αξίζουν.

Ως σοσιαλίστρια, είναι πολύ συναρπαστικό να βλέπεις να εξαπλώνεται αυτή η βαθιά αίσθηση αυτοπεποίθησης που μπορεί να φέρει μια απεργία. Ως εκπαιδευτικοί, έχουμε βιώσει τόσο πολύ την έλλειψη  σεβασμού - της δουλειάς μας, των σχολείων μας, των μαθητών μας και των οικογενειών τους. Είναι όμορφο να βλέπεις και να αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται να το ανεχθούμε αυτό άλλο πια.

Τριάντα τέσσερις χιλιάδες από εμάς κατανοούμε συλλογικά ότι δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τη δική μας αξιοπρέπεια, αλλά βρισκόμαστε επίσης στην πρώτη γραμμή μιας μάχης για τις πιο κρίσιμες ανάγκες των καταπιεσμένων κοινοτήτων όπου εργαζόμαστε. Και γνωρίζουμε ότι η ενότητά μας μας δίνει τη δύναμη για να κερδίσουμε.

(δημοσιεύτηκε στο socialistworker.org, τη μετάφραση έκανε ο Γιώργος Βούρος)

Το 2018 ήταν το έτος των απεργιών 

Του Bryce Covert

Για τους Αμερικανούς εργάτες το 2018 ήταν η χρονιά της απεργίας.

Για το 2018 το ποσοστό ανεργίας κυμάνθηκε γύρω στο 4% ή και λιγότερο. Σε μια οικονομία με τόσο χαμηλή ανεργία μπορεί να φαίνεται ασυμβίβαστο το οτι οι εργαζόμενοιδιεκδικούν ακόμα πιο μαχητικάτα αιτήματα τους από τους εργοδότες τους. Εάν τόσοι πολλοί άνθρωποι μπορούν να βρουν δουλειά, ποιο είναι το πρόβλημα;

Ακόμα κι αν πολλοί από εμάς έχουμε επιστρέψει στη δουλειά στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μεγάλη Υφεση, δεν αμοιβώμαστε αρκετά για τη δουλειά μας. Ο ρυθμός αύξησης των μισθών μόλις πρόσφατα άρχισε να δείχνει σημάδια αύξησης -ήταν αυξημένος κατά 3,1% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση του Γραφείου Στατιστικών Εργασίας- αλλά εξακολουθεί να υστερεί σε σχέσημε πριν από την ύφεση και σε σχέση με το επίπεδο όπου θα περίμενε κανείς να βρίσκεται σε συνθήκες χαμηλού ποσοστού ανεργίας.Τέσσερις στους δέκα ενήλικες στις Η.Π.Α. λένε ότι δεν έχουν τα χρήματα για να καλύψουν μια απροσδόκητη έκτακτη ανάγκη ύψους 400 δολαρίων και περισσότεροι από ένας στους πέντε δεν μπορούν να πληρώσουν στο σύνολό τους όλους τους μηνιαίους λογαριασμούς.

Εν τω μεταξύ, πολλές από τις νέες θέσεις εργασίας συνοδεύονται με συνεχώς μεταβαλλόμενα ωράρια εργασίας -το 1/6 των αμερικανών εργαζομένων έχει ακανόνιστο ωράριο και περίπου το 1/3 έχει εισόδημα που αλλάζει απο μήνα σε μήνα. Και πολλές από αυτές τις δουλειές δεν συνοδεύονται από στοιχειώδεις παροχές όπως η άδεια ασθενείας ή προσιτή υγειονομική περίθαλψη. Επιστρέψαμε στη δουλειά για να διαπιστώσουμε ότι οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας δεν μας παρέχουν αρκετά για να ζήσουμε με ασφάλεια.

Έτσι, τη χρονιά που τέλειωσε, οι αμερικανοί εργαζόμενοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τη συλλογική τους δύναμη για να βελτιώσουν τις συνθήκες για τον εαυτό τους και τους συναδέλφους τους με έναν από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους: αρνούνται να εργαστούν έως ότου οι εργοδότες τους συμφωνήσουν τουλάχιστον στα μισά από αυτά που απαιτούν.

