Η Απελευθέρωση, του Δημήτρη Τσεκούρα

Το έργο χω­ρί­ζε­ται σε δύο πρά­ξεις. Η πρώτη πράξη, χω­ρί­ζε­ται σε εί­κο­σι δύο σύ­ντο­μες σκη­νές. Η δεύ­τε­ρη πράξη χω­ρί­ζε­ται σε έντε­κα σύ­ντο­μες σκη­νές.  Στην πρώτη πράξη γί­νε­ται μια πα­ρου­σί­α­ση των πέντε προ­σώ­πων.  Τα πέντε πρό­σω­πα είναι οι βα­σι­κοί χα­ρα­κτή­ρες της σύγ­χρο­νης  ελ­λη­νι­κής οι­κο­γέ­νειας και κοι­νω­νί­ας. Είναι ο υπε­ρα­ντι­δρα­στι­κός θείος (Βλά­σιος)  όπου κοι­τά­ει με συ­μπά­θεια φι­λο­φα­σι­στι­κές ιδε­ο­λο­γί­ες. Στον αντί­πο­δα βρί­σκε­ται ο ανι­ψιός του ( Θα­νά­σης) , ο οποί­ος  έχει πρω­το­πο­ρια­κές και προ­ο­δευ­τι­κές από­ψεις, πράγ­μα που τον φέρ­νει σε μό­νι­μη αντι­πα­ρά­θε­ση με τον θείο του. Η μη­τέ­ρα, είναι το άτομο που προ­σπα­θεί να συμ­βι­βά­σει τις δύο πλευ­ρές, ο συ­ντη­ρη­τι­σμός της δεν πη­γά­ζει από πρό­θε­ση αλλά κυ­ρί­ως από φόβο καθώς είναι χήρα και εξαρ­τά­ται από τον αδελ­φό του άντρα της. Η κο­πέ­λα του Θα­νά­ση ( Ελένη)  προ­σπα­θεί με την σειρά της, όχι τόσο να συμ­βι­βά­σει τις δύο πλευ­ρές αλλά κυ­ρί­ως να ηρε­μή­σει τον Θα­νά­ση. Τέλος ο φίλος των  παι­διών ο  Hans, έρ­χε­ται από την Γερ­μα­νία, είναι ομο­φυ­λό­φι­λος και ανα­πο­λεί τις όμορ­φες ανα­μνή­σεις που είχε με τον προη­γού­με­νο δεσμό του.

Στην δεύ­τε­ρη πράξη οι χα­ρα­κτή­ρες, περ­νούν σε ένα δεύ­τε­ρο επί­πε­δο, Ξε­κι­νούν  την αλ­λη­λε­πί­δρα­ση με­τα­ξύ τους. Κά­ποιοι έρ­χο­νται αρ­κε­τά κοντά, κά­ποιοι άλλοι απο­μα­κρύ­νο­νται. Όλα αυτά μέσα από μι­κρές απλές δρά­σεις και απο­κα­λύ­ψεις που είναι ταυ­τό­ση­μες με την ση­με­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Μέσα από αυτές τις ιστο­ρί­ες, προ­βάλ­λο­νται θέ­μα­τα όπως για πα­ρά­δειγ­μα οι πα­ρε­λά­σεις, ο φα­σι­σμός, η δια­μόρ­φω­ση μια τυ­πι­κής οι­κο­γέ­νειας και τα προ­βλή­μα­τα της, αλλά και θέ­μα­τα σε­ξουα­λι­κό­τη­τας.  Η δεύ­τε­ρη πράξη απο­τε­λεί­ται από συ­νε­χό­με­νες κο­ρυ­φώ­σεις και απο­κα­λύ­ψεις.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στοι­χείο στην δρα­μα­τουρ­γία του έργου είναι ο τρό­πος αφή­γη­σης.  Ένα κομ­μά­τι της δρά­σης είναι δια­λο­γι­κό και ένα άλλο κομ­μά­τι μο­νο­λο­γι­κό. Το μο­νο­λο­γι­κό κομ­μά­τι είναι ου­σια­στι­κά αφη­γή­σεις των χα­ρα­κτή­ρων. Οι χα­ρα­κτή­ρες του έργου αφη­γού­νται τα όσα γί­νο­νται ή όσα έχουν ήδη γίνει.  Η δράση του έργου, προ­βάλ­λε­ται σε πολλά ση­μεία μέσα από τα λόγια των προ­σώ­πων. Δεν ακο­λου­θεί­ται δη­λα­δή μια κλα­σι­κή ρε­α­λι­στι­κή δομή. Αυτό είναι και από τα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που κάνει το συ­γκε­κρι­μέ­νο θε­α­τρι­κό κεί­με­νο, ιδιαί­τε­ρο και πρω­το­πο­ρια­κό.  Πολύ ση­μα­ντι­κό ρόλο σ' αυτό έχουν και οι γρή­γο­ρες και συ­νε­χό­με­νες δρά­σεις του έργου. Μ΄ αυτόν τον τρόπο το κεί­με­νο, έχει μια συ­νε­χο­μέ­νη και συ­νε­κτι­κή ροή. Κα­τα­φέρ­νει να μην πλα­τειά­ζει και να κρα­τά­ει την ουσία των πραγ­μά­των, όσα δη­λα­δή χρειά­ζε­ται να ξέρει ο ανα­γνώ­στης.

Η δράση του κει­μέ­νου, είναι κα­τα­σκευα­σμέ­νη με μα­ε­στρία, καθώς έχει κα­τα­φέ­ρει να υπάρ­χει κι­νη­τι­κό­τη­τα και έντο­νες κο­ρυ­φώ­σεις μέσα σε ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο πλαί­σιο, το οποίο είναι ένα οι­κο­γε­νεια­κό τρα­πέ­ζι. Πα­ράλ­λη­λα, διεισ­δύ­ει στην ψυ­χο­λο­γι­κή κα­τά­στα­ση των ηρώων, με τέ­τοιο τρόπο έτσι ώστε να μην περ­νά­ει στην σφαί­ρα του με­λο­δρα­μα­τι­σμού.

Η Απε­λευ­θέ­ρω­ση, είναι ένα σύγ­χρο­νο θε­α­τρι­κό έργο, που έχει βάση την σύγ­χρο­νη τυ­πι­κή ελ­λη­νι­κή οι­κο­γέ­νεια.  Πάνω σε αυτή την βάση ξε­τυ­λί­γει διά­φο­ρες θε­μα­το­λο­γί­ες που δια­περ­νούν την ελ­λη­νι­κή οι­κο­γέ­νεια και  αφο­ρούν και την σύγ­χρο­νη ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. 

Κυ­κλο­φο­ρεί από τις εκ­δό­σεις Red Marks