Παράνοια, κατασταλτική μανία και νεκρανάσταση του Φράνκο στη Μαδρίτη!

Κα­ται­γι­σμός ση­μα­δια­κών πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων που μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν την ιστο­ρία, με­τα­μόρ­φω­ση του πο­λι­τι­κού το­πί­ου, χιο­νο­στι­βά­δα γε­γο­νό­των που εγκυ­μο­νούν τους με­γα­λύ­τε­ρους κιν­δύ­νους, αλλά ταυ­τό­χρο­να και άλλων δια­με­τρι­κά αντί­θε­των, ο φε­τι­νός ισπα­νι­κός χει­μώ­νας φο­βί­ζει καθώς υπό­σχε­ται μια συ­νέ­χεια που μοιά­ζει να έρ­χε­ται από το πιο τρα­γι­κό πα­ρελ­θόν!

Δυο είναι τα (αλ­λη­λέν­δε­τα) γε­γο­νό­τα που σφρα­γί­ζουν την ακραία επι­κιν­δυ­νό­τη­τα αυτού του ισπα­νι­κού χει­μώ­να: Η ελεύ­θε­ρη πτώση, ου­σια­στι­κή διά­σπα­ση και ορι­στι­κή (;) χρε­ο­κο­πία του Podemos στα αρι­στε­ρά και η εκτό­ξευ­ση στα ύψη του Vox στα δεξιά μιας ήδη ακραί­ας ισπα­νι­κής δε­ξιάς! Και πριν απ’ό­λα, αυτό το νέο κόμμα από τα παλιά, το Vox που προ­κά­λε­σε σοκ με το εκλο­γι­κό του απο­τέ­λε­σμα στις πρό­σφα­τες εκλο­γές της Αν­δα­λου­σί­ας, αλλά που προ­κα­λεί τώρα ακόμα με­γα­λύ­τε­ρο σοκ με τα πο­σο­στά σε εθνι­κό επί­πε­δο που του δί­νουν όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις. Ποιά πο­σο­στά; Αρ­κε­τά για να βρί­σκε­ται πια σε από­στα­ση ανα­πνο­ής από το Podemos και να με­τα­βάλ­λε­ται σε από­λυ­το ρυθ­μι­στή των αυ­ρια­νών κυ­βερ­νη­τι­κών ισορ­ρο­πιών στη Μα­δρί­τη.

Κόμμα του 0,3% ή 0,4% μόλις πριν από ένα χρόνο, το Vox καλ­πά­ζει σή­με­ρα με “ση­μαία” του 2-3 απλά και εντε­λώς εύ­γλωτ­τα συν­θή­μα­τα: Να βομ­βαρ­δι­στεί η ...Βαρ­κε­λώ­νη των Κα­τα­λα­νών που τολ­μούν να επι­κα­λού­νται το δι­καί­ω­μά τους στην αυ­το­διά­θε­ση, να εκτε­λε­στούν οι Κα­τα­λα­νοί πο­λι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι που είναι σή­με­ρα φυ­λα­κι­σμέ­νοι, και να κα­ταρ­γη­θεί ο νόμος που τι­μω­ρεί τη βία κατά των γυ­ναι­κών! Και όλα αυτά στο όνομα της επι­στρο­φής στη “χρυσή εποχή” της δι­κτα­το­ρί­ας του Φράν­κο και των εκτε­λε­στι­κών της απο­σπα­σμά­των!