Οι Απεργίες των Εκπαιδευτικών

Ίσως το κύμα απεργιών που οι περισσότεροι θα θυμούνται ήταν αυτό των εκπαιδευτικών στις «κόκκινες πολιτείες» (ΣτΜ: Πολιτείες που στηρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους). Οι δάσκαλοι εκεί έχουν μπουχτίσει απότην σοβαρή υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης που έχει οδηγήσει σε πενιχρούς μισθούς γιατους ίδιους και τους συναδέλφους τους, σε έλλειψη αξιοπρεπών διδακτικών υλικών και καταρρέουσες τάξεις, και στηδιάβρωση της ποιότητας της εκπαίδευσης που μπορούν να προσφέρουν στους μαθητές τους.

Το κύμα απεργιών ξεκίνησε τον Φεβρουάριο, όταν οι καθηγητές σε όλη τη Δυτική Βιρτζίνια αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά, κλείνοντας κάθε σχολείο στη Πολιτεία. Μετά η οργή εξαπλώθηκε σε τέσσερις άλλες Πολιτείες: την Αριζόνα, το Κολοράντο, το Κεντάκι και την Οκλαχόμα. Κανένας από τους δασκάλους σε αυτές τις Πολιτείες δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να απεργήσει. Κι όμως, αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά και κατέκλυσαν τα κυβερνητικά κτίρια της πρωτεύουσας τους και τα σχολεία, που έκλεισαν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους.

Στην Οκλαχόμα, όπου οι καθηγητές απείχαν από τη δουλειά για εννέα ημέρες, η σχολική χρηματοδότηση είχε μειωθεί κατά περισσότερο από 28% την τελευταία δεκαετία και η αμοιβή των καθηγητών κατατάσσεται στην 47η θέση στη χώρα. Και άλλοι εκπαιδευτικοί συντελεστές της Οκλαχόμα μειώθηκαν παράλληλα με τη χρηματοδότηση, έτσι η Πολιτεία έπεσε στην σχετική κατάταξη από 17η το 2011 σε 46η. Στην Αριζόνα και τη Δυτική Βιρτζίνια έχουν γίνει επίσης διψήφιεςποσοστιαίες μειώσεις στη χρηματοδότηση, ενώ οι μισθοί των εκπαιδευτικώνβρίσκονται στο πάτο του εθνικού καταλόγου. Ωστόσο, σε όλες τις Πολιτείες που έγιναν απεργίες, οι εκπαιδευτικοί κέρδισαν παραχωρήσεις για αυξηση της χρηματοδότησης ή/και των μισθών πριν επιστρέψουν στις αίθουσες των σχολείων τους.

Οι απεργίες στα ξενοδοχεία

Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχείααυτή τη χρονιά έκαναν τη μεγαλύτερη σειρά απεργιών στο τομέα τους στην ιστορία της χώρας, σύμφωνα με το Συνδικάτο UNITEHERE που τους εκπροσωπεί. Και ίσως έπεται και συνέχεια.

Τον Μάιο, 50.000 εργαζόμενοι σε 34 καζίνο-ξενοδοχεία στο Λας Βέγκας, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν τόσο οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου, όσο και οι σερβιτόροι, οι μπάρμαν και οι εργαζόμενοι στην κουζίνα, αποφάσισαν για πρώτη φορά από το 2002 απεργία σε ολόκληρη την πόλη, ζητώντας καλύτερες αμοιβές και παροχές,προστασία για τους μετανάστες εργαζόμενους και άλλα αιτήματα. Τον Σεπτέμβριο, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία του Σικάγο έκαναν κάτι παρόμοιο, οργανώνοντας την πρώτη απεργία σεεπίπεδο πόλης εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια.

Αυτές οι απεργίες ακολουθήθηκαν από απεργίες διάρκειας μηνών που πραγματοποιήθηκαν από τους εργαζόμενουςτης αλυσίδας ξενοδοχείων Marriott Hotel σε πόλεις όλης της χώρας. Στη Βοστώνη, η απεργία στο Marriott ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία σε ξενοδοχείοστη σύγχρονη ιστορία της πόλης. Στο Σαν Φρανσίσκο, ήταν η μεγαλύτερη τέτοια δράση από το 2004. Στη Χαβάη, ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία ξενοδοχείων από το 1990. Απεργίες στα Marriott πραγματοποιήθηκαν επίσης στο Ντιτρόιτ, το Όκλαντ, το Σαν Ντιέγκο και το Σαν Χοσέ.

Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν απαίτησαν μόνο υψηλότερες αμοιβές και καλύτερεςπαροχές.Διεκδίκησαν επίσης -και εξασφάλισαν- καλύτερη προστασία από τη σεξουαλική παρενόχληση, σε έναν κλάδο όπου ένας τεράστιος αριθμός εργαζομένων λέει ότι αντιμετωπίζει ανεπιθύμητο γυμνό ή αγγίγματα από τους πελάτες. Οι νέες προστασίες περιλαμβάνουν «κουμπιά πανικού» που μπορούν να πιέσουν όταν βιώνουν παρενόχληση από έναν πελάτη, ενώ δουλεύουν μόνες τους.

Απεργίες στα FastFood

Οι εργαζόμενεςστα ξενοδοχεία δεν είναι οι μόνες που έχουν ταλαιπωρηθεί από σεξουαλικές παρενοχλήσεις και είναι διατεθειμένες να προχωρήσουν σε απεργία γι’αυτό. Οι υπάλληλοι της McDonald's διοργάνωσαν την πρώτη πανεθνική απεργία της χώρας κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης τον Σεπτέμβριο. Αφού κατέθεσαν μια ομοσπονδιακή καταγγελία εναντίον της εταιρείας τον Μάιο, ισχυριζόμενες ότι είχαν υποστεί σωματικές επαφές, ανήθηκες προτάσεις και σεξουαλικές επιθέσεις στη δουλειά, δήλωσαν ότι δεν έλαβαν καμία απάντηση από τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας, κι έτσι κατέβηκαν σε απεργία σε 10 πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Ενώ η #MeTooκαμπάνια κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης,που ξεκίνησε από τις αποκαλύψεις των NewYork Timesγια τον Harvey Weinstein το 2017, έχει ως επί το πλείστον επικεντρωθεί σε χώρους εργασίας σε υπαλληλικές θέσεις, τα fast food, όπως και τα ξενοδοχεία, είναι επίσης ένας κλάδος όπου υπάρχει συστηματικήπαρενόχληση ή και κακοποίηση.Σε έρευνα του 2016, το 40% των γυναικών εργαζόμενων σε fastfood δήλωσαν ότι είχαν βιώσει ανεπιθύμητα σεξουαλικά σχόλια, άγγιγμα και επίθεση.

Το κίνημα Fight for 15 έχει οργανώσει μια σειρά κλιμακωτών απεργιών στη βιομηχανία γρήγορου φαγητού από το 2012. Το κίνημα έχει πλέον εξαπλωθεί και σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένων εργαζομένων σε νοσοκομεία,παιδικούς σταθμούς, αεροδρόμια και καθηγητές. Το κίνημαπραγματοποίησε άλλη μια απεργίατον Οκτώβριο, αλλά επίσης επιχείρησε να προχωρήσει πέραν των απεργιών, κινητοποιώντας τα μέλη του σε εκλογική δουλειά πόρτα-πόρτα, ελπίζοντας να επηρεάσουν τις ενδιάμεσες εκλογές που έγιναν στην Καλιφόρνια, το Κολοράντο, το Κονέκτικατ, τη Τζιόρτζια, Νέα Υόρκη, Οχάιο, Πενσυλβανία και Ουισκόνσιν.

Απεργίες στις Φυλακές

Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, φυλακισμένοι σε 16 Πολιτείες προχώρησαν σε στάσεις εργασίας μαζί με άλλου είδουςδράσεις, όπως απεργίες πείνας και μποϊκοτάζ διάφορων «υπηρεσιών» της φυλακής. Ένα από τα κύρια αιτήματα των κρατουμένων ήταν ο τερματισμός της «δουλείας των φυλακών», η οποία είναι νόμιμη εξαιτίας μιαςνομικής τρύπας στο 13οΆρθρο του Συντάγματος (το οποίο καταργούσε τη σκλαβιά, αλλά δεν μεριμνά για τα δικαιώματα των φυλακισμένων). Οι κρατούμενοι μπορεί ναπληρώνονται μόνο μερικά σεντςτην ώρα -ή και να μην πληρώνονται καθόλου- για εργασία που αρκετές φορές είναι υποχρεωτική.

