Την Τρίτη 26 Μάρτιου, στο πολυχώρο Κόμμουνα, στα πλαίσια του αφιερώματος στον Μπρούνο Γκαντζ και την κινηματογραφική εικόνα του χρόνου (επιμέλεια, Μαριλένα Καρρά) θα γίνει προβολή της ταινίας «Τα φτερά του έρωτα», του Βιμ Βέντερς, με τους: Μπρούνο Γκαντζ, Πίτερ Φόλκ, Σόλβειν Ντομαρτέν, Ότο Σάντερ.
Υπόθεση: O Ντάμιελ και ο Κάσιελ, δυο άγγελοι αόρατοι στα μάτια των ανθρώπων πλην των παιδιών, περιφέρονται στο Βερολίνο. Ο Ντάμιελ ερωτεύεται μια ακροβάτισσα και θέλει να γίνει θνητός, κάτι στο οποίο θα τον βοηθήσει ένας Αμερικανός ηθοποιός που ήταν στο παρελθόν κι αυτός άγγελος.
Τα φτερά του έρωτα είναι μια ταινία, που θυμίζει road movie, με έντονα τα στοιχεία του ντοκυμαντέρ και του εξπρεσιονισμού. Ο σκηνοθέτης μας ταξιδεύει στο Βερολίνο, μέσα από πολλές σύντομες καθημερινές ιστορίες, διάφορων ανθρώπων, διαφορετικής ηλικίας και ιδιότητας. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, παρακολουθούν τις ιστορίες των ανθρώπων και απαλύνουν τον πόνο τους.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας είναι ασπρόμαυρο και ταιριάζει απόλυτα με το γκρίζο και την μελαγχολία που εκπνέει η καθημερινότητα της συγκεκριμένης πόλης. Η έγχρωμη εικόνα στο πρώτο κομμάτι της ταινίας έρχεται, σε συγκεκριμένες σκηνές αστραπιαία για λίγα δευτερόλεπτα, κυρίως στις σκηνές που παρουσιάζεται η ακροβάτισσα που ερωτεύτηκε ο Ντάνιελ, ένας από τους δύο αγγέλους.
Στο δεύτερο κομμάτι της ταινίας, ο Ντάνιελ, γίνεται θνητός και αναζητάει την γυναίκα που ερωτεύτηκε. Επικρατεί η έγχρωμη εικόνα. Και το ασπρόμαυρο υπάρχει για λίγο μόνο στις σκηνές που δείχνουν τον Κασιελ, που παραμένει άγγελος, να περιπλανιέται μόνος στο Βερολίνο.
Η εναλλαγή της εικόνας (έγχρωμη- ασπρόμαυρη) λειτουργεί ως σχόλιο. Ο έρωτας, οπού εξυμνείται στην συγκεκριμένη ταινία, αλλά και γενικότερα η βίωση όλων των συναισθημάτων (αρνητικών και θετικών) είναι το χρώμα και φως ενώ η απλή παρατήρηση είναι η μουντάδα και το γκρίζο.
Ο Ντάνιελ αποφασίζει να υπάρξει χρονικά και τοπικά και να βιώσει ψυχικά και σωματικά όλα όσα παρατηρούσε να βιώνουν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Ο σκηνοθέτης μας κάνει ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας ξεκινάει να ζει. Όλη αυτή η θεματολογία πλαισιώνεται με έναν ποιητικό λόγο. Οι μονόλογοι καθώς και οι διάλογοι της ταινίας είναι γραμμένοι σε ποιητική μορφή .
Ο Βιμ Βέντερς χειρίζεται με τέτοιο τρόπο την κάμερα έτσι ώστε τα πλάνα από μόνα τους να διηγούνται την ιστορία. Επιλέγει την εικόνα ως μέσω αφήγησης. Το σενάριο της ταινίας δεν χάνεται σε περιττούς διαλόγους και αφηγήσεις.
Σημαντικό στοιχείο της ταινίας, είναι και η μουσική που συνοδεύει επάξια την ταινία, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την ποιητική ατμόσφαιρα που υπάρχει ήδη.
Ο Βιμ Βέντερς σκηνοθετεί με αριστοτεχνικό τρόπο την συγκεκριμένη ταινία και καταφέρνει να συνθέσει όλα τα κομμάτια της με αρμονικότητα, προσφέροντας ένα άρτιο και ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα. Τέλος, παρά την μελαγχολία που είναι εμποτισμένη η ταινία, υπάρχει έντονα και το στοιχείο της αισιοδοξίας. Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένας ύμνος της ζωής, της ποίησης και του έρωτα.