Πά­ντως, το Vox δεν πρω­τα­γω­νι­στεί μόνο στην πο­λι­τι­κή ζωή της Ισπα­νί­ας. Πρω­τα­γω­νι­στεί και σε ένα τε­ρά­στιο σκάν­δα­λο που έχει τα φόντα για να συ­γκλο­νί­σει και τη διε­θνή πο­λι­τι­κή σκηνή πα­ρό­λο που -“πα­ρα­δό­ξως”- δεν έχου­με δει, προς το παρόν, να μι­λά­ει για αυτό κα­νείς έξω από τα ισπα­νι­κά σύ­νο­ρα. Όπως απο­κα­λύ­φθη­κε, το Vox έλαβε για τις εκλο­γές του 2014 με­γά­λη οι­κο­νο­μι­κή ενί­σχυ­ση (800.000 ευρώ) από τους...Μου­τζα­χι­ντίν Χαλκ της Μα­ριάμ Ρα­τζα­βί, ένα κόμμα/σέχτα που αντι­πο­λι­τεύ­ε­ται ένο­πλα το κα­θε­στώς της Τε­χε­ρά­νης και στη­ρί­ζε­ται εδώ και χρό­νια φα­νε­ρά από τις υπη­ρε­σί­ες των ΗΠΑ και των στε­νών συμ­μά­χων τους. Ποια­νού ήταν τα λεφτά; Σύμ­φω­να με τις “εξο­μο­λο­γή­σεις” των πρω­τα­γω­νι­στών της υπό­θε­σης, τα λεφτά ήταν της… Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Και φυ­σι­κά, γεν­νιέ­ται το εύ­λο­γο ερώ­τη­μα: Μήπως άραγε βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε ένα νέο σκάν­δα­λο “Κό­ντρα Γκέητ”; Μήπως δεν είναι μόνο το Vox, αλλά και άλλα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα ανά τον κόσμο που χρη­μα­το­δο­τού­νται μέσω της ορ­γά­νω­σης της Κας Ρα­τζα­βί; Aυτής της Κα Ρα­τζα­βί που τόσο αρέ­σκε­ται να φω­το­γρα­φί­ζε­ται πε­ρι­στοι­χι­σμέ­νη από πρώην αρ­χη­γούς της CIA και συμ­βού­λους του προ­έ­δρου Τραμπ που “φι­λο­ξε­νεί” τα­κτι­κά στις ποι­κί­λες δρα­στη­ριό­τη­τες της ορ­γά­νω­σής της...

Όμως, την ίδια ώρα με την απο­γεί­ω­ση του Vox, στο άλλο άκρο του πο­λι­τι­κού χάρτη το Podemos κα­ταρ­ρέ­ει και δια­σπά­ται. Καμιά έκ­πλη­ξη για τον γρά­φο­ντα που προει­δο­ποιεί από το 2015 (!) για την κα­τα­στρο­φι­κή εξέ­λι­ξη που θα είχε αυτό το κόμμα που ιδρύ­θη­κε κά­πο­τε για να εκ­φρά­σει στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο την Ισπα­νία των τε­ρά­στιων και τόσο ρι­ζο­σπα­στι­κών κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των, που δυ­στυ­χώς δεν υπάρ­χουν πια. Τι έφται­ξε; Έφται­ξε ο πρω­το­φα­νής αντι­δη­μο­κρα­τι­κός αυ­ταρ­χι­σμός και ο άκρα­τος πα­ρα­γο­ντι­σμός της ηγε­τι­κής “πα­ρέ­ας” Ιγκλέ­σιας-Ερε­χόν, η μό­νι­μη προ­σφυ­γή σε τα­κτι­κι­σμούς και λοιπά “με­τα­μο­ντέρ­να” κόλπα και κολ­πά­κια που αντι­κα­θι­στούν τις όποιες προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις (που εξάλ­λου, κα­τέ­λη­γαν πάντα στο κά­λα­θο των αχρή­στων), τα συ­νε­χή ζιγκ-ζαγκ στο όνομα της πάσει θυσία αναρ­ρί­χη­σης στην εξου­σία/κυ­βέρ­νη­ση και αλί­μο­νο, η θυσία των πά­ντων (κι­νη­μά­των ή ακόμα και κομ­μα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων) στο βωμό των εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των, με απο­τέ­λε­σμα την στα­δια­κή απο­στέ­ω­ση του Podemos και τη με­τα­τρο­πή του σε ένα κα­θα­ρά εκλο­γι­κό μη­χα­νι­σμό με πα­λαιο­κομ­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Και έτσι φτά­σα­με τώρα στο ανα­με­νό­με­νο τέλος δια­δρο­μής που βλέ­πει το δί­δυ­μο Ιγκλέ­σιας-Ερε­χόν να δια­σπά­ται με το χει­ρό­τε­ρο, δη­λα­δή απο­λί­τι­κο, τρόπο, με τον μεν “αρι­στε­ρό­τε­ρο” Ιγκλέ­σιας να πα­ρα­μέ­νει προ­σκολ­λη­μέ­νος στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και τον πρω­θυ­πουρ­γό της Πέδρο Σάν­τσες, απο­βλέ­πο­ντας -όμως μά­ταια- σε μια υπουρ­γι­κή πο­λυ­θρό­να, τον δε δε­ξιό­τε­ρο Ερε­χόν να παίρ­νει το δικό του δρόμο (έξω και ενά­ντια στο Podemos) και να προ­σβλέ­πει ακόμα και στο διά­λο­γο με τους ακρο­δε­ξιούς...​Ciudadanos, προ­κει­μέ­νου κάνει παι­χνί­δι στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή. Με άλλα λόγια, συ­ντρίμ­μια και θρύ­ψαλ­λα, σχε­δόν γε­νι­κή απο­γο­ή­τευ­ση και απο­θάρ­ρυν­ση και -αλί­μο­νο- ορ­θά­νοι­χτος ο δρό­μος για τους νο­σταλ­γούς του Φράν­κο. Και αυτό ανε­ξάρ­τη­τα από τις οποιεσ­δή­πο­τε “επα­να­συ­γκολ­λή­σεις” της ανε­πα­νόρ­θω­τα ρα­γι­σμέ­νης ενό­τη­τας της ηγε­τι­κής ομά­δας του Podemos, που είναι τώρα σε εξέ­λι­ξη...

