Ανακοίνωση της οργάνωσης Αντικαπιταλίστας

Το τρι­πλό εκλο­γι­κό ρα­ντε­βού της 26ης Μάη,  βάζει μια τε­λεία στην έντο­νη προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο που ζή­σα­με τους τε­λευ­ταί­ους μήνες και εγκα­θι­δρύ­ει ένα νέο θε­σμι­κό πλαί­σιο εντός του οποί­ου θα ξε­δι­πλω­θεί η πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή των επό­με­νων χρό­νων. Σχη­μα­τί­ζε­ται έτσι ο συ­σχε­τι­σμός δυ­νά­με­ων για την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο στα δια­φο­ρε­τι­κά κυ­βερ­νη­τι­κά επί­πε­δα.  Παρ όλα αυτά πα­ρα­μέ­νουν ακόμα ανοι­χτά ερω­τή­μα­τα σχε­τι­κά με το σχη­μα­τι­σμό κυ­βερ­νή­σε­ων και την πο­λι­τι­κή συμ­μα­χιών.

Ήδη το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών της 26ης Μάη ανα­δει­κνύ­ει ένα πρώτο ζή­τη­μα: την  αδιαμ­φι­σβή­τη­τη εν­δυ­νά­μω­ση του κόμ­μα­τος των Σο­σια­λι­στών (PSOE), εις βάρος μιας γε­νι­κευ­μέ­νης ήττας του επο­νο­μα­ζό­με­νου «μπλοκ αλ­λα­γής». Αυτή η απο­κα­τά­στα­ση της ηγε­μο­νί­ας του PSOE σε αυτό το συ­νον­θύ­λευ­μα του «λαού της αρι­στε­ράς» δεί­χνει τα δο­μι­κά και στρα­τη­γι­κά όρια με τα οποία βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πη η ηγε­σία του Podemos, από τα οποία επω­φε­λή­θη­κε το PSOE.

Από την άλλη γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες μιας με­ρι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης του κα­θε­στώ­τος γύρω από μια παλιά δυ­να­μι­κή αρι­στε­ράς-δε­ξιάς (προς όφε­λος του PSOE) καθώς και της ανα­συ­γκρό­τη­σης ενός νέο-δι­κομ­μα­τι­σμού που παίρ­νει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «μπλοκ» δυ­νά­με­ων. Αυτή η ανα­συ­γκρό­τη­ση είναι με­ρι­κή  λόγω της κρί­σης σε αυ­το­νο­μί­ες όπως η Κα­τα­λο­νία (οι εκλο­γές έδει­ξαν ότι η κρίση αυτή είναι πα­ρού­σα) καθώς και της δυ­σκο­λί­ας για τον σχη­μα­τι­σμό μιας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας από τη μεριά του PSOE.

Ένα τρίτο στοι­χείο απο­λο­γι­σμού για τις δυ­νά­μεις αλ­λα­γής, είναι η νίκη των δια­φο­ρε­τι­κών  υπο­ψη­φιο­τή­των όποια μορφή και αν αυτές πήραν στις εκλο­γές. Ο πο­λι­τι­κός κύ­κλος κλεί­νει με μια στρα­τη­γι­κή κα­τάρ­ρευ­ση, με μια ακραία ορ­γα­νω­τι­κή αδυ­να­μία, την ήττα ενός ενω­τι­κού μο­ντέ­λου χωρίς ρίζες και την εξά­ντλη­ση των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που στή­ρι­ξαν αυτές τις δυ­νά­μεις.  Με αυτή την έν­νοια η με­γά­λη οπι­σθο­χώ­ρη­ση του Podemos στις αυ­το­νο­μί­ες, συ­νο­δεύ­ε­ται από την απώ­λεια όλων των δήμων αλ­λα­γής  καθώς και των ποι­κί­λων και δια­φο­ρε­τι­κών δη­μο­τι­κών εμπει­ριών. Μια ήττα χωρίς ελα­φρυ­ντι­κά για την οποία χρειά­ζε­ται ανα­στο­χα­σμός και βαθιά αυ­το­κρι­τι­κή η οποία δεν θα τα φορ­τώ­νει όλα σε εξω­τε­ρι­κούς πα­ρά­γο­ντες και γκρί­νιες και που θα ανα­γνω­ρί­ζει ότι κου­βα­λά­με χρό­νια  προ­βλή­μα­τα. 