Οι απεργοί κρατούμενοι απαίτησαν όχι μόνο καλύτερες αμοιβές αλλά και καλύτερες συνθήκες. Στη φυλακή Αγκόλα στη Νέα Ορλεάνη διαμαρτυρήθηκαν γιατί υποχρεώνονται να εργάζονται για πολλές ώρες σε επικίνδυνη ζέστη. Εν τω μεταξύ, δύο φυλακισμένοι έχασαν τη ζωήτους στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών στη Καλιφόρνια φέτος. Ωστόσο, τα δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι οι κρατούμενοι δεν καλύπτονται από κανόνες εργατικής προστασίας όπως υγείας και ασφάλειας και δεν δικαιούνταιτο βασικό μισθό επειδή τεχνικά δεν είναι υπάλληλοι.

Σημείο καμπής για το εργατικό κίνημα;

Όλη αυτή η δραστηριότητα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη, δεδομένου του πόσο σπάνιο είναι οι Αμερικανοί εργάτες να αποφασίζουν να προχωρήσουν σε απεργίες για να διαμαρτυρηθούν. Το 2017, υπήρξαν μόλις 7 μεγάλες στάσεις εργασίας ή απεργίες που να συμμετείχαν περισσότεροι από 1.000 εργαζόμενοι και να κράτησαν τουλάχιστον μία βάρδια. Αυτός ήταν ο δεύτερος μικρότερος αριθμός απεργιών που καταγράφηκαν από το 1947 (ο μικρότερος αριθμός απεργιών ήταν το 2009). Οι 7 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν το 2017 αποτέλεσαν μια τεράστια πτώση από το κορυφαίο σημείο  των 470 απεργιών σε ένα χρόνο το 1952. (Οι αριθμοί του 2018 θα κυκλοφορήσουν το επόμενο έτος).

Αλλά η διάθεση για απεργία που φάνηκε αυτή τη χρονιά μπορεί να είναι σημάδι των μελλοντικών εξελίξεων.Επτάμιση χιλιάδες εργαζόμενοι σε 24 ξενοδοχεία στην Καλιφόρνια ψήφισαν υπέρ της απεργιακής δράσης,απαιτώντας να πληρώνονται 25 δολάρια την ώρα για να μπορούν να καλύψουν το κόστος ζωής σε μέρη όπως το Λος Άντζελες και το Orange County, σύμφωνα με το σωματείο τους, UNITEHERE Local 11. Εκπαιδευτικοί στη Νότια Καρολίνααπειλούνμε μια επικείμενη απεργία εξ’ αιτίας των χαμηλώνμισθών και της κακής μεταχείρισης, ενώ οι εκπαιδευτικοί στο Λος Άντζελες θα απεργήσουν στις 10 Ιανουαρίου αν δεν καταλήξουν σε μια σύμβαση και θα είναι η πρώτη απεργία τους από το 1989.

Η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται σε σταθερή πτώση για δεκαετίες, καθώς οι εργοδότες συγκεντρώνουν όλο και περισσότερη δύναμη στα δικά τους χέρια.Μας μένει ένα ολοένα και μικρότερο κομμάτι της οικονομικής πίτας και συνθήκες εργασίας χωρίς κανένα σεβασμόστην αξιοπρέπεια μας και την ιδιωτική μας ζωή.Ίσως όμως τώρα να είμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής,όπου το αμερικανικό εργατικό δυναμικό δεν είναι διατεθειμένο να καταπιεί άλλο πλέον αυτήν την κατάσταση. Οι εργαζόμενοι που κατέβηκαν φέτος σε απεργίες δεν εξασφάλισαν απλώς καλύτερες συνθήκες αμοιβής και εργασίας για τους ίδιους. Αλλά μπορεί να ανοίγουν το δρόμο για άλλους να ακολουθήσουν ανεβάζοντας τα στάνταρντς σε όλη την οικονομία.

(δημοσιεύτηκε στο truthout.org, τη μετάφραση έκανε ο Γιώργος Βούρος)