Και όλα αυτά την ώρα που η κυ­βέρ­νη­ση του σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη (PSOE) Πέδρο Σάν­τσες, που δεν δια­θέ­τει κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία, μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί ανά πάσα στιγ­μή καθώς η ύπαρ­ξή της εξαρ­τά­ται από την ψήφο ανο­χής των ανε­ξαρ­τη­σια­κών κομ­μά­των της Κα­τα­λω­νί­ας, που δη­λώ­νουν πά­ντως ότι η ανοχή τους έχει φτά­σει στα όρια της. Γιατί; Μα, επει­δή ο κ. Σάν­τσες και η κυ­βέρ­νη­σή του θέ­λουν μεν την ψήφο των Κα­τα­λα­νών ανε­ξαρ­τη­στών αλλά εξα­κο­λου­θούν να κρα­τούν φυ­λα­κι­σμέ­νους (χωρίς δίκη) τους δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νους ηγέ­τες τους, ενώ ταυ­τό­χρο­να εντεί­νουν και την κα­τα­στο­λή στην Κα­τα­λο­νία. που παίρ­νει πια τρο­με­ρές δια­στά­σεις: Δή­μαρ­χοι, δη­μο­τι­κοί σύμ­βου­λοι, δια­νο­ού­με­νοι, καλ­λι­τέ­χνες, και δε­κά­δες “ανώ­νυ­μοι” Κα­τα­λα­νοί πο­λί­τες συλ­λαμ­βά­νο­νται, κρα­τού­νται -και συχνά ξυ­λο­κο­πού­νται άγρια- χωρίς καν κά­ποιο ένταλ­μα σε ένα νέο και με­γα­λύ­τε­ρο κύμα εντε­λώς αυ­θαί­ρε­της και προ­κλη­τι­κής κα­τα­στο­λής μόνο και μόνο επει­δή υπο­στη­ρί­ζουν ει­ρη­νι­κά το δι­καί­ω­μα στην αυ­το­διά­θε­ση του κα­τα­λα­νι­κού λαού! (1)