Σύ­ντο­μος απο­λο­γι­σμός ευ­ρω­ε­κλο­γών, εκλο­γών στις αυ­το­νο­μί­ες και δη­μο­τι­κών εκλο­γών

Οι Ευ­ρω­ε­κλο­γές έλα­βαν χώρα σε μια από­λυ­τη απου­σία συ­ζή­τη­σης για την Ευ­ρώ­πη. Για άλλη μια φορά η ση­μα­σία  των Ευ­ρω­ε­κλο­γών για τον πο­λι­τι­κό αγώνα επι­σκιά­στη­κε από τις το­πι­κές μάχες. Σε αυτό το πλαί­σιο, το PSOE, στο ρεύμα που δη­μιούρ­γη­σε ο ευ­νοϊ­κός άνε­μος των πα­νι­σπα­νι­κών εκλο­γών πέ­τυ­χε μια ση­μα­ντι­κή νίκη και εμ­φα­νί­ζε­ται τώρα ως μια δύ­να­μη που μπο­ρεί να συμ­βά­λει στην ανα­συ­γκρό­τη­ση της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης μαζί με φι­λε­λεύ­θε­ρους όπως ο Μα­κρόν. Το απο­τέ­λε­σμα των Unidos Podemos,  σε αυτές τις εκλο­γές ση­μα­το­δο­τεί μια με­γά­λη οπι­σθο­χώ­ρη­ση, αν και πα­ρα­δό­ξως, ανα­δει­κνύ­ει αυτή τη συμ­μα­χία (μαζί με το Μπλό­κο στην Πορ­το­γα­λία που είναι πρα­κτι­κά  η μόνη δύ­να­μη , που εμ­φα­νέ­στα­τα έχει βελ­τιώ­σει τη θέση του σε όλη την Ευ­ρώ­πη) ως ένα ση­μείο ανα­φο­ράς, σε ένα πλαί­σιο γε­νι­κευ­μέ­νης πα­ρακ­μής της αρι­στε­ράς, σε όλες τις χώρες της Ε.Ε.

Οι εκλο­γές στις αυ­το­νο­μί­ες, εμ­φα­νί­ζουν ένα απο­τέ­λε­σμα στο οποίο το PSOE,  ασφα­λί­ζει τη θέση και τη δύ­να­μή του  και στο οποίο οι δυ­νά­μεις αλ­λα­γής ( είτε μέσα από το σχήμα UNIDOS PODEMOS, είτε μέσα από άλλα σχή­μα­τα) πήραν πολύ χα­μη­λά πο­σο­στά. Η εν­δη­μι­κή αδυ­να­μία των ορ­γα­νώ­σε­ων της αρι­στε­ράς , η απου­σία αξιο­πι­στί­ας στο λόγο τους ή οι αστα­θείς δια­δι­κα­σί­ες «ενό­τη­τας» είναι με­ρι­κοί μόνοι από τους λό­γους αυτής της ήττας. Με αυτή την έν­νοια, η χρή­σι­μη ψήφος απέ­να­ντι στην  ακρο­δε­ξιά  λει­τούρ­γη­σε υπέρ του PSOE.

Σχε­τι­κά με τις δη­μο­τι­κές εκλο­γές η ήττα της  αρι­στε­ράς  είναι ακόμα πιο οδυ­νη­ρή. Η απώ­λεια ση­μα­ντι­κών δήμων στις πρω­τεύ­ου­σες των πε­ρι­φε­ρειών είναι ένα μόνο από τα πιο εμ­φα­νή πα­ρα­δείγ­μα­τα ή η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου μιας βα­θιάς οπι­σθο­χώ­ρη­σης, της αντι­προ­σώ­πευ­σης σε το­πι­κό επί­πε­δο. Η στα­δια­κή πα­ρακ­μή και ο στρα­τη­γι­κός απο­προ­σα­να­το­λι­σμός των δη­μο­τι­κών εμπει­ριών και της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας (unidad popular) οδή­γη­σαν σε ένα απο­τέ­λε­σμα, όπου , με κά­ποιες εξαι­ρέ­σεις, μας το­πο­θε­τεί σε μια θέση χει­ρό­τε­ρη από αυτή του 2015. Μέσα σε αυτές τις εξαι­ρέ­σεις δεν μπο­ρού­με να μην ανα­φέ­ρου­με (και να μην χα­ρού­με) για τον θρί­αμ­βο της υπο­ψη­φιό­τη­τας Adelante Cádiz με επι­κε­φα­λής τον σύ­ντρο­φό μας José María González “Kichi”. Πρό­κει­ται για ένα εγ­χεί­ρη­μα που κα­τόρ­θω­σε να διευ­ρύ­νει την εκλο­γι­κή του βάση, μέσα σε ένα πολύ πε­ρί­πλο­κο πλαί­σιο , χάρη στην επί­μο­νη δου­λειά χρό­νων και κοι­νω­νι­κής γεί­ω­σης στην πόλη.