Φυ­σι­κά, δεν είναι διό­λου τυ­χαίο ότι όλα αυτά συμ­βαί­νουν λίγες μέρες πριν αρ­χί­σει στη Μα­δρί­τη η δίκη των Κα­τα­λα­νών ηγε­τών που κα­τη­γο­ρού­νται ότι ορ­γά­νω­σαν το -ιστο­ρι­κό πια- δη­μο­ψή­φι­σμα της 1ης Οκτω­βρί­ου 2017. Ένα δη­μο­ψή­φι­σμα που ση­μα­δεύ­τη­κε από την επί­δει­ξη πρω­το­φα­νούς βίας και βαρ­βα­ρό­τη­τας από μέ­ρους της αστυ­νο­μί­ας (Guardia Civil) που έσπα­ζε με βα­ριο­πού­λες πόρ­τες και πα­ρά­θυ­ρα σε εκλο­γι­κά κέ­ντρα, άνοι­γε εν ψυχρώ τα κε­φά­λια ακόμα και υπε­ρή­λι­κων ψη­φο­φό­ρων και έστελ­νε τε­λι­κά στο νο­σο­κο­μείο πάνω από 1.000 Κα­τα­λα­νούς πο­λί­τες επει­δή αυτοί είχαν το θρά­σος να θέ­λουν να ψη­φί­σουν. Φυ­σι­κά, εί­μα­στε εκα­τομ­μύ­ρια τη­λε­θε­α­τές σε όλο το κόσμο που θυ­μό­μα­στε το σοκ που προ­κά­λε­σαν εκεί­νες οι σκη­νές αστυ­νο­μι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, που εξάλ­λου πα­ρα­κο­λου­θή­σα­με ακόμα και σε ζω­ντα­νή με­τά­δο­ση με τα ίδια μας τα μάτια. Και είναι ίσως και για αυτό το λόγο που είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο και από εξω­φρε­νι­κή η δή­λω­ση που έκανε πριν από ημέ­ρες στις Βρυ­ξέλ­λες ο υπουρ­γός εξω­τε­ρι­κών της ση­με­ρι­νής ισπα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης Τζό­ζεπ Μπο­ρέλ ότι αυτές ακρι­βώς οι ει­κό­νες ήταν “ψεύ­τι­κες” (falsas), ότι οι τραυ­μα­τί­ες “ήταν μόνο δύο” ή ότι για αυτή τη “ψευδή πλη­ρο­φό­ρη­ση” ευ­θύ­νο­νται ιστο­σε­λί­δες... στη Ρωσία και στη Βε­νε­ζου­έ­λα!

Από πρώτη άποψη, τε­ρα­το­λο­γί­ες σαν και αυτές της πα­ρα­πά­νω δή­λω­σης του κ. Μπο­ρέλ μπο­ρεί να είναι για γέλια, όπως εξάλ­λου γέλιο προ­κα­λεί η επί­ση­μη απά­ντη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Σάν­τσες σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ερώ­τη­ση σχε­τι­κά με τις κα­τα­σχέ­σεις από την αστυ­νο­μία των ρού­χων ή άλλων υφα­σμά­των κί­τρι­νου χρώ­μα­τος (φου­λά­ρια, εσάρ­πες, μπου­φάν…) έφε­ραν οι Αρ­γε­ντί­νοι οπα­δοί των ομά­δων Μπόκα Τζού­νιορς-Ρί­βερ Πλέητ στον τε­λι­κό του κυ­πέ­λου πρω­τα­θλη­τριών Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής (Copa Libertadores) που έγινε στις 9 Δε­κεμ­βρί­ου στη Μα­δρί­τη. Στη γρα­πτή απά­ντη­σή της, η κυ­βέρ­νη­ση Σάν­τσες το­νί­ζει λοι­πόν με κάθε σο­βα­ρό­τη­τα ότι οι κα­τα­σχέ­σεις έγι­ναν επει­δή όλα αυτά τα κί­τρι­νου χρώ­μα­τος φου­λά­ρια, εσάρ­πες και φα­νε­λά­κια συ­νι­στούν… “προ­φα­νή κίν­δυ­νο για την ασφά­λεια” (evidente riesgo para la seguridad)! Και όλα αυτά τα πα­ρα­νοϊ­κά επει­δή είναι κί­τρι­νο το (απα­γο­ρευ­μέ­νο) χρώμα που χρη­σι­μο­ποιούν οι Κα­τα­λα­νοί για να εκ­δη­λώ­σουν την αλ­λη­λεγ­γύη τους στους δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νους φυ­λα­κι­σμέ­νους εκ­προ­σώ­πους τους…

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυτή η ισπα­νι­κή κρα­τι­κή πα­ρά­νοια και κα­τα­σταλ­τι­κή μανία δεν είναι για γέλια επει­δή είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στοι­χείο των μό­νι­μων άγριων δια­θέ­σε­ων της Μα­δρί­της απέ­να­ντι στον ατί­θα­σο κα­τα­λα­νι­κό λαό και προ­άγ­γε­λος των με­γά­λων κακών που θα ακο­λου­θή­σουν. Εξάλ­λου, ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ, πρώην πρω­θυ­πουρ­γός, πνευ­μα­τι­κός πα­τέ­ρας του νυν ηγέτη του Λαϊ­κού κόμ­μα­τος Πά­μπλο Κα­σά­δο (που την επαύ­ριο του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, βγήκε από την αφά­νεια υπο­σχό­με­νος στον τότε Κα­τα­λα­νό πρω­θυ­πουρ­γό Κάρ­λες Πουτσ­ντε­μόντ ότι θα έχει την τύχη του -επί ένα μήνα βα­σα­νι­σμέ­νου και τε­λι­κά δο­λο­φο­νη­μέ­νου από τους φα­σί­στες- προ­κα­τό­χου του Λουίς Κου­μπά­νις), και μέγας εγκω­μια­στής και θαυ­μα­στής του “φύρερ” του Vox, είναι εντε­λώς σαφής. Μι­λώ­ντας μόλις την πε­ρα­σμέ­νη Δευ­τέ­ρα, σε κλει­στή συ­νά­ντη­ση της αφρό­κρε­μας των Κα­τα­λα­νών και Ισπα­νών επι­χει­ρη­μα­τιών, ο κ. Αθνάρ τά­χθη­κε υπέρ της μό­νι­μης κα­τάρ­γη­σης της κυ­βέρ­νη­σης και του κοι­νο­βου­λί­ου της Κα­τα­λο­νί­ας, δη­λα­δή τά­χτη­κε υπέρ της κα­τάρ­γη­σης της κα­τα­λα­νι­κής Αυ­το­νο­μί­ας, αλλά και των κα­τα­λα­νι­κών σχο­λεί­ων και των κα­τα­λα­νι­κών ΜΜΕ (τη­λε­ό­ρα­ση, ρα­διό­φω­να,…), ενώ συ­νέ­στη­σε την αντι­με­τώ­πι­ση των Κα­τα­λα­νών με την μέ­γι­στη “αυ­στη­ρό­τη­τα”. Προ­σο­χή λοι­πόν, επει­δή ο κ. Αθνάρ δεν είναι σή­με­ρα όποιος κι όποιος. Πα­ρου­σιά­ζε­ται και είναι ο “νονός” μιας προ­σε­χούς τρι­με­ρούς κυ­βέρ­νη­σης Λαϊ­κού κόμ­μα­τος-Ciudadanos-Vox. Στ’α­λή­θεια, ποιος είπε ότι η ση­με­ρι­νή Ισπα­νία δεν έχει καμιά σχέση με εκεί­νη του 1934 ή ακόμα και του 1936;...

Ση­μεί­ω­ση

1. Βλέπε το αμέ­σως προη­γού­με­νο κεί­με­νό μας για αυτό το θέμα:

https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1335-​catalonia-​ind​epen​deci​a.​html