Προ­ο­πτι­κές για την πε­ρί­ο­δο  που έρ­χε­ται

Μια ολό­κλη­ρη πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δος κλεί­νει αφή­νο­ντας πίσω χα­μέ­νες ευ­και­ρί­ες και ανε­ξε­ρεύ­νη­τες δυ­να­τό­τη­τες. Επί­σης όμως αφή­νει πο­λύ­τι­μα μα­θή­μα­τα για το μέλ­λον. Παρ όλα αυτά εκ­κι­νού­με από μια ήττα την οποία δεν μας συμ­φέ­ρει να υπο­τι­μή­σου­με. Η στα­δια­κή μεί­ω­ση των προσ­δο­κιών τόσο στη μορφή όσο και στο πε­ριε­χό­με­νο της αλ­λα­γής έχουν οδη­γή­σει σε μια εν­δυ­νά­μω­ση της προ­ο­δευ­τι­κής με­ρί­δας του κα­θε­στώ­τος.  Τα κά­θε­τα μο­ντέ­λα των υπερ-ηγε­τών οδή­γη­σαν στο άδεια­σμα των ορ­γα­νω­τι­κών δομών και των συλ­λο­γι­κών μη­χα­νι­σμών. Ο θε­σμι­κός και κυ­βερ­νη­τι­κός εν­θου­σια­σμός δίνει τη θέση του σε μια εξά­ντλη­ση των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων και των λαϊ­κών θε­σμών για έναν κοι­νω­νι­κό-πο­λι­τι­κό αγώνα. Με αυτή την έν­νοια η μέ­θο­δος μιας σχέ­σεις υπο­τέ­λειας και δια­πραγ­μά­τευ­σης με το  PSOE για μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας σε πα­νι­σπα­νι­κό επί­πε­δο δεν είναι η κα­λύ­τε­ρη συν­θή­κη για ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο.  Το πρω­ταρ­χι­κό κα­θή­κον αυτής της εβδο­μά­δας είναι να τε­θούν σε συ­ζή­τη­ση μια σειρά από αι­τή­μα­τα και συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές προ­τά­σεις, έτσι ώστε να επι­τύ­χου­με συ­γκε­κρι­μέ­νες νίκες που θα βελ­τιώ­νουν τη ζωή των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Τις επό­με­νες εβδο­μά­δες οι Αντ­κα­πι­τα­λί­στας θα ξε­κι­νή­σου­με μια δια­δι­κα­σία ανα­στο­χα­σμού σε βάθος, συ­ζη­τώ­ντας συλ­λο­γι­κά με τα μέλη και τις φί­λες-ους της ορ­γά­νω­σης μας, με ανοι­χτό τρόπο και χωρίς την πίεση χρό­νου που έθε­ταν οι εκλο­γές. Επί­σης  θα συ­ζη­τή­σου­με με τον κόσμο των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των καθώς και τις ορ­γα­νώ­σεις με τις οποί­ες έχου­με συμ­μα­χή­σει. Έχου­με συ­νεί­δη­ση ότι πρέ­πει να σκε­φτού­με και να σχε­διά­σου­με μια αξιό­πι­στη έξοδο από την αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή  κρίση της αρι­στε­ράς η  οποία ξε­δι­πλώ­θη­κε τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Γνω­ρί­ζου­με ότι αυτό δεν θα είναι εύ­κο­λο: Η κα­τά­στα­ση της μετά το 15Μ (κί­νη­μα αγα­να­κτι­σμέ­νων) αρι­στε­ράς  είναι μια  κα­τά­στα­ση ήττας. Χρεια­ζό­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρη ορ­γά­νω­ση, ενω­τι­κές πο­λι­τι­κές αλλά επί­σης και μια ανα­νέ­ω­ση του λόγου μας, των θε­μα­τι­κών μας, των πο­λι­τι­κών μας πρα­κτι­κών μπρο­στά στην αδιαμ­φι­σβή­τη­τη εξά­ντλη­ση της υπό­θε­σής μας. Ακόμα είναι νωρίς για να δη­μιουρ­γή­σου­με και­νού­ριες συ­ντα­γές αλλά γί­νε­ται ξε­κά­θα­ρο ότι το να ανα­συ­γκρο­τή­σου­με τη δυ­να­τό­τη­τα μιας πραγ­μα­τι­κά με­τα­σχη­μα­τι­στι­κής πο­λι­τι­κής μέσα από τους αγώ­νες, είναι ένα όραμα πε­ρισ­σό­τε­ρο ανα­γκαίο από ποτέ.  Είναι απα­ραί­τη­το να συ­νε­χί­σου­με να κά­νου­με σχέ­δια και να συμ­βάλ­λου­με με τις πιο φι­λό­δο­ξες ιδέες και όχι να συμ­βι­βα­ζό­μα­στε με το μι­κρό­τε­ρο κακό, για τα επεί­γο­ντα οι­κο-κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα που έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με το επό­με­νο διά­στη­μα. 

Ούτε ένα βήμα πίσω: Να συ­ζη­τή­σου­με συλ­λο­γι­κά, να βρι­σκό­μα­στε σε όλους τους αγώ­νες των κοι­νο­τή­των μας, της τάξης μας, να κά­νου­με διά­λο­γο,  να σκε­φτού­με τα­πει­νά , να μην κλει­στού­με σε έναν σε­χτα­ρι­σμό αλλά ούτε και να κα­τα­φύ­γου­με σε έναν οπορ­του­νι­σμό, να προ­χω­ρή­σου­με δη­μιουρ­γώ­ντας μια νέα πο­λι­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα με όλο τον κόσμο που θέλει να πα­λέ­ψει σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Μετά από μια ήττα, έχου­με να μά­θου­με και όχι να πα­ραι­τη­θού­με. Αν θέ­λεις να συ­νε­χί­σεις να πα­λεύ­εις, υπο­λο­γί­ζου­με σε σένα.